Wilderun, foto Tom Couture Photography

We marcheren vol goede moed het jaar tweeduizend tweeëntwintig in. Vooralsnog lijkt het erop dat ‘het virus’ ook op dit jaar weer een stevige stempel zal drukken, in ieder geval voor ons als muziekliefhebbers, maar we houden goede hoop op betere tijden. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, maar amper twee jaar geleden was corona nog een ver-van-ons-bedshow in China. Inmiddels is de pandemie veel mensen niet in de koude kleren gaan zitten. Zo ook bij de Amerikaanse proggy folkmetalband, of folky progmetalband Wilderun. Medio 2019 leek het balletje voor hen echt te gaan rollen, nadat hun derde album Veil Of Imagination werd opgepikt door Century Media. Alles waar het gezelschap uit Boston onder leiding van Evan Berry al die jaren hard voor werkte, glipte in 2020 echter als los zand door de vingers, toen zo’n beetje alles dankzij corona werd geannuleerd. Uit pure frustratie besloot Wilderun dan maar aan een nieuw album te gaan werken met als resultaat, iets meer dan twee jaar na de vorige plaat, de nieuwe langspeler Epigone.

Door Joost Schreurs

Het progressieve van Wilderun zit hem in de mix van diverse stijlen en invloeden. Op de eerste twee platen was folk nog prominent aanwezig, maar op Veil Of Imagination was hier zo goed als niets van over en ging Wilderun volledig de progkant op. Evan Berry wilde bewust geen Veil… pt. 2 maken en daarom verdween er zelfs muziek in de prullenbak en Berry moest wat dieper in zijn muzikale archieven zoeken naar ongebruikte riffs en andere ideeën. De opzet lijkt echter wel te zijn geslaagd, want Epigone is een geheel andere plaat dan zijn voorgangers met een eigen smoel en vooral veel dynamiek, van zacht tot snoeihard.

Het begin is rustig en ingetogen. Exhaler is een rustig kampvuurliedje met akoestische gitaren, violen en mandolines, waarin Wilderun terugkeert naar de folkroots. Woolgatherer lijkt in dezelfde sfeer door te gaan. Mooi clean en harmonieus gezongen door Berry, nu begeleid door een orgel, maar dan na ruim anderhalve minuut valt de band in met de elektrische gitaren en drums en kan het progfeest echt beginnen. Eerst met een geluid dat sterk doet denken aan Steven Wilson of de rustigere nummers van Porcupine Tree, maar twee minuten later gooit Wilderun er ineens de beuk in met een explosie van blastbeats en grunts zonder de melodie uit het oog te verliezen. Wat dat betreft heeft het brute Wilderun weer veel raakvlakken met het oude, death metal Opeth. Zo bouwt Wilderun met Woolgatherer een soort mini-album van veertien minuten, waarin ze zich van al hun kanten laten zien, tot bombastische Devin Townsend-achtige koorzang aan toe. Een achtbaanrit van rustig naar bruut en weer terug, maar zonder uit de bocht te vliegen.

Het negen minuten lange Passenger is het stevigste nummer van de plaat en dat maakt Wilderun direct duidelijk met de openingsriff. Geen geleidelijke opbouw deze keer, maar hop! Gelijk de beuk erin. Hier horen we de indrukwekkende old school Opeth-grunts en rifss, maar nooit los van de dynamiek, want de cleane zang en de strijkers zijn nooit ver weg. Het volgende nummer Identifier bevat dan weer de meest catchy zanglijntjes van de hele plaat. En zo is elk nummer een klein kunstwerkje. Nou ja, klein… Meestal klokken de Wilderun nummers eerder af dan rond de tien minuten.

Op dat moment heb je drie prog-liedjes van gemiddeld meer dan tien minuten gehad, maar dan nog is het feest niet voorbij, want na de spacey geluiden van Ambition begint Distraction: een vierluik van ruim twintig minuten, waarin alle stijlen van zacht tot hard nog één keer de revue passeren, tot en met een compleet strijkorkest in het derde deel. In het vierde en laatste deel wordt nog een laatste keer gas gegeven met een black metalig pandemonium en dan zit ook dit meesterwerkje erop en blijf je als luisteraar met open mond achter als de laatste feedbacklanken wegsterven. 

Het is misschien gewaagd, zo medio januari, maar ik durf de stelling aan dat Wilderun met Epigone een progklassieker in wording heeft geschreven die we over een maand of elf in veel jaarlijsten gaan terugzien.

Beluister hier het album Epigone van Wilderun dat op 7 januari jongstleden uitkwam via Century Media:


Deel dit artikel