Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg is een schot in de roos

Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

Popzalen doen hun uiterste best om tijdens deze covidcrisis het hoofd boven water te houden. TivoliVredenburg in Utrecht heeft een concept bedacht waarbinnen de anderehalvemetermaatregelen toch live shows mogelijk zijn. Het fenomeen opereert onder de noemer Walk The Line en een beperkt aantal bezoekers wordt onder leiding van een gids meegenomen door het pand. Gemoedelijk wandelen groepen op verschillende tijden van zaal naar zaal, alwaar een act de muzikaal hongerige bezoekers trakteert op trillende trommelvliezen. Redacteuren Heida en Kamphuis rijden respectievelijk vanuit Friesland en Zeeland naar Utrecht om met roestige oordoppen in de aanslag de eerste serieus resonerende geluidsgolven in de onderbuiken te absorberen na drie maanden verplichte rust.

Tekst: Marije Heida, Gijs Kamphuis / Fotografie: Tim van Veen

God, ja, jee, hoe gaan we dit allemaal doen met zo’n groep? Onzekere, maar ook opgewonden blikken worden in de foyer van TivoliVredenburg uitgewisseld onder de selecte club liefhebbers van muziek uit de harde kanten van het muzikale spectrum. Hoe gaat het klinken, is het wel dezelfde beleving en hoeveel mensen gaan er eigenlijk in de zaal? Met het laatste nieuws dat het aantal besmettingen weer aan het stijgen is, pompen we een nieuwe ronde ontsmettingsmiddel in de handen en lopen we al wrijvend richting de roltrap. De eerste stop van de tour is Ronda. Een zaal waar normaal gesproken tweeduizend bezoekers in passen. De zaal is mooi aangekleed en de bartafels vertellen direct hoe het hier vandaag werkt: twee tot vier personen per tafel. En zitten!

Wolvennest bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

WOLVENNEST
Dat we bij de heavy editie zijn beland is godzijdank direct duidelijk met Wolvennest schallend uit de versterkers. De Belgen brengen hun mix van krautrock, hypnotiserende psychedelica en black metal met overgave en veel energie. Het onderscheid bij de Brusselaars zit hem vooral in het gebruik van de synthesizers en theremin, een elektronisch muziekinstrument dat bespeeld wordt door de afstand tussen de handen en twee antennes te variëren. Zangeres Shazzula beheerst overtuigend deze handelingen met het instrument en het resulteert in prachtig hypnotiserende episodes in de set. De combinatie met de rammende gitaren en Oosterse klanken maken het tot een genot voor het oor. Het is wel verdomd lastig stil zitten bij Wolvennest, hoor. Desalniettemin houdt iedereen zich uiteraard keurig aan de afspraken. En damn, een half uur optreden is dan ook zomaar weer voorbij. De muziekminnende neuronen in het brein zijn weer opgeladen en nu al schreeuwt het om meer. Een half uur is gewoon eigenlijk te kort.

Wolvennest bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

Dead Neanderthals bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

DEAD NEANDERTHALS
Het scherpe daglicht dat door de immense ramen van TivoliVredenburg schijnt is dé anticlimax bij het verlaten van de zaal. De gids leidt ons dieper het aquarium in, maar gelukkig weer weg van het licht. Gedwee laten we ons meevoeren de trap omhoog richting Hertz, een zaal waar normaliter voornamelijk kamermuziek geprogrammeerd wordt. Vandaag even niet, want hier wacht het illustere duo Dead Neanderthals ons op. Ze maken naar eigen zeggen free-jazz. Dit is dan weer zo vrij interpretabel dat er vandaag dertig minuten funeral doom uit rolt. Trage en logge slagen komen er uit de armen van drummer René Aquarius, sporadisch ondersteund door diepe grunts vanuit zijn onderbuik en gecompleteerd met duistere tonen uit de synths van Otto Kokke. Bij Wolvennest kwamen we door de hoge tonen van de theremin al in een een hypnose-achtige state of mind. Na dertig minuten Dead Neanderthals wordt een nieuwe status van in nevelen gehulde grauwheid bereikt.

Dead Neanderthals bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

Terzij De Horde bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

TERZIJ DE HORDE
De laatste band van het middagprogramma zijn de vrolijke vrienden van Terzij De Horde. Duidelijk in hun nopjes met weer eens de mogelijkheid sinds maanden tot het ongegeneerd brullen op een podium in de geboortestad van deze heren. In een, met bankjes voor tweepersonen aangeklede Pandora-zaal, meppen en beuken deze black metalmannen zich door hun set. “Vandaag alleen maar nieuwe nummers”, brult frontman Joost Vervoort met een fijne arrogantie. “Ik kan wel zien dat jullie de tweede shift zijn”, zegt hij met een grijns. Het publiek neemt de uitdaging aan en komt los, zonder van de bankjes af te komen. De doom/death/black metalmix mist zijn uitwerking niet. Meer van dit, graag.

Terzij De Horde bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

GOLD bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

GOLD
Ja hoor! Wederom voelen de dertig minuten aan alsof het er maar drie waren en worden we als kinderen op schoolreisje losgelaten door de leiding om knorrende magen te voorzien van voedsel. Na een uurtje schaft begint de stoelendans weer opnieuw. Achteraf durven we wel te concluderen dat ook die dans één van een groot genot is. Het startpunt is weer de oh, zo fijne Rondazaal en met de eerste tonen uit de gouden strot van frontdame Milena Eva, komt ook het besef hoe fijn het toch is om een zestal muzikanten in volle glorie live te zien optreden. Het Rotterdamse GOLD overtuigt met hun fantastische mix van melancholische post-rock, seventies rock en metal. De mooie gelaagde gitaren, de woeste drums en de engelenstem van Eva maken – ondanks dat het zaalgeluid niet perfect is – dat alle songs er in hakken tot op de ziel. Why aren’t we laughing? Omdat we bijna zitten te janken van geluk. Daarom lachen we nu even niet…

GOLD bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

Aderlating bij Walk The Line: Heavy in TivoliVredenburg, foto Tim van Veen

ADERLATING
Terug in Hertz wacht ons de Friese hel. Tenminste, de soundtrack daarvan. One-man-band Maurice de Jong heeft verschillende projecten onder zijn hoede. Gnaw Their Tongues is waarschijnlijk de meest bekende, maar vanavond staat de multi-instrumentalist als Aderlating op het podium. De trage donkere droneklanken zijn verstikkend en zwaar. Ze ondersteunen de beelden van oude horrorfilms en versterken de noisetonen die de Noorderling produceert met een tafel vol apparatuur. Er gebeurt veel, maar er is geen lijn in te ontdekken. De Jong heeft – met alle respect – een wat verknipte creatieve geest en brengt luisteraars graag tot het randje van de afgrond. Onder welke naam hij ook optreedt of albums uitbrengt, het lukt hem telkens weer.

LASTER
Het eveneens Utrechtse Laster sluit de tour af in de Pandora. Het gemaskerde trio vult de ruimte als stonden er de normale zevenhonderd bezoekers. Nu zijn het er zestig. De band overtuigt als geen ander. Hun mix van pakkende gitaarloopjes, jaren tachtig invloeden en striemende (post) black metal is erg origineel en bovenal erg goed. Zo’n hondertwintig benen wiebelen zenuwachtig op de onvoorspelbare maten van het trio en des te meer het besef dat volledig losgaan op een dergelijke stortvloed aan heerlijkheid zo fijn zou zijn. Helaas, het mag niet van de regering, dus uiten we onze onrust collectief dus met wiebelende benen en knikkende koppies. Laster is de perfecte afsluiter voor een mooie dag muziek: hard, weird, onvoorspelbaar en gewoon lekker. Gezien de grote belangstelling voor deze heavy editie – getuige de idioot snelle uitverkoop van de kaarten – zal hopelijk snel een vervolg krijgen. Gezien de situatie, de maatregelen en de dreigende tweede golf besmetting is deze opzet een prima alternatief om toch veilig(?) live-muziek tot je te nemen.