Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Ventilateur @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Op vrijdag 16 mei was Wiegedood in TivoliVredenburg, Utrecht om daar hun albumtrilogie ‘De Doden Hebben Het Goed’ in zijn geheel op te voeren. Het eerste deel van die albumcyclus, geïnspireerd door het overlijden van een vriend van de band, kwam inmiddels tien jaar geleden uit. Naast dat te vieren was het een optreden dat vertrekkend vanuit een duistere plek steeds meer als een overwinningstocht van de band begon te voelen. Wij waren er in de stijf uitverkochte Pandora bij om deze haast twee uur durende artistieke uitputtingsslag aan den lijven te ondervinden, en vonden uiteindelijk juist het leven.
Tekst: Justin Scholtze / Fotografie: Denise Janssens
VENTILATEUR
Het voorprogramma is aan de Brugse band Ventilateur, voor de gelegenheid vergezeld door een extra gitarist. Een verrassend sensueel opwarmertje van de avond, die met zijn jazzy post-rock (of post-rocky jazz) op het eerste oog ver weg lijkt te liggen van de hoofdact. Al weet de band met hier en daar wat dissonantie en een losse verhouding tot structuur de aandacht van hun publiek erbij te houden, om vervolgens telkens hun spel nog strakker weer terug te pakken. Een dans tussen verfijnd muzikantschap en een explosieve euforie die uit de volle crescendo’s van hun nummers spat. En dan doemen in hun laatste momenten op het podium tremolo-achtige gitaar en een dubbelbas in de drums op, als ware opmaat naar de hoofdact.
Ventilateur @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
WIEGEDOOD
De band maakt er verder geen woorden aan vuil – wat de avond zou brengen was op voorhand immers al duidelijk – en begint eenmaal op het podium direct met spelen. Begeleid door afwisselend blauw en witte flitsende lichten overweldigt hun geluid al vanaf het eerste moment. De gitaarpartijen van Levy Seyvaene en Gilles Demolder golven over elkaar heen, terwijl de drums van Wim Coppers onvermoeid door blijven ploegen. Tot halverwege eerste nummer ‘Svanesang’ de muziek in eens tot een halt komt, en Demolder met de witte spotlight op hem gericht spaarzame, lang uitgestrekte noten speelt. Een krachtig moment, alsof je je in het oog van de storm bevindt, die de band zo gauw als ‘ie kwam ook weer doorbreekt en de haren op je arm overeind doen staan.
Nadat de dubbele basdrum even later op ‘Kwaad bloed’ wegvalt volgt een meer gedragen stuk en neemt het tempo af. Zo vormt het eerste album een huwelijk tussen fel en doorvoelend, met riffjes waarvan je wil dat ze oneindig doorgaan – zoals ze op de eerste titelsong ook lijken te doen. De elementen die Wiegedood hun muziek zo indrukwekkend doen maken zijn op dit eerste album al volop aanwezig, als muziek die maar voort blijft stormen en je door hun repetitieve karakter hypnotiseren – live op het podium nog meer dan op plaat door het gigantische volume waarop de band speelt.
Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Gaandeweg het optreden wisselt de achtergrond met het album – ieder dorre landschapfoto’s uit de omgeving van waar de bandleden vandaan komen, met hun bandlogo als terugkerend element – en gaat de lampkleur van blauw naar paars naar rood. Gitaren beginnen harder door elkaar heen te scheuren. De drones die op nummers als ‘Cataract’ en ‘De Doden Hebben Het Goed II’ door hun muziek heen beginnen te zoemen dragen des te meer bij aan het bezwerende gehalte van hun muziek. Geweldig ook hoe Seyvaene moeiteloos zijn gepijnigde schreeuw afwisselt met diepe keelzangen. Verschillende momenten van het optreden resoneren steeds met elkaar, zoals wanneer richting het einde de donderende derde titelsong na haast tien minuten voortbulderen, ineens weer stil komt te staan en er spaarzaam gestrumt wordt. Ook hier slaat de de band vervolgens weer in een keer toe, met een geluidsuitbarsting waarin de band nog het meest overrompelend en kakofonisch tot nu toe klinkt, en je in een extatische opwelling je handen van in de lucht wil gooien. Je zou soms haast vergeten dat slechts twee gitaristen en een drummer die enorme stortvloed aan geluid veroorzaken.
Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
TRIOMF
Leg deze drie albums direct naast elkaar en je ziet een band ontwikkelen, groeien en diepgewortelde duistere gevoelens verwerken. Alle drie ‘De Doden Hebben Het Goed’ zijn mokerharde albums, die van meer atmosferisch naar steeds feller en aggresiever bewegen. Die beweging maakt dat het doorlopen van de albums voelt als een overwinning. Beginnend vanuit diep negatieve emoties wordt dat gevoel steeds meer omgezet in iets om je aan op te trekken. Alsof de band met beide handen het leven juist bij de blackmetalhorens heeft willen vatten. Of misschien voelt het vooral zo door de beats die nadat de band het podium af is door de zaal beginnen te beuken, en met de flitsende groen-gele lampen een waar soort ‘Choose life’-moment vormt.
Wiegedood @ TivoliVredenburg, foto Denise Janssens
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.