De Tilburgse 013 stond vrijdag 27 januari helemaal in het teken van voorlopig een van de laatste shows van het Amerikaanse “mathcore” gezelschap The Dillinger Escape Plan. Terwijl ik mezelf zowel fysiek als emotioneel nog bij elkaar aan het rapen ben, komt het besef pas eigenlijk wat we gaan missen. In hun meer dan twintigjarige bestaan heeft het gezelschap rond gitarist Ben Weinman de lat verlegd qua muzikale extremen. Wat er allemaal gebeurt op debuutplaat Calculating Infinity met z’n mengsel van verpulverende hardcore, metal, jazz en elektronica is nog steeds ongehoord. Hoewel het meest recente album Dissociation muzikaal conventioneler is, weten de songs je nog steeds bij de keel te grijpen.
Door Daan Holthuis, foto’s William van der Voort
Vooral in hun begindagen was niets of niemand veilig tijdens de agressieve liveshows van TDEP. Tegenwoordig kan je stellen dat de rondvliegende gitaren en dergelijke een beetje meer berekend zijn, maar qua intensiteit heeft de band niets ingeboet. Dat werd nog maar eens onderstreept met de show in 013.
Na een harde set van de Rotterdamse producer Bong-Ra vol spastische breakcore en het daaropvolgende intro met knipperende stroboscopen is de spanning voelbaar. De zaal staat te popelen om The Dillinger Escape Plan nogmaals live te zien. Als de lichten eenmaal uitgaan in de zaal, walst de band direct over alles en iedereen heen met de hysterische opener “Limerent Death” om vervolgens direct een tandje bij te schakelen met “Panasonic Youth”. Lichamen vliegen al snel door de zaal heen en de toon is gezet: de band is hier niet om emotionele afscheidsspeeches te houden, maar speelt song na song uit hun omvangrijke oeuvre. Ondanks dat de nadruk ligt op het nieuwe werk, heeft de groep wel ruimte vrijgemaakt voor het legendarische oudje “Sugar Coated Sour”, waarmee ze ooit de Virgin Megastore op Times Square met de grond gelijk maakten. Opvallend aspect aan de setlist is dat deze per show deels omgegooid wordt. Deze avond presenteren ze bijvoorbeeld “Happiness Is A Smile”, dat voor het eerst gespeeld wordt deze tour. Zo spelen de heren avond na avond op het scherpst van de snede.
In een wervelwind van desoriënterende stroboscopen staat het geheel als een huis. Dat is grotendeels te danken aan de groovende ritmesectie bestaande uit drummer Billy Rymer en bassist Liam Wilson. Zij leggen de stuwende basis waar gitaristen Ben Weinman en Kevin Antreassian op kunnen vertrouwen als ze het publiek in springen. Het is nog altijd fenomenaal om te zien hoe strak de band blijft ondanks de ontzettend fysieke en chaotische performance.
De leden zijn zichtbaar blij met de ontvangst door het publiek dat luidkeels mee schreeuwt met vocalist Greg Puciato. In Tilburg bewijst hij wederom wat voor een getalenteerd en veelzijdig zanger hij is. In bijvoorbeeld het meeslepende “Farewell, Mona Lisa” staat hij op het ene moment maniakaal de boosheid van zich af te schreeuwen om even later bevlogen te zingen over de visie van de band op de hedendaagse muziek. Tenslotte eindigt TDEP met een toegift bestaande uit “Mouth Of Ghosts”, dat zeer ingetogen begint maar na een epische climax wordt gestuurd, en gaat alles kapot met “Sunshine The Werewolf” en het onontkoombare “43% Burnt”, Dillinger’s onofficiële lijflied.
Murw gebeukt en voldaan nemen velen afscheid van een van de meest spannende en vernieuwende bands van de afgelopen twintig jaar. Zelf weigeren ze het overigens een einde te noemen, want ze komen er eerlijk voor uit om de deur altijd op een kier te houden. Desalniettemin laat de band een muzikale nalatenschap achter om trots op te zijn. Met hun unieke stijl zijn ze een muzikaal referentiepunt geworden en hebben ze deuren geopend naar nieuwe mogelijkheden.
Nog een kans om The Dillinger Escape Plan live te zien in Nederland: in het weekend van 22, 23 en 24 juni staan de Amerikanen op Jera On Air.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.