Het verhaal van Underoath gaat terug tot eind jaren negentig als de band wordt opgericht in Florida. Nu ruim vijfentwintig jaar later, brengt de band ‘pas’ zijn negende studioalbum uit. In de geschiedenis van de band is er eigenlijk nooit stabiliteit geweest. Bandleden komen en gaan. En nadat ook creatief brein en mede-oprichter Aaron Gillespie opstapt heft de band zich in 2013 op. Twee jaar later komt de band terug op dat besluit en gaat weer touren, met Gillespie terug in de gelederen. Tot zo ver de bandgeschiedenis in een notendop. Met het komen en gaan van de vele bandleden verandert het geluid van de Amerikanen ook per album. Begonnen als death/(metal)coreformatie, hangt de groep nu ergens tussen punk, post-hardcore, metalcore en emo in en flirt het openlijk met een band als Enter Shikari. Het grote verschil met die band is dat Underoath veel meer emotie in de nummers weet te leggen. Melodieuze zangstukken worden goed afgewisseld met fraaie screams vanuit de tenen, gemeend en oprecht gebracht. 

Door Gijs Kamphuis

Underoath is ook de band van het Define The Great Line album uit 2006; hun magnus opus en een onovertroffen metalcore mayhem. Zo’n plaat maak je maar een keer. Maar als referentie van de nieuwe langspeler Voyeurist nemen we het beste zijn voorganger, het uit 2018 afkomstige Erase Me. Dit is de eerste plaat na de break met daarin de elektronica nog vooral achtergrond, waar het op dit nieuwe album duidelijk meer op de voorgrond staat. Iets wat niet verandert is, is de felheid en oprecht geuite frustratie. Maar waar in de beginjaren de band joeg als een wervelwind, is met de jaren het gejaagde wel iets afgezwakt. Ook op deze plaat is veel meer tijd genomen voor rust en ruimte. Niet dat het ergens inkakt of saai wordt, zeker niet. Want een ‘rustpunt’ als (No Oasis) kent genoeg dreiging en eigenheid om toch gewoon in het geheel te passen. Op de momenten dat deze Amerikanen wel ouderwets gas geven is het dik genieten.

Het is ook de bands christelijke overtuiging, of juist het gevecht om er van los te komen, die dit album diepgang geeft. Underoath zette zichzelf bij de start direct als gelovig in de markt, mede doordat de band een deal sloot met het christelijke Solid State Records. Sinds hun wedergeboorte vaart de act echter een seculiere koers, al blijft het gospellabel hardnekkig. Voyeurist is dan ook meer dan ooit een statement voor hun scheuring met de kerk. Luister maar naar het haast sarcastische, maar zeer pakkende Hallelujah: “Will I ever get break from this? Will I ever get away from it? Make it stop”, zingt frontman Spencer Chamberlain. Hij vraagt het je niet, maar spuugt de woorden recht in je gezicht. 

Het hele album lijkt ook meer passie te bevatten dan zijn voorganger. De band lijkt echt meer een punt te willen maken. Take A Breath en  Cycle (feat Ghostmane) zijn de meest urgente nummer op de plaat. Recht in je bakkes! We’re All Gonna Die en single Numb zijn heerlijke ‘core nummers. Het laat horen dat de band het nog altijd niet verleerd is om melodieuze maar harde songs te schrijven, die met momenten ook erg pakkend zijn. . 

Ook op productievlak kinkt de band modern en fris. Voyeurist is echter geen album dat nieuwe wegen bewandeld of binnen de genres vernieuwd. Is dat erg? Nee hoor… Underoath neemt het leven zoals het is. Want de mannen hebben wel een album gemaakt dat beter is dan hun vorige. Mét een stabiele line-up en dus dat is twee keer winst. Underoath groeit verder en evalueert als nooit te voren. Wie geen zin heeft om het hele album uit te zitten, luistert naar afsluiter Pneumonia. Hierin wordt het hele album mooi samengevat. Door rustig te beginnen en met een midtempo banger er uit te gaan. Het is gewoon prachtig om te zien dat bij Gillespie en co het heilige vuur nog altijd brand, misschien een versnelling lager dan vroeger, maar wel met evenveel passie en urgentie als in de begindagen. 

Beluister het album Voyeurist van Underoath via onder andere Spotify dat uitgebracht is op 14 januari 2022 via Fearless Records:

 

 


Deel dit artikel