The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
Het is een interessante levensloop geweest voor Taylor Momsen. Ondergetekende zag haar ooit nog in de bioscoop in het Dr. Suess/Jim Carrey vehikel The Grinch, en hoewel ze in de jaren die volgden veel als model en actrice werkte, bleek muziek eigenlijk haar echte passie. Een weg die flink wat successen in aantocht had met vier albums, waarvan de laatste kraker Death by Rock and Roll uit 2021. Maar ook voldoende ontberingen. Zo maakte de band het verlies mee van Chris Cornell, tijdens de tour met Soundgarden. Even later zou vaste producer Kato Khandwala aan een tragisch motorongeluk overlijden. Gooi daar ook nog eens een langdurig rouwproces, depressies, drugsgebruik en een pandemie aan toe en het is bijna een wonder dat de band nog bestaat. Maar The Pretty Reckless heeft het overleefd, met een hitalbum op zak en een uitverkochte 013 voor de kiezen, vijf jaar na hun laatste bezoek aan Nederland. We waren erbij voor een verslag…
Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Mia Weerdesteijn
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
Het recept van The Pretty Reckless is al sinds 2009 simpel maar effectief: stotende hard rock met een heavy gitaarsound, krachtig omlijst door de sterke vocalen van Taylor Momsen. Dat het vanavond qua strak spel goed zit bandleden, blijkt uit het feit dat ze inmiddels ook alweer bijna twaalf jaar samen spelen. Titelnummer van laatste plaat Death by Rock and Roll is dan ook alvast een solide knaller om mee te beginnen. Wat volgt is een aardige representatie van tracks verspreidt over vier albums. Zo is het opvolgende Since You’re Gone nog van het debuut uit 2010, terwijl die heerlijk Sabbathiaanse groove van Only Love Can Save Me Now, oorspronkelijk geschreven door Matt Cameron als ode aan Chris Cornell, dan weer het geluid van The Pretty Reckless anno 2022 laat horen.
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
Wel moet het gezegd worden: qua muzikale fundering is The Pretty Reckless niet wereldschokkend. Enkele straffe solo’s, pompende grooves en een tempowisseling hier en daargelaten, heeft het nog niet de vlammende dynamiek van een Halestorm. Wel maken goede songs gepaard met de verbluffende zanglijnen van Taylor Momsen een hoop goed, krachtig tentoon gesteld op tracks als Make Me Wanna Die of Medicine. Je zou in ieder geval niet zeggen dat ze een paar dagen hiervoor nog geveld was door een flinke griep. Een mooi moment dient zich overigens aan bij Going To Hell, waarbij het 3000-koppige publiek indrukwekkend hard mee blèrt. Erg fraai!
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
Het is echter aan het einde van de set dat The Pretty Reckless even de focus lijkt te verliezen gaat. Toegift Fucked Up World bouwt aanvankelijk op als een van de hoogtepunten vanavond, om vervolgens te verzanden in een ellenlange drumsolo. Dan hadden we liever een of twee extra tracks gehoord in de ietwat summiere set van 80 minuten. Desondanks, bood The Pretty Reckless een rockshow die de maandag even deed vergeten. Oerdegelijkheid ten top, van een band waarvan we hopen dat ze een stuk minder pech voor de kiezen krijgen de komende jaren.
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
The Pretty Reckless @ 013, foto Mia Weerdesteijn
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.