Last Night on Earth-crowdsurfen, foto: Christel de Wolff
Zoals voor veel dingen geldt; voorpret is net zo belangrijk als de daad zelf. In het geval van Last Night On Earth was het voorspel voldoende zinnenprikkelend om de verwachtingen hoog op te laten lopen. Toen de avond dan eindelijk daar was, traden wij dan ook vol anticipatie de arena binnen. Plaats delict; De Marktkantine.
Tekst Lisa Gritter, foto’s Christel de Wolff
Bij binnenkomst wordt eenieder uitgebreid gefouilleerd. Geen gewoonte bij concerten, maar blijkbaar wordt er onrust verwacht. Die onrust is er ook, maar het is geen agressieve onrust, meer gezonde spanning. Er hangt iets in de lucht, een tinteling tussen de benen, blosjes op de wangen, iedereen lijkt er zin in te hebben. Zo ook wij.
Last Night on Earth-boksen, foto: Christel de Wolff
Last Night on Earth-boksen, foto: Christel de Wolff
In de hal staat een boksring met ringleider, Sam, die we ook wel kennen als zanger van The Local Spastics en NMTH-favoriet NEED. Het idee van hem als boksringleider zal ongetwijfeld van hem zelf zijn gekomen, zo niet dan is hij goed gecast voor deze rol. Vrolijk, maar zeer serieus en lichtelijk opgefokt is hij met ontbloot bovenlijf druk doende de boksring voor te bereiden op de gevechten. Ik hoor je denken; ‘Werd er gevochten!?’Jazeker. Eerlijke gevechten die voornamelijk zweet produceerden en weinig tot geen bloed en tranen. Of het nu de sluimerende seksuele spanning onder de bezoekers ophief of juist ontketende is onduidelijk. Beide is waarschijnlijk waar. We zien het als een vrij revolutionaire manier om gedonder in clubs tegen te gaan; laat eenieder even los gaan in een ring, dan kan daar buiten geknuffeld worden.
Het is nog vroeg, althans laat dus. Het hele concept van Last Night On Earth is ‘s nachts bands laten spelen als hoogtepunt van de avond in plaats van de gebruikelijke dj’s. Ook over dit idee zouden we graag willen zeggen dat het revolutionair is, maar ondergetekende herinnert zich nog goed het door haar zelf georganiseerde ‘De Nachtmis’ in Ruigoord, waar ook toen al Shaking Godspeed diep in de nacht aan mocht treden. Goed gejat en eerlijk is eerlijk; Last Night On Earth is stukken beter en professioneler uitgevoerd.
De avond wordt geopend door mede-organisator Shaking Godspeed. In het nederig oordeel van sommigen onder ons de meest ondergewaardeerde band van Nederland. De sinds een tijdje geheel nieuwe band gooit er onder leiding van Godspeed-oprichter en frontman Wout Kemkens wat nieuw materiaal uit voorstelling Rumspringa tegenaan en maakt de set verder af met werk van hun vorige albums. We missen de weelderige krullen van Kemkens, maar gelukkig heeft hij twee nieuwe leden aan het gezelschap toegevoegd met prachtige haarbossen die als in slow motion meedeinen op de muziek.
Shaking Godspeed, foto: Christel de Wolff
#volhouwe, foto: Christel de Wolff
We nemen vast een biertje of twee en zeggen wat mensen gedag. Ons kent ons hier in De Marktkantine. De bands worden aangekondigd door Mr. Irrational Library, Joshua Baumgarten, die de bands inleidt met een goede portie activistische poëzie. We brullen aanmoedigend. Het is inmiddels ver na middernacht dus nu is het echt #volhouwe geblazen. We doen ons best. Op de gang lopen we tegen de drummer van Peter Pan Speedrock aan – tevens een fervent kickbokser die de ring later die nacht nog in zal stappen, wij durven dan al niet meer te kijken – en vragen hem bij gebrek aan tijdschema hoe laat ze spelen. Kwart voor vier zegt hij. We slikken, #volhouwe. We nemen even rust in de rookruimte waar plek is om te zitten en desgewenst discussies te voeren over seksisme en/of Frankrijk. De rookruimte is een dichtgetimmerd balkon boven de zaal met ramen die op het podium uitkijken. We zien (die andere mede-organisator en mede-opsteller van het Manifest) Death Alley beginnen en willen snel naar beneden rennen, maar het zicht op de op de losgaande meute beneden is te mooi. We blijven nog even staan en genieten van de mensen en natuurlijk van Douwes wapperende haren.
Death Alley gaat hard, speelt overduidelijk een thuiswedstrijd. Alle vrienden, boekers, andersoortige zogenaamde bobo’s en medemuzikanten staan in de zaal, gemengd met een redelijke hoeveelheid jonge aanwas. Alternatieve jeugd met metalshirts die met vuisten in de lucht de chaotische moshpit voor het podium aanvoeren. Klasse, zoals gitarist Oeds zou zeggen.
Death Alley, foto: Christel de Wolff
Last Night on Earth, foto: Christel de Wolff
Last Night on Earth-crowdsurfen, foto: Christel de Wolff
zZz vs. Last Rites Orchestra, foto: Christel de Wolff
Naarmate de tijd verstrijkt en de hitte in het hele gebouw een damp van menselijk zweet verspreidt die diep in onze poriën nestelt, wordt het steeds moeilijker scherp te blijven. We zien zZz met Last Rites Orchestra, maar krijgen er niet veel meer van mee dan dat het hard was. In de gang zien we joelende mensen rondom de boksring, prachtig uitgedoste travestieten, zwetende jongens met bokshandschoenen groter dan hun hoofd en twee dames die elkaar na een potje vechten liefdevol in de armen vallen.
Het is laat en morgen schijnt niet te bestaan en hoe beter onze laatste nacht op aarde af te sluiten dan met Neerlands hardst beukende band, passend op afscheidstour, Peter Pan Speedrock. De band heeft een speciaal plekje in ons hart en zo te zien bij meer feestgangers. Er wordt geschreeuwd, vuisten worden richting hemel of hel gericht en als een rituele laatste dans zingen we tezamen luidkeels en in koor; ‘Go, go, go, go, Satan, go!’. De drie heren van Peter Pan Speedrock zijn op dreef, zoals ze altijd zijn. Maar, misschien is het vooruitzicht op het aangekondigde einde van de band toch een push om nóg meer te geven, nóg harder te gaan, nóg meer te beuken.
Peter Pan Speedrock, foto: Christel de Wolff
Peter Pan Speedrock, foto: Christel de Wolff
Zoals je een laatste nacht op aarde een beetje kan voorstellen eindigt het licht melancholisch. Wat gaan we Peter Pan Speedrock missen, wat gaan we de nacht missen. In het ochtendgloren, als bij sommige thuisblijvers de kindervoetjes al door het huis donderen, manlief al op de racefiets zit voor een ochtendritje en de vrouw haar eerste downward dog inzet, worden wij bezweet, moe en vervuld van een gevoel van onvervuldheid De Marktkantine uitgeveegd. Iemand roept nog iets over een afterparty in het park en hoewel de lust naar meer groot is, pakken wij de fiets naar huis. In de felle ochtendzon vinden we eindelijk ons bed. We zijn blij dat we de laatste nacht op aarde overleefd hebben, hoewel we ons de volgende dag meer dood dan levend voelen. Voorlopig weer even op tijd naar bed. Tot de volgende editie.
Meer foto’s van Christel de Wolff op haar Facebook-pagina en in de galerij/hieronder.
Roadcrew vs. NMTH battle, foto: Christel de Wolff
Shaking Godspeed, foto: Christel de Wolff
Death Alley, foto: Christel de Wolff
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.