Roadburn zaterdag verslag: “vuisten in de lucht, headbang galore!”

Amenra // foto: Roy Wolters

Roadburn 2016, Tilburg. Dit jaar heeft NMTH zich niet alleen aan de programmering van Cul de Sac verbonden, maar gaan onze verslaggevers Steven Gröniger, Tim van der Steen, Ingmar Griffioen en Waldo Volmer van hot naar her om zoveel mogelijk muziekervaringen tot zich te nemen en vast te leggen op papier. Met donderdag en vrijdag achter de kiezen, begint onze zaterdag met de Roadburn & NMTH showcase van darkrock DOOL. In vogelvlucht: sludgey post-rock (Hemelbestormer), metal uit Seattle (Brothers of the Sonic Cloth), psychedelische metal en noiserock (Astrosoniq), rock wave (Kontinuum), stoner doomrock (Beastmaker), sludgey punkrock (The Progerians), apocalyptische doom (Dead To A Dying World), post-punkrock (Grimmsons), post-metal (Amenra), het Finse Atomikylä, hardcore (VVOVNDS), postmetalformatie Neurosis en als afsluiter de hardrock van WE’REWOLVES. 

Tekst: Steven Gröniger [SG], Tim van der Steen [TvdS], Ingmar Griffioen [IG] en Waldo Volmer [WV]
Foto: Roy Wolters en Paul Verhagen

DOOL // foto: Roy Wolters

✮ DOOL

“Vantablack is so dark that the human eye cannot understand what it is seeing. Shapes and contours are lost, leaving nothing but an apparent abyss.”

We beginnen dag #3 met DOOL. Er is vanuit Roadburn en NMTH extra aandacht voor deze nieuwe act, en dat is niet voor niets. Binnen een lichting met Death Alley, Astrosoniq, GOLD en ZooN, is DOOL ook een band waarin het bloed van The Devil’s Blood rijkelijk door de aderen stroomt. Daarmee komt er ook tegelijk het besef hoe belangwekkend en van grote invloed Selim Lemouchi op het huidige rocklandschap is. De erkenning en het besef van zijn legende en invloed worden met de dag groter en grootser…

Hoewel ze deze derde Roadburn dag openen is de Cul de Sac afgeladen vol. Wel blijkt het gros van het publiek nog een beetje last te hebben van restverschijnselen van de avond ervoor, wanneer ze instemmend “yeah” roepen wanneer Ryanne van Dorst vraagt of ze een “hangover” hebben. In het Engels, want dat “schijnt zo te moeten op een festival als Roadburn”, gezien het internationale karakter. Opener ‘Vantablack’ blijkt direct de juiste remedie en we zien een duidelijk genietend, headbangend publiek. Een dynamische set, die passages langs doomy, sludgy stukken afwisselt met hard rockende en blazende partijen. We horen dat deze band meer is dan een som der delen. Zeer innemend, ook bovendien. Wanneer epische afsluiter ‘The Alpha’ is afgesloten, is het luide applaus meer dan dik verdiend. Het grote verlangen naar de plaat, waarvoor binnenkort de studio wordt ingedoken, is hiermee bijna van persoonlijk levensbelang geworden voor ondergetekende. Graag veel, véél meer van deze rock (of ‘RAWK’ moeten we tegenwoordig schrijven, geloof ik). Na deze live ervaring weten we niet hoe we ooit zonder hebben gekund. [SG]

Hemelbestormer // foto: Paul Verhagen

✮ Hemelbestormer
We zijn weer terug bij Cul de Sac, om te zien dat Hemelbestormer – net als DOOL – flink wat mensen op de been weet te brengen. Er worden nog wat laatste soundchecks gedaan, waarbij een onheilspellende sample de goed gevulde zaal in wordt geslingerd. Nog even wat extra gitaar over de monitor en daar gaat het. De band doet haar naam eer aan en beukt er een bak instrumentale stonerdoom in waar je U tegen zegt. Hier staan geen rookies te spelen. Deze mannen zijn droger achter de oren dan de VS in de jaren ‘20. De nummers worden zorgvuldig opgebouwd met diepe, trage intro’s, lang uitgesponnen intermezzo’s om aansluitend weer de volgende killer riff over het publiek uit te storten. Het podiumlicht blijft de gehele show achterwege, de band staat blijkbaar liever niet zelf in de spotlights en laat de muziek spreken. En het wordt gehoord. We zien een meisje met een grote zonnebril spacen op één van de trapjes van Cul, terwijl de rest van de zaal metronomisch het hoofd of haar slaat op de dreunende drones van de bestormers. Als het tijd is voor bier, komen we nog maar ternauwernood tussen de mensen door bij de bar. Bij het verlaten van de zaal staat er nog een ongeduldige rij te wachten, in de hoop een glimp van het laatste kwartier van de show op te kunnen vangen. Dit Roadburn-optreden was onderdeel van een korte maar indrukwekkende internationale tour. Blijkbaar zijn de Belgen ook buiten de Lage Landen opgemerkt en dat is meer dan terecht. [WV]

Brothers of the Sonic Cloth // foto: Roy Wolters

✮ Brothers of the Sonic Cloth
In de grote zaal is de tijd aangebroken voor een stevige portie doom. Binnen de bezetting van deze band vinden we in ieder geval een oude bekende: niemand minder dan Tad Doyle, voormalig frontman van TAD, de band uit Seattle die sterk opereerde op het randje van doorbreken in de hoogtijdagen van 90s grunge. Maar goed, de afgelopen tien jaar dus binnen dit doom metal-project tezamen met bassiste Peggy Doyle en drummer Dave French, live nog aangevuld met een extra gitarist. Ondanks dat de band al bijna tien jaar bestaat verscheen afgelopen jaar het debuutalbum pas, op het Neurot Recordings – van Neurosis. Live komt de muur van geluid genadeloos op je afgestormd. Doom metal van het pure no-nonsense soort valt hiermee als een maliënkolder vrij bombastisch op je donder. Ook horen we wat trash- en punkelementen voorbij komen onderwijl bezongen, of liever gezegd bedwongen gegromd, en kunnen we kalm aan richting de volgende act. [SG]

Astrosoniq // foto: Roy Wolters

✮ Astrosoniq
Ook van eigen bodem bijzondere dingen, zo hebben we de zeldzame kans om Astrosoniq mee te pakken in de Green Room. De spacerockers uit Oss spelen niet zo vaak, reden dus om op tijd naar de zaal te gaan. Daar worden we opgewacht door een fuzzy gitaardrone. Vergezeld door samples uit oude films, de eerste understated gitaarriff, space time! Astrosoniq draait om het muzikale canvas, daar wordt ruimtelijk op geschilderd. Pluspunten voor de wazige visuals! Beelden uit oude horrorfilms, naakte biddende mensen, dat doet het wel in de Green Room. De zanger oogt als een kruising tussen Johnny Rotten en Elvis met een gekreukeld wit overhemd en grote zonnebril. Het leeuwendeel van de set horen we hem niet en spreekt de muziek, repeterende understated gitaarriffs en strakke grooves. Soms doomy, voornamelijk spacend en een beetje prog. De ritmesectie legt de basis voor uitgesponnen solo’s van Ron van Herpen, daarvan kregen we gisteren bij Death Alley natuurlijk al een voorproefje. Drummer Marcel van de Vondervoort zit in een rolstoel achter de kit, dit valt eigenlijk pas op wanneer Astrosoniq het welverdiende applaus in ontvangst komt nemen aan het einde van een zeer genuanceerde set met goede dynamiek. Roadburn-baas Walter Hoeijmakers staat er met een grote glimlach naar te kijken, hij ziet dat het goed is en draagt zelf een steentje bij met de traditionele Spaced Out Roadburn Video Show, waarmee hij de spacerockers ‘way back’ ook steevast vergezelde. [TvdS]

✮ Kontinuum
Best warm voor IJslandse post-rock in Extase, maar het loopt al leger. Kontinuum zagen we eerder op Eurosonic en de Scandinaviërs leveren ook hier maatwerk. Prima mix van post- en progrock, soms hangend naar het theatrale, emotionele van Solstafir. Niet zo filmisch als de landgenoten, maar meeslepend en vakkundig. Ook in het IJslands gezongen, wat op de een of andere manier altijd sprookjesachtig sausje geeft, maar niet helpt bij het boeien. De muziek doet dat wel, lange lappen soundscape-achtige, atmosferische post en prog, met genoeg bite voor Roadburn-publiek. “Thank you for coming, we know cues are long here.” Niet overdrijven hè. Liefhebbers doen er goed aan de platen Kyrr (2015) en Earth Blood Magic (2012) op te zetten. [IG]

The Progerians // foto: Roy Wolters

✮ The Progerians
The Progerians trekt de Cul ook al aardig vol. Het intro doet belletjes rinkelen, het herinnert wat aan de slepende doom van With The Dead. De Belgen, de tweede band al uit de door Ruffstuff geprogrammeerde line-up, gaan er hard op, of: hardcore. Maar dan een tikje dwars, Dinosaur Jr. goes hardcore, ofzo. Het Brusselse powertrio is niet meer de jongste, doch zeker wel één van de vurigste. Tracks als ‘Black Storm’, ‘God Speed’ en ‘Vertigo’ mogen er zijn. De vocalen zijn aanvankelijk vooral screams en de past goed. Redelijk beestachtige band! Zeker die drummer valt niet te ketenen, wat een drive. De gitarist doet zijn houthakkersblouse ook geen recht en de bassist is aan het blazen, ook vocaal nu. Hij oogt een beetje als de Belgische, kleinere versie van Scott Kelly en doet in zijn stijl wel denken aan Gary Meskil van Pro-Pain. Dikke mix van sludge, hardcore en stoner. Met een heftig tweeluik hebben de mannen definitief de Cul bij de zak. Dachten we, want het laatste stuk gaat nog wat meer hardcore en razendsnel. No Riots! [IG]

Dead To A Dying World // foto: Paul Verhagen

✮ Dead To A Dying World
Tijd voor voedsel en dus geen tweede keer Converge… maar terug naar de kleine zaal. Het Amerikaanse Dead To A Dying World maakt een tamelijk onwaarschijnlijke mix van black metal, crust en sludge, met ook nog een viool. Best tof. Knap hoe je het strijkinstrument toch hoort in de bijzondere geluidsmix van zevental. Met twee viking metalmannen op snaren, een prototype bebrilde natuurkundestudent als tweede gitarist een vocaal man-vrouw duo voorop, die eendrachtig knielen na de eerste mis. Indrukwekkend. Hij met de gedragen stem die bij zijn boom-van-een-kerel-postuur past, zij als de Texaanse Anneke van Giersbergen, in lengte en schoonheid, maar dan bruut screamend. Ze doen het als screamo-duet ook niet gek. Ook bijzonder dat dit zo goed werkt. De drums marcheren in black tempo. Toch smeert het af en toe teveel tot één brij dicht. Niet zo gek ook. Tof dat ze het af en toe stil laten vallen. Juist dan komen die nuances naar voren, en die tranentrekkende viool, en dat geleuter van achteren helaas. Nu vragen die klassieke stukken ook wel veel van de toeschouwer. Maar als ze dan langzaam opbouwen en de strotten weer geschraapt zijn, dan komt er ook wel schone intensiteit los die aan nieuwe Cult of Luna (met zangeres Julie Christmas) doet denken. Dat effect, die dynamiek komt steeds beter over naarmate de set vordert. [IG]

Atomikylä // foto: Roy Wolters

✮ Atomikylä
Deze band is gevaarlijk man. Het dreigingsniveau is zojuist opgeschaald naar de hoogste factor. Precies wat Dead To A Dying World zo node miste: Dat gevoel dat ze deze muziek volledig leven, dat ze ervoor door het hellevuur gaan en dat het elk moment kan ontsporen in iets heel onaangenaams, sinisters en bloeddorstigs. Precies dat gevoel dat Oranssi Pazuzu donderdag ook zo intens overbracht. En laten in dit Atomikylä nu ook leden van die band en landgenoten Dark Buddha Rising zitten. Wat een package. IJsland, wie heeft het nog over IJsland?! Finland! Slimmerds hadden het al in het Roadburn-boekje gelezen: in Tampere daar borrelt het prehistorische, radioactieve Radon gas op en gebeurt het ook muzikaal. Er komt maar geen einde aan die eerste totaal verzengende black metal track. En gelukkig maar. We willen ondergesleurd worden in deze peilloze poel des verderfs. 13 minuten duurde die eerste inktzwarte ervaring en je snapt meteen waarom Extase 20 minuten voor aanvang al vol stond. Onheilspellend komt nog niet in de buurt. Catharsis dekt de lading evenmin. De doomy kant van Atomikylä maakt het allemaal nog intenser. Dan komt in die derde opeens de elektronica erbij en bouwt het door naar een bizar heerlijke black Krauttrip. Ja ja, het cliché kan uit de kast: Extase. Headbang galore nu. Jammer van die losbandige dwerg voor me die mij telkens op m’n neus probeert te slaan. Maar we snappen maar al te goed dat hij helemaal kapot gaat op de Finse blackened Kraut doom. [IG]

Grimmsons // foto: Roy Wolters

✮ Grimmsons
Terug naar Cul de Sac waar Grimmsons zieltjes komt winnen. Daarvan staan er bij aanvang nog niet zo veel in het kleine zaaltje maar daar brengt de Antwerpse formatie snel verandering in. Grimmsons speelt maar 40 minuten, volgens een enorme en enorm lamme Duitse beer al het materiaal dat zij hebben. Dat wordt vervolgens wel enorm overtuigend de Cul in gevlamd. Al na een paar noten springt de zanger van het podium om zijn longen uit zijn lijf te schreeuwen. Grimmsons brengt dikke sludge met een scherpe punksaus. De bassiste voedt zich op de feedback uit de manshoge versterker waar zij voor staat. Er volgen dikke tempowisselingen, staccato breakdowns à la Meshuggah zelfs. Even een rustmomentje, praatzang van de frontman die op zijn knieën op het podium zit. Later weer zijn screams als het gedonder los gaat en hij zich tussen het publiek stort. Hij wordt opgepakt door die Duitse beer, die hem met zijn lamme kop laat vallen en vervolgens aan zijn benen omhoog trekt. Ondersteboven hangend schreeuwt hij door, dikke overgave. De band op het podium dronet intussen onverstoorbaar verder. [TvdS]

Amenra // foto: Roy Wolters

✮ Amenra
We lopen binnen bij Amenra, die eigenlijk pas morgen op onze route zouden staan, maar staan al snel aan de nieuwe zaalvloer genageld. Amenra staat normaal voor onze favoriete en misschien wel meest dreigende, gitzwarte doomband, maar ze zitten op het podium voor een akoestische, zeldzame uitvoering van hun EP Afterlife (2009). Akoestisch dus, in een afgeladen grote zaal. Zeer, zeer indrukwekkend hoe die bijna drieduizend man in deze verduisterde setting nagenoeg volledig muisstil en zo respectvol zijn. Dat kan op Roadburn dus. [IG]

✮ VVOVNDS
Hadden we al gezegd dat de Belgische delegatie snoeihard gaat op Roadburn? We kunnen het alleen maar blijven onderstrepen, zeker als je VVOVNDS (Wounds) en Cul de Sac daar bij optelt. Wat een heerlijk verzengende chaos, een pareltje uit de Belgische underground. Een snoeiharde mix van sludge, hard- en grindcore klapt vol op ons in. De vloer voor het podium wordt onveilig gemaakt door de wild pittende massa, waar zanger Jenci Vervaeke zich met het vuur in de ogen tussen werpt. Krankzinnig staat hij daar te screamen, aan zijn shirt te trekken en volledig in de knoop te raken met zijn microfoonsnoer. We noteren met twintig minuten de kortste show van Roadburn, maar wel een ontzettende vlamsessie. [TvdS]

Neurosis // foto: Paul Verhagen

✮ Neurosis
Eerlijk is eerlijk, bij aanvang van Neurosis in de grote zaal van 013 was ik bang dat twee uur lang Neurosis wat lang zou zijn. Niets bleek minder waar! De formatie uit Oakland brengt het hard en heavy tijdens deze 30^th aniversary set, die van het ruige vroege werk tot zwaar doomy nieuwer materiaal reikt. Visueel gebeurt er weinig, enkel stationaire spots die af en toe van kleur wisselen. Die verlichten wel een rij ontzettende eindbazen op het podium. ‘Are you alone?’ schalt een sample gesproken woord door de PA, direct de vuisten in de lucht als ‘Lost’ wordt ingezet.

Er volgen moddervette tempowisselingen en dikke doomy sludgeriffs. De gruizige zang van Scott kelly en Steve Von Till wisselt elkaar af en vult elkaar aan, wat komt de diepe growl van bassist Dave Edwardson vervolgens lekker binnen. Publieksinteractie is er niet, de show wordt volledig gedragen door het materiaal. Dertig jaar ervaring en een muur van geluid knallen van het podium, na al die jaren zit de sleet er bij Neurosis absoluut nog niet in. Bij de trage stonertracks een dikke bas die door merg en been gaat, mijn broekspijpen trillen ervan. Neurosis weet ook zeker te vlammen. Rond half een worden nog een paar floortoms op het podium bijgeplaatst, er volgt een enorm bombastische tribalgroove waarbij Scott Kelly en Steve Von Till vol op de trommels los gaan: ‘Through Silver In Blood’. De samples van Noah Landis zijn ook een gigantische toegevoegde waarde in de muur van geluid. Een dissonante bel galmt door de zaal, ‘Stones From The Sky’ vormt het kneiterheftige slotstuk van de set, wat een gedonder. Hier had zo nog twee uur achteraan gemogen, gelukkig spelen zij op zondag nog een set. [TvdS]

✮ WE’REWOLVES
Neurosis verlaten doet pijn, maar als je dan naar Cul de Sac moet voor weer een Belgische band vermoed je dat er wel eens dikke pleisters geplakt kunnen worden. En inderdaad in het muziekcafé aan de Heuvel gaat het er weer onvervalst hardcore op met de Vlamingen. Damn. “Motherfuckerrr”, brult vocalist Timmy Thunder. Die zanger staat met die plofkap mic na het eerste nummer al in het publiek te beuken en raakt al snel ook z’n shirt kwijt. Even later hangt z’n spijkerjek op het hoofd van drummer Johnny White Snake en onthult hij deze dependance van het Belgische tatoeagemuseum. Hardcore hoor. Maar ze mogen die Motörhead patches ook met trots op die jekkies dragen. WE’REWOLVES maakt een soort opgefokte Peter Pan Speedrock maar dan met meer hardcore, véél meer. En vijf man. Verder redelijk sleazespeedrock ’n roll. Fucked up! Dan een supersnelle Paradise City-achtige track die meer vuur stookt. Yeah. And the crowd goes wilder and wilder and drunkener… Dit is best wel aan hè. Die pit ook. “Het volgende nummer is voor Jan Debbie.” Geinige jongens. Het laatste nummer kondigen ze aan met de toevoeging: “it’s gonna get all emotional.” Dat denkt de pit ook. Inclusief die DOOL-roadie met hanenkam, die zowaar een crowdsurf pleegt, net voor ‘ie ons onbedoeld een uppercut geeft. In de geest van de avond zullen we maar zeggen. Toegiftje? Er wordt even rond gekeken, maar bij het fijne team van Cul de Sac gaan direct alle duimen omhoog. Tof. Nog één keer gaat een dozijn gasten helemaal door het lint in die pit. En dat was ‘m alweer. Een glunderende De Bie valt De Cul-gastvrouw Ellen vol dank in de armen. 

En zo was ook de zesde band op rij een schot in de roos. Vijf van die heavy zuiderburen zijn geleverd door Jan de Bie en zijn Ruffstuffmusic en we ontkomen er niet aan om met pluimen en veren te strooien. Na de vorige editie met Tangled Horns, King Hiss, Your Highness, Ashtoreth en MIAVA vroegen we ons af of De Bie daar dit jaar in de buurt kon geraken. Maar we hadden ons geen zorgen hoeven maken; er zit me toch een arsenaal ‘heavy & ruff stuff’ net ten zuiden van ons. Twaalf uur na die meer dan gloedvolle showcase van DOOL kunnen we terugblikken op weer een geslaagde dag vol louterende Amerikaanse, IJslandse, Finse en zeker Nederlandse en Belgische ervaringen. [IG]

Lees ook de verslagen van:
– donderdag
– vrijdag
– zondag

Deze slideshow vereist JavaScript.