Laten we even stil staan bij het feit dat vorig weekend het machtige Vanderbuyst haar laatste twee shows heeft gespeeld. De koek is op. Willem, Jochem en Barry, het ga jullie goed! Gelukkig zijn er genoeg opvolgers in ons landje. Eén van hen is het jonge Black-Bone uit Eindhoven. De twee hebben zeker enkele raakvlakken, zo bestaan beide bands uit een no nonsense drietal met een voorliefde voor ‘70s en ‘80s rock. Bovendien gaat Black-Bone met een platendeal bij Steamhammer/SPV (het grootste Duitse label op het gebied van rock en metal) op zak, in navolging van Vanderbuyst, nog meer buiten de landsgrenzen spelen. Natuurlijk pronkt het label met Blessing in Disguise, het tweede album van de nieuwe Nederlandse aanwinst.
Door Lodewijk Hoebens
De Brabanders hebben bovendien nog een extra duw in de rug gekregen. Peter van Elderen, al twintig jaar de frontman van Peter Pan Speedrock, besloot om de opvolger van Back to Mayhem te produceren. De Eindhovense band is uiteraard een groot voorbeeld voor de stadsgenoten en Peter heeft hen tot het uiterste weten te drijven om verder te sleutelen aan het eigen geluid. De eerste langspeler was een stevig hardrockalbum waar de technische kwaliteiten duidelijk hoorbaar zijn, maar een eigen smoel ontbrak. Meer optredens, in zowel kleine zalen als grote stadions, heeft de band van gitarist Steef van den Bogaard, bassist Sven Hompes en drummer Jules Eck alleen maar sterker gemaakt. Wat zich uitbetaald heeft in het sterke samenspel.
Waar Black-Bone de afgelopen jaren nogal het ruige imago opzocht hebben ze inmiddels duidelijk hun horizon verbreedt. Opener en single Nothing But History start lekker rauw met gierende gitaren en die stem! Daar zou Axl Rose een moord voor doen. Qua vocalen valt ook de samenzang met de bassist op. De sleazy sound roept bovendien gelijkenissen op met driemansformatie Paceshifters (vierde trio deze recensie!). Met Loaded-Weigthed blijven we rond de drie minutengrens zitten en de band ragt lekker verder. “Gotta go, gotta go!” De stem doet hier denken aan een jonge Lemmy. Het nummer wordt vooral gedragen door de forse drumpartijen. Gitaren zijn echter nooit ver weg. Zo krijgt Suicide (Ain’t No Way Out) een fijne Wolfmother-riff mee. Toch ligt de kracht andermaal bij het samenspel van de band. De onstuimigheid spat ervan af. Je kan het bijna voelen.
De band blijft met leuke riffs komen. Op Enemy is het weer raak, melodisch roept het de midden jaren ’90 vibe van Ocean Colour Scenes’ the Riverboat Song op. Zij hebben het dan weer geleend van Led Zepellins Four Sticks wat ons terugbrengt bij de hardrock. “Don’t drop your bomb on me!” Lijkt een duidelijke waarschuwing. Want het trio blijft maar gaan. Na een speelse solo zoeken gitaar en drums elkaar weer op. Wie gaat het hardst? Black-Bone houdt het halverwege de plaat even rustig met een uitgesponnen powerballad. “Why did you always treat me so wrong?” Een gewaagde move die goed uitpakt. Over de jaren ’90 gesproken, de manier van samenzang roept Alice in Chains in herinnering, terwijl de gitaarpartijen ergens hangen tussen Guns ’n Roses en Soundgarden.
Never Too Loud lijkt wel het nieuwe motto van de Brabantse band. Zelfs een powerballad scheurt harder dan een tractor door de Peel. “Don’t give a damn, nothing’s gonna brake me. Dont give a fuck, we just do what we can.” Klare taal! De drie jongens barsten natuurlijk van het zelfvertrouwen en willen alles geven op deze ‘altijd moeilijke’ tweede plaat. Het gekrijs van de zanger moet zowat uit zijn tenen komen. “Blood on my sixstring.” Het lijkt wel of de plaat in één take is opgenomen, want tijdens Ashereah komt Steef met een vrij hese stem aanzetten, wat opnieuw gelijkenissen met Layne Staley oproept. Via gitaarspel accelereert hij zichzelf en zijn bandmakkers naar een zoveelste versnelling. Voor hoe lang?
You Gotta Nerve bevat na een flinke uithaal een volgend grunge-bommetje, maar veroorzaakt ook symptomen van eentonigheid. De dynamiek is niet helemaal op zijn plek. Wasted Years heeft er ook last van. Doffe drums en een samenzang die maar niet wil vlotten. Terwijl de bas duidelijk laat horen waar naartoe. De gitaar wil wel volgen maar de solo klinkt allesbehalve vastberaden. Op Save It For Tomorrow geeft de bassist zijn makkers een herkansing met een splijtende groove. “I don’t need your pain and sorrow!”, klinkt het. Steef en Jules weten zich te herpakken en trakteren de luisteraar op een forse rocksong van dik zes minuten.
Het mechanisme is terug bij het drietal. Een fijne ritmesectie en een gitaarsolo, die rond de vierde minuut overgaat in een harmonisch bruggetje, kunnen naar het einde lekker even uitrazen. Maar net zo snel wordt de draad weer opgepikt voor de daverende afsluiter Believe. Het geloof gonst binnen de band en het idee dat Europa aan hun voeten ligt zal het zelfbeeld enkel doen opkrikken. Na Desertfest in Antwerpen staan onder andere Londen, Parijs, München en Kopenhagen nog op het programma. Black-Bone heeft met Blessing in Disguise een sterk album afgeleverd, waar ze voorlopig wel even op kunnen teren. Belangrijk is dat ze live hun naam hoog weten te houden. De band staat bekend om zijn intense shows en het nieuwe materiaal bevat genoeg songs die live gegarandeerd in de smaak zullen vallen.
Black-Bone – Blessing In Disguise is net uit op Steamhammer/SPV en onder meer op Spotify te beluisteren. De band is voorlopig bijzonder vaak live te zien door heel Europa. Deze zaterdag zie je ze in Patronaat, Haarlem, zondag (11-10) op Desertfest in Antwerpen, 6 november in De Pul, Uden, 19 november in Extase, Tilburg, 21 november op het PancRock Festivain Sint Pancras en 11 december in de Kroepoekfabriek te Vlaardingen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.