Albumreview: Alkerdeel – Slonk

Alkerdeel, foto Stefaan Temmerman

Met een ronkende kruisbestuiving van sludge, doom en black metal verblijdt het Vlaamse Alkerdeel al en aantal jaar onze oren. Op kwaliteit wordt nooit bezuinigd en met dat besef wordt Slonk hoopvol uit de verpakking gehaald. Vier jaar na het indrukwekkende album Lede is de band nu terug met dit album. Het is de vierde volledige plaat voor deze Belgen en wederom weer één om door een ringetje te halen. Het werkstuk bestaat uit harde, vrij primitieve, maar uiterst effectieve black metal. Er wordt constant gestrooid met rauwe riffs en intense keelklanken. En waar voorgangers nog invloeden bevatten van eerder genoemde genres, slaat de meter nu compleet uit richting black metal. Slonk is daarmee het hardste album dat de groep tot nu toe maakte.

Lees ook ons interview met frontman Jeroen Perde

Door Gijs Kamphuis

Alkerdeel (dialect voor mestkar) komt uit het Vlaamse Meetjesland, grofweg de streek in de driehoek tussen Gent, Brugge en Zeeuws-Vlaanderen. Het is een streek waar men niet veel woorden nodig heeft om iets duidelijk te maken. Een voornamelijk boerenstreek met harde werkers en een rauwe omgeving met bewoners die van hun hart geen moordkuil maken. Die hardheid en simpele manier van leven vertaalt de band als geen ander naar hun muziek. Het levert vier intense nummers op, waarin juist dat primitieve tot kunst verheven is. De songtitels zijn kort en bondig. Deze vierdeling telt vier nummers op orkaankracht die zich niets ontziend een weg banen door de desolate Vlaamse polders.  

Vier is de lange opener die ruim dertien minuten klokt. De muziek trekt je langzaam de kale akkers op. Zo’n twee minuten lang loopt de band rustig naast je, om vervolgens te worden neergesmeten in de natte klei. Daar lig je dan in je zondagse goed… De zompige black metal slaat striemen in je gezicht als was het een slagregen in januari. De repeterende riffs en ritmes brengen je in een machtige trance waarmee je de kou en barre omstandigheden makkelijk doorstaat. De foltering is nu nog maar net begonnen. Want waar track één stopt, gaat Eirde verder. Verschroeiende riffs en dito tempo. De maniakale zang van frontman Pede maakt de gekte compleet. Als de ossaert die uit de schaduwen tevoorschijn springt, schreeuwt hij tegen de wind. Hij brult harder dan die afgezant van de duivel en haalt hiermee vocaal genadeloos uit. Drummer Nieke ramt ondertussen net zo lang op je in, tot je op breken staat. De gierende riffs en zeer verrassend baswerk van Pui en QW maken het af. Dit is Alkerdeel op zijn best, op zijn hardst én op z’n meest duister. Zop is wat meer rock-‘n-roll en minder verstikkend dan zijn twee voorgangers, maar niet minder bruut. Wees dus niet bang dat er aan intensiteit of waanzin wordt ingeboet, integendeel.

Review vervolgt na video

Zop is een song met een iets meer open structuur, maar gebracht in een even razend tempo als de andere. Hierdoor vind je een beetje grip op de spekgladde onderlaag en kun je na opkrabbelen de orkaan van geluid trotseren. Veel tijd om naar adem te happen is er niet. Je word direct weer met je smoel in de zompige zware klei geduwd om vervolgens door een mestkar vol stront te worden overreden. De afsluiter Trok laat in de laatste acht minuten van dit album nog even horen waarom Alkerdeel zo’n goede band is. Een ongenadig hard en hels slotakkoord. 

Het overrompelende effect van Slonk is maximaal. De vuige waanzin en weerzinwekkendheid spat er vanaf en wat een genot is dat. Alles wordt opgebouwd door muzikaal vakmanschap en de kunde om te durven kaderen. De subtiele tempowisselingen, drumpartijen en baslijnen gaan niet verloren en brengen juist dat beetje extra. Deze act heeft een uniek geluid ontwikkeld, maar voor wie toch een referentie wil: stilistisch komt de oude Darkthrone nog het meest in de buurt. Pas als de wind gaat liggen na de vier tracks, scharrel je weer overeind en strompel je de oude polderweg op. Je loopt naar huis, zeiknat, goor, riekend als een bunzing, maar blij als een kind.

Beluister hier het album Slonk van het Vlaamse Alkerdeel dat vrijdag 5 februari het levenslicht zag via Consouling Sounds en Babylon Doom Cult Records: