Hoe rockmuzikanten na een intens festivalseizoen en tourschema de batterij weer opladen? Goede vraag. Gert-Jan Gutman van Birth Of Joy loopt het liefst met twintig kilo op zijn rug, inclusief talloze bierblikken, een Duitse berg op. Mooie uitdaging! Lees nu het tweede deel van zijn avonturen. Deel 1 vind je hier.
Door Gert-Jan Gutman
Toen ik ’s avonds, bij de plek waar we onze eerste nacht in het bos zouden doorbrengen, m’n tas afdeed vroeg ik me direct af waar ik met m’n stomme harses aan begonnen was. M’n schouders waren zo verkrampt dat ik m’n armen niet hoger dan enkele centimeters kon optillen, m’n linkerheup lag open door het schuren van de heupband, m’n ogen prikten van het zweet en m’n benen voelde aan als te lang gekookte spaghetti. Maar het ergste; ik had, omdat het tijdens het lopen waarschijnlijk m’n dood was geworden, sinds we de auto achterlieten niet meer gerookt.
Ik vroeg me serieus af hoe dat in godsnaam morgen verder moest. Maar het menselijk lichaam blijft verbazen. Normaal gesproken sta je er nooit bij stil. Goed, ik verbaas me weleens hoeveel bier er in m’n pens kan zonder dat ik uit elkaar klap, maar verder dan dat gaat het niet. Na een kwartier op m’n klamme gat, een blik lauw bier en een peuk verder, sleepte ik mezelf weer omhoog en merkte dat het geleidelijk wel weer ging. Tijd voor mannen dingen!
Geen podium onder m’n hol, geen orgels voor m’n bek, geen publiek aan m’n linkerkant, geen Ampeg die het trommelvlies van m’n rechteroor een centimeter indeukt. Niet dat ik dat niet leuk vind hoor, ho ho, lekker artistiek verantwoord doen. Maar soms wil je gewoon in een wit hemd dat aan je rug en bierpens (die je opzettelijk niet inhoudt) plakt van het zweet en nodig gewassen moet worden, gewapend met een hakbijl, door een bos stampen op zoek naar goed hout voor het vuur dat aangelegd moet worden voor de nacht.
Aangezien het ’s avonds nog steeds veel te warm was, besloten we de tent niet op te zetten en dus in de buitenlucht te slapen. Voor het volledige Bear Grylls gevoel. Voordat de schemering echt viel lag er genoeg brandhout, stond er een mooi pyramidevuurtje te wachten op ontbranding en lagen onze matjes en slaapzakken klaar voor gebruik op de bosgrond. Toen het echt donker begon te worden viel het op dat de drie inhammen, van waar je uit het bos naar onze open plek kon komen, als drie zwarte gaten in de verdere volledige duisternis nogal dreigend overkwamen. Na nog wat cowboyverhalen over wat voor wild er zou kunnen rondlopen gespten we bijna tegelijk onze messen aan de broeksriem. Bear Grylls gevoel twee punt nul. Vuur aan, biertje erbij, elkaar overtuigen dat zwijnen, herten en wolven banger zijn voor ons dan wij voor hun, flesje whisky erbij, hopen dat de spierpijn morgen weg is en lullen over mannen dingen.
Ongeveer zo zijn de meeste dagen gegaan. Het hoogste punt dat we in die veel te weinige dagen hebben weten te bereiken was ongeveer op duizend meter hoogte. En godsamme, wat een uitzicht. Ja, de oorlog nemen we ze met z’n allen natuurlijk nog steeds kwalijk en met voetbal willen we bloed zien (al gaat dat deze keer waarschijnlijk niet helemaal op). Terecht allemaal, maar wat een gruwelijk mooi land hebben onze buren.
Of zit ik dit nou allemaal verzinnen en wil ik het bovenstaande gewoon heel graag geloven? Een paar optredens later lijkt het alweer vorig jaar. Als ik opkijk van m’n laptop zie ik gewoon weer snelweg, het achterhoofd van een bandlid en een geluidsman en staat Neil Young veel te hard op. Wat is dat een jankebalk trouwens. Ik weet nou nog steeds niet of die kerel nou vals zingt of niet. Maar goed, kleinigheid. Net als de de economie, de vluchtelingen en het Nederlands Elftal. Laten we allemaal wat meer over onze vakanties lullen, dan komt het ook met hen vanzelf weer goed. En zo.
Deel een van deze ongelofelijk zinloze column lees je hier op uwer aller geliefde NMTH. Laters.
Meer Gert-Jan Gutman? Luister hier naar een voordracht uit zijn debuutroman Het kutleven van Freek Grubbelink.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.