Brant Bjork @ Melkweg, foto Roy Wolters
Over sommige kopstukken uit de Palm Desert scene is inmiddels zo veel gespeculeerd en geschreven dat het levende legendes zijn. Dat geldt trouwens ook voor die scene zelf, met alle verhalen over generatorparty’s en de waslijst aan relevante bands die er uit voortkwamen. Brant Bjork hoeft wat dat betreft geen introductie, en als je die nog wel nodig hebt heeft NMTH-hoofdredacteur Ingmar Griffioen, recent een ronkend epistel neergepend over ‘de hippie van Kyuss’. Neemt niet weg dat ook grondleggers van geliefde genres ten gronde kunnen gaan. Vanavond in de Melkweg onze kans om te zien of Brant Bjork ons nog steeds kan meevoeren die woestijn in waar het allemaal begon, of dat hij wordt overschaduwd door zijn eigen legende.
Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Roy Wolters
Het moet vanavond gebeuren in de knusse oude zaal van de Melkweg. Voorprogramma is er niet, maar het affiche belooft ons wel een bijdrage van Sean Wheeler. De Throw Rag-frontman werd afgelopen jaren al regelmatig opgetrommeld voor films als Lo Sound Desert en Desert Age. Films die de oorsprong en sound najagen van bands als Kyuss, waar het voor Brant Bjork destijds als drummer begon. Wheeler is één van de meer markante en herkenbare gezichten van de Palm Desert rockscene, maar vanavond belangrijker: een van de helden van Bjork zelf, ’the ultimate Low Desert Punk.’
Special guest Sean Wheeler, foto Roy Wolters
Zover is het nog niet, de avond wordt eerst smaakvol ingeleid door een met zorg samengestelde playlist. Op nét te hoog volume om comfortabel te praten tijdens het wachten op de band. Onder meer Blue Cheer en Jefferson Airplane passeren de revue, op de voet gevolgd door de eerste biertjes. Niet uitverkocht vanavond, maar de zaal vult zich gestaag. Dan bestijgt eindelijk de band het podium en worden de eerste laid-back riffs van Stackt ingezet. Geen fancy gasten dit. Brant met zijn eeuwige bandana, waar zijn enorme bos krullen onderuit puilt. Dikke kans dat die Flying-V vandaag de hele avond om zijn nek blijft hangen, geen roadie die hem na ieder nummer een andere gitaar aanreikt. Gehuld in cargopants en een legerblouse met korte mouwen. Zijn liefde voor groen steekt hij niet onder stoelen of banken, de band staat dan ook voor een backdrop met enorm marihuana-logo.
Donderende toms luiden de tweede track in en de band lijkt er zelf nu meer zin in te krijgen. Coryfee of niet, Brant Bjork moet vanavond echt in de set groeien. Dat gebeurt wel, maar het valt op voor iemand die al een slordige dertig jaar op het podium staat. Buddha Time! Meer van die stampende ritmes. Deze band moet het niet hebben van verrassingen of flashy showelementen maar van repetitie, groove, en natuurlijk die kenmerkende stem van Brant Bjork zelf.
Brant Bjork @ Melkweg, foto Roy Wolters
Vanuit het publiek krijgt hij een zakje wiet aangereikt en na een welgemeend dankwoord verdwijnt deze soepel in zijn linker borstzak. Too Many Chiefs… Not Enough Indians. Dit oudje van zijn solo-doorbraak Jalamanta glijdt wel erg lekker de zaal in: veel groove en weinig onnodig spierballenwerk. Brant Bjork is behoorlijk productief, alleen al dit jaar verschenen livealbum Europe ’16 en studioplaat Tao Of The Devil. We krijgen eerst de opener van die laatste plaat voor onze kiezen (The Gree Heen). Op het album geen bijzonder imposante track, maar in de Melkweg wil het trage gedonder wel landen. Een gulle gever vult vervolgens ook zijn andere borstzak (‘It’s not polite to decline a present’), waarna het eindelijk tijd is voor de special guest van vanavond.
“Ladies and gentlemen: Sean Wheeler, desert legend!” Rock ’n roll chic in een driedelig pak dat er uitziet of hij er al minstens een maand in leeft. Een slagtand bungelt aan zijn colbert, hij gluurt naar het publiek van onder de rand van zijn hoed terwijl hij het podium op zwiert voor een vlammende versie van Dave’s War. Waar Brant Bjork de avond stabiel met zijn gitaar achter de microfoonstandaard doorbrengt en steunt op de riffs, is Wheeler die punk-frontman met het vuur in de ogen. Alleen een microfoon vast dus de handen verder vrij, de kabel daarvan al snel rond zijn nek gewikkeld. Als er vervolgens even stevig gejamd wordt zet hij het publiek al snel aan om te huilen, als wolven naar de maan. Is het nodig? Niet echt nee, die riffs droegen de avond al prima en de band kwam er al steeds beter in. Een leuke toevoeging is het wel, zeker als je weet op welk voetstuk Brant Bjork hem heeft staan.
Brant Bjork @ Melkweg, foto Roy Wolters
Sean Wheeler verlaat het podium weer en laat daarmee enige onrust in de zaal achter. De band is nu wel flink op stoom en pompt met die energie het kenmerkende Automatic Fantastic de zaal in, gevolgd door livefavoriet Stoned. Even lijkt dat de verrassende eindnoot, net nu de band eindelijk écht staat. Uiteraard wordt het daar niet bij gelaten. Eerst die kneiters The Future Rock en Low Desert Punk, en dan? Verdomd… eindelijk een echte jam, en eigenlijk is dat alles wat we vanavond wilden. Wheeler duikt tot slot nog op om het samen af te ronden. Ditmaal met ontbloot bovenlijf en een masker op. “Oh we’re Freaks Of Nature!” Klinkt het in koor. Ongetwijfeld, maar wel van het soort waar we van houden.
Brant Bjork @ Melkweg, foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.