Er was eens… op een dag ergens in juli… We schrijven Pedro Pico Pop 2015; het festival is bezig aan het laatste deel van een zomerse dag. Ikzelf zit inmiddels aan de rand van het podium enigszins bij te komen en afwisselend komen er steeds dames naast mij zitten om een praatje te maken. Voor mij zie ik een enthousiaste moshpit aan de gang op de energieke punkrock, die vanuit mijn rug wordt gespeeld. Het mag een wonder heten dat ik überhaupt nog een conversatie kan voeren met dit volume. Wanneer ik ineens door twee dames aan weerzijden van mij gezelschap wordt gehouden, vindt frontman Oskar het kennelijk welletjes geweest en krijg ik de mooiste cockblock die ik mij kan heugen; vol overgave springt hij in mijn nek en gebaard mij richting de moshpit te gaan. De dames verbouwereerd achterlatend, maar het publiek immer opgejut.
Door Steven Gröniger
Het zijn dergelijke spontane acties tijdens shows die bands als het Zweedse The Kendolls buitengewoon plezierig maken. En dat is nog zacht uitgedrukt; is het niet de muziek die je bij je lurven pakt, dan is het wel de explosieve dynamiek die continu de aandacht en de sympathie van het publiek opeist – of natuurlijk de frontman in dit geval. Maar dat is live. Een veel voorkomend probleem is vaak dat bands met een gedegen live-reputatie, en die hebben deze Zweden Europees gezien zeker, dit niet altijd vlekkeloos naar plaat weten te vertalen. Dus met de aankondiging dat de nieuwe plaat Autonomania via het Nederlandse White Russian Records uitgebracht zou worden, lagen verheuging en reservering even vlak bij elkaar.
In het kort kunnen we wel stellen dat dit de Zweden toch tamelijk goed gelukt is; de energie is er, de hooks zijn er, de screams zijn er en boven alles is er het onverminderde verlangen om het volume steeds harder te zetten. Dit begint al vanaf opener Black Sunday, dat opent met een relaxed, vuig en dissonant gitaartje om vervolgens te ontaarden in een energieke punkrock-riff, waarna de zanger er heerlijk overheen blèrt en schreeuwt. Sowieso zijn de zang/screams gedurende de hele plaat goed verzorgd; met een flinke dosis frustratie en kracht gebracht, zonder dat het onverstaanbaar wordt. Het is met name de karakteristieke energie van zijn stem, die soms uit de tenen lijkt te komen, die grote meerwaarde is op deze plaat. Zeer overtuigend.
Qua invloeden pakken de Zweden het breed aan. Punkrock noemden we al, maar verder is de plaat doorspekt met hardcore, speedrock en good old rock ’n roll. Lekkere doomy breakdown ook op afsluiter White Hustle, die daardoor wel een beetje voor een teleurstellend randje zorgt: ze weten dit ook nog eens met de juiste desolate melancholie te spelen, maar het betekent tegelijkertijd wel het einde van een waanzinnige plaat. De balans opmakend zou je kunnen zeggen dat het daardoor een onrustige plaat is geworden, die zichzelf veel genres toegeëigent. Wat je liever zou zeggen is dat het een onwijs lekkere beukplaat is geworden voor de rechtgeaarde, met chronische concentratieproblemen kampende, harde muziekliefhebber. Hierdoor is Autonomania een zeer interessante plaat die beklijft en gewoon fucking lekker is. Cock blocking galore!
Autonomonia is uit op White Russian Records en tijdelijk te beluisteren via de Luisterpaal van 3voor12. De Zweden presenteren de plaat op 22 oktober in Winston Kingdom, Amsterdam en jij kunt tickets winnen, plus een cd. Zie deze Facebook-actie.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.