Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

Geheel toepasselijk betrekt het weer aanmerkelijk in de rij voor de tweede dag van Soulcrusher. Grauwe luchten trekken alweer samen en dat is ook precies in lijn met wat we vandaag voorgeschoteld krijgen. Waar de eerste dag nog vrij diverse mix aan metal bevatte, staat er vandaag hoofdzakelijk black metal op het hoofdmenu. Misantropie, nihilisme en elke andere vorm van naargeestigheid vormen de leidraad van de dag. Maar goed, Soulcrusher is nou eenmaal een festival waar je niet alleen voor de gezelligheid komt. Dus voor alle liefhebbers van deze zwartgalligheid belooft het een mooie tweede dag te worden.

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Paul Verhagen

Verslag dag 1 – Terug in de wereld van death, doom en duisternis op eerste dag Soulcrusher V

REGARDE LES HOMMES TOMBER
We beginnen de dag bij de black metalformatie Regarde Les Hommes Tomber. Aan de afgeladen volle zaal om twee uur in de middag te zien beginnen de Fransen al een gevestigde naam binnen de scene te worden. En met goede reden, want als eerste show van de dag komen ze meteen genadeloos hard binnen. Slepende sludgy gitaarriffs, weemoedige melodieën en brute screams komen hier samen in een geweldig intense show. Onder een rode gloed van kaarslicht en wakkerende vlammen, speelt de band hun show met een overgave die niet veel onderdoet voor een band als Amenra. Laatste album Ascension stond ook al hoog in menig jaarlijstje, maar hoe dit vijftal deze plaat live vertolkt is nog van een hele andere orde. Met zowel de gruizige bruutheid van oudere black metal als een zwaarmoedige schoonheid, speelt RLHT hier meteen al een van de absolute hoogtepunten van het festival. 

Regarde les hommes Tomber bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

Doodswens bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

DOODSWENS
Van de vuurrode gloed van de Fransen is het door naar een enkel stemmig kaarsje bij Doodswens. Geheel toepasselijk, want hoewel ze ook black metal spelen, is het wel van de meest kille, desolate soort. Dat betekent echter niet dat de show intensiteit mist. Zeker de screams van vocalist Fraukje van Burg gaan door merg en been en de drumsalvo’s van drummer Inge van Zon vormen een onophoudelijk relaas als vanouds. Dit is echte black van de oude stempel in de meest uitgeklede vorm waarbij je de Scandinavische kou haast tegen je gezicht voelt blazen. Hiermee blijft het duo wel heel erg binnen dit hokje, maar voor de diehard liefhebbers van dit genre is daar niks mis mee. Er is de afgelopen jaren al een redelijke hype rond dit tweetal ontstaan en het is wel duidelijk waarom. Met hun minimale aanpak grijpen ze weer terug op de kern van de black metal.

WOLVENNEST
Geen editie van Soulcrusher is compleet zonder een Belgische delegatie. Onze zuiderburen excelleren al jaren in alles wat hard en heavy is en dat is deze editie niet anders met een delegatie van drie bands. Allereerst wordt het rituele sfeertje van de vorige bands fijntjes voortgezet bij Wolvennest. Ook hier hebben we weer een stemmige aankleding met bandleden die regelrecht uit een heksencoven lijken te zijn gekomen met, onvermijdelijk, ook hier projecties van kaarslicht. Muzikaal gezien verschilt de band wel duidelijk van zijn voorgangers. Hier zijn weinig snoeiharde gitaren, maar eerder dreinende gitaarlijntjes met repetitieve bedwelmende zang geheel passend bij het rituele karakter van de muziek. Het is een welkome afwisseling, maar ook op zichzelf staand een sterke show. Oosterse invloeden worden vermengd met meer traditionele metal om een immens ruimtelijk geluid te creëren met alle ruimte voor melodieën en zelfs een theremin. Voor de echte puristen zal het allemaal wat te experimenteel zijn, maar Wolvennest levert hier een bijzonder hypnotiserende show die blijft intrigeren.

Wolvennest bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

Wiegedood bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

WIEGEDOOD
Voor het andere uiterste in de Belgische scene moet je bij Wiegedood zijn. Zoals de naam al doet vermoeden maakt dit drietal geen vrolijke meezingers, maar getergde compromisloze black metal. Het trio speelt graag met de extremen binnen het genre met dronende intro’s en eenzame fragiele melodieën af te wisselen met ziedende gitaren en drums. Er zit een venijn in de nummers die overweldigend werkt en pas tot rust komt wanneer de band dat bepaalt. Met al aardig wat black achter de kiezen, voelt al dit nihilisme bij vlagen als wat veel van goede, maar toch weet Wiegedood het publiek er steeds bij te houden. De band beheerst de overgangen tussen deze extreme contrasten namelijk als geen ander en net als je denkt dat er geen einde komt aan het geweld, gooien ze een doomy riffje tussendoor om tegenaan te leunen of creëren ze weer een momentje rust. Het is zelfs voor dit festival geen lichte kost, maar Wiegedood beheerst dit vak als geen ander.

BRIQUEVILLE
Als laatste van dit drietal Belgische bands is Briqueville meteen de meest ongrijpbare. Het doet aan heaviness niet onder voor Wiegedood, maar het valt tegelijkertijd amper metal meer te noemen. Gehuld in lange gewaden en pestmaskers, hangt er een occult mysterieus sfeertje van rituelen en offers rond de band. Dit vertaalt zich ook naar hun muziek die is opgedeeld in zogeheten aktes. Met een samensmelting van zwaar venijnig gitaarwerk met veel staccato en loopjes die doen denken aan een soort Oosterse woestijnrock klinkt het gezelschap tegelijkertijd uitnodigend en bedreigend. Deze spanning bouwen ze steeds verder uit tot ze alle mystiek laten varen en een ware hel ontketenen met psalmachtige zang en onontkoombare slepende gitaren. Als het doel van Briqueville is om het publiek tot hun cult te bekeren, hebben ze met deze show heel wat zieltjes gewonnen. Een meesterlijke show die samen met de eerdere show van RLHT een absoluut hoogtepunt van het festival is. 

Briqueville bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

The Ocean bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

THE OCEAN
Het is gelukkig niet allemaal black metal op deze zaterdag, want voor een flinke dosis post-metal kunnen we aanschuiven bij The Ocean. Het is een beduidend rustigere show dan we van de band gewend zijn, waarmee ook het contrast met de andere bands op de avond vrij groot is. Toch past de band prima in het programma. Hun boodschap over de aanstaande verwoesting ten gevolge van klimaatverandering is ook zeker geen vrolijke en zanger Loïc Rossetti windt hier dan ook geen doekjes om. Met getergde uithalen bezingt hij ons naderende lot. Daarnaast is er in de set ook veel ruimte voor kalmere stukken met langzaam opbouwende melodieën en Rossetti’s cleane zang. Deze zijn niet even altijd even overtuigend, maar het brengt wel wat variatie op de avond. Hoewel er ook zeker genoeg momenten zijn dat de band alle remmen even los laat, voelt de set toch vooral heel gecontroleerd aan. Niks mis mee, want zo vormt The Ocean een aangenaam rustpunt tussen al het andere geweld op deze avond.

VERWOED
Zoals het geweld bij het Utrechtse Verwoed die – het mag inmiddels geen verrassing meer zijn – black metal maken die wat meer op de donkere sfeer leunt dan op technisch vernuft. Dat ze de nodige interesse trekken is al snel duidelijk, de anderhalve meter van voorgaande concerten is hier heel snel nul meter geworden en de kleine zaal staat mannetje aan mannetje propvol voor aanvang. Het recept is inmiddels duidelijk: getergde schreeuwen, furieus gitaarwerk met galmende partijen op de achtergrond. Hiermee weten ze het publiek te onder te dompelen in een zee van lawaai. Het is een lekker gruizig geluid met strakke drums en stapelende laagjes galm waarmee ze heel effectief een zwartgallige sfeer creëren. Tegen het eind begint de black metal-moeheid echter wel toe te slaan, maar dat doet niks af aan een verder prima show van deze Utrechtse geweldenaren.

Verwoed bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

Oranssi Pazuzu bij Soulcrusher 2021, foto Paul Verhagen

ORANSSI PAZUZU
Hoewel ook Oranssi Pazuzu vaak onder de black metal wordt geschaard, weet je dat je heel wat anders voorgeschoteld krijgt als er vijf synthesizers op het podium staan. Een show van dit Finse gezelschap is een ware trip langs allerlei uithoeken van metal, psychedelica en nog veel meer. Wat vooral opvalt is hoe uitgekiend de opbouw van de set is, met een heel ruimtelijk geluid stapelen ze laagjes en effecten op elkaar om vervolgens met hetzelfde gemak alles los te gooien en verwoestend harde gitaar en drumpartijen op het publiek af te vuren. Er zijn een soort ambient passages met een trombone, weelderige psychedelische passages met scheurende gitaren en een verscheidenheid aan effecten en op laatst zelfs een lompe technobeat die samen met aanzwellende gitaren uitmondt in een soort science-fiction achtig synthepos. Al deze verschillende stukken laten ze meesterlijk in elkaar over lopen waardoor geen enkel gedeelte misplaatst of abrupt voelt. Voor de afsluiter laat de band vervolgens nog even zijn tanden volledig zien en buldert door de grote zaal met een soort wedstrijdje gitaar-stapelen en een aanhoudende aanslag van vernietigende drums. 

Met Oranssi Pazuzu als officieuze afsluiter komt er alweer een einde aan de vijfde editie van Soulcrusher. Terwijl Coilguns het festival afsluit met hun hardcore in een wirwar van moshpits en crowdsurfers, kunnen we terugkijken op een uitermate geslaagde editie van het festival. Met een sterke line-up ondanks alle beperkingen, was het een geslaagde terugkeer naar het oude festivalgevoel. Op naar de volgende editie die hopelijk weer gewoon volgend jaar zal zijn!

 

 

Fotogalerie Soulcrusher DAG 2 – Paul Verhagen Photography

Deze slideshow vereist JavaScript.


Deel dit artikel