Sprookjes en legendes hebben plaatsgemaakt voor evolutietheorieën en armageddon op Avatar’s achtste album. Hail the apocalypse! De Zweedse band heeft het ondertussen geschopt tot de eredivisie van de metal maar is nooit bang om te blijven experimenteren. Zo ook met Hunter Gatherer, die blijft boeien van begin tot eind. Lees hier de review van die nieuwe plaat, en check daarna ook ons interview met frontman Johannes Eckerström.

Tekst: Lodewijk Hoebens

Het is gedaan met de sprookjes en het eigen Avatar Country. Tijd voor de meer persoonlijke kant van de band en dan met name die van frontman Johannes Eckerström. In de videoclips zien we nog wel nieuwe kostuums voorbij komen, want het visuele aspect zal altijd een belangrijke rol spelen bij het illustere vijftal. Mede dankzij de serieuze, grimmige toon lijkt de band bij Hunter Gatherer te kiezen voor het geluid van doorbraak Black Waltz.

Zo blijkt Sapiens: A Brief History of Humankind van de Israëlische schrijver Harari een grote invloed op de lyrics. De mensheid werkt zichzelf de vernieling in maar probeert er op allerlei manieren aan te ontsnappen. Onze eigen evolutie gaat te snel, te kunstmatig en zonder controle. Terwijl de natuur de ene na de andere klap krijgt te verwerken. De vraag is of het corona virus hier verandering in gaat brengen. Iets wat veel wetenschappers wensen. Even de wereld resetten.

“We accelerate
We accelerate
We accelerate
Straight from the core”

Zo klinkt eerste single Silence in the Age of Apes, waarin de machinale drums direct herkenbaar zijn. Snoeiharde vocalen van Johannes en een dubbele gitaarsolo vol fingertapping zwiert de plaat gelijk in de hoogste versnelling. Sirenes leiden vervolgens het logge Colossus in. Bijzondere keuze voor een single maar Avatar weet altijd dondersgoed wat het doet. De vingervlugge gitaarsolo zorgt voor verlichting maar hoor die baslijnen eens lekker doordraven! Op naar A Secret Door voor een van de pareltjes van het album. Rustgevend gefluit door niemand minder dan Corey Taylor (een goede kennis van producer Jay Ruston). Ideetjes die zo veel meerwaarde bieden. Vocalen switchen mee tussen hard en zacht en laten andermaal het stembereik horen van Johannes Eckerström.

“Will you succumb to excruciating pain?
Or will you try to escape?
Doesn’t matter, you’re fucked either way!”

Aha, daar is die welbekende draaimolen techniek op gitaar die de band meermaals met succes heeft gebruikt. Hail the Apocalypse iemand? De speelstijl komt meermaals terug zoals in tweede single God of Sick Dreams en Justice. We begeven ons dan al in het hart van het album en ook al is het geen conceptplaat passen de nummers prima bij elkaar. Zo is Child het enige sprookje op Hunter Gatherer en toch kleurt het mooi binnen het plaatje. Denkt er iemand überhaupt aan de kinderen? Blijkbaar niet want in Justice krijgen we een duidelijk antwoord. “I can see the future through the barrel of a gun.” Lyrics die veel te actueel blijven, zeker in ons huidige, digitale tijdperk.

Frontman Johannes in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

Gun is op een andere manier verontrustend. Een piano ballade die dezelfde rillingen van Something I Can Never Have van Nine Inch Nails opwekt. Scream Until You Wake is een logisch vervolg. Men krijgt vandaag de dag té veel informatie te verwerken. Duizenden vragen waar men niet op zit te wachten. Veel onduidelijkheid en tegenstrijdige berichten via de media. Liever zit men op een roze wolk of worden hoofden in het zand gestopt.

“Free at last
Forever and ever!”

Wie niet luisteren wil moet maar voelen… Zo denkt Avatar er in ieder geval over met het snelste nummer van de plaat. When All But Force Has Failed zit zelfs onder de drie minuten grens maar heeft zo veel te bieden. Heerlijk weten ze de openingsriff uit te werken tot een uitermate rake solo. One punch, man! Het einde van de wereld is iets waar men al duizenden jaren mee bezig is. Maar we kunnen wel stellen dat wij als mens niet echt ons best doen om de aarde te verzorgen. In Sapiens: A Brief History of Humankind geeft de schrijver ons nog een eeuw als we zo door gaan. Avatar besluit daarom met Wormhole de plaat op een gigantisch manier af te sluiten. De draaimolen wordt nog een keer groots opengezet.

“A sickness I used to know
Sickness inside the heart
One million Miles ago
One million years apart.”

Gitaren klinken als pure razernij met een laatste lading zwaarmoedige teksten. Tijdens de breakdown glijden de riffs zelfs weg in het onbekende. Het is onmogelijk om als luisteraar niet meegezogen te worden door de kracht van de band. Wat een sound, wat een plaat! Heel benieuwd hoe dit nieuwe materiaal zich omzet naar de liveshows.

 


Deel dit artikel