Een band als Cannibal Corpse behoeft eigenlijk geen introductie meer. De formatie uit Buffalo, New York stond eind jaren ’80 samen met bands als Death, Morbid Angel, Obituary en Deicide aan de wieg van de Amerikaanse old school death metal. Cannibal Corpse was altijd het smerige broertje van het spul, dat met pittige teksten, geïnspireerd door horror- en slasherfilms de controverse niet schuwde. Songtitels als Entrails Ripped From A Virgin’s Cunt, Hammer Smashed Face, I Cum Blood of Force Fed Broken Glass laten weinig aan de verbeelding over en zorgden er zelfs voor dat Cannibal Corpse albums enige tijd niet verkrijgbaar waren in landen als Duitsland en Australië. Al die negatieve aandacht werkte natuurlijk averechts, want het bezorgde Cannibal Corpse een cultstatus, waardoor ze nu officieel te boek staan als de best verkopende death metalband van deze planeet (meer dan 2 miljoen verkochte platen en cd’s wereldwijd, en ja, dat is veel voor een death metalband).

Door Joost Schreurs

Sinds Eaten Back To Life, het debuut uit 1990 is er weinig aan de formule veranderd en zo mochten we onlangs het vijftiende album, Violence Unimagined verwelkomen. Moet je dan nog wel aandacht besteden aan het zoveelste album van een band die gekscherend ‘de AC/DC van de death metal’ wordt genoemd? Nou, ja dus, want er zijn een aantal goede redenen om dit toch te doen. De eerste reden is een vrij ongelukkige: eind 2018 kreeg gitarist Pat O’Brien een soort bad trip, waarbij zijn huis in vlammen opging en hij werd gearresteerd (en later veroordeeld) voor het aanvallen van politieagenten. De veroordeling van O’Brien noodzaakte Cannibal Corpse om op zoek te gaan naar een invaller en deze werd gevonden in Eric Rutan. Ooit gitarist in Morbid Angel, thans frontman van Hate Eternal en bovendien ook de man die als producer achter de knoppen zat bij diverse recente albums van Cannibal Corpse. Nu is Hate Eternal een band die door liefhebbers van technische death metal zeer hoog wordt aangeschreven, dus alleen al daarom zijn we al benieuwd of Rutan ook als bandlid en songwriter zijn stempel op Cannibal Corpse kan drukken.

De tweede reden om Cannibal Corpse nooit te negeren, is George ‘Corpsegrinder’ Fischer. Hij verving in 1995 zanger Chris Barnes, die overstapte naar Six Feet Under en is sindsdien uitgegroeid tot een waar fenomeen, cultheld, wandelende meme en wereldkampioen headbangen. Op het podium staat hij, met dank aan zijn enorme stierennek als een bezetene haar te zwaaien, zelfs op nummers die richting de 200 BPM gaan, weet hij het tempo te volgen. In zijn vrije tijd laat hij zich dan weer graag fotograferen met alle pluche knuffels die hij voor zijn kinderen, of liefdadigheid heeft gewonnen op de kermis. Bovendien is hij een fanatiek gamer en dat leidde ertoe dat je in World of Warcraft een naar hem vernoemde NPC (non playable character, red.) genaamd ‘Corpsegrinder’ tegen het virtuele lijf kunt lopen. Op zijn kenmerkende grunt lijkt na elf albums nog weinig slijtage te zitten, iets dat van zijn voorganger Barnes niet gezegd kan worden, getuige de tenenkrommende zangprestatie op de laatste Six Feet Under-plaat die vorig jaar verscheen…

Al met al genoeg redenen om het nieuwste werkstuk van Corpsegrinder en kompanen aan een luisterbeurt te onderwerpen. Het eerste nummer Murderous Rampage knalt er op volle snelheid direct lekker in. Cannibal Corpse begint tegenwoordig bijna alle albums met een bruut hogesnelheidsnummer, als de grote, sterke pestkop van het schoolplein die je na de schoolvakantie een stomp in je maag geeft: “Je was me toch niet vergeten? Ik ben er weer!” Prima binnenkomer.

Vervolgens beukt Necrogenic Resurrection in hetzelfde moordende tempo door en wordt er in Inhume Harvest gas teruggenomen, maar daarna komen we bij Condemnation Contagion en spitsen we de oren voor de eerste muzikale bijdrage van Rutan. Hoewel het typisch midtempo Cannibal Corpse is, horen we toch zeker ook de dissonante gitaarlijntjes die Hate Eternal zo spannend maken. Op het laatst schakelt de band weer flink op en gooit Rutan er nog even een waanzinnige solo (check ‘m hieronder) uit. Als het daarbij zou blijven, was het al prima, maar Rutan trakteert ons ook nog op Ritual Annihilation, waarin bij vlagen wat oude Morbid Angel doorklinkt en Overtorture.

Hoewel Rutan officieel dus maar drie nummers aandroeg voor deze plaat, lijkt zijn aanwezigheid als volwaardig bandlid ook in veel andere nummers door te klinken. Een nieuw bandlid kan de rest immers ook een creatieve schop onder de kont geven en dit is precies wat er bij Cannibal Corpse gebeurt. Luister bijvoorbeeld naar het heerlijke gitaarwerk en de afwisselende drums in Bound And Burned. Hoe pijnlijk misschien voor de man zelf, maar Pat O’Brien wordt nog niet gemist.

Cannibal Corpse gaat met Violence Unimagined dus zeker niet op herhalingsoefening en lijkt zelfs een nieuwe impuls gekregen te hebben met de komst van Rutan. Na een paar minder spannende platen (A Skeletal Domain en Red Before Black) is Cannibal Corpse met deze plaat weer helemaal terug aan het death metalfront en zoals ze dat aan de overkant zo mooi zeggen: “Still a force to be reckoned with.”

Violence Unimagined van Cannibal Corpse is 16 april 2021 uitgekomen via Metal Blade Records en onder meer te beluisteren via Spotify en YouTube:


Deel dit artikel