Dennis is wellicht op komst op de zaterdag van 15 februari, maar vooraleer een dag later die storm echt losbarst, dendert het pas echt flink in Patronaat Haarlem. Want jawel, ook dit jaar vindt Complexity Fest weer plaats. Het festival voor alles dat met complexe, eigenzinnige, proggy muziek te maken heeft. Drie zalen zijn opengetrokken, met ertussenin eettentjes en merch en diverse bars om je van je natje en droogje te voorzien. En dat progressieve muziek nog steeds veel bekijks trekt, blijkt ook uit een goede opkomst. Niet vreemd ook, dankzij een hevige pak namen op de affiche, zoals een van de allerlaatste Raketkanon-shows, een dubbele set van And So I Watch You From Afar evenals Night Verses, Herod, STUFF. en zelfs het Eindhovense electrogrindcoreproject ZALM. Ons verslag van een hele mooie zaterdag, lees je hier:
COLD NIGHT FOR ALLIGATORS
Net voor de show spreken we zanger Johan en drummer Nikolaj voor een interview (volgt binnenkort), waar ze de rust zelve zijn. Maar vanaf de eerste noot gaan zij en de rest van het Deense Cold Night For Alligators, als beesten te keer. De progressieve metalband tapt uit verschillende vaatjes, waarbij metalcore, djent, emo en zelfs jazzy-elementen om de hoek komen kijken. Dit wordt in een energieke performance gegoten, die doet denken aan menig heftige hardcoreshow. Zanger Johan is hierbij de grootste aanvoerder, die zijn hand er niet voor omdraait het balkon op te klauteren of tussen het publiek staan. Zijn rauwe strot en zuivere vocalen worden bijgestaan door het technische vernuft en enthousiasme van de band, veelvuldig strooiend met polyritmische gitaarloopjes, verpletterende drums en tempowisselingen. Goede binnenkomer!
HEROD
Herod vervolgt op de Main Stage, en man… Wat een verrassing is deze sludge/doom metal band! De Zwitserse band heeft een beklemmende sound, die je op akelige besluipt en met een mokerhamer op je achterhoofd tikt. Een magistrale muur van geluid, die doet denken aan een mix tussen Meshuggah, Cult of Luna en Gojira. Maar het is niet alleen maar genadeloos hard rammen, want Herod staat ook bol van minutieus geplaatste tempowisselingen en verrassende riffs, die het geduld van de luisteraar regelmatig beloond. Qua podiumpresentatie heb je dan ook genoeg aan een bijzondere lichtshow en een band die kapotgaat. Herod verbluft en doet ons snakken naar meer.
PIJN
Na het beukwerk van Herod is Pijn een haast rustiek intermezzo. Spijtig genoeg speelt de band vandaag niet hun beste show. Het geluid laat wat te wensen over, waardoor de gitaren gruizig klinken en het prachtige vioolwerk op de achtergrond treedt. Ritualistische drumpartijen, lang uitgesponnen atmosferische passages en zelfs stille momenten waarbij het viool de voorgrond krijgt: muzikaal is het zeer interessant. Maar ondanks spaarzame momenten waarop die atmosfeer voelbaar wordt, worden deze hoogtes niet consistent genoeg bereikt, waardoor een aangrijpende indruk achterblijft.
ZALM
De toevoeging van ZALM op Complexity Fest roept wellicht op het eerste moment vraagtekens op, maar dat past juist goed bij een festival als deze. Want een show van dit soloproject, gevormd uit de koker van Mike Dobber (tevens regisseur bij Dynamo Eindhoven), is als een abstract kunstwerk. Eentje waar je aanvankelijk wellicht niet weet wat je ermee moet, maar ook iets dat je onherroepelijk wakker houdt ’s nachts, nadenkend over de eigenaardigheid. Hoe dan ook, als alle internetgekkies, virale PowNews figuranten en kortzichtige, boze Nederlanders zouden muteren tot een persoon middels genetische manipulatie met een lijntje coke erbij, dan heb je de sound van ZALM. Electrogrindcorepunk vol op de caps lock, met nummers van een minuut. Onverbiddelijk afgevuurd op een kleine zaal in de Patronaat-bar, met virale interviewfragmenten als leidraad en de gortdroge opmerkingen van Dobber zelf ertussendoor. Of je het nu leuk vindt of niet, ZALM is onvergetelijk. En bij menigeen valt zelfs het kwartje, hetzij met de snelheid van een kogel recht door het hoofd. Het resultaat: mensen die met een cassettebandje en een gratis sticker vertrekken bij Dobber’s geïmproviseerde merchandise stand op de rand van het podium (‘Kijk, dit is een stukje marketing!’). De oren klapperen nog ondanks bescherming, maar het was hoe dan ook hardcore.
STUFF.
Tegelijkertijd met ZALM staat ook het Belgische STUFF. op Stage 2. Progressieve en experimentele jazz, die met de twee platen STUFF. en Old Dreams, New Planets, evenals een strakke livepresentatie ondergetekende goed weet te verblijden. En hoewel we enkel de laatste twintig minuten meemaken, is het duidelijk dat ook dit keer de heren weer een sterke show weggeven. Dit dankzij elementen uit de hiphop en rock, die de ingewikkelde jazz een sterke basis in groove mee geeft. Daar komt de gezamenlijke chemie en het strakke spel natuurlijk ook bij, waardoor er weinig meer stuk kan.
NIGHT VERSES
Night Verses vervolgt op Stage 1 en het is even inkomen bij dit instrumentale drietal uit Californië. Onnavolgbaar gitaarwerk, tegendraadse drums en een basgitaar die alle kanten op vliegt. Maar al gauw ontpopt de band zich tot een van de highlights van vandaag, dit door tactische inzet van keiharde grooves en postrock soundscapes die de intensiteit tot op het kookpunt verhogen. De band behoudt die focus gedurende het optreden, resulterend in een zware show boordevol euforie en emotie. Te gek dit!
AND SO I WATCH YOU FROM AFAR
Twee totaal verschillende sets speelt And So I Watch You From Afar vandaag, met de eerste wellicht het meest bijzondere. De speciale Jettison set wordt omvangen door een enorm transparant doek, met daarachter de band geflankeerd door een strijkensemble. Het doek zelf toont indrukwekkende projecties, met een compositie van een uur als de soundtrack. Pracht alom, met haast breekbare, lieflijke passages gevolgd door intense uitbarstingen en visueel artistieke animatiebeelden. Opvallend is dat de sound die And So I Watch You From Afar opzoekt zich niet kenmerkt door melancholie of introspectie, zoals bij veel post-rockbands, maar juist een hoopvol, euforisch karakter heeft. Het is een bijzondere tegenhanger voor tweede set later op de avond, die meer mathrock en prog metal uitbarstingen heeft, maar de Jettison set is verreweg het meest artistieke en ambitieuze. En hoewel een groot deel door wat uitloop naar Raketkanon op Stage 2 is vertrokken, heeft And So I Watch You From Afar iets heel moois neergezet.
RAKETKANON
Met nog maar een paar shows te gaan en een te gekke derde plaat op zak, valt helaas het doek voor Raketkanon. Een van die laatste shows is dan ook vandaag, op Complexity Fest. Man, wat blijft Raketkanon zonder blikken of blozen toch een van de beste livebands die er is! En ook vandaag vegen ze de vloer aan met de volle zaal door misschien wel de beste show van de dag te geven. Ironisch genoeg juist dankzij een knap staaltje ‘we don’t give a fuck’, nog meer dan normaal. Frontman Pieter-Paul Devos werpt zich direct het publiek, reageert gevat op opmerkingen van toeschouwers en improviseert er op los met Sinterklaasliederen wanneer hij zijn tekst vergeet. Die totale overgave en onverschilligheid draagt alleen maar bij aan het optreden die, zoals we gewend zijn van deze band, alsnog op strakke wijze doorbeukt. Van Fons tot Pjotr, Florent tot Ricky: de volle zaal laat zich in toenemende mate meevoeren in de eigenzinnige sludge, noise en mathrock draaikolk van de Belgen. ‘Mocht je ons taggen op Insta, we heten Krezip.’, aldus DeVos. Het maakt niet uit hoe vaak je de band hebt gezien, want altijd en ook vandaag, is het spel strak, zijn de grooves verpletterend en is het drumwerk weer van een mathematische precisie. Hoe jammer het ook is, stoppen doe je op het hoogtepunt. En dit optreden was er weer een van de vele. We zien je graag, Raketkanon!
Met uiteindelijk nog een glimp van de tweede set van As I Watch You From Afar, gekenmerkt door springerige progmetal en ingewikkeld muzikaal vernuft, taaien we na een dag ingewikkelde muziek toch af naar het station, met een lange reis voor de boeg. Maar hoe dan ook, met jazz, postrock, doom en veel meer op het programma vandaag, toont Complexity Fest ons dat prog niet zozeer een genrebenaming is, maar een rijk palet waarmee je elke muziekstijl kan invullen. En dat daar in het gezellige Patronaat een platform voor wordt aangeboden, verdient een dikke pluim!
In de galerie de serie foto’s gemaakt door The Buried Herald. Kijk voor meer concertfotografie op de website.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.