Het is de broeierige zomer van 1969 en de jeugd van de wereld is in de ban van Jimi Hendrix, MC5 en Cream. Gehuld in een tie-dye shirt en afgeragde jeans vertoef je je op de zolderkamer, apestoned met de lavalamp aan. Vroeger was alles beter, en voorgaande is dan ook een nostalgische schets die de heren van Killer Boogie vast en zeker voor ogen hadden. Deze Italiaanse band met de uiterst coole naam is terug. Na debuutalbum Detroit is het aan de opvolger getiteld Acid Cream om de tumultueuze jaren van de sixties en seventies te herleven. Wat hebben deze psychrockpsychopaten voor de luisteraar in petto?
Door Merijn Siben
Het Italiaanse drietal bestaat uit frontman/gitarist Gabriele Fiori, Luigi Costanzo op de drums en nieuwbakken bassist Nicola Cosentino. Na de bescheiden interesse aangewakkerd door debuutalbum Detroit is het tijd voor Acid Cream, uitgebracht via Heavy Psych Sounds.
Het recept waar Killer Boogie mee op de proppen komt is psychedelische rock bestaande uit fuzzy gitaarloopjes, occasionele orgels, pompende drums en echoënde zang. Met instrumentale opener Superpusher ‘69 wordt er al direct een voorproefje gegeven. Springerige woestijnriffs en psychedelische pedaaleffecten vormen de hoofdmoot. Escape From Reality vervolgt en laat een uiterst pakkende track horen met een tof refrein en scheurende gitaren. Atomic Race dreunt met eenzelfde energie voort. De langzaam galopperende drumritmes en hallucinante vocalen van dit nummer hebben het potentieel zelfs de meest doorgewinterde hippie LSD-flashbacks naar den gouwe ouwe tijd te bezorgen.
Het valt al gauw op dat de muziek pakkend en vermakelijk is. Maar daar zit ook meteen de valkuil. I Am I Daemon is weliswaar een lekkere rocker, maar weet zich niet echt te onderscheiden van de eerste drie nummers. De opvolgende ballade Let the Birds Fly en het ietwat saaie Dino-Sour weten eveneens niet genoeg aandacht op te eisen om memorabel te worden.
Brother in Time en Black Widow weten het dan weer ruimschoots goed te maken. Die eerste vanwege de stoere rockriff en groovy drumritmes. De tweede vanwege een epische opbouw waarin een lange gitaarsolo de schijnwerpers opeist en er wordt gebroken met de traditionele structuur van de rest van de plaat. The Day of the Melted Ice Cream pakt het wat simpeler aan, maar weet met opnieuw een aanstekelijk refrein een hoop goed te maken.
Al met al is Acid Cream een rockplaat waar het speelplezier vanaf spat. Het is fun, heel veel fun. Maar toch zijn er, als het punt bij het paaltje komt, te weinig echt avontuurlijke momenten. Desondanks zorgt een lekkere fuzzy sound en een prima productie voor een goede rockplaat, niets meer en niets minder. Acid Cream is simpelweg een elftal compacte rocksongs die je opzet wanneer je door een stoffige woestijn rijdt in je cabrio. Bij voorkeur met een zonnebril op, een frisse bries in je haren en halfslaperig meezingend met de tekst van Am I Daemon:
“Come baby, come with me, I got a brand new car!”
Acid Cream is op 9 maart uitgekomen via Heavy Psych Sounds Records en is digitaal te beluisteren via iTunes, Spotify (hieronder), Deezer en Bandcamp. Voor de LP of CD ga je naar de website van Heavy Psych Records.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.