Gojira, foto Travis Shinn

Er wordt vaak geklaagd over metalfestivals, waar de headliners voornamelijk bestaan uit bands die al in de jaren tachtig of nog langer geleden zijn begonnen en die hun creatieve hoogtijdagen ook al achter zich hebben liggen. Hierdoor is het voor jonge, nieuwe bands lastiger om door te stoten naar de top. Eén van de bands die pas in deze eeuw is opgericht en er wel in slaagt om de sprong te maken en straks mogelijk megafestivals als Graspop, Hellfest of Wacken mag afsluiten, is het Franse Gojira. Eind april verscheen hun zevende album Fortitude. Naar dit nieuwe werk werd reikhalzend uitgekeken, omdat Magma, het album waarmee Gojira echt doorbrak bij het grote metalpubliek, ook alweer bijna vijf jaar oud is.

Door Joost Schreurs

Van alle mogelijke toekomstige festivalheadliners is Gojira misschien wel de onwaarschijnlijkste. De mix van groove en death metal, met vleugjes prog is geen gemakkelijke bier-in-de-hand-zwaai-met-de-vuist-meebrulmetal en ook de songteksten gaan niet over onderwerpen waar veel metalheads zich dagelijks mee bezig houden: natuur, milieu, klimaatverandering, bedreigde diersoorten. Wie de ontstaansgeschiedenis van Gojira kent, snapt waar dit vandaan komt. Frontman Joe Duplantier leefde twintig jaar geleden met zijn vriendin CO2-neutraal en geheel zelfvoorzienend in de bossen van Frans Baskenland. Alleen om met zijn bandje te oefenen of op te treden begaf hij zich af en toe in de bewoonde wereld. Dat bandje werd echter steeds populairder, dus moest Duplantier kiezen voor de band of voor de natuur. Het werd de band, anders zou dit stuk niet geschreven zijn… Duplantier had echter één voorwaarde: Gojira moest altijd een duidelijke boodschap uitdragen, namelijk dat we de aarde aan het vernietigen zijn met onze huidige manier van leven en dat het roer drastisch om moet om een ramp te voorkomen.

Eerst nog even dit, want Fortitude begint als een déjà vu, of eigenlijk een déjà entendu (al gehoord). Het album start namelijk met maar liefst drie nummers die al eerder als single verschenen en verderop de plaat komen we ook Into The Storm weer tegen. Eén nummer, Another World verscheen zelfs vorig jaar zomer al. Diehard Gojirafans zullen al vertrouwd zijn met deze nummers, maar de kans is groot dat ook veel andere heavy muziekliefhebbers minstens één van deze nummers al langs heeft horen komen via een Spotify playlist, podcast of internetradio. Dit is hoe de marketingmachine van een platenmaatschappij tegenwoordig werkt rond de release van een belangrijk album. Echter, vier van de elf nummers, meer dan een derde van de plaat, is wellicht iets teveel van het goede…

Opener Born For One Thing is het best te omschrijven als ‘signature’ Gojira, waarin veel van hun stijlkenmerken terugkomen, zoals rollende groovende riffs, piepende gitaarlicks en de schreeuwzang van Duplantier. Amazonia, heeft juist een tribal vibe, compleet met mondharp, die past bij de titel en waardoor we flashbacks krijgen naar het legendarische album Roots van Sepultura. Na een klein kwartier dan toch het eerste echt nieuwe nummer, Hold On. Na een atypisch intro van bijna twee minuten met meerstemmige samenzang – dat bij vlagen aan Porcupine Tree doet denken – ontvouwt zich een nummer dat op het eerste gehoor nogal rechttoe rechtaan klinkt, maar als je goed oplet ontdek je dat het nummer subtiel gevuld is met spannende gitaarpartijen, loopjes en toffe drumroffels. Die gelaagdheid is wat Gojira interessant maakt. Het zijn niet louter lompe beukriffs, maar er zit muzikaliteit in verweven, zoals ook in New Found.

Titelnummer Fortitude is eigenlijk een inleiding op het volgende nummer The Chant. Dit tweeluik is geïnspireerd door de poëzie van een Tibetaanse mensenrechtenactivist en de koorzang die in beide nummers doorloopt, doet dan ook denken aan de religieuze ‘chant’ van Tibetaanse monniken. Het zijn twee bijzondere nummers, die zeker bij liefhebbers van het harde beukwerk de wenkbrauwen zullen doen fronzen, maar Gojira vliegt er niet mee uit de bocht en sluit het prima af met een smakelijke bluesy gitaarsolo. Vervolgens worden de beukers met Sphinx weer op hun wenken bediend en wordt met Into The Storm een masterclass dubbele bassdrum gegeven door Mario Duplantier. The Trails is dan weer heel ingetogen, bijna een ballad, waarna Gojira de plaat ronkend afsluit met The Grind, vol heerlijke guitar sweeps en een stemmige outro.

Je hoort aan alles dat het besef bij Gojira aanwezig is dat Fortitude een ‘pivotal’ album is, zoals de Engelsen zo mooi zeggen: de cruciale opvolger van een uiterst succesvol doorbraakalbum, die de nieuw verworven reputatie van de band moet bevestigen. Over alles, ieder drumroffeltje of gitaarloopje, is goed nagedacht. Er zijn geen gemakzuchtige nummers om de plaat op te vullen. Gojira beperkt zich dan ook tot 52 minuten en trapt niet in de valkuil om met een veel te lang, pretentieus album te komen, zoals bijvoorbeeld Sepultura deed met het reeds genoemde Roots, of nog erger: Guns N’ Roses met de twee Use Your Illusion albums. De Fransmannen stellen kwaliteit overduidelijk boven kwantiteit. Ieder nummer is een klein, zorgvuldig opgebouwd kunstwerkje. Een gevolg is wel dat Fortitude geen album is dat gemakkelijk weg luistert op de achtergrond. Je moet het een kans geven, er goed voor gaan zitten en dan geeft het album zijn geheimen prijs. In recensentenjargon noemen ze dit een album dat moet groeien.

Gojira heeft een album gemaakt waar door velen lang naar werd uitgekeken en dat daardoor niet zo overrompelt als zijn voorganger Magma. Dat was misschien ook wel een onmogelijke opdracht, maar met Fortitude tonen de Fransen aan dat ze geen eendagsvlieg zijn en klaar zijn voor de headlineposities op de festivals, die iedereen ze toedicht. Hopelijk volgend jaar zomer weer…

Het album Fortitude dat vrijdag 30 april 2021 uitkwam via Roadrunner Records is onder andere te beluisteren via Spotify:

 

 


Deel dit artikel