Abbath, Tribulation & Bölzer te gast in de vurige black metal-tempel van Watain

Watain @ 013, foto Paul Verhagen

Crowd Watain @ 013, foto Paul Verhagen

Gitzwart is de line-up in 013 vanavond. Je moet er bovendien op een ongoddelijk tijdstip bij zijn om de start mee te mogen maken. Dus zijn we iets na zessen in een overvolle sprinter onderweg naar de poptempel van het zuiden, voor de gelegenheid de tempel van Watain, toch wel de toonaangevende band in de black metal-scene van vandaag. Met maar liefst drie supports, en allez, waarvan er een de co-headliner mag heten, op een volle avond duister geweld.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen

Watain-fans zijn makkelijk te herkennen aan hun bikerjasjes, waar je bij voorkeur dan geen T-shirt of een mouwloos shirt onderaan hebt. Met de koude dagen van het najaar in aantocht (wat ook wel aangenaam is qua grimmigheid) zijn dat er slechts enkelen. Ok, een beetje flauw, maar het zegt iets over hoe groot Watain is in de microkosmos van de black metal. Kiss heeft ook een eigen leger bijvoorbeeld. Maar goed, het is nog betrekkelijk leeg in de grote zaal als de eerste band het podium betreedt.

Bölzer @ 013, foto Paul Verhagen

BÖLZER
Dat is het duo Bölzer, dat als een tweemans-panzertank over alles heen walst. Het is en blijft een bijzonder gegeven dat je zo’n totaalgeluid kan produceren als tweetal, waarbij alles toch valt of staat bij een goede afstemming. Die is goed vandaag, met een set die vooral songs van Lese Majesty (de laatste EP) en debuutdemo Roman Acupuncture bevat. Ergens midden in de set wordt wat gepriegeld met een fingerpicking stukje, wat niet uit de verf komt, maar verder is Bölzer de onstopbare sloopkogel die we gewend zijn. De energie rijst in de zaal.

Tribulation @ 013, foto Paul Verhagen

Abbath @ 013, foto Paul Verhagen

TRIBULATION
Terecht, want Tribulation is een band met een geheel eigen geluid, leunend op een gothic vibe. Na het vertrek van Jonathan Hultén in 2020, die nog wel meewerkte aan Where the Gloom Becomes Sound is de toekomst wat ongewis (hoewel de eerste nieuwe single net gedropt is). Maar dat geldt niet voor de live performance, want die staat als een huis. Meer gloomy dan explosief, zit er genoeg venijn in de gitaren die vooral veel cleaner en verfijnder klinken. Dat kan ook de nasmaak van de Zwitserse openingsact zijn natuurlijk. Doomy en gloomy, bijvoorbeeld met die oude vampierfilm-intro bij Strange Gateways Beckon of In Remembrance. Dat is overigens meteen het soort song, waarop Tribulation het publiek meesleept. Het stampende, mid-pace ritme voert je gewoon mee. Je hoort evengoed klassieke heavy metal-vibes op Melancholia en natuurlijk het recentere Funeral Pyre. Dat zijn ook precies de tracks die Tribulation zo’n band maken die makkelijk is om te waarderen, het is simpelweg toegankelijker dan veel andere bands in het black spectrum en de nieuwe single belooft eigenlijk geen koerswijzigingen voor de Zweden. En dat is, zoals ook vanavond, goed.

ABBATH
De clown uit Blashyrkh is dan de co-headliner vanavond: Abbath. Ondanks het feit dat Olve Eikemo (maar we zullen ‘m Abbath noemen) een vleesgeworden black metal-meme is, of andersom, is het ook een performer in hart en nieren. Zijn hele show is dan ook als een pijl die afgevuurd wordt richting het einde van de set: strak en rechtdoor. Natuurlijk weet zo’n performer ook dat niet iedereen wild is van de laatste Abbath platen Outstrider en Dread Reaver, maar om van de laatste alleen de titeltrack te spelen is wel heel karig voor een album dat in 2022 uitkwam. De tweede helft van de set bevat eigenlijk alleen maar ouder werk van Immortal, waarbij natuurlijk de traditionele Abbath-moves langskomen, inclusief een iets tragere ‘crab walk’. Vooral het trouwe spel met het publiek doet het goed. Persoonlijk ben ik ook blij dat er altijd wel een nummer van passieproject I bij zit. Warriors is een episch hoogtepuntje in een set waar je verder vooral krijgt wat je verwacht van de Noorse meester. En laten we wel wezen, je kan niet naar een show van Abbath gaan zonder een glimlach op je gezicht te krijgen.

Crowd Watain @ 013, foto Paul Verhagen

Watain @ 013, foto Paul Verhagen

WATAIN
Watain is op plaat een band die vaak een beetje tegenvalt. De reden daarvoor zijn niet de platen zelf, maar de incarnatie van de band die een podium verandert in een vlammenzee. Vanavond letterlijk, met een podiumaankleding die doet denken aan een Efteling-attractie. Daar kan je allergisch voor zijn, maar goede stage props doen veel voor de beleving. De torens vol vlammen, de brandende drietanden, Watain heeft al gewonnen voor er één noot gespeeld is. En dan gaan ze dat ook nog doen… Hordes fans zijn inmiddels ergens bloed gaan smeren op hun gezichten. Het kan ook ketchup zijn, je weet het niet. Er gaan ook geruchten over een bezorging van een mysterieus vaatje met een substantie die wel eens bloed zou kunnen bevatten, maar daar zien we niets van terug deze avond.

De Zweedse heiligschenners hebben minder moeite met het spelen van nieuwe nummers, dus songs van The Agony & Extasy of Watain vullen een deel van de setlist. Daarnaast volgt ook een bloemlezing uit eerder werk, maar daar sta je niet bij stil terwijl er een brandende toorts door het publiek rondgaat en Erik Danielsson steeds meer in de hens steekt. Het zijn furieuze litanieën aan het duister, met muren van geluid die kolken, steken en als demonen door de zaal dwalen. Het is een onderdompeling, waardoor alles op deze avond in het niet valt bij de power die Watain neerzet. Geen We Remain met Farida Lemouchi, maar dat valt niemand echt op. Klassiekers als Reaping Death en Devil’s Blood zijn genoeg. Je vraagt je op een gegeven punt af of Watain ook al een keer gestopt is met spelen, terwijl de geur van brandbare substanties door de zaal heen waait. Malfeitor is dan het slotstuk, waarna we met z’n allen nog 10 minuten toe kijken hoe Danielsson op z’n dooie gemak een soort sluitingsritueel uitvoert op het podium. Het is al duidelijk dat niets meer volgt, maar pas als de lampen aangaan is de betovering verbroken. En hierna weet ik het in ieder geval weer zeker, Watain is vergeleken met live op plaat best saai.