Met de overrompelende tweede full-length Sky Burial (2013) en de minstens zo sterke EP The Cavern (2014) heeft Inter Arma aangetoond groots te kunnen excelleren in een zeer breed speelveld van blackened sludge, post- en death metal, tot psych (stevige seventies tinten), prog en southern aan toe. Weinigen binnen de huidige harde muziekwereld zetten die veelheid aan stijlen zó neer dat het ook nog eens natuurlijk klinkt. De band uit het Amerikaanse Richmond flikt het ’gewoon’. Op de nieuwe plaat Paradise Gallows wordt de eigen(gereid)heid die gepaard gaat met de stijlen-flirt eens te meer bevestigd. Of sterker: deze zal zelfs eerder groter zijn geworden.
Door Jurgen de Raad
Het liefst 71 minuten durende album belicht in een opwindend muzikale maalstroom de menselijke typering van innerlijk verlangen. Vol rusteloosheid – opgesloten in negen tracks – met een vaak meanderende compositiestructuur. Een bovenmatig sterke troef van Inter Arma, deze ’verteltrant’, die op de eerdere platen ook goed is terug te vinden. Komt bij dat Paradise Gallows geregeld neigt tot visualisering. Door de uitdijende songstructuren lijken vaak landschappelijke beelden naar boven te komen. Ook niet vreemd, als je de tracks Nomini en Potomac neemt (zij het met minder spanwijdte; de kortere songs van de plaat): namen van respectievelijk kreek en rivier in het noordoosten van de VS. Of bijvoorbeeld de verhitte en opjagende psych/prog versmelting The Summer Drones, die zich thematisch baseert op de verzengende Mojave-woestijn (zie de eveneens broeiende clip hier beneden).
Na de mooi gevoelige en sobere opener Nomini – stilte voor de storm – is het goed raak op An Archer in the Emptiness en Transfiguration. Inter Arma maakt zijn bijzonderheid waar: in de voor de Amerikanen typisch sterke staaltjes van gevaarlijk aanzwellende dreiging en toewerken naar onweerstaanbare, meevoerende climax. Zanger Mike Paparo is hierbij de onheilsprofeet bij uitstek. Op niet misverstane wijze tuigt hij betoverende escapades van sludge, doom en black op met evengoed variërende vocalen grunt/growl, scream en clean (reverb-gebruik versterkt de profetische ondertoon). T.J. Childers onderscheidt zich weer met het andere handelsmerk van het collectief: zijn opzuigende drumritmes – repeterend, met machinale vibe – die òf midtempo dan wel ratelend ge-blast brengen en koortsachtige temperaturen afgeven. Luister – toegevoegd – naar zijn ingenieus geplaatste fills in Transfiguration (de gehele plaat is er overigens subtiel mee doorvlochten) en het predicaat waar drumbeest mag wederom opgespeld worden.
Primordial Wound vervolgt het benevelende muzikale avontuur. Dampende riffs – kaliber Sleeps Jerusalem/Dopesmoker – zetten je in een dichte, sacraal aandoende mist. Paparo’s zang mantraat zich een weg naar je bovenkamer. Inter Arma overtuigt opnieuw in zijn veelzijdigheid door binnen dezelfde track uitgestreken doom vrij naturel samen te laten gaan met opvliegend black/industrial venijn. Een uitermate boeiende hybride waarbij de zang ook nog een prachtige kentering maakt van ’zalvend’ naar meer zwartgallig geraas.
De plaat lijkt louter een zegetocht te zijn. De instrumentale tour de force Potomac beroert eveneens veel lichaamsvezels. In de lijn van Baroness komen wonderschone, melodieuze gitaarpatronen voorbij. En als halverwege bijvallende gitaren elkaar en masse versterken, werkt de melancholische gemoedstoestand zich naar een hoogtepunt. Kippenvel…
Op het bijna twaalf minuten durende titelnummer – het langste op de plaat – pakken psychedelische seventies nevels vorstelijk en fijn loom makend samen. Etherische gitaar- en synthklanken plus Paparo´s echoënde quasi spreekstem (passend en fraai; een gelijkenis met Leonard Cohen) vullen de atmosfeer. In weer een geweldig stuk spanningsopbouw mondt de track uit in sludgy doom, om je vervolgens zwevend in een dromerige staat te brengen met doortrekkende rauwe, galmende zang en hallucinerende gitaren (inclusief zeer smaakvol ge-soleer). Ook het gejaagde en gemeen goede Violent Constellations voert je naar een grote climax. Een uitgekookte combinatie van doom, sludge en black doet je – onder invloed van een machtig naar binnensluipende prog-tendens – uiteindelijk heerlijk bevreemdend de boel ontstijgen.
Met Where the Earth Meets the Sky eindigt Paradise Gallows zoals hij begint: in soberheid. Akoestische gitaar en ijle klanken kabbelen mooi bedaard voort en geven zeg maar luister-technisch gelegenheid de plaat wat te laten bezinken.
Inter Arma heeft de creatieve lat op dit album – bij elkaar genomen – nog een stukje hoger gelegd, met een verder uitgewerkte gelaagdheid. Het levert een intens geheel op waarin het echter nergens een proppen van de verscheidene stijlen is. Paradise Gallows is een vernuftig gecomponeerde plaat geworden en één die groots overtuigt in zijn enerverende beleving: heftig en ingetogen, donker en/of melancholisch, maar ook bevrijdend en ruimtelijk. Allemaal van grote schoonheid. De prachtige, kleurrijke albumcover van Orion Landau – ’huiskunstenaar’ van Relapse Records – sluit daar volledig bij aan. Een klasbak van een album!
Paradise Gallows is uit via Relapse Records en onder andere te beluisteren op Spotify (zie beneden). Op dit moment is Inter Arma niet voor optredens in Europa te vinden. Vergaap je dan maar aan de live-registratie van de show die de band deed op de dag van de albumrelease (zie boven). En laten we hopen op een terugkeer naar Roadburn.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.