Het duo Eva van Netten (zang, gitaar) en Stefan Woudstra (drums, zang), de praktiserende musici in BlackboxRed, zocht het van meet af aan al in het verklanken van de schaduwkanten van het mens-zijn. Debuut The Gunner and the Ghost (2013) stelde de hang naar gevaar centraal. De op 21 september uitgekomen tweede full-length Salt In My Eyes spit in nog donkerder en zwaardere materie van vergankelijkheid/dood en verlies. Volumineuze desolate kilheid is troef op BlackboxReds nieuwe plaat. Nog eens extra benadrukt doordat er werd opgenomen in een loods, die de galm en noise-kanten van de albumsound verder verdiept.
Door Jurgen de Raad
Het beluisteren van Salt In My Eyes geeft al gauw een indruk hoe sterk dit BlackboxRed tussentijds is gegroeid. Zowel sound als compositorische invulling liggen scherper op de snede dan ooit tevoren. The Gunner and the Ghost liet nog meerdere raakvlakken horen met vooral dat andere mildere en elegantere Engelse man-vrouw duo Blood Red Shoes. De Leeuwarders ontwikkelden zich via het uitbrengen van een aantal singles en EP Beak to Beak (2015) plus indringender wordende gigs tot de ongestript intens en donker klinkende equipe die het nu is, met een aardig eigen smoelwerk.
Bij BlackboxReds nieuweling komen regelrecht woorden als kilte, dreiging, angst en vertwijfeling bovendrijven. Openingstrack en eerder gelanceerde single Julie is daartoe al een duidelijk visitekaartje. Het is koud en opgejaagd in de geledingen. De stevig aangezette drumpatronen van Woudstra – mechanisch en beklemmend – , Van Nettens galmzang met voelbare pijnpunten, de schelle, puntige riffs. Het zijn de bepalende speerpunten binnen die gure, knap desolaat aanvoelende atmosfeer op de plaat. Een sinister knagende rand (zit ook vaak aan die vocalen van Van Netten) voert het duistere gehalte extra op. Daarmee komen de thematische drijfveren van Salt In My Eyes nog pregnanter in het schemerlicht te staan.
BlackboxRed haalde de plaatinspiratie bij de Franse televisieserie Les Revenants en Griekse tragedies vandaan. De serie laat zich hiervoor het meest gelden: handelend over een aantal gestorvenen dat het ´leven´, met de nodige dramatische gevolgen van dien, weer probeert op te pakken. Dramatiek die het tweetal vaak effectief neerzet in hun donderend herhalende ritmiek, dwingend dreinende tekstpassages en die lekker noisy schurende gitaarkwellingen. Naast Julie zijn Gtorori, Gladiator, Lights en Tracks positief opvallende voorbeeld-songs op het album die het drama mooi opgejaagd verklanken en waarin het tevergeefs zoeken naar een (thematische) uitweg duidelijk voelbaar is.
Op I´m Too Sad To Tell You neemt de band beduidend wat gas terug. De doorstomende grungy post-punk-furie maakt tijdelijk plaats voor dit bijzonder fraaie rustpunt. BlackboxRed toont zich er mogelijk van zijn meest gevoelige kant, in deze melancholisch slepende liefdesballade.
De Friese tandem laat op Salt In My Eyes onmiskenbaar volwassenheid horen. Die conclusie kan gemaakt worden. De songs steken overal doordacht in elkaar, met een afgewogen spelbalans van een toch beperkt instrumentarium van alleen gitaar en drums. Uitgekiend breed-trekkende gitaareffecten en de algemeen vol klinkende albumproductie (komt ook zeker die kletsende drumfundamenten ten goede) zorgen knap voor de gelaagde sound (die ook zo prettig puur overkomt). Verder houdt BlackboxRed op de gehele langspeler overtuigend de donkere sfeertendens vast; één die broeit, onheilspellend is maar ook meer breekbare melancholie door laat vloeien. Hoewel de sfeertekeningen, in de tweede helft van de plaat, nog net iets meer variatie in de songopbouw mee hadden kunnen krijgen. Enig gekniesoor in de context. Het duo doet met dit sterk energieke en onstuimige album al met al een prachtige stap voorwaarts.
Salt In My Eyes is uit via Butler Records en is onder meer te beluisteren op Spotify (zie beneden). Je kan de lp en/of cd bestellen via deze link. Zaterdag 17 november speelt BlackboxRed in het Rotterdamse V11, samen met Neighbours Burning Neighbours.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.