Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Spotlights @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Op 24 juni verzorgde Mike Patton in de grote zaal van de 013 een showcase van zijn label Ipecac Recordings met optredens van doom/post-metalband Spotlights, noiserockveteranen Oxbow en als headliner Patton’s band die haast geen introductie meer nodig heeft: Mr. Bungle. Een avond waar muziek, doelbewust, alle kanten opgaat en de rekbaarheid van wat vette en goede muziek is wordt tentoongesteld.
Tekst: Justin Scholtze / Fotografie: Guus van der Aa
Het zegt wat over je line-up als de muziek van een band als Spotlights, die doomy post-metal maakt, relatief tam aanvoelt. Het is tekenend voor een avond als deze, die bestaat uit muzikale linkse hoeken en van begin tot eind uiteenlopende elementen aan elkaar breit. Dat komt met Spotlights geleidelijk op gang – in geen enkel opzicht een verwijt, want de band weet zich de grote zaal van de 013 als een pak aan te meten en laat de samenkomst van in effecten gedrenkte doom, post-metal, sludge en hier en daar een beetje alternative metal, logisch aanvoelen. Ze klinken stevig, spelen het ene moment groovy en spelen op de momenten dat de band groots klinkt (en zanger/gitarist Matrio Quintero met zijn gitaar begint te zwaaien) de zaal kundig plat.
Spotlights @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Oxbow @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Onverschrokken
Bij de opkomst van Oxbow is direct te zien dat we de reguliere vaarwateren verlaten zijn, met frontman Eugene S. Robinson die er tussen zijn in zwart geklede bandleden met een glimmend goud pak nógal tussenuit springt. Tot op zijn ondergoed aan toe, zoals we gaandeweg het optreden achterkomen, wanneer Robinson kledingstuk na kledingstuk uittrekt. De band wil iets vieren, wellicht, of wilde net een stap extra zetten, want zoals Robinson afgelopen weekend in zijn wekelijkse online nieuwsbrief ‘Look What You Made Me Do’ memoreerde: niemand neemt bij hun volle verstand Oxbow normaal gesproken mee op tour, en nu touren ze ineens met een grootheid als Mr. Bungle. Hun muziek is wellicht te onverschrokken en ongrijpbaar – in het publiek wordt voor het betreden van het podium afgevraagd wat er gaat komen, ‘’n bietje meer free jazz ofzoiets?’ – en Robinson zelf staat er niet om bekend de confrontatie met zijn publiek te schuwen. Aan Mike Patton, de oprichter van Ipecac Recordings en daarmee architect van deze tour, natuurlijk om daar juist lak aan te hebben. ‘Pas maar op, je hoeft hem maar verkeerd aan te kijken of hij geeft je er een!’ zegt hij later wanneer Robinson bij een van Mr. Bungle’s nummers mee komt zingen.
Oxbow @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Oxbow @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
De opmerking die we in het publiek over free jazz hoorden was dan ook niet eens zo verkeerd, want al sinds eind jaren tachtig maakt de band een versie van noiserock waarin vorm en vormloosheid continu langs elkaar heen schuren. Hun setlist spant nummers van oudere albums als King of the Jews en Serenade in Red tot nieuwer materiaal van The Narcotic’s Story en hun laatste album Love’s Holiday. Robinson beweegt met dansmoves die vanuit zijn schouders komen over het podium, gaat bij het spelen van ‘Lovely Murk’ erbij zitten, en gebruikt op een ander moment zijn microfoonstandaard als een soort houten paard. Hij croont en schreeuwt erop los, terwijl zijn band het ene moment strak, dan weer extreem los speelt en gitarist Niko Wenner als een soort bandleider telkens contact zoekt met zijn bandleden, erop toeziend dat iedereen op een lijn zit. De band is nog net wat meer niche dan de main act van de avond, maar laat zien dat ze qua staat van dienst net zo goed een headliner hadden kunnen zijn. Met een meeslepende afsluiter ‘Sunday’ van het ondergewaardeerde album Let Me Be A Woman maken ze ons warm voor de eregasten van de avond.
Oxbow @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Tegenstellingen
Want welke andere band staat nou meer symbool voor het onverwachtse dan Mr. Bungle, de band waar Mike Patton (samen met Trey Spruance en Trevor Dunn) ooit begon, nog voordat hij bekendheid verwierf met Faith No More. Dit optreden staat niet in het teken van de uitzinnige ska-noise-rock van hun debuut, avant-gardistische geluidscollages van ‘Disco Volante’ of de duistere Americana van ‘California’ (stuk voor stuk klassiekers) maar van hun laatste release: ‘The Raging Wrath of the Easter Bunny Demo’. Een opnieuw opgenomen demo van de vroegste jaren van de band, maar dan aangevuld met Scott Ian en Dave Lombardo. Ja, echt die. Die toevoeging kon bijna niet meer toepasselijk zijn, want het album staat bol van thrashmetal-ragers.
Maar Mr. Bungle zou Mr. Bungle niet zijn als ze niet toch een spaak in het wiel probeerden te steken, door hun publiek een bizar assortiment aan covers voor te schotelen. Na een valse versie van Richard Strauss’ ‘Also sprach Zarathustra’ als opkomstmuziek, begint de set met een cover van Timi Yuro’s ballad ‘Satan Never Sleeps’ waarbij Patton de haast ongeëvenaarde reikwijdte van zijn stem tentoonstelt. Om vervolgens halsoverkop om te slaan in slopende thrashmetal. En zo gaat het heel de set. Het ene moment speelt de band een zachtaardige cover van ‘I’m Not In Love’ van de Britse artrockband 10cc, om in een oogwenk weer over te gaan op een eigen nummer.
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Sloopkogels en meezingers
De band heeft overduidelijk als doel om lol te trappen – Patton introduceert de band gaandeweg het optreden bijvoorbeeld middels een rondje ‘dad jokes’ – en neemt het publiek daar moeiteloos in mee. Patton knijpt in een klein speelgoedvarkentje om hem mee te laten ‘zingen’ (‘Say hi to the pig’) en gebruikt tijdens ‘Spreading The Thighs Of Death’ zijn microfoons om de Lombardo’s bassdrum extra hard door de speakers te laten klinken. Met nummers als ‘Methematics’ en ‘My Ass Is On Fire’ (hun enige oude nummer dat ze spelen), zoekt de band vervolgens de grenzen van het muzikale op, ontspoort in dissonante noise. Ook past de band zich aan hun publiek aan, wanneer bijvoorbeeld tijdens het spelen van ‘Hypocrites / Hablo Espanol O Muere’ Patton zijn tekst aanpast van ‘speak Spanish or die’ naar ‘speak Dutch or die’, tot groot genoegen van het publiek. Onderwijl Trey Spruance zijn gitaar nog net niet aan flarden shredt, Scott Ian een slopende rhythmgitaar vormt, Dave Lombardo eveneens verwoestend als subtiel weet te drummen en Trevor Dunn met zijn bas de rug van de band mee completeert. Op hun felste momenten speelt de band echt op nekbrekende snelheid, zoals bij ‘Sudden Death’, het laatste nummer voor het toegift, waar je oren vooral Scott en Lombardo haast niet bij kunnen houden.
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
De echte meezingers van de avond komen niet van hun eigen materiaal, maar van de covers die ze spelen. Zoals wanneer ze vanuit een Slayer-cover van ‘Hell Awaits’ (hoe kan het ook anders) naadloos overgaan in Spandau Ballet’s ‘True’, waarin Patton zijn stembanden weer alle kanten oprekt. Ze krijgen het ook nog eens voor elkaar om dat nummer te verweven met een cover van het punky ‘You Lose’ van 7 Seconds. Of bij de tweetrapsraket die het toegift uiteindelijk is, met Sepultura’s ‘Territory’ gevolgd door Eric Carmen’s welbekende klassieker ‘Go Fuck Yourself’, ehh.. we bedoelen natuurlijk ‘All By Myself’. Na veertig jaar blijkt Mr. Bungle nog altijd gemaakt van muzikaal elastiek, dat zichzelf alle kanten op weet te rekken zonder te knappen, en altijd een geheel blijft vormen.
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Mr. Bungle @ 013 Tilburg, foto Guus van der Aa
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.