Met Jambinais ijzersterke optreden – vorige maand – in de Groninger Vera nog vers in het geheugen, nu dan de release in het vizier van nieuwe langspeler A Hermitage. Naast verworven bekendheid binnen de wereldmuziek, winnen deze bijzondere Zuid-Koreaanse kruisbestuivers ook steeds meer terrein in harde(re) muziek-scenes. Goede bewijzen daarvoor zijn zo hun verschijningen op Into the Void in Leeuwarden (in 2015) en op het megagrote Hellfest in het Franse Clisson. Jambinai speelde uitgerekend op laatstgenoemde op de releasedatum van het nieuwe plaatwerk. Een betere promotie van band en album kon men zich haast niet wensen.
Door Jurgen de Raad
Na een EP-release in 2010 bracht eerste full-length Différance (2012) de band uit Seoul buiten de landsgrenzen. Er werd opgetreden in Europa en men deed het prestigieuze SXSW (South by Southwest) in het Amerikaanse Austin aan.
Jambinai combineert aanlokkelijk – met aardig unieke signatuur – post-rock, metal, noise en vleugen ambient met traditionele Koreaanse muziek. De tweesnarige haegum-viool, de sitar-achtige geomungo en fluitinstrument piri gaan een bezwerend en regelmatig experimenteel samenspel aan met gitaar, drums, bas en elektronische randapparatuur. Zang (in het Koreaans) is spaarzaam in de composities en dient eerder als aanvullend instrument bij het overwegend instrumentale materiaal.
Op A Hermitage worden pakkende melodie en groovende ritmiek prachtig ingevuld door afwisselend centrale en aanvullende vertolkingen van de traditionele instrumenten. Hun klankkleuren geven een fijn eigenaardige schwung aan de stijlencocktail; ze klinken ofwel dreigend en verbeten, dan wel zachtaardig en breekbaar. Het album overtuigt groots met dit instrumentarium. Het geeft mooie texturen – een bijzondere sfeerversterking – binnen de enerzijds meer rustige en anderzijds heftige delen die op de plaat zijn te horen.
Wardrobe en Echo of Creation zijn treffend voor de heftige kanten van Jambinai op dit album. De luidruchtige passages in deze tracks hebben een obstinate feel, die duidelijk benadrukt wordt door de traditionele instrumenten met hun scherp aanvoelende oriëntaalse sfeerklanken. De delen kolken in repeterende ritmes (soms met tribal-touch) en – vaak vol gitaarnoise zittende – bulderende geluidstapijten. Er lijkt daarbij geregeld iets instinctmatigs los te komen.
Jambinai raakt de gevoelige snaar in For Everything That You Lost. Een plechtig en sereen nummer dat één van de verfijnde momenten vormt op A Hermitage. Een fraai melancholische tendens dekt mogelijk de lading van de titel.
Abyss is misschien de iets zwakkere track op de plaat. Aanvankelijk mooi opgebouwd in een donkere ambiance, met de geomungo en de haegum. Respectievelijk bespeeld door Eun Young Kim en Bomi Kim, de ‘fijnbesnaarde’ dames in Jambinai. Eens temeer is het spel op de Koreaanse instrumenten een sterke troef: er wordt een knisperend spanningsveld aangebracht. Een ´predikend´ spoken word – een beetje aanvoelend als een rap – verhoogt de atmosfeer, maar gaat dan net iets te lang door. De spanning vloeit er ook weer wat mee weg. Abyss blijft zodoende in de beleving enigszins op de vlakte hangen.
Op Deus Benedicat Tini herpakken de Aziaten zich meer dan volledig. Ritualistisch bedwelmend, inclusief indringende piri (bespeelt door gitarist/zanger Ilwoo Lee, tevens hoofdcomponist in de band), dijt dit goed donkergekleurde nummer uit via heavy riffs. Het rituele aspect neemt zo een zwaarwichtige vorm aan, van Amenra-achtig kaliber.
Jambinai floreert op a Hermitage in een veelal sterke opbouw van de nummers. Met een centrale rol in de ontwikkelende spanning voor de oosterse instrumenten en de repeterende ritmes. Verder weten de Koreanen op uitgekookte wijze hun nummers rond één of maar enkele thema´s vorm te geven. Het dramatische The Mountain en het muzikaal met een Midden-Oosterse atmosfeer omgeven Naburak maken dat bijvoorbeeld ook goed duidelijk. Het collectief werkt in die thematiek nìet naar een meer afgebakende climax toe, zoals bij veel bands vaak te vinden rond het einde van een track. Nee, Jambinai bouwt spanningsmomenten af en aan op. De plaat verrast je daarin door regelmatig stukken mooi te laten broeien en soms zelfs een te verwachten explosie of climax achterwege te houden. Je wordt zeg maar aangenaam op het verkeerde been gezet.
They Keep Silence is de behoorlijk overrompelende slottrack. Ilwoo Lee liet zich bij het schrijven ervan inspireren door de ramp met de Zuid-Koreaanse veerboot Sewol, in 2014. Daarbij kwamen ruim 300 passagiers (vooral scholieren) om het leven. Evenals bij Deus Benedicat Tini nestelt het zich als een rituele happening in je hoofd, met puntige riffs plus dito ritmiek en de verbeten klanken van de traditionele instrumenten. Lee versterkt de beleving en mystieke lading door bevreemdend ´sjamanistisch´ geprevel. Jambinai laat met dit eindakkoord nog eens weten hoe fraai en uitdagend het samengaan van wereld- en westerse muziek kan zijn. Met A Hermitage heeft het Koreaanse gezelschap zijn bijzondere plek in het muzikale landschap verder toegeëigend. Niet alleen binnen de wereldmuziek, maar zeker ook in de werelden van post-rock, metal en (experimentele) noise.
A Hermitage is 17 juni uitgekomen via Bella Union. Je kan het album onder andere op Spotify beluisteren (hier beneden). Jambinai is deze zomer op de Europese podia te vinden. Ook in Nederland: 21 juli staan de Koreanen op Valkhof Festival in Nijmegen en 26 augustus wordt het Zomerparkfeest in Venlo aangedaan.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.