“Rock and Roll can never die.” ― Neil Young
Tijdens het recenseren van het laatste Graveyard album PEACE kon ik niet langer om BIG KIZZ heen. Dit kwam met name doordat ‘iedereen’ er al over schreef, dus dan is het verder voor mij niet heel bijster interessant om er een bulk onbeholpen woorden tegenaan te smijten. Alleen, gezien de bezetting van de band – die onder ander bestaat uit ex-leden van Graveyard en Witchcraft -, kon ik het niet maken om mezelf niet te verdiepen in dat album. En godskolere wat een fucking vet album is het. Nu de hype dan een beetje is gaan liggen, dus het perfecte moment om het er toch maar even over te gaan hebben.
Oké, laat ik vooropstellen dat ik vooringenomen op voorhand vooral het idee had dat deze plaat de zoveelste Zweedse 70’s vintage psych-rocker zou zijn. Maar wat de vele ‘voors’ in voorgaande zin al voorzichtig verraden, is dat ik er voornamelijk faliekant naast zat. Waarvoor excuses, maar wel ineens zin om V for Vendetta te gaan kijken nu. Anyway, het is dus meer een vakkundige fijne bak reverb geladen pure rock ‘n roll, met poppy structuren, die sympathiek tapt uit de toegankelijkere rock ‘n roll en punk van begin jaren 60 tot begin jaren 80. Denk aan een vuig bastaardkind tussen Chuck Berry, The Beach Boys en, jawel, Blondie, zonder een introvert CBGB-straatschoffie te zijn. Verder vette intrinsieke, tegen het geniale aan grenzende, hooks, licks en riffs, met oorworm-refreinen waartegen je geneigd bent ‘U’ te zeggen, maar vooral uitblinken in een simpelheid die we vooral terugzien bij de grote garagerockers der aarde.
En hoewel alles lekker heupwiegend ‘groovy’ overkomt, waardoor je bijna er aan zou voorbij gaan, is het tekstueel drama, hartzeer, depressie en rebelse anarchie wat de klok slaat. Precies zoals we het willen hebben. Het is sowieso iets wat Zweden over het algemeen buitengewoon meesterlijk kunnen; zware thema’s gecamoufleerd luchtig verpakken in blijmakende muziek (check voor de grap maar eens de teksten van AVICII los van de heppie-de-peppie melodieën en beats, I shit you not, diepe depressieve wereld van ellende daar). Maar goed, niets is wat het lijkt, al wordt het bij BIG KIZZ dus duidelijk als je gaat meebléren van ‘Oh, I have seen the world outside/ it just made me cry /leave my little dark world alone’ op de track ‘Gave Up Tears Ago’ dat je er wel bewuster van wordt. En met één van de lekkerste rockballades die ik in tijden gehoord heb op ‘Long Distance Call’ ligt het er natuurlijk dik bovenop. Maar wat ik misschien meer bedoel is dat het wordt gebracht met een flinke dosis zelfspot en melancholie, die geruststelt, troost en een flinke bak besmettelijke energie met zich meebrengt. Het relativeert in schoonheid als geheel, zoiets.
In ieder geval is het dus allemaal niet zo’n drama, zeker niet door de rauwe Bikini Kill cover ‘Rebel Girl’ en het met offbeat-Chuck Berry-iaanse solowerk op ‘I Hate R’n’R’ is het gewoon ouderwets van jetje gaan als een debiel. En voor de liefhebbers van in het Zweeds gezongen muziek is albumafsluiter Legalt ook gewoon een lekkere banger. Al met al een album dat méér dan het beluisteren waard is, want de muziek is tamelijk magisch.
Rawk On,
Steve
BIG KIZZ’ debuutalbum Music Is Magic is 18 mei 2018 uitgekomen via Tee Pee Records en onder meer te beluisteren via Spotify:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.