Uitkijken wat je zegt over In Alarm van MXRCXL. Een hoop mensen krijgen ervan langs op de eerste langspeler van de Rotterdamse band, waaronder de critici. “Hey critic! Blah blah blah you make me fucking sick!’’ Snauwende woorden zijn het, afkomstig van single Shit For Brains. Een betere albumopener kan je als band niet wensen. Kort maar krachtig en in your face. “I so fucking don’t wanna be like you!’’ Tussen alle noise vormt het de basis van een krankzinnige break. Shit for Brains zou prima passen op Bleach, het debuut van Nirvana.
Door Lodewijk Hoebens
Marcel Janssen is de persoon achter MXRCXL, maar hij werkt al enkele jaren samen met een strakke band en dat hoor je in elk van de zeven songs. Even aftellen en dan gaat The Damaged One stevig verder. Na de inleidende typische School (van Bleach) riffs is er een kort rustmomentje waarna de 33-jarige op zang en bass van zich laat horen. Tot de gitaren met een vleugje Nine Inch Nails er lustig op losbeuken. De invloed van Type O Negative is niet alleen te vinden op de albumhoes, die gelijkenissen toont met Dead Again, het laatste album van de New Yorkse doomrockers. Net als Peter Steele is Marcel het brein achter de muziek, gaat de voorkeur uit naar de basgitaar en behandelt hij de donkere kant van het leven met veel poëzie. Weinig gerijm overigens, meer intonatie.
De grungy sfeer heeft te maken met het rauwe geluid. Alsof de plaat live is opgenomen, lekker ruw, met op de juiste momenten een fijne, organische aanvulling. Wat misschien wel het lange proces verklaart van dit debuutalbum. Over elk nummer is goed nagedacht. Of het nou een vreemde saxofoonsolo betreft tijdens Happy Shooting of de juiste synthklanken in de titeltrack. Het dreunende nummer doet wat denken aan de Nederlandse collega’s van Paceshifters. Babes in the Hole-zangeres Renate Bus geeft hoop als de vrouwelijke stem in het nummer. “You got so much left to die for.”
De angst blijft in het hoofd van Marcel rondspoken. Kon ik maar rustig in mijn kist liggen, in mijn eigen wereld. Laat de kerkklokken daarom niet luiden tijdens mijn begrafenis vraagt hij aan het begin van het uitgesponnen zelfbeklag, getiteld Oh, the Irony. Hoe ironisch we het nummer moeten interpreteren hangt ervan af. Iedereen heeft weleens moeilijke momenten en moet daar op eigen kracht doorheen komen. Marcel lost het op met een vrolijk nummertje van Roy Orbison. Nota bene geschreven door Tom Petty en ELO’s Jeff Lyne. Uiteraard heeft You Got It een grauwer jasje gekregen. Het swingt misschien niet meer zoals Roy’s zwarte zonnebril, maar de vocalen klinken puur en oprecht. In de break laat Marcel zijn bas horen waarna akoestische gitaarakkoorden een lieve brug maken richting een warm einde.
“I’m glad to give my love to you
I hope you feel the way I do”
Gevoelens kunnen natuurlijk snel omslaan. Where Were You? All of the Others Where There! opent met een stukje Territorial Pissings, maar vaart al snel zijn eigen weg. Of moet ik zeggen haar eigen weg. ‘’Where the fuck were you?’’ Een volgende tirade van Marcel. Wat zich muzikaal uitdrukt in groovy gedrum met fikse snarensupport. Het gehele drumwerk van In Alarm mag tot een van de sterkhouders gerekend worden. Schreeuwen helpt verder, om de frustraties kwijt te raken. Devoured + Dried Up blijft vervolgens in mineur. Misschien wel net te lang. Droevige teksten, smachtend naar iets onhaalbaars. Illusies. Verslonden en uitgespuugd. Marcels stem klinkt hoopvol maar de gitaar niet. Treurige strijkers en een gure herfstwind nemen de controle over.
Afsluiter Happy Shooting valt op door zijn vrolijke titel. Meteen het enige positieve aspect aan het nummer. Alle shit, in de breedste zin van het woord, vanaf Shit for Brains tot het hysterische einde na 37 minuten, zal voor de dood van ons allen zorgen. “It’s coming down!’’ De wereld is natuurlijk nog altijd in paniek na de verschillende terroristische aanvallen. Wat MXRCXL duidelijk laat zien in de clip van Shit For Brains. Een verzameling van negen security cams laat het dagelijkse leven van een appartement zien. Het ene beeld vreemder dan de ander. Zolang we letten op onszelf zal het uiteindelijk met de mensheid wel goed gaan toch? Marcel is geen negative creep, hij laat op zijn debuut zware, persoonlijke thema’s horen waar ieder mens mee te maken heeft. Muziek is voor hem de uitlaatklep en we zijn blij dat hij die met ons wil delen.
In Alarm is in eigen beheer verschenen en te beluisteren via iTunes, Spotify, Bandcamp en YouTube:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.