De in Amsterdam zetelende independent DIY labels Gummopunx Records en Darcy Trash Records dragen een warm, ongerept hart toe aan punk en hardcore. Met een scherpe neus voor wat leeft in de underground, brengt men gelimiteerde vinyl-oplages uit. Beide labels hebben daarin ook een sterke attentie voor bands die inspiratie peuren uit de in de vroege jaren tachtig ontstane hardcore punk-versmeltingen. Te noemen valt de in die tijd opgang makende So Cal punk-stroming ofwel de Southern California punk. Met weg bereidende bands als Black Flag, Circle Jerks en Fear. Maar ook pionierende, alternatieve rockers als die van Hüsker Dü, met hun ruim aanwezige punk- en hardcore-invloeden. En zo vielen ogen en oren van de labels ook op de Nederlandse post-hardcore kruisbestuivers van Paranoid State.
Het samenwerkingsverband stond al garant voor de release van de bands titelloze full-length debuut (2015). Voor het onlangs loslaten van Paranoid State’s tweede langspeler Damage Done schoof ditmaal ook het Tilburgse independent en evenzo luidruchtige uitdagingen zoekende Monomentum Collective aan. Juli vorig jaar lanceerde de band al de digitale albumversie op het net. Die is bij de ingewijde liefhebber wellicht al bekend. Nu is er dan ook de fysieke uitgave.
Door Jurgen de Raad
Begin 2014 besloten drie hardcore/punk-veteranen uit Utrecht en Amsterdam rauwe en urgente opgefoktheid te verklanken, in de lijn van een vroegere Hüsker Dü en de noiserockende post-hardcore à la Fugazi. Met een tas vol ervaring, in bands als Vitamin X, Karel Anker en de Joden en Tense Reaction, ramt en spuugt Paranoid State persoonlijke frustraties en knagende sociale issues/maatschappijtendensen uit zijn systeem.
De debuutplaat stond in vergelijking met de opvolger meer in de basale punk. Terug te horen in de vele stug doortrappende tempo’s en de lomp proclamerende zang. Naast die genoemde invloeden van Hüsker Dü en een Fugazi, maar dan nog veel meer in de primaire hardcore punk hangend. Ergens zo tussen Discharge en oude Cro-Mags in, om nog eens wat illustere namen te noemen (zij het zonder de thrash-elementen van laatstgenoemde).
Damage Done is springeriger dan zijn voorganger te noemen. In tegenstelling tot het rechtlijniger klinkende debuut, beweegt de punkrockende post-hardcore zich op deze plaat driest met een bepaalde dosis controle. Stuiterende onrust loopt namelijk doordacht door in een groot deel van de nummers. Met dwarse omslagpunten en broeiende ritmiek. Hear The Call, You Lost en Shut Me Out, het zijn stuk voor stuk pakkende en opvallende ‘uithangborden’ van Paranoid State´s koppig schurende hardcore, waarin vieze grooves en onderliggende melodie de songbouwsels verder stutten. Terwijl tracks als Where Do We Go en Drag Yourself Down dan weer meer hardcore punk uitstralen, met die felle versnellingen.
De tweede helft van de plaat trekt de punk-broekriem nog iets strakker aan. River en Paralyzed denderen zo intens en giftig door, maar vergeten weer niet de er bovenuit kruipende, geraffineerde gitaarmelodietjes. Daar waar stevig rockende patronen en enige vinnige verspringingen in End Of The Line en Paranoid State tegenwicht bieden aan de punkende bites. Allemaal wel net iets vlakker, met iets minder spannend gebroei dan in het eerste albumdeel. De zes minuten durende afsluitende albumtiteltrack – de andere tracks klokken elk rond de twee of drie minuten – schiet ook een stukje tekort. Richting het einde maakt deze midtempo sleper het nog wel goed met prima krassende gitaargesels.
Een live-uitvoering van een track van het eerste album:
Ten opzichte van zijn debuut laat Paranoid State op Damage Done ongetwijfeld creatieve groei horen. Zonder dus gelukkig iets af te doen aan zijn rauwe en onstuimige no nonsense-karakter – ook lekker gevangen in de losse en viezige productie – , klinkt de plaat een stuk gevarieerder en pakkender dan de eerste. De post-hardcore is er verder op doorgetrokken. En tezamen met de subtiele melodietjes geeft die meer venijn en ja, zelfs flair aan de in de basis ruwe hardcore punk/punkrock opgezette nummers. Daarbij spelen de geregeld puntige basloopjes van Gideon Ferrero nog een leuke, opvallende rol.
Damage Done mag je dan mogelijk niet tot het einde toe volledig bij de strot pakken, de langspeler heeft zat potentie in huis die je prettig doet wegluisteren. Een aanstekelijke, energieke plaat met een lekkere scheut koppige branie en daarmee dus zeker een luisterbeurt waard.
De in vier kleurvarianten uitgebrachte lp verscheen vorige maand bij Gummopunx Records/Darcy Trash Records/Monomentum Collective en is onder andere te beluisteren via Spotify (zie beneden) en te bestellen op de Bandcamp. Begin augustus vertrekt de band voor twee optredens naar Engeland: op de derde in Nottingham en op de vierde op het Bloodstains Fest in Leeds. Voor die tijd kun je op 8 juli het drietal bezig zien en horen in het Rotterdamse WORM.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.