Eindhoven Psych Lab, headliners en gastheren maken het waar, garagerockers maken het af

Eindhoven, vrijdag 10 juni. In een vijandige omgeving bevolkt door troepen van de Grote Guus en de Grote Jan (te herkennen aan de roze hoedjes) houdt één liefhebbersfestival dapper stand. Eindhoven Psych Lab dus en hoewel de aanhangers van Guus zowel de accommodaties, als de treinen en de toegangswegen ingenomen lijken te hebben, houdt de Asterix-vergelijking daar op. Het is de derde editie van deze viering van de psychedelica en aanverwanten in beide zalen van de Effenaar en we prijzen ons gelukkig dat we er wederom bij zijn.

Bekijk ook de portretserie ‘De gezichten van Eindhoven Psych Lab’ door Melissa Verhoeven.

Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Paul Verhagen

FRESH RATS ON RAFTS
Helemaal nadat we ons uit een overvolle trein geworsteld hebben en in de Observatory (kleine zaal) landen voor Rats On Rafts. We openen dus straf postpunkend en kraut groovend bij de Rotterdammers, die meteen die epische Zebradelic track, met dat zeurende refrein, flink doortrekken. Meer gas erop en dan trekt gitarist Arnoud Verheul z’n scheur open voor de toch wel bijzondere, voor Record Store Day uitgegeven, cover ‘Some Velvet Morning’ (van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra). Vervolgens wordt het echt pulserend, nog altijd nihilistisch, compromisloos en een tikje onvriendelijk, maar dansbaar to the max. En nog meer met 1-6-8 (Machine) en een eindeloze versie van Last Day On Earth (alsof ze dat manifest willen boosten). Setje hoor, pfoe, en dan te bedenken dat we deze ‘jongens’ een paar jaar terug al tot een van Nederlands beste livebands doopten. Schrikken dus toen ze onlangs de ritmesectie moesten vervangen, maar bassist Natasha van Waardenburg (Appie Kim, De Nieuwe Vrolijkheid) en de zichtbaar genietende drummer Bram Nigten (Wolvon, Sexton Creeps) houden het ritme strak en uptempo.

TUIN DER LUSTEN VERZACHT FILELEED
Net nadat een fotograaf ons op het hart drukt dat we echt The Oscillation moeten zien, komt het bericht dat de band in de file staat en niet op tijd in de Main Lab kan zijn. Stress bij de organisatie dus, en nog meer stress als blijkt dat ook Useless Eaters (de volgende act in de kleine zaal) in de Grootse verkeersopstopping vastzit. Dikke pech dus. Beide acts worden noodgedwongen naar achter in het schema verplaatst en sneuvelen zo in ons programma. Wel een mooi moment om sfeer, locatie en randprogramma op te snuiven. Zo zijn er twee extra ‘labs’. 1. een Skid Audio Plant in de grote zaal met vandaag Slumberland op zelfgemaakte instrumenten. Speciaalbierenbar ernaast en genieten maar met een Natte Geit of Doerak in de hand. Via een als merch-walhalla aangeklede tussenruimte kom je in het Effenaar-café en daar host (Acid Junkies-held) Stefan Robbers (2.) Modulab, en blijkt maar weer hoeveel muziek (en scapes) je uit modulaire synthesizers kan toveren.

Via het café loop je zo de binnentuin in, een voorname troef van het festival die we bij concerten in de Effenaar nooit eerder ontdekten. Hier heb je hartje Eindhoven een open, vrij toegankelijke ruimte met zithoekjes, vlonders, een stukje water en banken voor de zelfkant van de maatschappij; kortom de perfecte hangout om een pilsje en een rokertje te doen. Of een latte met een worstenbroodje (when in Brabant…) happen en aftoppen met een speciaalbiertje. En een goede locatie ook voor de prima catering. Laat de zon deze vrijdag nu ook nog eens van geen ophouden weten…

AFRIKAANS / ORIENTAALS / LONDENS
Lang verhaal kort -> Er is al aardig wat tijd vervlogen als we de Main Lab weer enteren voor pas de tweede band van de dag. Verrassing! Orchestra of Spheres blijkt live toch een stuk bezwerender en Afrikaanser uit te pakken dan we op basis van het materiaal verwacht hadden. Tof hoor live. Ze zitten meer op die Mdou Moctar Toeareg-vibe van vorig jaar en dat werkt.

FUZZ CLUBBERS THROW DOWN BONES
Throw Down Bones, een Londense band met releases op Fuzz Club, heeft de hele Observatory volgetrokken. En dat voor twee man (met bassist die lijkt op My Baby’s drummer) en een drumcomputer. Maar het moet gezegd; het klinkt supergoed die dikke, wazige psych-tapijten die ze steeds verder uitbouwen. Met veel effecten, loops en daardoor repetitief en psychedelisch, en tegelijk ook met een oriëntaals tintje. Goede spacevisuals ook, die de boel versterken.

HILLS
Hills heeft wel een echte band meegenomen, inclusief drumster en orgel. Net als de Zweedse landgenoten van GOAT kruiden ze psych met wereldse invloeden (India en West-Afrika) en ze bouwen een hele warme vibe in de Effenaar. Versterkt door broeierige gele visuals, die overgaan in blauwe maanlandschappen en de rest van de regenboog. Hills maakt van die eindeloze nummers die nooit knetteren, maar wel erg goed voortbouwen en waar je je volkomen in kunt verliezen.

3D CAMERA
Na een mistige pitstop op de binnenplaats is het programma opeens wel serieus begonnen. Het Berlijnse Camera is aan het stomen in de Observatory. We staan al ernstig hard te gaan op die Kraut-trips als een Belgische een 3D-bril aanreikt. Wow… Later blijkt ze reclame te maken voor een best tof festival: de 10e Yellowstock eind augustus in Geel (B). Die bril doet de ervaring geen kwaad, integendeel, maar ook zonder is het hard trippen.

PARQUET COURTS EN DE GRENS
Eindhoven Psych Lab zit duidelijk in de volgende versnelling met eerst de psych van Hills, de Kraut van Camera en dan die o zo sloppy doch catchy gespeelde punky rock van Parquet Courts. De Brooklyn band opereert nonchalant, zeker qua zang, maar slingert wel achteloos gouden songs de zaal in. Klasse. Ergens in al die psychedelische ervaringen en ettelijke Triple d’Anvers speciaalbiertjes overschrijden we ongemerkt de grens tussen werk en het genot van een pure festivalervaring. Niet zo professioneel…, maar hé: laten we het vooral als een compliment voor het festival opvatten! (goede spin dit)

SONGS VAN TEMPLES NOG BETER
Wat we nog wel weten? De diep doorgevoerde psychrock van het Amerikaanse White Hills komt zeer goed van de planken en is best next level psych. Hoog tijd om naar de grote zaal te gaan voor headliner Temples dan. De UK psychpoppers beginnen wel op tijd en de frontman opereert al net zo achteloos als die van Parquet Courts. De Britten zijn duidelijk meer van de pop en ze hebben nog meer karaats songmateriaal als Shelter Song en het wel erg meeslepende Keep In The Dark, dat we net te luidkeels mee proberen te zingen… Temples houdt Eindhoven Psych Lab een uur in de greep en maakt de headlinerstatus waar.

Zo krijgt een beetje rommelige eerste festivaldag een sterk einde. Morgen meer. Maar eerst naar de trein waggelen voor een terugreis die opgefleurd wordt door Pinkpop hoedjes en verhalen over Red Hot Chili Peppers en Jan Smeets.

---

ZATERDAG

ULRIKA SPACET DIEP MELANCHOLISCH
We komen net op tijd terug in de Lichtstad voor het tweede deel van Ulrika Spaceks set en die Ulrika Spacet ‘m diep melancholisch. Zware drones, met een vleugje noise en ronkende stoner, met behulp van drie gitaren, veel effecten en repetitie. En weer noteren we typische Britse, lijzige zang. Boeiende start, we beloven een hele set mee te pakken op Best Kept Secret volgende week.

PAUW MET NIEUWE VEREN
PAUW in de herkansing hier, nadat vorige keer een zieke toetsenist roet in de psych gooide. Hij is er weer niet bij, want de halve bezetting is vervangen. Frontman Brian Pots en drummer Rens Ottink worden nu bijgestaan door een nieuwe toetsenist en een bassist die wel erg bekend oogt… Het is Roel Blommers, die naast onder meer traumahelikopter ook de EP en plaat van PAUW produceerde. Pots looft z’n skills tegenover het publiek: “Als je een keer wilt opnemen in Eindhoven moet je bij hem zijn.” Om even later in het café te grappen: “We zijn de Kane van de psych”. De nieuwelingen doen nog niet zo lang mee en de toetsenist zit er toch even naast in het tweede nummer. PAUW heeft – zoals veel bands op de Main vandaag – wat last met het podiumgeluid, maar klinkt verder toch weer als de bekende klok. En dus: Meer psychpop dan rock, errug space en psychedelisch. Nummers als Visions en High Tide (met dat prettige Day Tripper riedeltje) zijn meeslepend en herkenbaar genoeg om mee te neuriën in de halfvolle Main Lab, waar visuals en lichtplan wel wat veren verdienen. PAUW doet qua materiaal eigenlijk niet onder voor een Temples, maar moet dit weekend live toch de meerdere erkennen in de Britten. Benieuwd hoe de band zich ontwikkelt in deze bezetting en nu de kernleden afgestudeerd zijn.

Tussendoor kun je natuurlijk even in de tuin hangen, of je blijft in de Main Lab, zoekt een diepe plastic stoel achterin en laat de knisperende elektronica van The Flipside Paradox over je heen komen. Lekker. Die wordt echter wel een tandje te experimenteel als de soundcheck begint. Oef. Even buurten bij 10.000 Russos, dat hard groovet in de afgeladen Observatory. En weer snel terug.

RADAR MEN FROM THE MOON RELEASET EEN RAVEMONSTER
En rap ook, want de gastheren (mede-curatoren en -initiatoren) van Radar Men From The Moon staan klaar voor de releaseshow van die erg lekkere nieuwe space-Krautplaat Subversive II, waarop de Eindhovenaren weer meer richting dance (acidtechno/psychhouse) gaan. Straks even het vinyl scoren, nu spacen. Dancey, maar wel met instrumenten gespeeld en dat is knap met deze groove en dit straffe ritme. Niet zo volledig analoog als het Oostenrijkse Elektro Guzzi, in de basis meer zoals Föllakzoid ook van Kraut naar elektronisch beweegt (maar dan met meer punch). Het eerste stuk duurt al bijna 20 minuten en het publiek reageert extatisch. “Dus dit is nou Underworld?”, grapt iemand. “Bijna”. Zit wat in. Enige nadeel van de livevertolking van nummers als You Filled the House with Merciless Sand is dat het veel opbouw vergt en we zaten er net zo lekker in. Misschien is het een idee om dan de songstructuren wat meer in elkaar over te laten vloeien? Met Masked Obedience is dat ‘probleem’ opgelost: direct hard knetterende elektronica. Toch een slimme, afwisselende en goed opgebouwde set: Van industrial met techno-sounds zwelt het nu aan tot regelrechte rave. Er staat hier al iemand met z’n vuist in de lucht te pompen. En terecht. Totale overgave en extase en twee vuisten nu… Man, wat heeft die band zich ontwikkeld vanaf die stoner-begindagen.

FLAMINGODS ON WHAT?
Weirder dan Flamingods wordt het vermoedelijk niet. Twee drummers die veelvuldig wisselen tussen traditionele kit en een opstelling met conga’s. Ehm nee; nog meer percussionisten die tussen djembé en pads en toetsen heen en weer rennen en een gast met een bonte fez op z’n kop, op gitaar en zang. De wereldmuziek is nog veel ongrijpbaarder dan de leden. Maar ze gebruiken dan ook instrumenten van over de hele wereld. Aanvankelijk is het wel erg wazige exotica, dan wel wat opzwepender. Flamingods heeft ook iets Afrikaans te pakken, niet zo binnen de lijntjes als Mdou Moctar vorig jaar en ook wat wisselvalliger. Wel fascinerend om naar te kijken. Dan een bezwerende oriëntaalse song. En Hyperborea dat volgens de frontman over een “far away mystic place” handelt en “lots of reverb” bevat. We raken de draad weer kwijt, nu niet door de vele instrumentwisselingen, en vragen ons vooral af: Welke shrooms doen die gasten eigenlijk?

THE GERMANS, THE MALE STRIPPER AND THE SAUCE…
Verheugden we ons al op: The Germans uit België (…). Leipe zuiderburen die met wat oriëntaalse Kraut en psychrock op Eurosonic scoorden. Die zanger treedt nu meer naar voren, waardoor de muziek harder binnenkomt. Net als je denkt: waar is die wazige gast in rode netkousen die vorige keer…?, komt de bebaarde live-troef aanlopen. Ditmaal in zwart tenue met cowboyhoed. Hij flirt met de gitarist en door de rook kunnen we net zien hoe hij op de versterker klimt en begint te strippen. Stuwende techno nu en The Germans laat blijkbaar toch die 40 minuten durende titelsong van laatste album Are Animals Different achterwege. Zonde. Roodbaard keert terug in roze shirt en na wat sensuele manoeuvres volgen netkousen en nog wat verkleedpartijen. Ok… Dan een act waarbij hij die tanga, die al akelig diep in z’n bilnaad getrokken was, eerst met mayonaise (?) vult en uittrekt. Vervolgens smeert hij zich van kruin tot teen in met de saus en moeten we bekennen dat we toch wat afgeleid zijn, tikje geschokt ook. Gelukkig weten we allemaal dat Belgische mayo zoveel lekkerder is dan Nederlandse. In de superhete (denk: graden) Observatory gaat de muziek ook in de volgende versnelling, terwijl de zanger standje Prince gevonden heeft. Muzikaal weten ze de tongen ook wel los te maken.

NO JOY
No Joy is inderdaad geen Joy. Wel fijne shoegaze noise, met eindelijk een frontvrouw op het podium. Jammer dat de geluidsmix wat achterblijft aanvankelijk, maar gaandeweg komt haar stem meer bovendrijven. Kort door de bocht is het alsof Courtney Barnett met shoegazers Slowdive en noiserockers Sonic Youth stoeit en dan doorschakelt naar post-grunge. Spannende visuals ergens tussen een tapijt van tiewraps en een duistere priesteres, maar het geheel komt toch niet echt over.

FÖLLAKZOID IN THE VOID
Yeah, een didgeridoo sample! Zo vol als bij Föllakzoid was Eindhoven Psych Lab nog niet eerder. Zo psych hebben we het ook nog niet gegeten. Smullen met uiterst laidback doch dampende en onverbiddelijk groovende Chileense Kraut. Verslavend! Naast de superbe visuele invulling vanavond lijkt het trio zelf ook wat aan de live-uitstraling te hebben gedaan. Althans, de gitarist heeft de versteende shoegaze-pose losgelaten en we hebben hem nog nooit zo hard zien rondspringen. Het gaat dan ook erg lekker in de aanwezigen. Knap; zo met de rem erop lijken te opereren en zoveel euforie teweegbrengen. Dit lijkt overigens slechts een klein deel van EPL met me eens, zo aan de geringe dansbereidheid af te lezen. Het applaus daarentegen… Föllakzoid is natuurlijk ook uiterst geschikt om met gesloten ogen op weg te spacen. “Gracias, thank you.” Topshow. Triple d’Anvers tijd.

BEZWEREND GOAT DAAGT ALLE ZINTUIGEN UIT
Geruchten dat de Zweedse band uit elkaar zou gaan en dat dit weleens de laatste Nederlandse show kan zijn, hebben in ieder geval bij ons de anticipatie flink aangewakkerd. Zeker na eerdere shows op Roadburn, Incubate en Lowlands. En GOAT maakt het waar, zoals alle headliners het gisteren en vandaag ook waarmaakten. De band opent rustiger, zoals nieuwe single I Sing In Silence voor ons ook niet de interessantste kant van wereldmuziek benadert. Maar vanaf de derde song is het raak. Bezwerende Afrikaans-oriëntaalse wereldmuziek uitgevoerd door een stel gemaskerde mannen uit (naar verluidt) een dorpje in Noord-Zweden. De band is geweldig, retestrak en continu groovend. De ritmiek is enorm belangrijk, maar de grootste troef is dat ze aangevoerd worden door twee zangeressen/danseressen in uitbundig groen en geel gewaad. De muziek is al enorm opzwepend en als het duo dan in koor zingend en bezwerend dansend het publiek gaat uitdagen, dan hebben ze ons echt te pakken. Koebel, sambaballen en wat wilde sprongen erbij helpen ook. GOAT heeft dat ook nodig, er zitten lappen muziek tussen die niet heel ver van kabbelend verwijderd zijn. De band is op z’n best als die wereldmuziek met heavy bassen wordt neergezet. De Toeareg-kant van een Stonegoat is al dikke prima, maar de opzwepende groove en doomy toon van (Boy you better) Run To Your Mama Now is echt subliem. Zeer broeierig. Dit behoort absoluut tot het beste van twee dagen EPL.

AUDACITY STEEKT DAN TOCH DE PIT IN DE FIK
Het Gruismeel (lokale organisatie voor de betere, rauwe underground fissa’s) deel is al even aangebroken en hoewel we vanwege de laatste trein gisteren Useless Eaters en vandaag Iguana Death Cult missen, kunnen we wel Audacity meepikken! Glas halfvol dus en bovendien is de Californische band ook een zeer volwaardige afsluiter. Omschreven als de oergarage-band van het vermaarde cassettelabel Burger Records, serveert Audacity vooral opruiende partygarage. Damn. Denk aan het mididen tussen Fidlar (pakkende songs), Weezer (stem en zanglijnen) en together Pangea (partygarage gehalte). Vier man sterk, met twee gitaristen en vooral die catchy samenzang gaat die aanstekelijke garagerock ’n roll als de brandweer door de Observatory. Daar is dan ook binnen no-time een serieuze pit. Eindelijk bier in de lucht, ongecompliceerde muziek lijkt het volk te denken.

Als je die ‘kids’ hier ziet losgaan… dan zie je misschien ook wel precies het probleem van Eindhoven Psych Lab: het merendeel van het programma ontbeert de ballen om jeugd aan te spreken en met erg goed binnen de lijntjes gespeelde psychedelica trek je ook geen groot publiek. Neemt niet weg dat dit een opvallend sterk geprogrammeerd festival was, evenwichtiger ook dan de vorige editie. Een plek bovendien waar de Eindhovense scene zich laat zien van vers tot oudgediend: van Lookapony (preparty) en Tamarin Desert (dj-team) via Mozes and the Firstborn (gasten) tot curator Radar Men From The Moon, Stefan Robbers en Denvis. Handjes op elkaar én samen voor een vierde editie in 2017.

Meer foto’s van Paul Verhagen in de galerij onderaan en op zijn website. Meer Eindhoven Psych Lab foto’s in de Portretserie ‘De gezichten van…’ door Melissa Verhoeven.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

---