Thomas Jefferson Cowgill is een veelzijdige man; hij speelde in verscheidene metal bands en bestiert het kledingmerk Actual Pain. Ook is hij de dude achter King Dude. Onder deze naam bracht hij de albums Tonight’s Special Death (2010), Love (2011), Burning Daylight (2012) en Fear (2014) uit. Onlangs breidde hij met Songs of Flesh & Blood – In The Key of Light het oeuvre verder uit. King Dude staat zaterdag 19 september in de Tilburgse Pauluskerk voor Incubate, dus alle reden om die nieuwe plaat tegen het licht te houden.
Door Steven Gröniger
King Dude zag het levenslicht toen TJ Cowgill een vorm zocht om zijn boodschap beter over te laten komen op het publiek. Als frontman van death metal-act Book Of Black Earth sneeuwde deze nogal eens onder in het brute muzikale geweld. Met King Dude kan hij zijn verhaal beter overbrengen op het publiek, simpelweg omdat het nu te verstaan is. Als genre is de muziek het beste te duiden als gothic-, dark-, apocalyptic-, of het door hem zelf gebezigde, neo-folk. Doom country zou je er ook nog aan kunnen toevoegen, enfin we houden het voor het gemak gewoon bij sfeervolle folk. Zijn inspiratie vond hij hierbij met name in ariesten als Mark Lanegan, Nick Cave en natuurlijk ‘The Man In Black’ Johnny Cash, dit alles omlijst met een gezonde dosis interesse voor religie en occultisme.
Wie kijkt naar de ontwikkeling van TJ Cowgill de laatste paar jaar ziet in ieder geval iemand die door de duivel op de hielen lijkt te worden gezeten. De man is constant aan het touren, afgelopen jaar zelfs met shows tegelijk in Europa en Amerika in het overvolle tourschema, en heeft in nog geen vijf jaar tijd een imposante catalogus platen en EP’s op zijn conto geschreven. Zijn muzikale ontwikkeling staat hierbij allesbehalve stil. Waren zijn eerdere platen vooral akoestisch en lo-fi geproduceerd, met het album Fear leverde hij al een grotere productie af en nu trekt hij met Songs of Flesh & Blood – In The Key of Light ook zijn genre een stuk breder. Hierop vinden we een King Dude die post-punk, metal en, bijvoorbeeld bij opener Black Butterfly, een fijn fuzz-pedaaltje rijkelijk laat doorstromen in de nummers. Wat bij ieder nummer overeind blijft is het onmiskenbaar karakteristieke baritone stemgeluid, dat altijd onder je huid weet te kruipen. Des te meer omdat hij als een verdwaalde Luciferiaanse predikant zijn donkere sprookjes bij kaarslicht intiem weet over te brengen.
Het is een tamelijk fascinerend gebeuren doordat de spanningsboog gedurende de plaat wordt vastgehouden met wisselende melancholie en een spookachtige atmosfeer. Je weet dat er eens een apotheose in het verhaal komt en je wilt telkens weten wat het volgende is dat komen gaat. Met de surf-achtige track Holy Water bevinden we ons ineens in een Sergio Leone spaghetti western. Een invloed die vervolgens door de gehele plaat terug lijkt te komen in het bombast en de aangrijpende arrangementen die in verschillende tempo’s op je zintuigen inspelen. De muziek is sowieso heel filmisch, met als gevolg dat je de verhalen voor je ziet ontvouwen, wanneer je jezelf er aan overgeeft. Iets wat TJ Cowgill aardig probleemloos lukt. Het is makkelijk om te zeggen dat dit het beste werk van King Dude tot nu toe is, maar met zo’n meeslepende plaat wiens donkere melancholie je aangrijpt, is dat exact wat het is en het smaakt naar meer…
Na de overlevering op Roadburn is het daarmee ook live een dikke aanrader. Volgende week zaterdag op Incubate bijvoorbeeld, in de Pauluskerk. Of zoals er bij de Incubate-tips al was te lezen: “Ja! King Dude! In een kerk nog wel!.”
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.