Zeitgeist festival in Doornroosje Nijmegen: een avond vol contrasten

‘Waar muzikale grenzen vervagen zoekt Zeitgeist de randjes op,’ leest het op de website van poppodium Doornroosje. Dit jaar heeft Zeitgeist Festival een paar grote moderne post-punk- en noise iconen weten te strikken. In de grote zaal spelen op zaterdag 2 december niemand minder dan Shame, Gilla Band, Lebanon Hanover, Heartworms en Wu-Lu. In de sfeervolle kleinere zalen is plaats voor Sextile, Lambrini Girls, Dream Wife, Bumble B. Boy, cumgirl8, Zeldzame, Dorpsstraat 3, Kaboutertje Putlucht en Plastic Persoon. 

Tekst: Christel de Wolff | Fotografie: Sabrine Baakman

Bij het zien van deze line-up, rijst de vraag of het festival wellicht gehackt is. Op de Red Stage (grote zaal) zien we een aantal grotere, herkenbare bandnamen. De Purple Stage heeft wat weg van een pornografische pop-up invasie en de Blue Stage lijkt een opsomming van willekeurige Nederlandse woorden. De laatste tijd zien we vaker bandnamen die een wenkbrauw doen optrekken, Zeitgeist weet ze allemaal in één blokkenschema te vatten. Maar zoals je een boek niet moet beoordelen op de kaft, laten we ons vooral niet van de wijs brengen door malle bandnamen. 

Heartworms

Zeitgeist festival start lekker vroeg in de middag. Buiten schijnt de zon, binnen zet Heartworms, in duisternis gehuld met hier en daar een spastische stroboscoop, een theatrale set neer. Deze openingsact is een bekend gezicht van het festival. Vorig jaar stond de Londense band ook al op Zeitgeist en dat beviel zo goed, dat ze het nu in de grote zaal over mocht doen. De combinatie van elektronische elementen, veelvuldige gitaarklanken met mierzoete, praatstem van zangeres Jojo Orme, maken Heartworms een unieke luisterervaring. Met haar overdreven beleefde accent klinkt het soms alsof je naar een luisterboek luistert, om er vervolgens flinke rauwe uithalen in te gooien. 

Vrouwenstemmen zijn overigens goed vertegenwoordigd op deze viering van alternatieve muziek. Lebanon Hanover wordt voor vijftig procent gedragen door de Larissa Iceglass en haar melodramatische stem, cumgirl8 laat van zich horen en nog later op de avond trekken Dream Wife en Lambrini Girls hun strotten nog ver open. 

Bumble B. Boy

Op de Purple Stage is ondertussen een verjaardagsfeestje opgebouwd. Bumble B. Boy, maakt er van chaos een handelsmerk; dansers in bijenpak, bellenblaas, een dubieuze clown, ballonnen en feesthoeden. Het concept; Harden is een geflopte kinderentertainer en doet er on stage alles aan om de ongeïnteresseerde ‘jarige Pim’ weg te lokken van achter zijn iPad. Het kind zit in een grote fauteuil aan de rand van het podium en reageert nergens op. De clowneske intermezzo’s en vooraf opgenomen praatscènes zijn aanvankelijk hilarisch, maar na een tijdje is het verrassingselement er toch wel een beetje van af. Dan begint op te vallen dat de performance muzikaal vooral herrie is, een mix van punk, toevoeging van een sax en meeslepende opbouwtjes die eigenlijk steeds net voor het hoogtepunt worden afgebroken. Bewonderenswaardig is het gemak waarmee Tom Harden het publiek aan zich weet te binden. Ook in imkers-outfit, brengt deze frontman de zaal in beweging, met een charismatische ongemakkelijkheid die doet denken aan een jonge David Byrne (Talking Heads). 

Lebanon Hanover
In de grote zaal is inmiddels Lebanon Hanover opgebouwd. Een groter contrast na de chaos van Bumble B. Boy, is waarschijnlijk niet mogelijk. Het Brits-Duitse duo speelt ingetogen, met een minimalistische podiumpresentatie en een beduidend lager tempo. Een onbemande drumcomputer staat in het midden van het enorme podium en ver uit elkaar bespelen aan weerszijden Larissa Iceglass en William Maybelline de gitaar en bas. Af en toe ontmoeten ze elkaar in het midden wanneer een nieuwe track moet worden ingestart of er synths worden toegevoegd. De muziek klinkt goed, maar het duo weet de aandacht niet een vol uur vast te houden. 

Sextile
De Purple Stage heeft tot nu toe meer energie, en Sextile doet daar nog een schepje bovenop. Er lijkt op het podium het een en ander mis te gaan, tussen de nummers door probeert Melissa Scaduto de aandacht van technici naast het podium te vangen en overlegt ze druk met zanger en mede-oprichter Brady Keehn. Maar als de opzwepende muziek aanknalt, gaat ze er weer helemaal voor. Het moeilijkste aan deze band is het passen in een hokje. Beukende drumcomputer en synths met dansbare elementen en punk-vocalen, sure, maar af en toe lijkt het zelfs een soort drum ‘n bass crossover te worden en is de kolkende pit onstuitbaar. Een verdwaalde biergooier smijt zijn halfvolle beker richting het podium en mist op een haar na de vele elektronische componenten. De band uit Los Angeles twijfelt geen moment en plenst terug met hun waterflesjes.  

Gilla Band

Dan is er Gilla Band. Deze gevestigde noise rock groep uit Dublin staat wederom een beetje in de oorverdovende leegte van het grote podium in Doornroosje. Het is de eerste band waarbij de vocals zo hard staan dat ze verstaanbaar zijn. Bij de vorige acts was het misschien een keuze, misschien een technisch slordigheidje, bij Gilla Band is het een handelsmerk. De kenmerkende stem van Dara Kiely, klinkt zo hard boven de muziek uit dat het pijn doet en na het optreden wordt in de wandelgangen besproken of dat nou zo fijn was om naar te luisteren. En eerlijk is eerlijk, hoewel een paar nummers van Gilla Band in diverse Spotify-lijsten altijd lekker gaan, een uur lang naar geschreeuw op noise luisteren is wellicht wat veel van het goede. Na verloop van tijd beginnen de songs toch wat veel op elkaar te lijken en wordt het een herhaling van zetten. Prima, het is inmiddels toch etenstijd. 

Verschillende genres

Zeitgeist biedt een bijzondere mix van genres die zowel bij elkaar passen als ver uit elkaar liggen. Van duistere post-punk tot lichtvoetige dreampop en van schreeuwpunk tot dansbare industrial disco. Deze combo maakt dat er ook een specifieke groep muziekliefhebbers op het festival af komt, wat de sfeer op het kleinschalige indoorfestival heel vriendelijk maakt.

Op handen gedragen: Shame en Lambrini Girls

Bij Sextile werd het al in gang gezet, bij Gilla Band verder uitgepakt en bij Shame geperfectioneerd: het crowdsurfen. Het aanvankelijk een beetje timide post-punk publiek krijgt gaande meer de kolder (of alcohol) in de kop en te pas en te onpas vliegen er mensen voorbij. Ook zanger Eddie Green van Shame doet er vrolijk aan mee. De Londense band bracht in februari van dit jaar Food for Worms uit, een bijzonder album dat zeer goed werd ontvangen. Sindsdien kan de band niet meer stuk op grote en kleine podia. En ook op Zeitgeist wordt weer een boeiende show neergezet. Jonge honden worden groot. 

Afsluiter van Zeitgeist is Lambrini Girls, helaas is het dan al ruim na twaalven en voor niet-locals rennen naar het openbaar vervoer. De band speelt er niet minder om, activistische punk met een humoristische inslag. Muzikaal heeft het ook best een voet aan de grond, integenstelling tot wat in sommige recensies wordt beweerd. Vooruit, je moet geen ingewikkelde gitaarsolo’s verwachten, punk = punk. Ook deze act speelt veelvuldig voor het podium in plaats van erop. Het zorgt in ieder geval voor een uitzinnig publiek en prachtige foto’s voor bij dit artikel.

Conclusie

Kortom, Zeitgeist was een geweldig festival om mee te mogen maken. Het omarmde de diversiteit van alternatieve muziek en werd zomaar een zaterdagmiddag/avond om nog lang van na te genieten. 

---