KIN
Post-rock/dreampop/shoegaze outfit KIN startte als een soloproject in Manchester. Enige Groningse jaren verder is er een band met leden van Vox Von Braun en The Swains en ligt er net voor de start van de Popronde een verduveld lekker tweede album. SlowTV wordt vrijdag 18 september gepresenteerd in Vera en NMTH sprak de Britse spil Kim Foster vast – in het Engels – over de smerige, gevaarlijke charme van Manchester, de verschillen met de Groninger scene, de zegeningen van muziek maken in Nederland, de Popronde en hoe je ontbijt bestelt in het Nederlands.
Door Ingmar Griffioen
Luister het album ondertussen op Spotify:
Ik zag net in Berlijn de film B-Movie: Lust & Sound in West-Berlin 1979-1989, over een man (medewerker van Factory Records) die van Manchester naar Berlijn verhuisde op zoek naar Duitse synth-muziek. Herkenbaar?
“Ehm, nu ja in zoverre dat ik ook de oversteek naar de andere kant van het water heb gemaakt. En ik hou ook erg van Berlijn. Ook van Londen, maar na een erg zwaar laatste jaar op de universiteit moest ik daar als de donder weg. Na een paar weken in Berlijn besefte ik dat ik daar nog niet eens de rekening kon vragen en besloot ik te verhuizen naar Manchester.
“Ondertussen leerde ik veel mensen uit Groningen kennen, zij kwamen naar Manchester en ik ging daarheen. Het werd echt een tweede thuis voor me. Ik ben geboren in Hannover, Duitsland en op mijn elfde verhuist naar Oxfordshire, waar ik opgroeide. Als dochter van een militair ben ik erg gewend geraakt aan verhuizen, na een paar jaar gaat het jeuken. Maar ik ben erg gehecht geraakt aan Groningen en daarom ben ik nu hier.”
Kun je nu wel een ontbijt bestellen in Groningen?
“Ja natuurlijk! Maar ik kan helaas geen English breakfast krijgen. Het spek hier zuigt ook behoorlijk trouwens.”
Wat zijn de belangrijkste verschillen tussen Groningen en Manchester?
“De stad Groningen is een stuk schoner. Ik mis de ‘grubbiness’ (smerigheid) van Manchester een beeetje. Het is ook een stuk gevaarlijker. Een paar maanden terug was ik hier op een feestje en bedacht ik me om 3.00 uur ’s ochtends opeens dat ik als vrouw niet alleen naar huis kon lopen. Ik vroeg of ik om die reden daar mocht slapen, wat veel verbazing wekte. Iedereen verzekerde me dat je dat in Groningen echt wel kunt doen. Groningen heeft ook wel wat grubbiness hoor. Maar het grappige is dat ik het gevaar en die smerigheid van Manchester het meest mis, dat bepaalt toch het karakter van de stad. Het duurde wat langer voor ik het karakter van Groningen snapte. En ik mis hier het sarcasme natuurlijk.”
Het vinyl van SlowTV
Voor sarcasme moet je zeker optrekken met de mensen van Subroutine Records.
“Haha ja inderdaad. Ik ken ze wel via Maike van Vox Von Braun die in KIN speelt. Zij doen toffe dingen, ik ben ook fan van WOLVON, maar we zijn niet opgezogen door de Subroutine scene.
“Muzikaal gezien is Groningen meer een familie. Iedereen kent elkaar hier, terwijl het in Manchester meer om clusters gaat. Maar er is wel veel, te veel muziek eigenlijk en een hoop is behoorlijk matig, dus komen er geen mensen naar de shows. Dat is een belangrijk verschil: het betaalt hier beter. In Engeland zijn helemaal geen subsidies voor muziek, daar is het feit dat je mag spelen vaak je enige beloning en dan doet de club nog niet eens promotie voor de show. Hier krijg je gewoon gage en zo kunnen mensen zich ook regelmatige repetities veroorloven. Bands als KIN kunnen daar geen geld verdienen, zichzelf niet bedruipen en hebben vaak geen oefenruimte, dus dan kan de kwaliteit flink tegenvallen.”
Toch ben je teruggegaan om daar het album op te nemen.
“We konden ook in Groningen of Amsterdam opnemen, maar we hadden wat geld gespaard en kozen voor het avontuur in Manchester. Daar konden we terecht bij Dan, die heerlijk gevat en sarcastisch is en als bassist in de Manchester versie van KIN speelde. Ik ken hem al jaren, dus het is makkelijk communiceren. Dan kun je elkaar tenminste eerlijk vertellen dat iets shit is. En omdat we maar vijf dagen hadden om op te nemen was dat perfect. Zo kon de band ook eens zien waar ik vandaan kom. Ze vonden het geweldig.”
Hebben ze het gevaar in Manchester mogen ontdekken?
“Ja, ik heb ze wel een paar keer moeten waarschuwen. Dat ze ’s avonds laat gingen pinnen en een biljet van 50 pond in de lucht hielden om het portret van de koningin te bestuderen. Midden op straat in het donker! Dan moest ik even ingrijpen. We hadden 12-urige werkdagen, waarna we meestal fish & chips gingen halen en in de pubs hangen. We hadden nog nooit, 7 dagen lang, zoveel tijd samen doorgebracht. Dat heeft ons wel hechter gemaakt.”
We hadden Passing Car al gehoord, maar SlowTV heeft nog veel meer te bieden qua post-rock en wavey dreampop.
“Het vorige album was eigenlijk een heel cerebraal proces met veel denkwerk. Je kunt eigenlijk twee dingen doen: een idee volgen en zien waar het naartoe gaat of het proberen te dirigeren. Ik deed dat laatste.
“Met dit nieuwe spul hebben we geprobeerd om het eindeloze verbeteren uit te bannen. We oordeelden niet direct over wat we schreven, vroegen ons niet telkens af of het te poppy of te edgy was, maar zijn er juist in meegegaan. We realiseerden ons dat we niks te verliezen hadden. We luisterden veel naar dreampop, ontdekten Lower Dens, kwamen tot een soort noisy dreampop en zo ontwikkelde het verder. Het heeft me veel jaren gekost om het geluid van KIN te vinden en dat was niet direct een bewust proces. Het was bevrijdend, heel fijn om te zien waar de songs ons mee naartoe voerden. Minder frustrerend ook, hoewel er nog steeds nummers waren die naar me schreeuwden: ‘Wat wil je van me?’.”
In Manchester was KIN meer een soloprject met een live-band. Hoe zijn jullie hier een band geworden?
“KIN was hier eerst ook een soloproject. Toen gingen we een akoestische EP opnemen en samen schrijven. Dat heeft ons als band gevormd. In de oefenruimte is het nu allemaal veel vanzelfsprekender. Het is ook zoveel leuker en krachtiger om zo te schrijven. 50% van dit album is geschreven door ons, KIN is niet meer alleen Kim dus.”
Vanwaar de titel SlowTV? Is het commentaar op jachtige televisie of de maatschappij?
“Veel songs gaan eigenlijk over vernietiging, afgeleid zijn en ontkenning daarvan. Ik las een artikel over het Noorse genre Slow TV, waar ze een camera voorop de trein plaatsen, zes dagen door de bergen rijden en dat uitzenden op televisie. Of letterlijk kijken naar mensen die aan het breien zijn. Het leven is eigenlijk net als die Slow TV. Noren zijn er gek op. Het is heel meditatief, ik hou ook van het hypnotiserende effect van die video’s, ik kon uren naar de treinen en de landschappen kijken en wilde eigenlijk dat het de bandnaam zou worden. En toen werd het de albumtitel. Het past heel goed bij de sfeer van de muziek. Denk ik, hoop ik, ik heb er niet heel lang over nagedacht…”
De video van Passing Car is ook wel een vorm van Slow TV.
“Dat zijn opnames die we maakten toen we naar Manchester reden en op de weg terug. We filmden gewoon uit het raam van de auto. Dat past inderdaad wel bij het hele Slow TV idee en bij Passing Car in het bijzonder. De video past gewoon goed bij dat nummer en daarom hebben we die als eerste naar buiten gebracht.”
Het leven als Popronde-band kon wel eens minder Slow TV worden.
“We houden ervan om veel te spelen. We zijn eigenlijk nog niks als band, we proberen al drie jaar om in de Popronde te komen en hebben nu eindelijk het materiaal ervoor. De Popronde is het perfecte platform om ervaring op te doen en mensen te leren kennen. Daar willen we graag bij betrokken zijn. Het voelt alsof we als liveband er nu ook klaar voor zijn, dat waren we twee jaar terug zeker niet. Nu weten we hoe we ons geluid neer moeten zetten en zijn we zeker van onze zaak.”
Nu nog in Engeland optreden met dit materiaal.
“We hadden al drie data staan, een in Londen en twee in Manchester, maar dat botste met een project van het Groninger Museum. We zijn gevraagd daarvoor een nummer te schrijven. Dat wordt 23 oktober uitgebracht en erg cool denken we. We plannen zeker om alsnog naar Engeland te gaan, maar dat wordt niet voor begin volgend jaar. We moeten op zijn minst in Manchester spelen.”
Maar eerst de albumpresentatie, vanavond (17-9) in het Amsterdamse Noorderlicht Cafe en deze vrijdag (18-9) in Vera, Groningen (met ook Silver Ferns en Michael Karr) en dan de Popronde. Daarvoor kan KIN nog wel wat boekingen gebruiken, alleen Haarlem, Utrecht en Amersfoort zijn nu bevestigd! Meer live-data onder het artwork.
Artwork voor de presentatie in Vera door Willem Kolvoort
Live:
17/09/15
Noorderlicht Cafe, SLOWTV Album Launch Show, Amsterdam
18/09/15
Vera, SLOWTV Album Launch Show, Groningen
02/10/15
Plato, Utrecht instore, afternoon
02/10/15
Boothill Saloon, Amersfoort
10/10/15
Toneelschuur, Popronde Haarlem
22/10/15
Cafe Willem Slok, Popronde Utrecht
23/10/15
GM Insiders CD Release, Groningen Museum / Synagoge Groningen
21/11/15
Popronde Amersfoort
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.