Vera zwicht opnieuw voor meesterlijk Jambinai

Jambinai in Vera, foto Jan Westerhof

Twee jaar geleden was het publiek behoorlijk enthousiast over de verrichtingen van dit Zuid-Koreaanse gezelschap in het Groninger poppodium. Het concert eindigde op de vierde plek in de jaarlijkse Vera poll. Los van de eventuele waarde van lijstjes mag Jambinai zeker gezien worden als een bijzondere band die dito optredens kan neerzetten. En in de aanloop naar het volgende maand (officieel) uit te komen nieuwe album Hermitage – deze avond bij de merch al verkrijgbaar op cd en vinyl – is de nieuwsgierigheid meer dan geprikkeld naar wat de Aziaten weer in Vera gaan brengen.

Tekst Jurgen de Raad, foto’s Jan Westerhof

Jambinai in Vera, foto Jan Westerhof

Het in 2009 in Seoul opgerichte Jambinai slaat een interessante brug tussen traditionele Koreaanse en westerse muziek. In het geval van de band levert dat een zinderende mix op, voorzien van een goede heavy rand. In de samenkomst van gitaar, bas en drums met traditionele instrumenten goochelen de Koreanen met het arsenaal post-rock, jazzy noise, ambient, elektronica en metal met grindcore trekken. Temidden van de stijlenmix geeft het traditionele instrumentarium van de haegeum (een tweesnarige viool), de piri (een rietblaasinstrument) en de indrukwekkende geomungo (groot en langwerpig snaarinstrument, wat vergelijkbaar met de sitar) Jambinai´s muzikale smeltkroes een geheel eigen lading mee. Live wordt de kern van de band – bestaande uit oprichters Ilwoo Lee (gitaar, piri) en de frêle, charmant ogende dames Bomi Kim (haegum) en Eun Young Kim (geomungo) – aangevuld met een drummer en een bassist. Behalve natuurlijk de drummer, speelt ook de rest van Jambinai steevast zittend.

Jambinai in Vera, foto Jan Westerhof

Een bezoeker geeft aan dat het optreden van twee jaar terug wel een smetplek kende door de overheersend versterkte basdrum. De geluidsweergave is nu in ieder geval prima in orde. Voor Jambinai niet bepaald onbelangrijk, gezien de vaak gelaagde opbouw van hun muziek. De band put deze avond vooral uit materiaal afkomstig van langspeeldebuut Différance (2012) en uiteraard van het binnenkort te verschijnen Hermitage. De nummers zijn overwegend instrumentaal, hier en daar opgeluisterd met zang van voornamelijk Lee en soms Kim.

Het kent allemaal een grote intensiteit wat de Koreanen brengen. De nummers zijn meeslepend en doen regelmatig filmisch aan. Er wordt toegewerkt naar geweldige climaxen waarbij – veelal laagsgewijs ingebracht – innemende melodieën en meest repetitieve, hoekige ritmiek een centrale rol spelen. De mystieke en vaak vervreemdende klanken van de oosterse instrumenten zorgen in het geheel voor de kers op de taart. De klanken geven ook een grote organische feel aan het materiaal van Jambinai.

De dynamiek van de band is ronduit fascinerend. Op het ene moment word je in luidruchtige, metal getinte delen – vol experimentele noise en zwaar mokerend drumwerk – van je sokken geblazen. Dan weer daalt fraaie sereniteit op je neer: dromerige ambient laat je meedeinen op verfijnde melodielijnen (van vooral gitaar en piri) en subtiele, weids klinkende elektronica en effecten. Nog weleens teder en breekbaar. De toehoorders zijn duidelijk onder de indruk. Van mogelijk geroezemoes is op die momenten dan ook geen sprake, band en publiek zitten prettig in dezelfde beleving.

Jambinai in Vera, foto Jan Westerhof

Meerdere nummers benadrukken sterk de atmosferische rollen van het traditionele instrumentarium. Het spel van Kim op de geomungo is vaak bepalend in de dreigende en inpalmende opbouw, die menig track kenmerkt. Ze speelt scherpe, indringende noten of benadert haar instrument op een percussieve en ritmische manier. Haegum en piri staan garant voor verdere bezweringen. Bomi Kim laat daarbij haar haegum ook met grote regelmaat heerlijk sinister klinken. Nummers als Time of Extinction en They Keep Silence zijn in deze prachtige hoogtepunten, waarin de geschetste rollen van de genoemde instrumenten erg fraai zijn.

De bescheiden en vriendelijke Koreanen nemen afscheid met het adembenemend mooie en meevoerende Connection. Een track met een wonderschoon repeterend thema, die in zijn opzet doet denken aan het werk van minimal music grootheid Phillip Glass.

Jambinai’s set was met ongeveer 75 minuten misschien iets aan de korte kant. Een avontuurlijk kruisbestuivende set als deze had gerust nog wat langer mogen duren. Het redelijke aantal aanwezigen genoot echter volop van deze creatieve en eigenzinnige meesters van hard en zacht. Misschien weer een hoge notering in de Vera poll.? Wie zal het zeggen, het jaar is nog lang.