Ik weet niet of Tobias Forge als Papa Emeritus over helderziende powers beschikt. Vierde plaat Prequelle uit 2018 ging nog over grote plagen zoals de pest die onze geschiedenis hebben gevormd. Enkele jaren later krijgen we te maken met een wereldwijde pandemie. Nieuweling Impera staat in teken van de rise en fall van empires, ondertussen aanschouwen we een oorlog tussen het grote Rusland en Oekraïne. Akelige actualiteit dat volgens de frontman helaas in het DNA zit van de mens en om de zo veel tijd terug keert. Ondanks alle ellende momenteel weet Forge met zijn Nameless Ghouls wel met een zo mogelijk nog bombastischer album aan te komen. Wie de band een beetje volgt zal het niet als een echte verrassing zien. Je moet het wel maar even doen! Als een swedish chef mengt de voormalige Cardinal Copia als Papa Emeritus IV een mix van alles rock ’n roll door de muziek van Ghost, resulterend in Impera. 

Tekst: Lodewijk Hoebens

Tien jaar geleden zag ik de Zweden voor het eerst op Pukkelpop en Satan stond toen nog centraal met songs als Satan’s Prayer en Ritual. Na vier Papa’s, verschillende Grammis en een Grammy, stevige rechtszaken en de uiteindelijke bekendmaking dat Tobias Forge het brein en boegbeeld blijkt te zijn van de band is Ghost uitgegroeid tot een heuse headliner. Als afsluiter van Graspop zouden ze inmiddels niet misstaan. Met Impera lijken de shockrockers die positie alleen maar te hebben verstevigd.

Eind 2020 was er al sprake van een nieuw album maar tja, Covid 19 gooide roet in het eten. Gelukkig was er rond Halloween vorig jaar eindelijk een voorproefje in de vorm van Hunter’s Moon. Onderdeel van het zoveelste Michael Myers hoofdstuk Halloween Kills. “Now it’s time for me to strike again.” Net als de ultieme boogeyman keert Ghost onverwachts terug. Een perfect moment trouwens voor Forge vanwege zijn liefde voor horrorfilms. De videoclip speelt hier fraai op in met een introductie van de nieuwe Papa. Qua sound heeft het dat onmiskenbare Ghost sausje van duisternis en onheil met hier en daar enkele hoopgevende elementen. De filmversie weet zelfs het legendarische thema van John Carpenter in de song te verwerken. De band pakt immers nooit iets halfslachtigs aan.

 

Tweede single Call Me Little Sunshine werd begin dit jaar uitgebracht net voor de start van hun Amerikaanse tour. Daar verrassen ze vriend en vijand en starten de shows met nog een nieuwe track, Kaisarion. Deze twee songs laten precies zien wat Ghost in petto heeft. De single, gekozen door label Loma Vista, is radiovriendelijker met akoestisch vernuft en hartverwarmende lyrics maar gaat ook over de liefde voor Mephistopheles a.k.a. de duivel. Dubbelzinnig dus zoals de frontman het graag heeft. De gitaarsolo, het orgelspel en We Will Rock You drumpartij liften het nummer naar hemelse hoogten.

Kaisarion is na een marcherende intro van een heel ander kaliber. Met een schreeuw waar menig hardrocker van zal smullen duiken we de jaren ‘80 in en bevinden we ons op glam- en hair metal terrein. Halverwege heerst er zelfs even een progrock momentje! Het leven lijkt mooi te zijn met de nieuwe Papa maar schijn bedriegt. De zanger heeft altijd aangegeven dat we om de zo veel tijd te maken hebben met verschrikkelijke rampen. Of het nu de pest, corona, het klimaat of oorlog is. Zoals hij in 2016 bezong in From the Pinnacle to the Pit! Luister maar naar de lyrics:

“Kaisarion, a prophecy told
We’re building our empire from the ashes of an old
Kaisarion, the fruit of the womb
Our brotherhood of good faith sealed an apostate witch’s doom”

Kaisarion verwijst naar de brute moord op een belangrijke vrouw in 415. Door Christenen omdat ze met haar wetenschappelijke achtergrond verkeerde ideeën zou hebben. Iets wat tegenwoordig helaas nog altijd gebeurd. Vrijheid van meningsuiting is een mooi gegeven maar mensen met macht beoordelen het op verkeerde manieren. Waardoor er overal ter wereld vreselijke toestanden blijven bestaan. Huidige single Twenties, ingeleid door de pompeuze instrumental Dominion, gaat hier ook over. Een kneiter van een song vol muzikaal vuurwerk. Old school Ghost! Volgens Forge zijn de jaren ‘20 honderd jaar geleden niet veel anders dan nu.

“Listen up, you motherfuckers
Those Ivy League dopes, they wanna mock us
Tell ‘em all this is war
And not fighting a war is for suckers”

Tijdens het schrijven van Impera was Trump natuurlijk nog aan de macht in de Verenigde Staten. Ook al is de band er enorm succesvol het weerhoudt de frontman er niet van om met zware kritiek te komen richting Amerika. In een tijd waarin alles draait om multimedia en onze gegevens op straat liggen worden idealen geopperd door mensen die weinig levenservaring bezitten maar wel miljoenen volgers achter hen hebben lopen. Dat zit Tobias Forge dwars. Halverwege het album belicht Watcher in the Sky dat met een banger van jewelste.

“Communication is key
When you unlock to believe
Can you see what I see?”

Opvallend zijn de smakelijke gitaarriffs. Hiervoor is de hulp ingeroepen van Opeth snarenmeester Fredrik Åkesson. Forge is zelf meer dan een begenadigde gitaarspeler in bands als Repugnant en Magna Carta Cartel maar heeft binnen Ghost natuurlijk heel wat meer taken uit te voeren als Papa. Ondanks alle frustraties en irritaties over onze Westerse maatschappij heeft de Zweed liefde in overvloed voor zijn trouwe aanhang. Ook al zit er een Darkness at the Heart of My Love. Een ander pareltje op Impera dat flirt met een rijk arrangement aan popinvloeden. Het is een van de vele samenwerkingen met het Zweedse producers duo Vargas and Lagola, bekend van Avicii, Madonna en Lady Gaga.

 

Geen onbekenden voor Ghost trouwens want Dance Macabre en Marry on a Cross zijn overgoten met invloeden van het tweetal. Zo weten ze gedurende Spillways zelfs met piano Abba’s Money, Money, Money op te roepen. Toepasselijk en doeltreffend. Op plaat is het misschien niet te merken maar live zoals tijdens de Impera Release Ritual hoor je de Ghoulettes niet alleen achter de toetsen maar ook meezingen wat voor extra impact zorgt. Perfect voor de arena sound waar Forge al jaren mee bezig is.

Met uitzondering van mixer Andy Wallace (Rage Against the Machine, Slayer, Gojira) is Impera volledig van Zweedse makelij. Klas Åhlund fungeert na Meliora weer als producer. The Cardigans gitarist Peter Svensson draagt zijn steentje bij aan Griftwood dat begint als Van Halen’s Ain’t Talkin’ ‘bout Love en blijft hangen in 80’s galore. Ook hier gieren de twin guitars weer als een duveltje uit een doosje. Waarna we als luisteraar via het korte intermezzo Bite of Passage – Impera heeft in tegenstelling tot de vorige albums geen lange instrumentals – mee mogen met de glorieuze afsluiter Respite on the Spitalfields.

“We will break away together
I’ll be the shadow
You’ll be the light
Nothing ever lasts forever
We will go softly into the night”

Dit magnum opus begint als een power ballad vol hoop met een beklijvende gitaarsolo afgewisseld door de duistere vocalen van Papa Emeritus IV. Alles word uit de kast gehaald met kerkelijke koorzang, zalvend pianospel en tot slot een rake drum- en gitaarsolo. Papa predikt dat het allemaal wel goed komt. Samen staan we sterk en zo lang we blijven geloven in elkaar komen we er door heen. “Come together, together as One. Come together for Lucifer’s son!’’, haal ik er even bij want dit blijft een van de beste conclusies voor wat Ghost staat. Waar Tobias Forge al jaren voor staat.

Saamhorigheid in een wereld die al verdeeld genoeg is. Muziek bieden waar je van alles uit kan putten. De band zorgt tegenwoordig zelf voor verdeeldheid onder de fans. “Ze zijn te soft geworden!”, zo klinkt het in de underground. Vergeet niet dat de Zweden altijd hebben geflirt met pop dankzij hun covers van Pet Shop Boys, Depeche Mode en de Beatles. Ze kunnen natuurlijk ook andere songs coveren zo bleek vorig jaar wel ter ere van 30 jaar the Black Album met hun versie van Enter Sandman die ze ook live ten gehore brengen.

17 april staat Ghost in de nieuwe zaal van het Rotterdamse Ahoy, voor de Belgische fans zal het Brusselse Vorst Nationaal op 3 mei omgedoopt worden tot kathedraal waar Papa en zijn Ghouls en Ghoulettes mogen laten zien of ze de verwachtingen kunnen waar maken. Met Impera hebben ze in ieder geval een grootse stap gemaakt richting de arena’s.

 


Deel dit artikel