Deze vrijdag is het zover. En nee, daarmee doelen we niet eens op de eerste editie van onze eigen Doomstad-avond in EKKO, maar wel op de releasdag van de debuutplaat van Dool, de Rotterdamse groep rond Ryanne van Dorst. Nadat de band zich op Roadburn 2016 zeer overtuigend voorstelde en vervolgens op Into The Void en Eurosonic die indrukken alleen maar versterkte, werd het wachten op de eerste langspeler langzaam tergend en bijna ondraaglijk. Twee hele goede teasertracks verzachtten dat leed enigszins, maar hier is die dan. Tegelijk met deze exclusieve albumstream van Dools eersteling Here Now, There Then kunnen we je bovendien de recensie aanbieden. Dat is nog eens een fijne voorproef van Doomstad.
Recensent van dienst Steven Gröniger begint met onderstaand ‘referentieframe’: de gevoelens die de plaat van Dool opriep aan het spreekwoord ‘Jan Rap en zijn maat’, het boek van schrijver Yvonne Keuls en de esthetiek van fotograaf/cineast Ed van der Elsken.
“In de 17de eeuw verstond men onder Jan Rap het mindere scheepsvolk, janmaat, ook in ’t algemeen gespuis, kanalje, rapalje, Jak en Jooi, Jut en Jul, Jan en Jut, dat in dien tijd ook Jan Rap en zijn maat genoemd werd.”
“De hoofdpersonen in de beroemde sociale romans van Yvonne Keuls, waarin fictie en werkelijkheid een hechte eenheid vormen, zijn sterke figuren die in een ellendige situatie terecht zijn gekomen. Thema’s als leed en onmacht, angst en het grote gemis aan liefde, maar ook schuld en eigen verantwoordelijkheid worden met liefde behandeld.”
Eduard (Ed) van der Elsken (Amsterdam, 10 maart 1925 – Edam, 28 december 1990) was een Nederlandse fotograaf en cineast. Hij groeide op in Betondorp waar zijn vader meubelmaker was. Ed van der Elsken was een unieke figuur. Als straatfotograaf ging hij in steden als Parijs, Amsterdam, Hong Kong en Tokio op zoek naar zelfbewuste mensen, naar mooie meisjes en tegendraadse jeugd. Van der Elskens foto’s en films zijn sterk van vorm, onmiskenbaar geworteld in hun tijd, maar tegelijkertijd tijdloos. Ed van der Elsken wist de ‘Zeitgeist’ te documenteren en te beïnvloeden.
Albumstream:
Tot zover een fijn onbeschaamd potje quote-copy-paste-journalistiek, om op voorhand enigszins aan te geven waar de kern van mijn persoonlijke associaties bij de nieuwe plaat van Dool liggen. Laat ik vooropstellen dat ik het mezelf er makkelijker op zou kunnen maken door de plaat direct te labelen als ongekend waanzinnige ‘Goth-Dark-Rock’, maar fuck dat soort pretentieuze bullshit. Het is veel meer een plaat die dusdanig veel van je luisterend oor vraagt, gecontroleerd dwingt, bedwelmt en je op een rustgevende manier bij de strot grijpt, zodat een simpel labeltje de plaat heimelijk te kort zou doen. In welke goed bedoelde vorm dan ook: in dat kader is iedere weg naar de hel rijkelijk geplaveid met goede intenties.
Je kunt het bijvoorbeeld heel gedurfd vinden om je debuutalbum te openen, met de intense en tien minuten durende track dat Vantablack is, maar voor mij komt het veel meer over als doelbewuste shit-test; een soort vooropgestelde vraag of jij als luisteraar het vermogen bezit om jezelf los te laten, onder te dompelen en te luisteren naar het verhaal en de ideeën waar je de komende driekwartier deelgenoot van wordt gemaakt. Wanneer je die afspraak zonder compromissen durft te maken, staat je heel wat moois te wachten, zoveel kan ik wel verkappen.
Het is geen plaat van belofte maakt schuld, want als er één ding duidelijk is, is dat Ryanne, Micha, Job, Reinier, Nick, en in het verlengde daarvan Pieter Kloos, volledig in controle zijn, en zich niet laten verleiden om te kiezen voor de gemakkelijke oplossing. Geenszins heb je het idee dat er concessies worden gedaan; een soort magnifieke wolf die niet huilt naar de maan in de nacht vanwege het idee dat men dat nou eenmaal van de wolf verwacht, maar omdat het vooral gaat om dat het beest zichzelf durft over te geven aan haar eigen glorieuze vermogen. Je hoeft maar één keer naar The Alpha te luisteren om te begrijpen wat ik met die wollige, onbeholpen bewoordingen bedoel.
She Goat:
Om de plaat nog even wel in schrift duidelijker te duiden, moet ik ook benadrukken dat die in technisch opzicht ook buitengewoon goed verzorgd is. De productie is zéér vol, maar niet modderig dicht gesmeerd. De verschillende lagen en partijen zijn duidelijk te onderscheiden, en misschien ergens in de verte, voor de audiofielen onder ons, tot op het rauwe gebruikte opnamemateriaal te onderscheiden. In een nachtelijke luistersessie met bevriende muzikanten kreeg ik al “Owjah, Gibson zus en zo”, “Mesa Boogie dat” te horen. Ik denk dat zoiets veelzeggend is voor de mate van aandacht, verzorging, overtuiging en algehele kunde, die DOOL een band maakt die een plaat heeft weten te produceren van ongekend kwaliteitsniveau. En daarmee is ‘het Nederlandse Rawk landschap’ met een plaat als deze ineens een serieuze speler van internationale allure, wel met beide voetjes op de grond, dat wel.
DOOL brengt Here Now, There Then op vrijdag 17 februari uit via het Duitse Prophecy Productions. De band is die avond te zien op Doomstad #1 in EKKO, Utrecht. En tourt vervolgens langs:
Feb 18 – Merleyn – Nijmegen – NL
Feb 25 – Rotown Rotterdam – Rotterdam – NL
Mar 2 – Vera Groningen – Groningen – NL
Mar 3 – Helvete Pub – Club – Live Stage – Oberhausen, DE
Mar 4 – HELL OVER Hammaburg Festival – Hamburg, DE
Mar 8 – ILMC – London – UK
Mar 9 – OT301 – Amsterdam – NL
Mar 10 – Oefenbunker – Landgraaf – NL
Mar 17 – Poppodium 013 – Tilburg – NL
DOOL,, foto Nona Limmen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.