Splatter vinyl uitgave van Comfy Wizard …And The Pipe Smoking Hobbit Band (credits Andross Drake)

Misschien heb je al eens een van mijn stukjes gelezen over dungeon synth releases, zo niet, dan is deze review een goed beginpunt. Nou, waar dungeon synth onheilspellend, donker en gloomy is, bestaat er ook een subgenre dat dit weer een beetje op z’n kop gooit. Dat heet comfy synth… en dat verzin ik niet. Acts in dat straatje hebben namen als Grandma’s Cottage, 3 Little Kittens, The Friendly Moon, Mushroom Village, afijn… you get the jist of it. Het Belgische Phantom Lure bracht onlangs de eerste lp uit van wat toch wel mijn favoriete project mag heten: Comfy Wizard …And the Pipe Smoking Hobbit Band. Je mag nu afhaken, want hier na ga ik vertellen waarom deze belachelijke plaat in een ridicuul genre zo vet is.

Tekst: Guido Segers

Het idee van comfy synth is dat het een warm, prettig gevoel geeft bij de luisteraar en dat krijg je zeker op deze bundeling van de eerste twee ep’s van Comfy Wizard, maar de Zweedse artiest gaat daar vaak wat verder in. Zeker, het klinkt kolderiek en speels, maar leent ook van game soundtracks zoals die van de befaamde vroege Final Fantasy games. Dat hoor je nadrukkelijk op de eerste ep (die heet trouwens When Hobbits and Gnomes Unite). Lijzige synth lijnen, afgewisseld met vrolijke melodietjes, waar toch steeds prettige nuances in toon en kleur aan toegevoegd worden. In tegenstelling tot veel stijlgenoten is Comfy Wizard niet van het simplistische en de nodige klassieke verwijzingen vallen te ontwarren in de muziek. Luister maar eens naar de baroktonen in de intro van Hobbit Hymn. Ik kan er bij Unification maar niet over uit waarom ik telkens zeker weet dat ik de tune hoor van het menuscherm bij Final Fantasy IV. Afijn… Nostalgie is een dingetje.

Maar wat Comfy Wizard extra cool maakt is dus hoe de muziek prog en psych invloeden laat horen. Die zullen zeker op het eerste deel wat lastiger te ontwarren zijn (hoewel Drunk As A Fiddler zeker wat laat horen), maar vooral op The Search for the Ultimate Pipe terug komen. Dat is de tweede ep, die een veel groter en divers geluid laat horen. Donkerder, speelser en veel meer als klassieke prog aanvoelt. Het is nog steeds comfy synth, maar ik ga je geen King Crimson beloven hier. Toch was er een tijd dat men van bekende platen ineens 16-bit versies uit ging brengen (de vroege downloadjaren waren een rare tijd), waar dit dan erg aan doet denken. Je moet er van houden en ergens is het ook alsof je twee keer dezelfde ep te horen krijgt, waarbij het tweede deel een complexere remake is, maar het is zo leuk.

Goh, maar waarom moet je hier nou überhaupt iets mee? Ik geef ridderlijk toe dat over zo’n plaat schrijven mij confronteert met hoe lastig het is om mijn eigen muzikale voorkeuren uit te leggen. Wat het zo interessant maakt is dat er een raar microgenre bestaat, wat een geheel eigen evolutie laat zien. Dungeon synth is langzaamaan losgekoppeld van black metal en nou een beetje z’n eigen weg aan het vinden. Dat is best gaaf. En deze plaat ook, hoewel je ‘m wellicht met koptelefoons op wil luisteren. Ik heb hem op vinyl, maar ook een 1-jarige die het super vindt. Dan kom je er makkelijker mee weg.

De twee ep’s When Hobbits and Gnomes Unite en The Search for the Ultimate Pipe werden in 2020 uitgebracht via Bandcamp, maar dus nu ook verkrijgbaar in een speciale editie op vinyl via de site van Phantom Lure.

Ben je wild enthousiast van het genre geworden na het lezen van deze review en het beluisteren van de twee ep’s? Klik dan nog eens door naar deze playlist op Spotify met nog meer comfy synth:

 


Deel dit artikel