De magie van deze instrumentale post-rockers uit Tokyo kan ver reiken. Zowel op plaat als live kunnen hun doorgaans dynamische, kleurrijke composities heel betoverend werken. Live is die beleving mogelijk nog groter, denkend hierbij aan die knap meevoerende show van vorig jaar op het Leeuwardense Into The Void festival. Zie daartoe dit verslag. Het onlangs uitgekomen Requiem For Hell – MONO´s negende album sinds het ontstaan van de band in 1999 – komt met mooie deiningen van rust en explosiviteit en alles wat daar tussenin zit.
Door Jurgen de Raad
Bandopperhoofd Takaakira ´Taka´ Goto schreef alle vijf de tracks van het nieuwe werk. Zoals eerder het geval was, keert een (gedoseerde) toevoeging van orkestrale strijkers terug op de plaat. Deze toevoeging verbreedt MONO´s sound op bepaalde momenten – in dynamiek en klankkleur – misschien wel een slag meer.
De thematiek van de tracks op Requiem For Hell loopt parallel aan die van literaire klassieker La Divina Commedia, van de beroemde Renaissance schrijver en dichter Dante. Over de hallucinerende reis naar de hel, via het vagevuur, en de gang van hemel naar realiteit. De albumcover kent – aansluitend – daarom ook een uit het genoemde epos afgeleide scène. Het betreft een afbeelding van een gravure van de evenzo beroemde negentiende eeuwse kunstenaar Gustave Doré.
Je gemoed wordt onder vuur genomen bij albumopener Death In Rebirth. Mooie dramatiek haakt zich aan je vast, iets dat ook zeer regelmatig zal gebeuren op deze plaat. Een aardig beladen thema dijt alsmaar verder uit, waarbij een machtige stapeling ontstaat van op het thema variërende gitaarlijnen. Bijgestaan door dreigende ´drummars´ nemen de gitaren de voor MONO vaak typisch ijzig schelle blacky sound aan. Het gitaargeweld lijkt in het slot door een oorverdovende geluidsmuur heen te gaan en eindigt in machinale noise. Zonder twijfel een klapper van een openingstrack.
MONO komt altijd erg sterk uit de hoek met zijn compositiethematiek. Het oorstrelende leidende thema in Stellar brengt dan ook opnieuw vervoering. Slepende violen en minimale pianotonen trekken grondig een blik vol drama en melancholie open. De associatie met filmmuziek is eveneens nooit zo ver weg bij de Japanners, vooral door een uitgekiende herhaling van thema´s. Die repetitie is in Stellar, en het mag voor de gehele plaat gelden, uitermate boeiend. Door MONO´s geraffineerde toevoegen van lagen binnen het spelen met thematiek.
Met bijna achtien minuten op de teller is titeltrack Requiem For Hell het centrale epos op het album. Eén waarin de emotionele ondertonen pas goed op drift raken. Dit geweldig indringende gevaarte trekt je in een ware trip van de ziel door het vagevuur richting hel. De Aziaten gooien de registers volledig open in hun avontuurlijke jongleren met meeslepende harmonieën, dito repeterende elementen en slijpende noise. Het levert prachtige contrasten op.
Na het nogal halsbrekende Requiem For Hell beland je bij Ely’s Heart weer in rustigere sferen. De track ademt breekbare schoonheid en omhult zich met bepaalde hoop en kracht ambiance. MONO droeg het op aan de dochter van een vriend van de band (en tevens eigenaar van label Temporary Residence, dat de band onderdak biedt). De in dat kader gebruikte in utero hartslagopname van het meisje (hoorbaar bij aanvang van het nummer) versterkt de breekbaarheid.
Terugkerende mineurstemming beëindigt de plaat. The Last Scene geeft een dosis sfeer af die het beste valt te vertalen als één van ontreddering en verslagenheid. Bijna ongemerkt breit een doorlopende pianoriedel knap de compositielagen aan elkaar. Bij elkaar een meer dan passende eindtrack: dromerige, desolate tonen neigen je ertoe in mistige atmosfeer voorzichtig te laten verdwijnen.
De Japanners hebben op Requiem For Hell de compositorische lat weer hoog gelegd. Contrasten zijn misschien nog meer uitgediept dan voorheen. De vaker op MONO´s platen aangehaalde thematiek van menselijk conflict is bij dit nieuwe werk in ieder geval stevig voelbaar. De omgang met levenskwesties als geboorte en dood, liefde en verlies, zijn treffend gegoten in MONO´s rijke muzikale schakeringen. Daarbij af en toe balancerend op randen van over-drama en sentimentaliteit, maar dan toch weer tijdig en knap in evenwicht getrokken. Requiem For Hell is een onweerstaanbare, betoverende plaat en een dik genieten van op- en afbouwend hard en zacht, licht en donker. En ja, wellicht zwaarder en beangstigender (die noise-passages!) dan ooit.
Requiem For Hell is in oktober uitgekomen en kun je zoal beluisteren via Spotify (hieronder). MONO zit nu middenin een grote Europese tour met het Franse Alcest. Na Brussels VK, op vrijdag 18 november, zal Nederland worden bezocht. Als eerste is dan op 19 november Tilburgs 013 aan de beurt. De dag erna staan de Japanners in P60 te Amstelveen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.