Watain in 013, foto Paul Verhagen
Degial in 013, foto Paul Verhagen
Het was alweer even geleden dat Watain met een nieuw album in de achterzak op pad ging. Na het uitkomen van ‘The Wild Hunt’ in 2013 volgden diverse tours en festivaloptredens, waarvan de laatste occulte live-rituelen volledig in het teken stonden van het klassieke debuut ‘Casus Luciferi’. Inmiddels zijn de Zweden onderweg met nieuw elan en zag vorige week dan eindelijk het nieuwe studioalbum ‘Trident Wolf Eclipse’ het daglicht. Of ja daglicht, in het geval van een orthodoxe black metalband zoals Watain wanen we ons liever in duisternis. Waar ‘The Wild Hunt’ muzikaal zeker een zeer sterk album betrof, kon de flirt met meer toegankelijke metalen klanken niet volledig op de goedkeuring van een groot deel van de fanbase rekenen. Op de nieuwe plaat keert de band echter terug naar een traditionele black in de betere Dissection stijl. Juist; die met een lekkere vuige undergroundsmoel en dat levert prompt een uitverkocht huis op in Tilburg.
Tekst: Reno van der Looij, fotografie: Paul Verhagen
De Jupiler zaal van 013 smeult bij binnenkomst nog na van de black metal van Batushka en Schammasch op de voorgaande avond. Met de populariteit van het genre zit het dus wel goed dezer dagen. Alvorens Watain, die vooralsnog slechts op vijf Europese plaatsen het nieuwe album promoten voordat ze de oceaan oversteken, losbarst mag eerst Degial het publiek opwarmen. Dat is helaas geen onverdeeld succes. Een rommelig geluid en weinig variatie in het materiaal maken de kleine 45 minuten best een lange zit. In de blastbeats is bovendien het drumwerk ronduit slordig. De heren hebben het plekje in de tourbus met Watain dan ook ogenschijnlijk vooral bemachtigd vanwege de vriendschap tussen de bands en niet op basis van de livereputatie.
Watain in 013, foto Paul Verhagen
Als de gordijnen openen na de stage make-over is alles in gereedheid voor het ritueel van Watain. Hoe opstandig, duivels of naargeestig de reputatie van het pure black metal-genre dan ook mag zijn, er wordt vandaag keurig en braaf gehoor gegeven aan het van tevoren gedeelde tijdschema. Zorgvuldig zijn alle attributen zoals de beenderen en kandelaars op de juiste plek gepositioneerd, is het altaar gereed en de pyro staat in de startblokken. Ondanks deze voorbereiding gaat de aftrap met ‘Legions of the Black Light’ toch deels de mist in door een haperende microfoon van frontman Erik Danielsson. Als het euvel is verholpen horen we direct een band in topvorm die naadloos doorstoomt met een furieuze uitvoering van ‘Black Flames March’. Er wordt na het nieuwe ‘Nuclear Alchemy’ vervolgens kort stilgestaan bij het feit dat de band hetzelfde podium heeft gedeeld met The Devil’s Blood. De band van wijlen Selim Lemouchi (zus en ex-The Devil’s Blood zangeres Farida Lemouchi is ook aanwezig vanavond) krijgt een klein eerbetoon, waarna bijna vanzelfsprekend de song ‘Devil’s Blood’ wordt ingezet.
De controverse rondom het eerdergenoemde album ‘The Wild Hunt’ heeft ook zijn weerslag op de setlist, waar we alleen nog ‘Black Flames March’ en ‘Outlaw’ van deze langspeler terugvinden. Toch zijn dit wel degelijk ferme tracks die ontzag inboezemen en niet of nauwelijks uit de toon vallen bij de rest van het materiaal. ‘Satan’s Hunger’ lijkt bijna wel een black metalanthem, waarbij massaal de vuisten in de lucht gaan en de titel wordt meegebruld alsof het een lieve demonische lust is. Hoewel de hele show van absoluut topniveau is, weet de band het voor elkaar te spelen om met het fantastische ‘Malfeitor’ naar het einde van de set er toch nog een schepje bovenop te doen.
De black metal van Watain kent veel variatie in dynamiek en tempo, wat de muziek live erg boeiend maakt. Watain dwingt af dat de aandacht van de toeschouwers zich volledig richt op hetgeen zich on stage afspeelt. Zanger Danielsson is daarbij de grote blikvanger. De iele frontman speelt met het vuur van de kandelaren, bespeelt zijn publiek, smijt een beker bloed in de zaal, verbrandt ritueel een aantal zaken en doet dat met een furieuze demonische blik in zijn ogen. Bijna een vervelende ervaring, ware het niet dat de klasse van de muziek en het visuele aspect het tot een bijzondere waarneming maken. Watain is vanavond beklemmend, grijpt Tilburg naar de strot en laat niet meer los. De toegift van Dissection-cover (schatplichtig als ze zijn) ‘The Somberlain’ is daarbij de ultieme kers op de taart. Indrukwekkend.
Watain in 013, foto Paul Verhagen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.