Birth of Joy monstertourverslag: 18 shows in 19 dolle dwaze dagen

Birth of Joy is zo’n band die vaker op de buitenlandse podia te vinden is dan dat ze in Nederland spelen. Om hun nieuwe album Hyper Focus (albumreview hier) te promoten deden drummer Bob Hogenelst, toetsenist/bassist Gertjan Gutman en gitarist/zanger Kevin Stunnenberg onlangs een tour door Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Tsjechië. Negentien dagen onderweg, achttien dagen spelen. Keihard werken, ook dat is rock and roll. Dat weten The Hathors ook. Ze vergezelden de band tijdens een groot deel van de tournee. Frontman Kevin Stunnenberg hield een dagboek bij van deze monstertour.

Maandag 09-04-2018, Haarlem (NL)
De dag voor vertrek
Frankrijk wat was je mooi. Drie weken toerden wij door jouw steden, terwijl de trage winter langzaam verzachtte en ruimte gaf aan de eerste lentezon. Het duurt nog maanden voor we weer teruggaan; naar het uitgestrekte land met haar sprookjesachtige uitzichten, de heuvelachtige korenvelden en de robuuste bergen bedekt met sneeuw. Het land waar de wijn stroomt en de heerlijkste kazen de hele dag worden geserveerd. Maar vooral: het land waar het publiek voor ons uit zijn dak gaat. Van Marseille tot in Lille. Van Rennes tot in Straatsburg; overal waar we de afgelopen tijd optraden, was het feest. Ook in epicentrum Parijs… Mijn hart klopt nog steeds na. C’étais très bon! En dan nu de volgende uitdaging. Morgen begint onze zwaarste rit ooit. Achttien optredens in negentien dagen in Duitsland, Tsjechië, Zwitserland en Oostenrijk en één keer in Nederland. (Drie weken elke dag optreden in vijf landen met één dag pauze!) Ik hoop dat mijn stem het houdt.

Dinsdag 10-04-2018, Münster (DL)
De dag van vertrek
De tassen zijn gepakt. Een snelle dubbelcheck. Podiumtas: vijftien bloesjes, vier colberts, twee zwarte skinny jeans, een paar blauw/zwart leren boots, deo, aftershave, haarspray, oordoppen, slide en heel veel plectra. Het zal wel genoeg zijn. De tas ontploft bijna.

En dan nu de ‘gewone’ plunjezak: zoveel mogelijk ondergoed & sokken, T-shirts, trui, Dr. Martens boots (voor als het slecht weer wordt), zwembroek, laptop, tien extra setjes snaren en twee boeken (In Europa & Lord of the Rings). Voor mijn stem heb ik een flinke knots gember en een hele apotheek aan pillen bij me. Alle beetjes helpen. Gelukkig helpt mijn vriendin mij met het sjouwen van mijn bagage. Ik ga haar missen. Ik ben er niet eens op haar verjaardag. Hoe kut. In Leiden halen we Peer (onze vers aangestelde merchandiseverkoper en tourmanager-in-opleiding) en Gertjan op. Bij het ompakken van de bus verwond ik zijn vinger… Gelukkig is het niet ernstig, maar het blijft wel klote. Vervolgens stoppen we in Arnhem om Bob en geluidsman Jammie op te halen. Op naar Münster! Onze routine begint meteen bij aankomst bij de Spütnikhalle in Münster: Bus uitladen, podium opbouwen en soundchecken. Daarna gaan we chillen in de zon. De König Pilsners komen tevoorschijn. Voordat we helemaal kunnen ontspannen, krijgen wij van onze manager René de opdracht een promofilmpje voor de aankomende vijf Duitse shows te maken. Helaas hebben we ons huiswerk slecht gedaan, want we kunnen niet meer dan vier shows in volgorde opnoemen. Bravo heren!

We beginnen de show meteen, zonder het gebruikelijke intro. Het publiek komt naar voren en begint te dansen. We knallen onze set van dertien nummers er doorheen. En gooien nog een toegift in de strijd. Na de show bieden fans ons drankjes aan. Alles om maar even met je kletsen. Dat doet me goed.

Tijd om in te pakken en in te laden. Dat laatste begint steeds meer op Tetris te lijken. Man wat zit onze bus vol! Het is drie uur ’s nachts als we aankomen in Osnabrück. Morgen uitslapen!!!

Dag 2 11-04-18, Hamburg (DL)
Verdomme! Het is acht uur en ik ben al wakker. Gewoon drie uur te vroeg! Als ik me om wil draaien voor een nieuwe poging begint Peer te snurken…. Tja, daar kan die jongen ook niets aan doen. Stil verlaat ik hotelkamer 119 en ga een ontbijtje scoren. Nu ik toch tijd over heb ga ik maar eens uitgebreid in bad en verder met schrijven.

Hamburg we komen eraan! Dus zet de Mexikaner maar vast klaar. Voor degene die niet bekend zijn met dit drankje. Het is onze favoriete Schnaps. Gemaakt van wodka, tabasco, pepers en tomatensap. Een aanrader!

Om onduidelijke redenen is ons optreden naar het bovencafé verplaatst. Geen backstage. Drank komt op rantsoen en het podiumgeluid is kut. Lekker voor de sfeer en goed voor de stem. Geen tijd om er lang bij stil te staan, the show must go on! Voor het eten snel een interview en fotoshoot met een fotografe van het Duitse Messed Up Magazine. Aan tafel komt Peer met een gevatte beschrijving van de Hafenklangse kok: ‘Angry Vegan’! Mocht je daar ooit optreden, wees gewaarschuwd.

De zaal loopt vol en we grijpen ze meteen bij de strot. Hot & Steamy! We spelen hard en het geluid kan nergens heen. Bob en ik spelen tegen elkaar op. Harder en harder. Heerlijk destructief voor de oren. In de bridge van Sypdorkat mept Bob zijn cymbal omver. Echt vlak voor de climax. Met de gitaar om mijn nek raap ik hem op. “ZUGABE”! Met het publiek in extase spelen we Know where to run. Toepasselijke titel want er is geen plek om terug te trekken. Meteen na de show zijn we dan ook omringd door honderddertig man die graag met ons willen praten. Selfies, handtekeningen; alles voor de fans.

We komen aan bij het Kogge Hotel. Het lijkt meer op een kraakpand dan op een hotel. Hier doen we nog een paar rondjes Mexikaner en spelen we een dobbelspel. Het ruige nachtleven van de Reeperbahn laten we voor wat het is. Nog zeventien dagen te gaan.

Dag 3 12-04-18, Bremen (DL)
Bremen is de stad waar ik mijn eerste kerst heb gevierd. Ik was veertien. Ik ben opgegroeid als Jehova’s Getuige en dan doe je niet aan kerst (ook niet aan verjaardagen of andere ‘wereldse’ feesten trouwens). Mijn vrienden hielpen mij de Duitse Kerstliederen zingen. Zoiets vergeet je nooit meer.

Uit verveling ga ik na de soundcheck de stad in. Daar doe ik een wens bij de Bremer Stadtmusikanten. Iets verderop wordt er geprotesteerd voor vrede. Spandoeken schreeuwen: ‘Keine Deutschen Soldaten nach Syrien!’

Gertjan kruipt achter de dj-tafel en draait Klaus Wünderlich. “Zet die stoelen maar aan de kant”. Het feest kan beginnen!”

De Tower gaat meteen los als we beginnen. Zonder schaamte reageert het publiek op alles wat we doen. Een plezierige roes genaamd rock ‘n roll. Alsof het een mantra is, roepen ze aan het einde van de show onze naam: “BIRTH OF JOY, BIRTH OF JOY, BIRTH OF JOY”! Machtig.

Dag 4 13-04-2018, Berlijn (DL)
Wir gehen nach Berlin! De club Musik & Frieden, waar we deze avond optreden, ligt aan de Spree, ter hoogte van de Oberbaumbrücke. In Kreuzberg. De wijk voelt aan als een gigantisch punkhol; overal graffiti. Ooit was dit de grens met Oost-Berlijn, de sporen zijn nog zichtbaar. Maar de stad is na de zware scheiding herrezen uit de as.

Na een interview met Place Makers uit Brooklyn, begint iemand op straat te schreeuwen: “POLIZEI”! Een waarschuwingskreet van een drugsdealer aan zijn collega’s. Living on the edge. Terwijl undercoveragenten de dealer in de boeien slaan, werp ik een blik naar de overkant van de Spree; het voormalige DDR.

De zaal is al afgeladen vol. Al snel vliegen zweet, bier en kledingstukken door de lucht. Een ware rock ‘n rollsauna. We geven ze alles wat we hebben. De volle 200 procent. Het publiek geeft hetzelfde terug. Hier in Berlijn weten ze wel hoe je uit je plaat moet gaan.

Vrijdag de dertiende in Berlijn moet wel goed gevierd worden. We betreden de roerige nacht. Van God los.

Dag 5 14-04-2018, Neurenberg (DL)
Het eerste wat ik hoor als ik wakker word: ‘Stervende hoeren klote douche!’ Ook een goedemorgen vriend. Kater! Ik wil bijkomen met een licht ontbijtje, wanneer ik het nieuws lees: ‘VS, UK en Frankrijk bombarderen Syrië’. En zo gaat het leven door. Wij gaan door. Wij moeten door. Dit keer door naar Neurenberg.

De oude binnenstad wordt omringd door een grote stenen muur, bezaaid met uitkijktorens. Er staan veel oude hoge Duitse panden. Zeer statig en groot. Stiekem houd ik hier wel van. De zon schijnt en wij genieten op een terrasje. Dit is het betere leven; op de met consumptie pratende gastvrouw na dan. Er rijdt een limousine voorbij en die kerel die er in zit te feesten, lijkt verdacht veel op Scooter. ‘Move your ass!’

Mijn oom komt kijken, maar verlaat de zaal halverwege het optreden. Hij is al wat ouder. Het is te hard voor hem. Daar kan ik wel inkomen. Want het ging weer eens tering hard. Zo gaat dat.

Dag 6 15-04-2018, Leipzig (DL)
Leipzig, de geboortestad van Wagner. Hier is ooit Napoleon verslagen. En vandaag de dag is Leipzig het nationale symbool van het verzet tegen de DDR. Veel geschiedenis dus. We spelen in een oude bierbrouwerij genaamd Naumanns Felsenkeller. In de backstage staan flessen bier met Birth of Joy etiketten, een fles wodka en een hele goede whisky met een bedankbriefje erbij van onze Duitse boeker: Landstreicher. Kijk, dat is leuk binnenkomen.

Na de soundcheck ga ik wat rondlopen. Een mens moet wat om de tijd te doden. Het Zentrum blijkt nogal ver; drie kwartier wandelen! Ik loop tot de Clara-Zetkin-Park, waar alle leeftijden samenkomen om te genieten van de zon. Er wordt gesport, gelachen en zelfs versterkt muziek gemaakt. Vier egotrippers rammen tegelijkertijd op een elektrische gitaar. Dat wordt zelfs mij teveel.

De show gaat goed. Alleen glijden mijn boots op het podium en mijn stem heeft er moeite mee. Ik wil mezelf niet overschreeuwen, waardoor het nog harder werken is. Na de show val ik meteen in slaap. De rest laat mij liggen en pakt ondertussen de hele bus in. Dat zijn vrienden.

Dag 7 16-04-2018, Jablonec nad Nisou (CZ)
“Wat heb je met je gezicht gedaan?” vraag ik aan Gertjan die met zijn vers geschoren baard de hotellobby binnenkomt lopen. “Dit noemen ze de Lemmy!”, zegt hij trots.

Het regent als we Leipzig verlaten richting het oosten. Het is (door Oostenrijk) maar vijf minuten rijden naar Tsjechië. Het heuvellandschap is prachtig. Kastelen doemen op in de mist terwijl roedels herten rondrennen. Een soort Game of Thrones, maar dan zonder lilliputters en tieten.

Jablonec nad Nisou betekent Appelboom aan de Neisse. Verbazingwekkend genoeg staan er voor ons podium in Klub na Rampě keurig rijen stoelen opgesteld voor het podium. Met wat voor publiek hebben we hier te maken? Moeten we voor een rustigere set gaan? Onnodig, zo blijkt. Ze gaan hier helemaal uit hun dak. We zien de opa’s in hun The Doors- en Black Sabbath-T-shirts headbangen; een emotionele cocktail van opgekropte woede en verdriet die transformeert in extase. Na afloop komt er een oude man naar ons toe. Hij spreekt geen woord Engels. Met tranen op zijn gezicht laat hij zijn verhaal vertalen aan Gertjan. Hij is opgegroeid in het Communistische Tsjechië-Slowakije en wij hebben iets in hem geraakt wat hij vroeger altijd heeft moeten missen. Hij is ons zo dankbaar… Over grote complimenten gesproken.

Dag 8 17-04-2018, vrije dag in München (DL)
“Ausweis!”. Zo daar word je wakker van. Blijkbaar geldt het hier: geen ausweis = geen ontbijt. Het is vandaag onze enige vrije dag. Die brengen we door in de bus. Heerlijk… Het leven flitst aan ons voorbij. Net als het immense Skodacomplex. Vandaag zie ik ook voor het eerst een wilde das. Die ligt in een halve staat van ontbinding. Morsdood.

We zijn nauwelijks de Duitse grens over als we van de weg worden gehaald door de Polizei. Helaas voor hen vinden ze niets illegaals. Bijna sneu… Al die moeite… Verderop langs de snelweg zijn oneindige velden vol hop. Volgens mij zijn ze al bezig met kweken voor het oktoberfestijn.

Historisch gezien is München erg interessant. Hier werd de NSDAP opgericht, met alle gevolgen van dien. Het kwaad strekte zich als een olievlek over de wereld uit en nam 55 miljoen mensen met zich mee naar de eeuwige jachtvelden. Na het eten ga ik wat lopen. Terwijl ik naar de mooie gebouwen kijk, probeer ik te begrijpen wat er in de zieke geest van die ene man rondging. Dat zal me nooit lukken. Misschien is dat ook het beste. Totaal verknipt. Later zoek ik de jongens in een kroeg op. De nacht eindigt met drank. En van drank komt ruzie. Ook als je elkaar al jaren kent, ontvlamt soms een lont in het kruitvat. Zeker als je weken achter elkaar samen op tour bent. Afijn, morgen gezond weer op.

Dag 9 18-04-2018, München (DL)
Wakker worden met een kater die niet weggaat; ook niet na vier pijnstillers en een lange douchesessie. Lang geleden, niet gemist! Gelukkig kunnen we de hele middag chillen. Langzaam komen flarden van de turbulente nacht terug. Na de ruzie ben ik nog kwaad gaan rondlopen. In totaal heb ik 19 kilometer gewandeld, zegt de app op mijn telefoon. En ergens in de nacht, heb ik ook nog een gedicht geschreven.

Verdwaald in de nacht volg ik mijn denkbeeldige vrienden over bruggen en straten. Blijf staan! Ze lopen door. Ze zingen liederen in een geheime taal die ik niet versta. Tot diep in de nacht blijf ik ze volgen. Langzaam verdwijnen ze uit mijn zicht. Stilte valt als een koele deken over mij heen. Waar ben ik?

Joh…

Afijn, een nieuwe dag met nieuwe kansen. De Ampere / Muffathalle ligt direct naast de rivier Isar. Een prachtige locatie met toffe mensen. De show gaat goed, alleen wordt er niet echt gedanst. Dat komt vooral omdat twee heren op leeftijd de hele show vooraan staan te filmen. Uiteindelijk geven wij een toegift, onder voorwaarde dat het publiek alsnog gaat dansen. We krijgen wat we willen. Bij de merch worden we opgewacht door de filmende mannen. Ze hebben stapels oude foto’s bij zich en willen overal handtekeningen op. Een verliefd stel vertelt me dat ze vandaag zijn verloofd en dat ze elkaar voor het eerst hebben ontmoet bij onze show in München twee jaar geleden. Dat hoor je ook niet elke dag.

We doen nog een drankje na met Niels. Hij is hoofd techniek bij de Ampere en vertelt ons over zijn ontmoetingen met: Brian May, Mike Patton, Prodigy en de Einstürzende Neubauten. Dat hij zegt onze show heel tof te vinden, krijgt dan toch een extra dimensie.

Dag 10 19-04-2018, Lausanne (CH)
We verlaten München vroeg in de ochtend. We reizen door het begin van de Alpen. Op de achtergrond kussen de met sneeuw bedekte bergtoppen de lucht. Vanuit het niets vliegt er plots laag een straaljager over. Hij haalt acrobatische toeren uit. Het kabaal van zijn motoren volgt een seconde later.

Lausanne, de laatste keer dat we hier waren was een regelrechte ramp. Het zou de laatste show van de Balkantour zijn. Helaas kregen wij een aanvaring met een gewelddadige klootzak die twee van ons heeft verwond. De show moest worden afgelast. Maar vandaag slaan we terug! Het feest wordt georganiseerd door onze Portugese vrienden van Super Bock in de Bleu Lezard. Het geluid was kut was en ik kreeg flinke stroomschokken van de microfoon. Toch was het een fantastische show. Na het hele circus vieren wij feest met fans, crew en onze Zwitserse agent Marc.

Dag 11 20-04-2018, Düddingen (CH)
Onze bus is kapot. Stress in de brandende zon. Opgeven is voor ons geen optie, dus we werken er met zijn allen aan om zo snel mogelijk vervangend vervoer te fiksen. Uiteindelijk weten we een Volkswagen Polo en een Ford Transit (enkele cabine) te regelen. Deze laatste is te klein waardoor we minder apparatuur mee kunnen nemen. Drama.

Ondanks de frustraties halen wij het optreden in de Bad Bonn, Düddingen. We worden onthaald als koningen in het Zwitserse Paradijs. Ik houd van Bad Bonn. Bij het optreden is het ramvol en bloedheet. Het zweet druipt van het plafond terwijl we met zijn allen het leven vieren. Later lopen we naar het idyllische strandje verderop. Hier baden wij in stilte onder de sterren. Jammie en ik gaan nog mee naar een afterparty in een bunker vol muziekinstrumenten. Hier maken en luisteren wij Stoner. De gastheer lijkt wel bezeten door een goedaardige demon. Hij geeft ons een plaat van zijn band (Kampusch Klub) en brengt ons pas als de zon weer schijnt, terug naar het hotel.

Dag 12 21-04-2018 Zürich (CH)
Vanuit het mooie idyllische gebied van Bad Bonn, komen wij in de betonnen jungle van Zürich terecht. De stad zindert van de hitte. De loading dock zit verstopt achter een ondergronds busstation. De Papiersaal is eigenlijk een singer-songwriter of een electro-zaal, ligt een kwartier van het gezellige gedeelte van Zürich en heeft totaal geen ervaring met rockbands. Al tijdens het soundchecken klaagt de eigenaar dat het te hard is… Er zijn ook weinig kaarten verkocht. Gelukkig wonen de heren van Hathors hier en die nemen tien vrienden mee. Uiteindelijk wordt het toch nog een vette show. Er wordt ruig gedanst en meegezongen. Bij het Ibis Budget hotel hebben ze geen parkeerplek zoals ze wel van tevoren hadden beloofd. Gestrest houd ik de tijd in de gaten want, mijn vriendin Madelief is om middernacht jarig en ik rijd nog steeds rondjes op zoek naar een parkeerplaats. Gelukkig red ik het net om haar op tijd te feliciteren.

Dag 13 22-04-2018 Lustenau (AT)
Daar sta ik dan in mijn nakie voor de spiegel. Gelukkig slaapt Jammie. Welke mongool zet er een spiegel voor een douchecabine! Die perverselingen van Ibis Budget natuurlijk.

Vandaag gaan we naar Lustenau. Een Oostenrijkse grensstad. Ik ben er eerder geweest. Vier jaar geleden. Vanuit precies hetzelfde hotel waar we nu ook slapen en waar het verkeer langsraast, ben ik met mijn stomme zatte kop uit het raam getieft. Het resultaat was een gebroken voet. En dat vlak voor de tour met Triggerfinger. Wat een afgang. De herinneringen zijn nog vers, maar mijn voet is weer genezen. Vandaag is mijn vriendin jarig. Ik baal ervan dat ik hier vastzit.

We spelen die avond in de Carini Saal. Om tijd te doden, luisteren wij naar Hans Teeuwen terwijl we in het gras chillen. De opkomst is dramatisch slecht. Welgeteld staan er vijf mensen in de zaal en ik doe geen moeite om mij om te kleden. Fuck it! Kan mijn schone bloesjes beter bewaren voor andere shows. Na de show pak ik ook gelijk in. Dikke doei!!! We gaan naar de enige kroeg in dit akelige, verrotte klotestadje; de Harlekin. Uit de speakers knalt opeens ons nummer Join the game. Hoe dan! Er was bijna niemand in de Carini Saal en in het plaatselijke café worden we meteen gedraaid…We zetten het op een zuipen en de barman geeft ons de ene na de andere shot. Wordt het toch nog gezellig. We vergeten alles weer en ik rook zelfs een sigaret, terwijl ik al weken geleden ben gestopt. Ons geheimpje.

Dag 14 23-04-2018, Konstanz (DL)
Jammie is vannacht zijn iPad-oplader vergeten bij de venue. Omdat ik vroeg wakker ben, besluit ik hem op te gaan halen. Zo in de vroege ochtend zie ik dat Lustenau toch best wel mooi is; met groene grasvelden vol boterbloemetjes en bergen op de achtergrond. Helaas is de iPad-oplader gejat. Shit, geen Netflix meer. Wij rijden via een mooie route naar Konstanz; kriskras door grenzen en langs de Bodensee. Pas als we bij Kultuur Laden aka Kula aankomen, beseffen wij dat we hier eerder hebben gespeeld. Toen zat ik nog met mijn gebroken poot voor een ventilator. Douchen met een voet in het gips bleek geen goed idee. Sukkel…

Gertjan zit de hele dag aan de telefoon met de ANWB en regionale autoverhuurbedrijven. De Ford Transit & VW polo moeten morgen terug naar Zwitserland en we hebben nog een volle week shows te gaan in Duitsland en eentje tussendoor in Nijmegen. Morgen wordt een lange en zware dag. Het spelen gaat lekker, maar daarna is het meteen inpakken en inladen. Het is nu 01.00 en de wekker gaat om 06.00.

Dag 15 24-04-2018, Operatie Stuttgart (DL-CH-AT)

Het draaiboek van onze missie:
– 06.00: Jammie en Peer rijden alvast naar Lausanne. Daar halen ze de gear uit onze (kapotte) VW Crafter en de gehuurde Ford Transit. Dan gaat Jammie de Transit inleveren. Ondertussen blijft Peer bij onze spullen op het terrein naast de Volkswagendealer.
– 06.00: Gertjan, Bob en ik rijden met de VW Polo naar Lindau om een Iveco Daily en een Audi A4 te huren.
– 08.50: Met drie auto’s rijden wij zo snel mogelijk naar Lausanne. Gertjan in de Iveco, Bob in de Audi en ik in de Polo.
– 13.45: Als alle gear in de Iveco is geladen en de Polo is ingeleverd, vertrekken Gertjan en Peer met de Iveco en Bob, Jammie en ik met de Audi naar Stuttgart.
– 18.40: De Audi A4 travelparty komt aan bij onze bestemming Goldmarks. Deze bolide gaat natuurlijk teringhard. Vooral met Bob achter het stuur. Heel eventjes haalt hij 210 km op de teller.
– 19.15: Gertjan en Peer komen aan en we kunnen uitladen. Het wordt een kleine bezetting, want er is geen tijd meer voor een soundcheck.
– 20.00: Terwijl de Hathors hun set spelen, zetten wij achter de coulissen onze zooi klaar zodat de change over zo soepel en snel mogelijk kan verlopen.
– 21.00: Ook al hebben we meer dan tien uur door Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk geknald, we spelen onze show op de afgesproken tijd. Het avondeten is erbij ingeschoten.
– 01.00 Het is nog veertig minuten rijden naar hotel.
– 01.40 Tijd voor een biertje: “Operatie Stuttgart is geslaagd!”.

Dag 16 25-04-2018, Heidelberg (DL)
Zo langzamerhand begint de toer me op te breken. Het lijkt misschien allemaal heel cool en spannend, zo’n rockband, maar zanger zijn tijdens een lange tour is echt een heel saai beroep. Ik ben gestopt met roken, draag in de auto op hete dagen een sjaal vanwege de airco, drink liters water en verse gemberthee, vermijd bier, gezelligheid, avontuur en lange nachten en zoek stiltes in de backstages of in de deprimerende hotelkamers. En dan nog begint mijn stem het op te geven, vlak voor de eindstreep. Tijdens de shows focus ik me zoveel mogelijk op zangtechniek. Niet overschreeuwen, dan is het zo voorbij. En ik mag vooral niet gaan stressen of me zorgen maken, want dat slaat ook weer op de keel. Ik voel me soms net een topsporter die geen fuck mag, uit angst voor blessures en omdat de conditie op peil moet worden gehouden.

Ondertussen heb ik wel een record gebroken: een maand met 25 optredens van 90 minuten en er komt nog steeds een redelijk geluid uit. Normaal gesproken had ik al stemproblemen na tien optredens. Het optreden in Halle 2 gaat prima. Jammer genoeg zijn er niet zo heel veel mensen en dat frustreert me. Ik probeer er alles aan te doen om nog wat waard te zijn en dan komt er geen hond. De rest gaat ’s nachts nog met een taxi de hort op. Ik ga slapen. Nog drie optredens te gaan.

Dag 17 26-04-2018, Wiesbaden (DL)
De ANWB stuurt een Opel Movano met dubbele cabine naar de Schlachthof in Wiesbaden. Dit is de derde vervoerswissel sinds het drama in Lausanne. De eerste was puur uit noodzaak om de shows te halen. Maar omdat het Zwitserse wagens waren, waren wij in het buitenland niet verzekerd. Daarbij was de Transit echt te klein. Dus daar moesten we snel van af. De tweede wissel was een opluchting. Een dikke Audi A4 en een grote Iveco Daily uit Duitsland. Deze waren wel verzekerd. Groot nadeel was dat we met twee wagens opgescheept zaten. Slecht voor het Milieu en dubbele dieselkosten. Dus deze Opel Movano is een ideale uitkomst. Volgens mij kregen we precies dezelfde bus in Frankrijk. Al die auto’s en bussen… Snap jij het nog?

Voor de show doe ik snel een powernap. Om wakker te worden draai ik ‘Roots Bloody Roots’ van Sepultura op mijn blue tooth-speaker en sla drie bakken koffie achterover. Dat werkt best goed. Vanavond interesseert het mij allemaal niet meer. Alles kan de kloten krijgen, vooral mijn eigen gezeik. Goeie mindset, want de show is vet cool!

We houden een afterparty in het bandappartement met de Hathors. Het is een gezellige bende en hun invaldrummer gaat meerdere keren op zijn bek. Plat op zijn smoel terwijl hij in de knoop ligt met de stoelen die hij meeneemt in zijn val.

Dag 18 27-04-2018, Nijmegen (NL)
We worden allemaal wat moeilijk wakker en we vertrekken drie kwartier later dan gepland. Eindelijk weer terug naar Nederland! Vandaag is het Koningsdag. Wij vieren vooral feest omdat we na al die tijd eindelijk weer een nachtje thuis kunnen zijn. Het zit er bijna op en het lijkt erop dat we het allemaal gaan overleven. Als we bij de mainstage van Oranjepop aankomen zien we onze oude vriend Martijn Roselaar, die als hoofd techniek zijn team goed aanstuurt. Iedereen die met de Popronde heeft meegedaan, kent hem vast wel. Een gouden vent. Ankie Ebus leidt de artiestenproductie en we worden flink in de watten gelegd. Wat een thuiskomst. We spelen om 17.15. Aan de vroege kant. Gelukkig staat er drieduizend man. Dat geeft een dikke energieboost. We geven alles wat kunnen. Er staan gezinnen, vrienden en collega’s te kijken. Er ontstaat een mohspit, terwijl vaders hun zoontjes op het hoge podium zetten. We headbangen samen. Als dit de nieuwe generatie is, krijg ik weer hoop in de toekomst van de muziek. En dan is het inpakken. Naar huis!

Dag 19 28-04-2018, Keulen (DL)
Mijn bed thuis ligt veel te lekker en de wekker gaat echt te vroeg. Opstaan! Naar Keulen! De laatste show van dit deel van de tour! Weer moet ik Madelief gedag zeggen, gelukkig is het maar voor één nachtje. Kat Antonio vat het niet licht op. Hij kijkt mij verdwaasd aan. Hij is nog maar net over zijn boosheid heen. Toen ik gisterenavond thuiskwam, nam hij het me echt kwalijk dat ik zo lang was weggebleven. Pas na veel aandacht, werd hij weer knuffelbaar. En nu ga ik weer weg. Je ziet hem denken: ‘Wat flik je mij nou?!’

Sorry Antonio, we moeten weer naar Duitsland. Naar Cologne, een studentenstad die wordt gekenmerkt door de zwartgeblakerde dom. Het podium van de Blue Shell is behoorlijk aan de kleine kant, maar met wat stapelen past al onze gear er gewoon op. Helaas missen wij de laatste tourshow van de Hathors. De obers in het Indiase restaurant waar we deze avond eten, schieten maar niet op.

De Blue Shell is helemaal vol. Uitverkocht! We zweten al voordat we een noot hebben gespeeld. Eindelijk hoef ik mijn stem niet meer in te houden en mag ik full blast schreeuwen. De remmen mogen los, want we hebben de terror tour gehaald! En niets of niemand kan dat van ons afnemen. Het maakt allemaal niets meer uit en iedereen gaat uit zijn dak. Helaas moet Jammie terug naar huis. Nou ja, dan vieren wij het wel een paar dagen later. Gaan we nu gewoon tafelvoetballen. De euforie moet nog wat wegzakken voor we kunnen slapen. De tour eindigt in een hotelkamer. Hierna twee dagen vrij, nog één optreden in Duitsland en daarna begint pas onze Nederlandse tour. Zien we jullie daar?

De Nederlandse data check je aan het eind van deze lange Birth of Joy Hyper Focus Tour:

---