Hoe Astrosoniq hun meest duistere, experimentele plaat opdroeg aan Bidi

Opeens waren ze daar weer: Astrosoniq. In de zomer van 2015 stonden ze op Woolstock in Tilburg en dat beviel zo goed, dat ze besloten zo’n show in ieder geval jaarlijks te doen. Een jaar later speelden ze een intense set op Roadburn, het festival waar ze zo’n innige band mee koesteren, Het leverde de geruststellende gedachte op dat de Spacerockers of Oss een vast gegeven zouden blijven. Juni 2017 sloeg het noodlot echter toe: boeker, manager, geluidswizard en vriend Bidi overleed. Ook nu bleek het collectief een rots in de branding en een jaar later presenteerden ze een plaat, opgedragen aan Bidi van Drongelen, en vol met bijdragen van muzikanten uit de Bidi Bookings-stal.

Lees de recensie van Big Ideas Dare Imagination

Op een veelbewogen Roadburn-editie waarde de geest van Bidi uitgebreid rond, niet in het minst bij het optreden van RRRags, een band waarin twee Astrosoniq-leden een grote rol spelen. Gitarist Ron van Herpen speelde in Hall of Fame alsof z’n leven ervan afhing en producer en geluidswizard Marcel van de Vondervoort zat op de eerste rij, zichtbaar genietend van elke noot in zijn rolstoel. Met het duo zijn ook de oudgedienden en huidige vaste kern van Astrosoniq genoemd en dus bood Roadburn een uitgelezen kans om Van de Vondervoort en Van Herpen te interviewen over die nieuwe plaat, Oss, Roadburn, vrienden voor het leven en muziek.

Door Ingmar Griffioen

Wat was dit voor Roadburn voor jou Ron?
“Wel een speciale, omdat het dit de eerste zonder Bidi is. Het is voor mij elk jaar weer een reüniegevoel, met mensen die ik eigenlijk alleen hier zie. En vaak moet ik ook nog spelen, dit jaar al voor de negende keer. Het is toch altijd wel een uniek moment in het jaar.”
Marcel: “Wij zijn natuurlijk ook verbonden met Walter, echt een vriend van de band. Hij heeft veel voor ons gedaan, echt concreet met z’n videoshows.”

Is het daarmee ook begonnen?
Ron: “Hij schreef ook voor iets…”
Marcel: “Ja daarvoor was Walter manager van de hardrockafdeling van Fame in Amsterdam. Ik kwam daar omdat ik iets gehoord had van de band Goatsnake en ik kocht een paar stonerplaatjes. Bij de kassa schoof Walter een collega aan de kant: ‘Ho, dit is mijn klant’. Hij zei: ‘Weet je Goatsnake is nog niet uit. Schrijf je adres even op’. En toen heeft hij mij een tape gestuurd van de plaat die nog niet uit was. Dat was heel spannend.”

Ron: “Bestonden wij toen al?”
Marcel: “Toen bestonden wij net. Dus ik zei: ‘Wij hebben een bandje en misschien vind je dat ook wel leuk’. Ik wist helemaal niet wie Walter was en heb hem Astrosoniq gestuurd. Hij was volgens mij klaar met de Watt, waar hij voor schreef, en had de Roadburn-site. Daar kwam opeens een recensie en die prees de plaat aan als de beste in jaren. Toen zijn we een beetje gaan mailen en is die connectie gekomen. Vrij kort daarna heeft hij ons ook uitgenodigd voor Roadburn (2003).”
Ron: “Toen was het nog eendaags en in de Effenaar met Fu Manchu, 35007…”
Marcel: “Walter is toen regelmatig met ons meegegaan in het clubcircuit.”

Laatste plaat Quadrant stamt uit 2009. Is het dan op een gegeven moment vanzelfsprekend dat er een nieuwe Astrosoniq komt?
In koor: “Dat was het even niet.”
Ron vervolgt: “Het is wel altijd zo dat we te veel opnamen. Zodat we konden kiezen voor de plaat en – het klinkt misschien een beetje raar – maar ik was ook altijd bang dat ik geen inspiratie meer zou hebben. Dus ik hield altijd goede nummers achter de hand; ‘als ik geen ideeën heb, kan ik altijd nog een EP uitbrengen. Dan kan ik het nog even rekken’. Ook voordat Bidi overleed waren we het wel eens dat dit te goed was om op de plank te laten liggen. ‘Die plaat moet er eigenlijk gewoon komen’.

“In 2015 gingen we ook weer eens spelen, eerst op Woolstock in Tilburg, wat eigenlijk ook een try-out was voor Roadburn 2016. Na een paar jaar pauze begon het weer te jeuken en dat live spelen beviel supergoed. Toen was eigenlijk de kogel wel door de kerk dat die plaat er gewoon moest komen. En toen Bidi overleed, vonden we dat we extra hard aan het werk moesten om ‘m nu af te maken. We hebben veel gasten uitgenodigd, die allemaal een connectie hebben met Bidi, en zijn het hele archief door gaan spitten. Het was echt bizar wat we allemaal tegen kwamen. ‘Waarom vonden we dit niet goed genoeg voor de plaat!?'”

Marcel: “Sommige dingen zijn ook wel helemaal boven zichzelf uitgestegen door de toevoegingen van de gasten. We hadden een lomp nummer met een atmosferisch intro gemaakt en dat zingt RJ (Robert-Jan Gruijthuijzen, iG.). Die zang maakt dat nummer.”
Ron: “Verder zingt Rob Martin een nummer en Peggy Meeussen, ook van Bliksem. En Joris Dirks, dat was een mooi verhaal. Dat nummer vond ik eigenlijk een beetje te gewoon. Joris hoorde dat en vond het helemaal geweldig. ‘Ok, jij mag het hebben. Doe ermee wat je wilt’. Hij heeft daar echt zijn eigen ding van gemaakt. Ik ben echt heel trots op die plaat. Het is echt een volwaardige Astrosoniq-plaat en misschien wel een van de meer experimentele. Eigenlijk zit die wel in het rijtje Made In Oss. Wat minder psychedelica, maar qua experiment…”
Marcel stemt in: “Met een verhaal van 10 minuten, dat spoken word is ook een nieuw ding voor ons.”
Ron: “Aangevuld met vocalen van Peggy he.”
Marcel: “Een oude vriend van ons die teksten schreef voor A.P. Lady, de voorganger van Astrosoniq, die heeft dat verhaal geschreven. Dus alles haakt in elkaar.”
Ron: “En natuurlijk twee nummers die onze eigen zanger Fred heeft ingezongen. Het is eigenlijk een mooie plaat met veel mensen die ook in Bidi’s stal zaten.”

Is het daarmee ook een Astro-overzicht?
Ron: “Misschien, maar eigenlijk waren alle opnames wel van de Quadrant-sessies. Toen hadden we eigenlijk twee platen moeten uitbrengen, haha.”
Marcel: “Net als bij Soundgrenade.”
Ron: “Ha ja en dat hadden we eigenlijk bij Made In Oss ook al. Toen hadden we Speeder People opgenomen en vonden we het gaaf eens een keer een lange cd te maken, maar dat hadden er ook twee kunnen zijn.”
Marcel: “Dat was de langste, die duurt echt zo lang als een cd toen kon duren. Nu hebben we zes songs en die zijn niet allemaal 3 minuten en het is gewoon echt een mooie verzameling. Als je geforceerd nummers erbij… Dit klopt gewoon. Het is ook wel echt Astro, dus we kunnen er ook wel mee wegkomen dat het allemaal een totaal andere sfeer heeft. Ik denk wel dat het een van onze donkerder platen is.”
Ron: “Klopt. En dat heeft niet zozeer te maken met het overlijden van Bidi, maar dat komt toevallig zo uit.”

Astrosoniq koos er wel bewust voor om Big Ideas Dare Imagination op de sterfdag van Bidi uit te brengen.
Marcel: “Het is een soort eerbetoon aan hem. Hij was natuurlijk enorm belangrijk voor ons. Eigenlijk waren we nog met z’n drieën; Ron, ik en Bidi. Het draaide bij Astro nooit alleen om de livemuzikanten, ook de crew telde mee. Onze geluidsman was net zoveel in het bandje als wij. Bidi is vanaf het begin belangrijk geweest. Dat werkte twee kanten op. Ik denk dat als hij niet bij ons was gaan managen, dat hij nooit een boekingskantoor had gehad. En hij heeft verschrikkelijk mooie dingen voor ons gedaan. Het is dus een speciale plaat geworden.”

Jullie treden maar weinig op. Marcel, je vertelde al hoe moeilijk dat voor je is.
Marcel: “Het is heel moeilijk om met rolstoel op podia terecht te kunnen. Dus je moet je plekken kiezen. Als je serieus een album wilt promoten, kun je het je eigenlijk niet veroorloven om heel kieskeurig te zijn. Dat is al heel anders, vergeleken met bijvoorbeeld hoe zij met RRRags bezig zijn. Zij hebben een aanloop naar Roadburn gedaan en dan sta je op mooie, punkachtige plekken, maar dat zou het voor mij niet worden. Ik ben al blij als ik daar als publiek naar binnen kan.”
Ron: “Je komt erachter dat veel plekken niet op rolstoelen zijn ingericht. In de oude 013 zat een krultrap naar de Green Room, dat gaat ‘m niet worden. Daar denk je eerst niet bij na en dat is dan best confronterend.”

Bij nieuwbouwpodia is vaak wel aan mindervaliden gedacht, maar dan in het publiek.
Marcel: “Ja, het zit echt niet op de radar. Uiteindelijk zitten er in Nederland 250.000 man in een rolstoel, dat is – naar muzikanten vertaald – ook maar een klein groepje mensen. Ik snap dat je niet de middelen hebt om daar de wereld voor aan te passen. Maar het zou handig zijn om op openbare plekken… en Nederland daar vorig jaar het VN-convenant voor ondertekend. Officieel moet iedereen zich er nu aan houden, maar de overheid wil niet alle middenstanders dwingen. Maar ja dat is politiek… Nu kiezen we onze momenten. Onze instelling is: ‘We komen alleen maar als je een ramp en een invalidentoilet hebt’ en dan maakt het ons niet zoveel uit wat de plek is.”

Ron, neem je ook dingen uit RRRags mee naar Astrosoniq en andersom?
Ron: “Dit is eigenlijk allemaal al opgenomen voordat RRRags in beeld kwam. En het is nu ook niet zo dat we hierna met Astrosoniq stoppen. Het concept dat we hadden dat stopt wel, want Bidi is er nu niet meer. We hebben gezegd: ‘Ok, we gaan weer spelen, maar dat doen we wel in originele samenstelling en anders gaan we het niet doen. Nu valt een iemand weg, als studioband blijven we sowieso bestaan. Als we ooit nog live gaan spelen, dan zal dat wel in een compleet andere setting zijn dan iedereen gewend is.”

Komt de plaat ook nog uit via het eigen Spacejam Records? Bestaat dat nog?
Marcel: “Het bestaat nog, maar marginaal als eigen independent uitlaatklep. We zitten bij Ván Records, daar is de eerste plaat ook heruitgebracht op vinyl. Dat was eigenlijk een droom…”
Ron: “Hij is prachtig, echt schitterend.”
Marcel: “Ja, dat is fantastisch geworden. Een mooie dubbelaar met die hoes; een zilveren krater op een maan met haar. We hebben een limited edition uitgebracht met nummers die van A.P. Lady nog op de plank lagen erbij, dus dan heb je het hele startsein.”

Astrosoniq heeft ook even stilgelegen. Omdat jij in andere bands speelde Ron?
“Ja. In 2008 kwam The Devil’s Blood ook in beeld. We bestonden toen tien jaar en het was ook wel fijn om even te pauzeren.”
Marcel: “Het had ook wel een beetje met mijn rolstoelsituatie te maken. Ik heb opnieuw moeten leren drummen in die periode. Dat kost gewoon tijd.”

Er is toen ook een benefiet voor je georganiseerd?
“Klopt, maar dat staat los van Astrosoniq. Fijne vrienden van mij hebben dat toen in Oss georganiseerd om mijn Torture Garden studio rolstoelvriendelijk te maken. Dat was tof.”
Ron: “Astrosoniq heeft nooit opgehouden te bestaan. Dit waren, vooral voor Marcel, natuurlijk behoorlijk ingrijpende veranderingen in een paar jaar tijd, maar we hebben altijd de deur opengehouden. Het gevolg is dat we nu toch zes platen hebben. En de deur staat nog altijd open, dus we zijn zeker nog niet van de radar. We hebbben al ideeën voor een volgend project, maar dat staat nog even in de steigers.”
Marcel: “Maar er gaan zeker nog dingen komen.”
Ron: “Marcel en ik hebben ooit gezegd dat we het streven hebben om tien platen te maken en eigenlijk willen we dat gewoon volbrengen.”

Er ligt natuurlijk weer een hoop materiaal op de plank…
Ron: “Nee nu moeten we echt aan de bak.”
Marcel: “Er zijn wel ideeën, concepten, raamwerken waarbinnen we…”
“Lekker kunnen experimenteren”, vult Ron aan. “Een beetje de grenzen opzoeken.”

Marcel, je vertelde over een andere voorloper van Astrosoniq: T-Nailed.
“Dat was de poging van mij en Ron om bekend te worden. Dat is jammerlijk mislukt, daarom zijn we uit frustratie Astro begonnen. Het is altijd een extremere uitlaatklep geweest, de onvrede met mainstream shit. We gaan compromisloos alleen maar maken wat we zelf in de kast willen zetten en kijken verder wel. Fuck de wereld, hier is het. En als jullie het ook mooi vinden is dat meegenomen. Dat hebben we dan toch aardig gedaan.”

Nu is er ook nog ZooN, een band rond Ron van Herpen die meer ingetogen en roots-noir opereert.
Ron: “Ja, met ook onze zanger Fred erin. Dat bestaat nog en staat nu even on hold. Toen The Devil’s Blood stopte, ben ik met ZooN begonnen. Het idee voor de nummers had ik al tijdens de laatste jaren van The Devil’s Blood.”
Marcel: “Dat is echt een hele toffe plaat geworden.”
Ron: “Maar wel anders, dat vond ik ook wel de uitdaging. Daarvoor liggen er ook weer nieuwe dingen te wachten.”

Marcel: “Dan hebben we ook nog Škán, een black metalband met Ron erin en Rob Zim van RRRags en Lords Of Altamont bast daarin. Geleid door de Amerikaan Joseph Merino en ze hebben net in april de eerste plaat uitgebracht op Ván Records.”
Ron: “Ja, we hadden met ook RRRags twee releases deze maand. En dan straks de derde, dit is een uniek jaar.”
Marcel: “Ik ben ook bij alle drie de releases betrokken. Het leeft wel door, het zijn ook allemaal mensen waar je graag mee speelt. Rob Zimmermann is ook een bekende, die op de eerste Astrosoniq-plaat en A.P. Lady meedoet.”

De plaat telt zes nummers, waaronder een – in jullie woorden – psychedelisch speedmetalnummer. Is een van de nummers speciaal aan Bidi opgedragen?
Marcel: “Niet concreet tekstueel, maar het nummer dat Rob zingt, The Great Escape, gaat wel over mensen herdenken die je verloren bent.”
Ron: “Maar dat is niet specifiek Bidi. Het is meer dat we de plaat wel aan Bidi opdragen. Van deze nummers waren, op die van Rob en Joris Dirks na, de teksten ook al klaar. Het skelet was eigenlijk al helemaal af. De kerstballen moesten er alleen nog in.”
Marcel: “We zijn normaal wel van de fantasie, wat vrolijke teksten, en nu heeft het wel meer diepgang heb ik het idee. Dat is ook opvallend. De plaat is donkerder, de teksten ook.”

Rob Martin vertelde in het interview over RRRags dat een nummer op die plaat, Silence Is Deafening, gaat over een aantal mensen die hij de afgelopen jaren is verloren. Naast Bidi ook onder meer z’n broer.
Ron: “Dat komt bij dit nummer ook terug ja.”
Marcel: “Het ambitieniveau was ook hoog bij Rob, hij heeft er echt hard aan gewerkt.”
Ron: “Hij heeft het erg goed gedaan, is mooi geworden.”

Hoe zit het met planning voor singles, video’s etc.?
Marcel: “Daar zijn wel ideeën over ja. Bidi was allerlei plannen aan het maken. Die heeft nog wel dingen gehoord, ook met zang erop, dat vind ik wel tof. Hij had er al een heel concept bij, maar ja bij Bidi zat alles in z’n hoofd. Hij heeft niks op papier gezet, wat nu ook wel een probleem is voor mensen die met hem werkten. Zoals bij Sisters of Suffocation…”

Ron: “Dat heeft hij wel goed gedaan.”
Marcel: “Jazeker. Maar hij was blindschaker, hij had het gewoon allemaal in z’n hoofd. Voor Astrosoniq had hij ook al allemaal plannen, maar er is nu niks concreet.”
Ron: “Het belangrijkste is dat die uitkomt.”
Marcel: “We hebben onze vaste jongen voor het artwork weer carte blanche gegeven. Ook dat was een vriend van Bidi trouwens.”

Wat moeten de mensen absoluut nog weten van Astrosonig?
Ron: “Het belangrijkste is dat dit niet het einde is. We bestaan nog en gaan gewoon door. Alleen doen we dat op onze manier…”
“Op ons gemak. Op ons gemak iets goeds maken”, valt Marcel bij.
Ron: “We hebben alleen niet meer de ambitie van vroeger om zo groot mogelijk te worden of zoveel mogelijk mensen te bereiken. We maken iets moois en we brengen het uit. Ván Records is een heel fijn label dat ons steunt en daar de vrijheid in geeft.”

Mensen moeten alleen niet rekenen op Astrosoniq als liveband?
Ron: “Nee voorlopig niet. We sluiten niet uit dat het ooit nog gaat gebeuren. Alleen dan wordt het wel… heel anders. En heel gaaf.”

---