Inmiddels heeft de zomer plaatsgemaakt voor vallende bladeren en buien, maar naast dat herfst ook zijn charme heeft, biedt het najaar ook weer een shitload aan releases. Mooie muziek blijft er uit komen, maar vandaag grijpen we nog even terug naar een viertal platen die de vorige maand het levenslicht zagen. Want jawel, dat het goed gesteld is met de Nederlandse hardcore scene blijkt uit het feit dat redacteur Martijn Welzen opnieuw twee sonische granaten heeft besproken, te weten Those Left Standing uit Almere, en de nieuwste van het Friese Bloodsucker (lees ook het interview hier) Ook hoofdredacteur stofte weer zijn pen af voor twee uiteenlopende platen. Te weten: de nieuwste van Zeal & Ardor, gevolgd door de aangrijpende EP van Utrechtse post-punk helden Bowl. Kortom: genoeg tofs om te beluisteren! Let’s go…

Tekst: Martijn Welzen / Merijn Siben

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Those Left Standing – Almere City Hardcore

THOSE LEFT STANDING – ALMERE CITY HARDCORE
Zo, dit debuutalbum luistert even lekker weg. Melodieuze hardcore aan de zwaardere kant van bijvoorbeeld het Amerikaanse Vision, met zo’n crunchy old school gitaren die redelijk metal aanvoelen. Daaroverheen met groovende stukken een heerlijke flow creëren. Links en rechts gesteund door teksten uit de persoonlijke omgeving van de band die je zodoende door de braam- en vuurdoornstruiken van het leven sleuren en meer dan eens je ledematen openhalen. Je bent geen roepende in de woestijn meer als je in de zandbak, op het grasveld of een betonnen vloer, lekker staat te schreeuwen met gelijkgestemden die op een gelijke manier bloeden. Hey, is dat niet wat hardcore is? In Almere voelen de heren zich de outcasts, maar dat schept de juiste band die nodig is om knallers als ‘Still Going Strong’ , ‘We Got A Good Thing Going On’ of  ‘Anger Anthem’ op de plaat te krijgen. Natuurlijk in eigen beheer; zou ik bijna zeggen, maar wat hulp om dit soort kwaliteit onder de aandacht van andere outcasts op de planeet te krijgen zou niet verkeerd zijn. (MW)

Zeal & Ardor – GREIF

ZEAL & ARDOR – GREIF
Na het fenomenale ‘Zeal & Ardor’ uit 2022 doemde vooral de vraag op in hoeverre bandleider Manuel Gagneux’s formule van black metal, gospel en soul nog opgerekt kon worden. Het antwoord is daar met ‘GREIF’, een album waar de multi-instrumentalist het roer flink omgooit. Manuel liet zijn liveband meeschrijven in de studio, en het resultaat is een experimentele maar beduidend lichtere plaat. Erg gewaagd, maar toch leidt het tot wisselende resultaten. ’GREIF’ begint wel sterk. Eerst nog met het serene gefluit van ,,the Bird, the Lion and the Wildkin’’ opgevolgd door opzwepende knaller ,,Fend You Off’’ inclusief mysterieuze tonen van een glockenspiel. Niet alles werkt even goed:,,Kilonova’’ mist een zekere focus terwijl ,,Disease’’ klinkt als een afgedankt Queens Of The Stone Age nummer. Wel zijn er genoeg highlights: die hakkende gabberkick in ,,Clawing out’’ bijvoorbeeld, of de pittige black metal grooves van ,,Hide In Shade’’. Ook de rustige nummers zijn een succes, met het wervelende ,,are you the only one now?’’ die aardig beklijft, terwijl afsluiter ,,to my ilk’’ een diepe emotie herbergt in slechts twee minuten. Desondanks is ‘GREIF’ een wat oneven langspeler, met een vlakke productie die de vettige Will Putney mix en mastering op het voorgaande werk mist. Ja, er is weliswaar flink aan dynamiek en agressie ingeboet, maar het is toch de juiste keuze: het toont aan dat Zeal & Ardor voorbij de grenzen van een formule kan treden. Een gewaagde, belangrijke plaat, die ongetwijfeld verdeelde reacties zal opleveren. (MS)

Bloodsucker – Forever Damned

BLOODSUCKER – FOREVER DAMNED
Vlijmscherpe hardcore met van die venijnige crossover-randjes laten mij vol van verbazing en zwijgend met slechts een bek vol tanden achter. Alhoewel; de Friezen gaan er op hun eerste langspeler zo vol bovenop dat na een draaibeurt of vijf weinig ivoor meer in de mond staat. De groovende intensiteit loopt nergens de melodie voor de voeten, en dat laatste ingrediënt doet weer totaal geen afbreuk aan het tempo en de wisselingen hiervan. Het swingt, knettert en overtuigt op een manier zoals voorbeelden Cro Mags en Leeway dat doen. De smaak van bloed maakt rap plaats voor een grote glimlach. Waar vergelijkbare acts veelal naar de thrash trekken voor nog meer power, komt Bloodsucker in de straten van New York terecht voor een rechtse hardcore hoek vol op de toch al beurse kaak. Er waren ook wel wat verwachtingen na een toffe EP en hun allesverzengde optreden op het festival Among The Angels 4 in Maastricht, maar ben blij dat we voor eeuwig vervloekt worden door deze krachtpatserij door de bende uit het noorden. (MW)

Debuutalbum is verschenen op cd en vinyl bij Light The Fuse records en hier te bestellen.

Bowl – Side A: The Rude Interruption of Fear

BOWL – SIDE A: THE RUDE INTERRUPTION OF FEAR
Het is slechts anderhalf jaar geleden dat ondergetekende voor het eerst kennis maakte met Bowl bij een Club3voor12 avond. Sindsdien is het snel gegaan: de band won kort daarna het befaamde Clash of the Titans, werd een regelrechte sensatie tijdens Popronde en heeft sindsdien op Sniester, Loose Ends en Valkhof gestaan. En met een nieuwe EP genaamd Side A: The Rude Interruption of Fear is het duidelijk dat de band grootse plannen heeft voor de volgende fase. We horen hier een band die binnen de basis van post-punk de experimentatie opzoekt. Maar Side A is ook de meest persoonlijke release van Bowl, mede door het tekstuele concept achter de plaat. Zanger Vos Ploeg brengt ons namelijk terug naar het überhaupt als roerige 2020, een emotionele achtbaanrit waarin de frontman geconfronteerd werd met depressie, mentale worstelingen, chaos en vervolgens een diagnose van een dwangstoornis. Het wordt allemaal bikkelhard op tafel gelegd, en dat hoor je terug: opener The Rude Interruption of Fear is een hallucinante drone van drie minuten, gevolgd door de opgejaagde post-punker Parasites, die de kenmerkende tempowisselingen en chaotische breaks van het Bowl-recept bevat. Het grimmige Myth schud die sound weer helemaal door elkaar met psychedelische lagen, terwijl opgefokte tracks als Completionist en Big Burden Agency intens door denderen. Bowl bewijst zich door een complex onderwerp samen te vatten in een dwarse, eigenzinnige EP. En daarmee ook aan het front staat van een vruchtbare Utrechtse post-punk scene. Gratis tip: ze spelen zaterdag in De Schuit te Katwijk (tickets hier) en zondag in Patronaat te Haarlem (tickets hier). Doe er je voordeel mee en check deze podiumbeesten uit! (MS)

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!


Deel dit artikel