De naam van de Australische black metal-formatie Mesarthim verwijst naar een ver weg gelegen sterrenstelsel; doe ermee wat u wilt. Maar met deze verwijzing wordt het doel van de plaat wel direct duidelijk. Op Mesarthim’s debuut-LP probeert de band de eenzaamheid en leegte van het heelal op muzikale wijze te verwoorden.
Door Philip Drent
Mesarthim is een tweekoppig black metal-project dat naar eigen zeggen ‘cosmic atmospheric black metal’ produceert. Verder is er weinig bekend over de formatie, afgezien van het feit dat hun debuut LP ‘Isolate’ uitgegeven wordt door het Italiaanse black/doom metal label Avantgarde Music. De opzet van het album is minder vergezocht dan het op het eerste gezicht lijkt. Het black metal-genre is vanaf haar inceptie verbonden met desolate landschappen. De Noorse oerbossen zijn ten dele de inspiratie geweest voor het kille geluid van de second wave of black metal, waar de overweldigende natuur van de Verenigde Staten een belangrijke bron lijkt te zijn voor de meer recente USBM-scene met bands als Wolves in the Throne Room en Allagoch. Reden te meer om het Australische project het voordeel van de twijfel te geven.
Het album telt zes tracks en heeft een looptijd van iets minder dan drie kwartier. De plaat opent met Osteopenia, dat tevens het langste nummer van het album is. Vanaf de eerste tonen valt de grote nadruk op synthesizers meteen op. Middels deze instrumenten zet Mesarthim een weids en episch geluid neer dat sterk doet denken aan de meer atmosferische platen van Muse. De rauwe black metal-screams werken er wonderwel bij. Even lijkt de opzet van het album te zijn geslaagd. Maar al snel schiet Mesarthim stevig uit de bocht. Na een minuut of vijf doet een kitscherige gitaarlijn zijn intrede en krijgt de hele compositie een plakkerig jaren 80 synthpop-gevoel. Op de rest van het album wordt het niveau van de eerste paar minuten ook niet meer behaald. De verschillende tracks zijn weinig onderscheidend en lijken onhoorbaar in elkaar over te lopen. Hierdoor vormt het album wellicht een geheel, maar wel een die repetitief aandoet. Het nummer Declaration mag de twijfelachtige eer dragen het minst verteerbaar te zijn. In dit tweede nummer van het album voert een tenenkrommend synthesizerloopje de boventoon, die later wordt vergezeld door een schare echoënde keyboard-partijen. Het kost een muziekliefhebber moeite de plaat niet voortijdig af te zetten.
Mesarthim heeft met haar debuutalbum een interessante insteek gezocht voor het snel expanderende black metal-genre. Waar we de laatste jaren (succesvolle) kruisbestuivingen hebben gezien met crust, hardcore punk, post metal en shoegaze, experimenteert Mesarthim er nog lustiger op los door dromerige ambient synthpop te introduceren. Helaas lijkt deze samensmelting weinig succesvol te zijn. De slinger zwaait te ver door naar de op synthesizers geënte atmosferische kant van de symbiose. Hierdoor raakt het rauwe black metal-element behoorlijk ondergesneeuwd. Het resultaat is een atmosferische plaat die wellicht goed zal vallen bij liefhebbers van ambient-artiesten als Jean Michel Jarre en Orbital, maar die bij black metal-fans op weinig enthousiasme kan rekenen.
Isolate van Mesarthim is eind februari uitgekomen op Avantgarde Music en onder meer op Bandcamp te beluisteren.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.