Publiek bij Wavves op Le Guess Who?, foto: Jelmer de Haas
Metz op Le Guess Who?, foto: Jelmer de Haas
“Niks gemerkt van de aanslagen in Parijs? Geen extra beveiliging?”, wordt aan ondergetekend verslaggever gevraagd op zijn eerste avond op Le Guess Who? Maar nee, daar merk je dus totaal niks van. Waar Lamb Of God het te heet onder de voeten vond worden en een optreden in de 013 op het laatste moment annuleerde, gaat alles in Utrecht vrolijk door alsof er niks aan de hand is. Voor de ingang van Tivoli hangen mensen met een speciaalbiertje in de hand, de enige beveiliging houdt je alleen tegen als een zaal te vol zit. Le Guess Who? lijkt gewoon in zijn eigen universum te leven van top notch alternatieve muziek en dat is best wel fijn. Ook omdat daarbij de hardere bands op de line-up niet ontbreken. Never Mind The Hype pakt de ov-fiets en duikt vrijdag en zaterdag in de ongekende snoepwinkel die Le Guess Who? heet.
Tekst Clemens Lambermont, foto’s Jelmer de Haas, Erik Luyten en Tim van Veen
Titus Andronicus op Le Guess Who?, foto: Erik Luyten
TITUS ANDRONICUS
Doe jezelf een plezier en begin de avond met een ongecompliceerde joyride in de vorm van Titus Andronicus. De kans is groot dat je de rest van de avond door gaat brengen bij moeilijke, donkere acts, dus dan kan je maar beter beginnen met een dosis opgewekte en oprechte schreeuwpunk. Dat is in principe ook vrij bizar, als je bedenkt dat laatste album The Most Lamentable Tragedy een rockopera is over de mentale problemen van Patrick Stickles. De frontman is een figuur dat op het podium alle aandacht naar zich toe trekt. Met een monumentale baard, stem gefabriceerd van schuurpapier en meer handgebaren dan een opgefokte Italiaan. Voor dit soort mensen is het woord ‘bevlogen’ uitgevonden. Daar tegenover steekt de rest van de band een beetje zwakjes af, maar iedereen lijkt het prima te vinden dat Stickles vanavond het entertainment verzorgt.
Het gevoel dat Titus Andronicus geeft zou je bijna ‘gemoedelijk’ kunnen noemen. Ze delen hun hometown New Jersey met Bruce Springsteen en dat druipt er vanaf. Goedbedoelde, all-American punkrock met kleine folk en Americana toevoegingen. Nadat de band even de juiste toon zoekt wordt tweeluik Fired Up en Dimed Out vlot achter elkaar ingezet. De leukste tracks van de laatste plaat en daarmee wordt eigenlijk een constante toon van hard raggen met een gevoelige ondertoon gezet. Het is alleen muziek die misschien beter tot zijn recht zou zijn gekomen na een uur of 11. Want waar je eigenlijk een op en neer gaande groep mensen verwacht die al dan niet expres met bier gooit, staat het publiek verrassend stil. Meer dan een toffe opwarmer voor de rest van de avond wordt het hierdoor niet.
Protomartyr op Le Guess Who?, foto: Erik Luyten
PROTOMARTYR
Het eerste gevoel dat je bekruipt als je Protomartyr ziet optreden is: hier klopt iets niet. We zien een klassieke opstelling van drummer, gitarist, zanger en bassist, maar het plaatje bij de band uit Detroit heeft iets ontzettend vreemds. De oorzaak ligt waarschijnlijk bij zanger Joe Casey die compleet verloren op het podium staat. Met een slecht zittend pak aan en in zijn hand constant een flesje bier geklemd, lijkt hij een soort ambtenaar met een ontzettend slechte werkdag achter de rug.
Op de een of andere manier draagt het alleen maar bij aan de perfect ongemakkelijke act die Protomartyr is. Laatste plaat The Agent Intellect is vooral een onbehaaglijke luisterervaring en live weten ze dat gevoel te perfectioneren. Onheilspellende, snijdende gitaarloopjes die bij elkaar worden gehouden door ingewikkelde, ritmes die ongenadig doordenderen. Vooral Pontiac 87 en Dope Cloud vormen daarbij een zwaar, bijna nihilistisch hoogtepunt. Het is post-punk op zijn donkerst, met als finishing touch Casey die alle opgekropte frustratie eruit gooit. En toch, ondanks (of misschien juist doordat) de meedogenloosheid van de act blijft het fascineren. Ongetwijfeld een van de beste optredens van deze avond.
Metz op Le Guess Who?, foto: Jelmer de Haas
METZ
Terug in de Pandora gaat het dan uiteindelijk los en niet zo’n klein beetje ook. Voorin de zaal staat eigenlijk niemand met beide benen op de grond. Blijkbaar moet er gewoon bot, overstuurd geweld aan te pas komen. En dan zit je bij Metz prima. Eigenlijk is dit trio al jaren hofleverancier als het gaat om snoeiharde noise-punk en ook dit keer stellen ze niet teleur. Daarvoor hebben ze niet meer nodig dan twee en een half akkoord en heel, heel erg veel distortion.
Terecht maakt iemand de vergelijking met het oude werk van Nirvana, zeker van het eerste Bleach album. Nummers als Spit It Out hebben hier zeker overeenkomsten mee. Maar echte ‘nummers’ ontbreken in de set. De feedback van het ene nummer is nog niet uitgeraasd of er wordt alweer een volgend alles overstemmend akkoord ingezet. Als je niet komt om helemaal naar de tering te gaan, duurt de set daarom ook net iets te lang.
Chelsea Wolfe op Le Guess Who?, foto: Erik Luyten
CHELSEA WOLFE
De regen komt met bakken naar beneden vlak voordat Chelsea Wolfe het kleine podium van De Helling betreedt. En dat is eigenlijk wel toepasselijk bij haar muziek. Als geen ander weet Wolfe de duisternis in haar muziek te vatten. Een combinatie van doom, sludge en elektronische noise met een bijna macaber randje. Vooral de noise overheerst bij de openers van haar set. Met krassende synthesizers maakt ze haar entree. Maar vanaf After The Fall van het nieuwe album Abyss krijgen de gitaren steeds meer ruimte. Allemaal ijselijk beheerst gespeeld, maar ontzettend hard afgesteld wat het geheel een stuk zwaarder maakt dan op plaat. Voor Abyss lijkt de hoofdrol weggelegd in deze set en dat pakt verrassend goed uit. Net iets minder folk dan de vorige albums en dan de vorige live-sets, net iets meer metal, maar nog steeds even duister en beklemmend.
Met dat laatste album, en nu ook live is Wolfe de perfecte reïncarnatie van gothic. Een genre wat maar weinig in de schijnwerpers stond de afgelopen jaren. Gelukkig laat ze met deze ijzersterke show zien dat er nog genoeg ruimte voor vernieuwing is. Noem het een moderne update, waarbij de beste elementen van haar voorgangers uit de late jaren ’80 worden ingezet om een onheilspellend geheel neer te zetten, dat nergens voelt als een act die je al ergens eerder hebt gezien.
ZATERDAG
Sunn O))) op Le Guess Who?, foto: Tim van Veen
SUNN O)))
Publiek bij Sunn O))), foto Tim van Veen
Deze editie kon je bijna niet om de dronekoningen heen. Vorig jaar liet LGW al zien het niche-genre een warm hard toe te dragen met het 24 Hour Dronefest en deze editie mochten de ultieme eindbazen in het genre hun persoonlijke favorieten op het festival programmeren. Maar zelf komen ze natuurlijk ook onze trommelvliezen terroriseren.
Vlak voor de show begint hangt er genoeg rook in de Ronda om de skyline van een Chinese metropool na te bootsen. Dan begint langzaam een diepe, aanhoudende bastoon. Geproduceerd door vijf mannen in occult uitziende monnikspijen, door de rook amper te zien. Hoe langer je blijft staan, hoe meer de tonen door je hele lichaam gaan en je je af begint te vragen tot welke waarde op de schaal van Richter de nieuwe Tivoli bestendig is.
Je kan een set van Sunn O))) het beste vergelijking met een kunstwerk als Who’s Afraid of Red Yellow and Blue. Op het eerste gezicht zijn het een slechts een paar kleuren. Maar daaronder zitten zo ontzettend veel verschillende tinten. Dat is hetzelfde met Sunn O))), het muzikale equivalent van de ‘is dit kunst?’ discussie. Het is aan de toeschouwer om te bepalen hoeveel je hier zelf uit haalt. Voor buitenstaanders misschien onbegrijpelijk, maar daar is dit ook niet voor bedoeld. Sunn O))) heeft een eigen ultra-niche. En de in trance gedijende liefhebbers worden daarmee op hun wenken bediend door hun onherkenbare drone-meesters.
Wavves op Le Guess Who?, foto: Jelmer de Haas
WAVVES
Weet je nog de jaren ’90? Toen poppunk-bands met verveelde gastjes miljoenen verdienden met puberale songteksten en er gewoon mee weg kwamen. Nou ja, dat is ongeveer hoe Wavves anno nu nog steeds klinkt. Groot verschil is dat de gitaren een stuk gruiziger klinken en dat deze gasten er wel oud genoeg uitzien om alcohol te kopen (vooral de bassist die eruit ziet alsof hij is ontslagen uit Megadeth).
Er is maar een akkoord voor nodig om een pit te ontketenen, meer niet. En vanaf dat moment is het eigenlijk non-stop moshen en crowdsurfen. Daar speelt frontman Nathan Williams handig op in door de power chords voor de verandering lekker dik aan te zetten. Vooral Way Too Much van het nieuwe album V blijkt een ‘naar de klote’ anthem zoals je van FIDLAR verwacht en gelukkig gooit hij er ook nog No Life For Me doorheen van het album dat is opgenomen met Cloud Nothings. Een ontzettend strakke poppunk-show met een rauw randje, ook dat biedt Le Guess Who?.
Ho99o9 op Le Guess Who?, foto: Jelmer de Haas
HO99O9
Misschien niet helemaal eerlijk, maar laten we het simpel houden: Ho99o9 (spreek uit Horror) is de beste Bad Brains tribute-act die er is. Dit duo klinkt bijna exact hetzelfde als de legendarische proto hardcore-groep uit Washington DC. Al zijn de gitaren samples, bestaan de lyrics uit niets ontziende raps en zit er een naargeestig horrorthema overheen. Daarnaast zijn ze hier gekomen om de Ekko af te breken. De combi tussen keihard thrashen en hiphop is misschien een beetje raar, maar wat werkt het hier goed. Pure bangers als Bone Collector met veel electro-samples en beats worden afgewisseld met snoeiharde punk-tracks als No Regrets waardoor de dynamiek constant blijft schuiven tussen de verschillende genres.
De conclusie die je hieruit kan trekken is dat deze gasten misschien gelabeld worden als hiphop, maar als je kijkt naar de pure woede en meedogenloze herrie die de zaal in wordt geslingerd dan is dit duidelijk een hardcore punk-act. Het zou wel een toevoeging zijn als de gitaren misschien in de toekomst niet meer uit een computer komen. Hoe dan ook, een aanrader voor iedereen die het harde geluid uit de jaren 80 mist maar ook toe is aan wat nieuws. Laten we in het vervolg bij raprock aan deze gasten denken in plaats van Limp Bizkit.
Ho99o9 op Le Guess Who?, foto: Jelmer de Haas
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.