Rolo Tomassi

“Are you listening to your heart? What happens when it stops? A goodbye?”

Rolo Tomassi frontdame Eva Korman windt er geen doekjes om tijdens de opening van dit nieuwe album Where Myth Becomes Memory. De band gaat graag de diepte in, telt vragen en zoekt antwoorden. Ze doen dit reeds zes albums lang en al die tijd eigenzinnig en vrij van hokjesdenken. Deze Engelsen trekken zich niets aan van genres, muzieklogica of kaders in het algemeen. Ze hebben in de loop der jaren een eigen bubbel gecreëerd. Iets wat erg handig is in tijden van een pandemie. 

Tekst: Gijs Kamphuis

De openingstrack Almost Always is direct atypisch, maar wonderschoon. Wie opent een album nou op deze manier? Geen pakkende melodieën of rustig openingsliedje. Nee, een luisterparel die per luisterbeurt enkel maar mooier wordt. Drone gitaren trekken de kar en maken dan plaats voor meesterlijk melancholisch pianospel, met zoveel gevoel gebracht. “What do you do when you are lost?”, vraagt Korman. De band antwoordt op de juiste wijze en trekt de boel naar een subtiel hoogtepunt om daarna tijdens Cloaked echt open te breken en hun zo typische soundmix te etaleren. Een geluid waar zo’n beetje alle genres wel vertegenwoordigd zijn; hardcore, metal, synthpop, metalcore, emo… Enfin, met een dergelijk breed pallet dat zelfs Bob Ross er ‘u’ tegen zou zeggen.   

Where Myth Becomes Memory laat horen dat deze act verder gaat waar het gebleven was na het toch al niet misselijke Time Will Die And Love Will Bury It uit 2018. Want hoe ga je te werk na zo’n plaat, kan het nog beter, nog intellectueler en emotioneler? Vast wel, maar daar is nu niet voor gekozen. De band heeft zeker een stapje vooruit gezet, maar vooral geconsolideerd wat het met de vorige plaat bereikt heeft. De contrasten zijn verder uitgewerkt en er is nog meer op de details gelet. Het gaat harder als het moet en emotioneel als het kan zonder in te leveren aan songkwaliteit. 

In het bijna vierkante hardcore gedreven Labyrinthine steken demonen de kop op in een bruut en meeslepend gevecht met de engeltjes op je schouder, of net andersom. Wat jij wil. Ook Drip heeft deze feel, maar dan met meer elektronische elementen en daardoor een meer rondere klank. Prescience is misschien wel het hardste nummer van de plaat en kent dan geen genade. En heeft – als enige – geen melodieuze zang, maar kent wel een verrassend open einde. Natuurlijk, want deze band gaat nooit de platgetreden paden op. Niets is wat het lijkt door slimme songstructuren, durf en gebruik van synth en andere subtiele elektronica. Bij een blend als deze ga je vanzelf zoeken naar referenties en een houvast. Als er een naam genoemd mag worden dan zal dat Sigur Ros zijn. Met name in het subtiele Closer als het bandgeluid opentrekt als de lucht na een zware storm. Als een vogel op de wind word je meegezogen op deze unieke straalstroom van over het Kanaal. 

Tijdens de track Stumbling slaat het hart een paar slagen over. Het lijkt in eerste instantie een beetje stoffig door het gekraak van de pianohamertjes en de fragiele benadering. Echter, het geeft een spannend geheel omdat het klinkt alsof het stiekem is opgenomen en je het eigenlijk niet horen mag. 

Geen band weet de achtbaan van emoties zo goed te creëren als deze Engelsen. Met elk nieuwe track opent er een ander luikje in je hoofd en dat is Rolo Tomassi ten voeten uit. Ze zijn aan de ene kant een beetje vaag, maar aan de andere kant ook zeer direct. Het is elk moment genieten omdat er gewoon zoveel gebeurt. Uiteindelijk is dit een voorbeeld van een groeiplaat, maar snap je na een luisterbeurt wel waar het naartoe gaat en komen de details snel bovendrijven. Wanneer de laatste pianotonen van het heerlijke The End Of  Eternity wegsterven, wil je maar een ding en dat is nog een ritje in deze attractie. 

Beluister hier het album Where Myth Becomes Memory van Rolo Tomassi dat uitkwam op 14 februari 2022 via MNRK Records:


Deel dit artikel