Ja hoor, another one bites the dust. Waren we net bekomen van het afscheid van John Coffey, geeft nu ook Birth of Joy er de brui aan. Na 11 jaar is het trio klaar met het leven on the road. Wij begrijpen dat wel, maar leuk is anders. Dus werd mij gevraagd of ik misschien een laatste stuk wilde schrijven over de band. Of ik op de begrafenis wilde spreken. Als drager van een van liefde lekkend hart vol uitspuitende emoties, kunt u begrijpen lieve lezer, ging ik in op dit verzoek. Zie hier een kleine In Memoriam voor (bijna) wijlen Birth Of Joy.
Door Lisa Gritter
De band die volgens Wikipedia uit Utrecht komt, maar oefent in Leiden, bestaat 11 jaar. Mijn eerste ontmoeting met het trio was in 2011, geloof ik. Elf jaar in een band spelen breekt je misschien op, maar elf jaar bands kijken is ook een aanslag op je organen en mijn geheugen laat me behoorlijk in de steek. Gelukkig is daar Google die me vertelt met dat de band in 2011 ter plekke een platencontract kreeg aangeboden na een optreden op de Zwarte Cross. Mooi verhaal was dat, al dan niet de volledige waarheid.
Ik herinner met een redelijk zonnige dag op het kantoor van Suburban Records, waar ik toen werkte. Drie olijke, bleke jongens kwamen binnen lopen en gaven mij één voor één een hand. Een handeling die overduidelijk niet bij ze paste, te formeel voor deze jonge muzikanten. Ik herinner me niet veel, maar een vrij fout oranje met geel seventies overhemd van drummer Bob staat op mijn netvlies gebrand. Hij kon het hebben, dat wel. Ook het feit dat ik de studentikoze look van toetsenist Gert-Jan in eerste instantie best sexy vond, herinner ik me nog goed (dat was een korte bevlieging, maar het moge gezegd zijn). De jongens hadden een plaat opgenomen en in eigen beheer uitgebracht, maar die gingen wij opnieuw uitbrengen in een serieuze verpakking en met een serieus PR-plan. ‘Make Things Happen’ kwam uit in datzelfde jaar en de titeltrack is nu nog een publieksfavoriet.
Birth Of Joy in De Tapperij, Heerlen, Popronde 2010
In 2012 speelde de band op het Trans Musicales festival in Frankrijk en werd daar ontvangen als de redders van de rock ’n roll. Lyrisch waren de Fransen en terecht. In de jaren die volgden speelde de band veel. En als ik zeg veel, dan bedoel ik; godskolere veel. Maar vooral in het buitenland. De Nederlandse media kwam traag op gang, maar Birth Of Joy was te goed om te negeren.
Ik ben geheel partijdig en verre van objectief, maar dit is ook geen recensie, dit is een liefdesbrief. Een afscheidsbrief. We nemen afscheid van een trio dat elf jaar lang vooral in het buitenland heeft bewezen dat er uit Nederland echt wel goede muziek komt en dat het niet allemaal EDM is wat de klok slaat. Een band die geen middelvingers opstak naar de regels van de Nederlandse muziekindustrie, maar gewoon deed waar ze zin in hadden, maar bovenal waar ze goed in waren: Intense, euforische, explosieve liveshows geven waarvan de meisjes nat tussen de benen werden.
Birth Of Joy, je hebt het goed gedaan. Ga in vrede en Godspeed.
Lisa Gritter
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.