Death Alley in Paradiso, foto Maron Stills
“This complaining rambling rubbish is the substitute which has taken the place of love.” ― Aleister Crowley
Birth of Death deel 2? Ja jonge, een beetje uitmelken die zooi toch? Hoppa, gewoon een deeltje twee erin knallen. Niet omdat het moet, maar omdat… Enfin. Na de afscheidsshows van Death Alley en Birth of Joy in Paradiso, bleef ik na het schrijven van het voorgaande infantiele stukje tekst met een onbestemd gevoel zitten. Ik weet niet. Het eerste deel was meer een soort rancune die misplaatst was, dus met uw permissie hierbij poging twee. Daarbij eveneens een welgemeend excuus aan de stad Amsterdam: Jij kunt er ook eigenlijk niets aan doen. Nogmaals sorry. Soms ga je teveel Icarus en fik je wat vleugels af. Ondanks je onbeholpen intenties, verlies je de controle en verander je zomaar in een emotioneel-vandaal. Het begint vaak met ambitie, maar uiteindelijk overkomt het je.
Birth of Joy in Paradiso, foto Maron Stills
Misschien had het ermee te maken dat op het moment van schrijven er een nationale zwelgavond op de publieke omroep plaatsvond. Dat gegeven in combinatie met de melancholie en gebeurtenissen van die Birth of Death-show plus het onbestemde gevoel in de zin van ‘wat nu dan?’, maakte dat ik onbeholpen mijn frustraties en emoties via dit forum ben gaan kanaliseren. Niets menselijks is mij vreemd wat dat betreft. Daarbij heb ik nou eenmaal de neiging om vaker op mijn bek te gaan dan noodzakelijk, met alle mogelijke consequenties van dien. Dat komt soms te vaak voort uit ‘zorgen voor morgen’ en ‘het moment’ ten volste willen benutten en ervaren alsof er geen morgen bestaat. Een soort pseudo-nihilisme waarbij je geen Einstein hoeft te zijn om te beseffen dat dit niet heel houdbaar en gezond is op de langere termijn. Fuck later. In de slipstream van alle stoppende acts vond ik in ieder geval een gezonde dosis inspiratie en energie, zoveel verraadde het einde van deel 1 al misschien wel. Maar goed. Hoe was de avond nou eigenlijk?
Bij het betreden van de grote zaal van Paradiso maakt een lichte paniekaanval zich van mij meester door de gedachte: ‘Waarom ben ik hier zo oer-vroeg gekomen? Die hele shitzaal is nog leeg en ik moet nog een tergend lang uur wachten?!’. Dikke tip: Houd je niet van wachten? Kom dan gewoon standaard te laat. Dat scheelt je een hoop gedoe en onrust. Gelukkig schenken ze in Paradiso bier in grote bekers en gezien de lage bezoekersaantallen op dit tijdstip, is de rokersruimte nog prima-de-luxe te doen. Eigenlijk is het een kwestie van je zegeningen tellen en jezelf weer tot een serene kalmte manen, voordat de boel deze avond echt losbarst.
Birth of Joy in Paradiso, foto Maron Stills
NEED
Het is de band NEED die de aftrap geeft van deze bijzondere avond. De fanatieke NMTH-volgers herinneren zich misschien nog de 7” die dit platform ergens in het ontstaansbegin uitbracht (waar we op de andere kant Richie Dagger vinden, die deze avond toevallig ook nog eens afsluiten). De track van dat schijfje vinyl was lange tijd een mokerhard persoonlijk lijflied, een rede zelfs. ’I think I love my own ways / I think I’ll stay the same / Do you really think I need more? / I don’t think I do’. Dat is krachtige shit, man! En verderop: ‘I’ve got some time to kill / Before I die and leave you with nothing / But an empty glass and a half burnt cigarette’. Fucking hell, ik wilde een nacht onfatsoenlijke porno en bastaardkinderen met die track. Zo verliefd en vereenzelvigd ik mij verbonden voelde met dat nummer. Het verdere frustrerende gevoel van ogenschijnlijk in een vicieuze cirkel te zitten, maar met de volledige overtuiging dat jouw shit nou eenmaal je benodigde shit is. Neem daarbij ook nog eens het The Stooges’ Ron Ashton-echoënde gitaarwerk en het geeft je niets anders dan een spuitfontein van bijna drie minuten puur muzikaal genot. Maar goed, dit nummer spelen ze dus vanavond niet in die zaligheid, dus we hoeven het er verder niet over te hebben. Waar we het wel over kunnen hebben is dat ik naar alle waarschijnlijkheid na 16 februari de laatste show van NEED in de OCII uitvoerig zal bespreken.
Death Alley in Paradiso, foto Maron Stills
DEATH ALLEY
Death Alley dan… De band die er de afgelopen jaren tamelijk in grossierde om beladen shows te spelen, buitengewoon te excelleren en waar ik als onbeholpen stukjestikker nogal vaak over heb mogen schrijven. Misschien wel vaker dan goed voor een muziekfreak is, want ineens word je geconfronteerd met emotionele verbondenheid en al dat soort bagger. Anyway, ergens langs alle saga’s heb ik vast wel eens geroepen dat deze band meer dan waarschijnlijk verantwoordelijk is voor het vinden van mijn schrijversstem. Resulterend in de totstandkoming van mijn alter ego Rawkward Steve (want zo heet ik natuurlijk helemaal niet). Ik kan gaan raaskallen en opsommen wat ik dankzij deze mannen allemaal heb mogen beleven en meemaken, maar de NMTH-site heeft een zeer fatsoenlijke zoekfunctie. Daarbij heb ik dat raaskallen al in eerdere stukken vaak genoeg gedaan. Over de show zelf kan ik gaan sikkeneuren wat wel en niet goed was, maar ik heb er gewoon niet zo’n zin in. Het is wel mooi geweest, ofzo. Het optreden in Paradiso is een mooie afsluiting van wat is geweest en naar alle waarschijnlijkheid nooit meer zal zijn. Maar toch… toch, hé? Even tussen jou en mij… Verdomd mooi momentje bij Supernatural Predator, toch? Als je niet weet waar ik het over heb, aanschouw het filmpje hieronder. Het is fucking poëtisch, of je nu wilt of niet. Naar mijn mening was het één van de meest significante semi-Grieks-drama-momenten die ik ooit zag waarin vele lagen en schoonheid lagen besloten. Alles klopte eraan en doet je in het binnenste van je ziel shit voelen. Over episch momentum gesproken…. (Credits aan P. Sonneveldt, dank voor het gebruik, broeder).
Birth of Joy in Paradiso, foto Maron Stills
BIRTH OF JOY
Dan door met het volgende afscheid, en – ondanks NEED, Ploegendienst en Death Alley -, toch wel de band waar het gros van het Paradisopubliek voor lijkt te zijn gekomen: Birth of Joy! De band die het gewoon aandurfde om meermaals het Lelystadse aan te doen. Deden ze gewoon, zonder gêne ook. Dit gegeven meld ik even om weer te geven dat het echt een hele sympathieke band is. Dat meen ik zonder enig greintje cynisme. Dan sta je overal waar je speelt gewoon met 2-0 voor. Hoewel ik het album Get Well schijnbaar tamelijk geil vond, is Prisoner by far de favoriet. Een ander melkwegstelsel afstand zelfs. Het liet naar mijn gevoel een band zien die creatief op de absolute top en in volle overtuiging van hun kunnen functioneerden. Die plaat vind ik als geheel het equivalent van het moment in The Matrix, wanneer Neo (spoiler alert) op het einde ontwaakt en met gebalde vuist iets van ‘Fuck yeah!’ roept in alle euforie van het moment. Luister The Sound, Three Day Road en het absolute hoogtepunt Grow er maar eens op na en je snapt precies wat ik bedoel. Sowieso verdient Grow een bijzondere plek in de Nederlandse rock-canon. Niet in de laatste plaats om de full-blown overload aan endorfine blazende energie van de track zelf, maar daarbovenop introspectieve en bloedje eerlijke lyrics als: ‘I’m talking shit, because you ain’t listening / And I pretend I don’t care at all’ en ‘I’m scared for love / Because I fucked it away / It’s getting harder and I’ve found a way’, omlijst door ‘You’re not the only one / You’re not alone’. Je voelt de frustratie, je ervaart de wanhoop en je gelooft de onbeholpenheid van het gegeven. Birth of Joy is misschien wel één van de meest bizarre bands die uit het Nederlandse rocklandschap is ontsproten. Kwalitatief zijn ze van een soort buitencategorie en lijken ze jarenlang bijna vanzelfsprekend voor lief te zijn genomen. Tot het moment dat ze aangeven ermee te stoppen en de boel ineens wakker schrikt. Als je dan ook nog eens zo’n dikke show in een volgepakte Paradiso geeft, is het ergens wel een mooie treffende dikke middelvinger naar diezelfde vanzelfsprekendheid. Een hartelijk mooie fuck you, dat wel. Shit happens for a reason, fuckers!
Birth of Joy in Paradiso, foto Maron Stills
PLOEGENDIENST
Ploegendienst is bijvoorbeeld een reden. En voor wie vaker mijn schrijfsels leest: een hele belangrijke reden. Niet in de laatste plaats vanwege het gewicht, energie en algeheel motherfucking mooi gedoe dat alleen al frontman Ray Fuego met zich meebrengt. Ik kan niet genoeg benadrukken wat het belang is dat zo’n persoonlijkheid, met deze muziek als strijdwapen, zich zo weet te manifesteren in het huidige rocklandschap in al zijn facetten. Daarnaast hoef je alleen maar naar de teksten van Ploegendienst te luisteren en de energie te ervaren waarmee het gebracht wordt en je snapt wellicht mijn ‘pesthekel-aan-Amsterdam’-relaas van deel 1. Hopelijk. In de kleine zaal boven is het in ieder geval weer lekker ‘rukken, trekken’.
RICHIE DAGGER
Nou, het best bewaarde geheim van Tilburg dan, want ik ben wel echt helemaal op nu. Dusdanig op dat ik een beetje à la Robert Smith loop te zwalken op de adrenaline post-punk van Richie Dagger. Ik denk sowieso dat er niemand is die zich niet zou overgeven aan de muziek, of daadwerkelijk ergens aan het overgeven is inmiddels. Man, wat een mooie puinhoop was het weer. Klaar en af wel. Godjezusmarialucifer….
Hou je taai, rawk on en geef fucks!
Siri, speel Enya’s Orinoco Flow alsjeblieft…
“There was a point to this story, but it has temporarily escaped the chronicler’s mind.” ― Douglas Adams, So Long, and Thanks for All the Fish (dikke leestip, pak je toch weer even mee).
Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.