Best Kept Secret: ziek goede Dinosaur Jr., freaky HO99O9, briljant EITS, slamdunkend Indian Askin en fucking goed Preoccupations

Voor de vierde keer in vier jaar ben ik op weg naar Best Kept Secret, een van de mooiste festivals van Nederland. Niet alleen omdat de line-up en locatie elk jaar fantastisch zijn, het festival op de Beekse Bergen in Hilvarenbeek ligt ook nog eens om de hoek. Het vooruitzicht is dus onderweg vanuit Tilburg, lekker op het fietske, ondanks de weersvoorspellingen zeer rooskleurig. Veel bands, bossen, bier, buddies (mijn halve thuisdorp -Horst- en mijn halve thuisstad -Tillie- zijn op het festival) en foodtrucks! Let’s go.

Sjors Driessen (aka Topsy Turvy Magic) maakte tekeningen
Jan Rijk maakte foto’s
Ingmar, uw vaste verslaggever moest waterskiën met topmodellen (wat een leven)
Niek Nellen gaf zijn mening over muziek

DIIV
“De liftmuziek van onze generatie”, zegt illustrator Sjors over DIIV. Enigzins respectloos, vooral aangezien Destroyer, die twee dagen later staat, nog steeds echte (goede) liftmuziek maakt. Geen waardeoordeel verder. De cracky ogende band moet er trouwens maar aan gaan staan: als ietwat onbekende indie band, die vooral rondreist in de Pitchfork lezende, Neutral Milk Hotel luisterende festivalwereld, hier een gigantisch veld van de Mainstage moeten bespelen. Voor een publiek dat nog aan het acclimatiseren is. DIIV is een van die bands die er elk nummer zo’n 50 riedeltjes uit pompt. Bijzonder aangenaam om naar te luisteren maar ook zeer uniform in sound en structuur. Ik merk dat ik elk nummer verlang naar wat rust om echt te luisteren naar een riedeltje, zoals ik bij veel van die eind 2000 bands vaak had (Real Estate was er ook wel eens schuldig aan). Het publiek kan het wel waarderen en ik moet concluderen dat DIIV er nog verdomd goed mee wegkomt. Nu op BKS, in 2032 te horen in de lift van de Interpolis!

Moon Duo
Ooit stond ik ietwat lauwtjes tegenover Moon Duo en Wooden Shjips, zoals ik altijd ietwat lauwtjes tegenover spacerock heb gestaan (terwijl ik dan weer zeer gefascineerd ben door meteoren en ruimte shit; het heelal is fascinerend). Five, het podium waar op BKS alle interessante acts staan, trilt van de lang uitgesponnen tracks die zo op bepaalde momenten de perfecte resonantie krijgen met aangrenzend riet en staand-slapende festivalbezoekers. Dat die uitgesponnen tracks deze keer wel erg lang aanvoelen, zoals het enige nummer dat ik zo aan kan wijzen ‘In The Sun’, valt me deze keer wel op. Ik denk vooral terug aan de show van Moon Duo op Beaches Brew vorig jaar, die toch echt wat sneller, wat meer rock ‘n roll was. En toch vijf nummers langer was, zoals Setlist.fm bevestigt. Het zal de headbangers vooraan een worst wezen, die zitten een uur lang in de perfecte woestijntrip. Even is het niet klam en koud en alles trilt.

Beach House
Van tevoren werd er over de app een kleine discussie gevoerd of Beach House wel goed recensiemateriaal zou zijn voor Never Mind The Hype. Nou zat de redactie in een andere provincie en ik heb altijd zin in Beach House, dus die discussie was snel voorbij. Weinig bands dit festival die zo instant herkenbaar zijn als Beach House trouwens. Blikken drums, orgeltje en de zachte, zoete stem van zangeres (even googlen) LeGrande, die ik altijd liefkozend “het haargordijn” heb genoemd, komen je uit de Two tegemoet zweven. Wat meteen opvalt is dat het al goed druk is. Naar voren lopen is altijd wel te doen in Two (linkvoor is plek) en ik vraag me even af of dat ook verwacht wordt van professionele recensenten. Aangezien er toch nooit geen klote te zien is op het podium bij Beach House (en het geluid op BKS overal echt top notch is) blijf ik half in de tent wat zweven. Prachtige nummers in de set hoor, met gelukkig zo 50% nummers van Bloom en Teen Dream (die voor mij de zomers van mijn “jeugd” waren) en 50% van de wat tegenvallende platen Depression Cherry en Thank Your Lucky Stars. Ik zie wat mensen knuffelen en ik zie iedereen wiegen. Beach House valt nooit tegen.

Beck
Deze ga ik kort houden voordat ik domme dingen zeg over een band waar ik niets van weet. Ik heb Beck nooit geluisterd en weiger Wikipedia/Setlist.fm achtige stukken te gaan schrijven op het internet waarbij ik een klein stukje over de geschiedenis en het belang van Beck schrijf waarna ik wat over het publiek zeg.
Ik vond Beck saai en vond het zwak dat de akoestische gitaar-riff van Loser uit een doosje kwam. Drie nummers gezien en weggelopen. Hoorde gemixte verhalen en hoop voor fans en dronken mensen achter op het strand dat het tof was. Heb later nog flarden gehoord van Sexx Laws en bedacht me dat dat nummer toch echt goed is. Einde recensie.

Preoccupations
Over de naamsverandering van Viet Cong naar de nieuwe, te veel klinkers bevattende naam (ik vraag me af hoe vaak medewerkers van popzalen en festivals deze naam moeten dubbelchecken voordat ze hem invoeren in hun CRM), hoeft niet al te veel geschreven te worden. Ik had liever een ‘zetterverletter’ gehad à la Ciet Vong maar afijn. Details. Tijdens het stukje lopen vanuit het tegenvallende Beck naar Stage Five bedenk ik me dat ik vooral zin heb in iets boos. Er is nog weinig echt boos geweest op BKS. Veel psych en wat poppy gitaardeuntjes maar weinig muziek waar een Skinny Puppy en of Bauhaus fan blij mee was geweest (als die hier al rondlopen).

Als die hier al rond zouden lopen waren ze bij deze show van Preoccupations, want met opener Continental Shelf (wat een goed nummer) en nieuw nummer Anxiety zit de duistere synth-vibe er goed in. Maar het is niet (alleen) de duisternis, maar vooral het creëren van spanning en juist ook wegkappen van opbouw. Onnodig lange opbouw is iets waar veel “mindere acts”, die in alle eerlijkheid een grilliger main stage-publiek moeten bespelen, zich schuldig aan maken. Uiteindelijk is een, bijna irritant lange, rampartij in het nummer “Death” een waardige afsluiter. Duister, irritant en daardoor juist fucking goed.

---

ZATERDAG

Het parkeren van een fiets en 100 meter lopen naar de entree van het terrein bleek ver en lang genoeg om compleet nat te regenen. Zeik- en zeiknat. Goed voorbereiden op een festival is me al jaren vreemd en daarom loop ik vandaag de hele dag doorweekt rond. Meerdere stortbuien zullen later het festival terrein omtoveren in poelen modder en de festivalbezoekers omtoveren in verzopen katten, maar dat kan de stemming en de sfeer niet drukken, mede dankzij de strakke organisatie en de goede faciliteiten. Het betekent gewoon: nergens zitten, veel lopen, veel bier en af en toe schuilen bij een band die je niet wilt zien. Al met al geen ramp.

Rat Boy
Door dat hondenweer mis ik dus Audacity en Bewilder en door de tweede helft van België mis ik het eerste stukje van Rat Boy. Stiekem boeide me dat ook niet, aangezien ik van tevoren al een hekel had aan dit Engelse straatschoffie, die met zijn band muziek maakt die soms akelig op de rapmetal van de jaren 2000 lijkt (een genre waar ik vroeger natuurlijk, zoals veel van mijn generatiegenoten, fan van was). In een groene slobbertrui slentert frontman Cardy, oftewel Rat Boy over het podium, en brengt in plat Brits een slackerige rock-rapplaat. Hij probeert zo om de 30 seconden de energie van het publiek te stelen. Hij bedoelt het natuurlijk oppeppend, maar na twintig keer “come on, give me your energy” aan te hebben gehoord, komt het op mij toch echt over alsof hij mijn kostbare festival energie echt wil. Het is dat hij er bij blijft lachen. En toch… na een paar nummers van de show begint de tent te leven en speelt de band met meer vuur: de nummers gaan meer richting The Clash, de drummer gaat wat meer tekeer en er word goed ge-pit vooraan. Wat begon met een hekel aan eindigde met een klein zwak voor. Hij blijft irritant, maar het kan ook zomaar wat worden.

Verder: wel een fantastisch filmpje op internet van Rat Boy laatst. Dat is ook wat waard.

Sleaford Mods
Van de ene Britse act zo over op de andere. Waar Rat Boy het vervelende, net iets te hard pratende mannetje in de kroeg is, zijn Sleaford Mods de potige working class gasten die geen tijd hebben voor vervelend zijn en buiten vervaarlijk ogend staan te roken.
Ik zag Sleaford Mods voor het eerst op dit filmpje, spelend voor Rough Trade in Engeland en was meteen fan. Het eerste wat me dus te binnen schoot terwijl ik vooraan in stage Two stond, waar toch zo 5000 mensen binnen kunnen*, is dat ik nooit had gedacht dat Sleaford Mods ooit van die stoep in London op een volle, en zeer enthousiaste festivaltent in Hilvarenbeek zouden belanden.

Snel dan even de podiumopzet uitleggen: een gast drukt op play op een laptop, een andere praat 3 à 4 minuten furieus over alles wat hem ergert. Iedereen vindt het fantastisch, al lijkt de tent niet te delen in de woede van frontman Williamson, die met zenuwachtige tikken op het hoofd zijn aanklacht tegen de wereld eruit gooit. Nee, de tent is eerder geamuseerd, doet zijn tikken na en juicht iedere keer enthousiast als een van zijn tirades er op zitten. Wij, als festivalbezoekers, hebben meer weg van de man achter de laptop. Helemaal geen kut uitvoeren, op de play knop drukken, rustig een stapje terug nemen en in de rukbroek een volgende pilske open trekken en af en toe wat mee mompelen.

Een anekdote tussendoor
Zoals jullie weten hangen festivals aan elkaar van meer dan alleen bands. Er zijn ook vrienden die dronken dingen doen. Waar je dan zelf niet bij was, maar waarvan je daags erna de anekdotes krijgt. Ik deel graag een van die goede anekdotes:

Een vriend van me was ‘s nachts op de camping zijn tent aan het zoeken. Na een kleine tocht dacht hij zijn tent gevonden te hebben en trok zijn schoenen uit voordat hij de rits open maakte, om zo in bed te kunnen stappen. Plots zag hij dat er al iemand in zijn tent lag en in plaats van te denken “shit, ik heb de verkeerde tent” en sorry te zeggen probeert hij die persoon de tent uit te trekken. Onder hevig protest en na een kleine worsteling wordt mijn vriend weggejaagd. De man gaat weer slapen en mijn vriend loopt zonder zijn schoenen de nacht weer in. Zijn schoenen vond hij nooit meer terug. Kijk, dat vind ik knap.

Ulrika Spacek
Na onwijs veel goede verhalen te hebben gehoord over Ulrika Spacek het afgelopen jaar, vooral op Eindhoven Psych Lab vorig weekend, en gelokt door een belofte dat er “fuzzy” gitaren zouden zijn, sjokken we weer vlug van Two naar Five (wat toch de route van het festival blijkt te zijn) om eens te gaan gücken bij de Britse band. Van die Britsheid is deze keer, in tegenstelling tot Sleaford Mods en Rat Boy, weinig te merken. Wat wel meteen opvalt is de heerlijke warme, fuzzy klanken die ons tegemoet komen. Na twee dagen redelijk wat psychy klanken te hebben gehoord is het echt een plezier om eindelijk wat body in een gitaar te horen en natuurlijk een goede opmaat naar de sounds van Dinosaur Jr., waar ik al het hele weekend naar uitkijk. De rest van de set zou, naar alle eerlijkheid, weinig over te zeggen vallen. Muzikanten die met de band, in elkaar gekeerd, een dynamische set spelen met veel melodie en energie. Qua show niet indrukwekkend, maar wel de eerste band die ik thuis weer ga draaien.

Dinosaur Jr.
Het is raar om een band te gaan zien die al 30 jaar meedraait en dan tijdens de show tussen mensen te staan die ze al meerdere malen in hun “glorie” jaren mee maakten. Alsof je over 10 jaar naar de laatste turnwedstrijd van Epke Zonderland gaat en die slechts nog een koprol doet. Gelukkig zijn die gloriejaren voor Dinosaur Jr. wat mij betreft nog niet voorbij, want zelfs met een doodzieke J. Mascis, die de show zittend op een krukje voor een immense Marshall stack deed, was het onmiskenbaar waarom deze band zo belangrijk is geweest. Emotioneel, vol en met zoveel energie dat de voorste rij, zelfs met ultra agressieve security, af en toe van geluk bij elkaar in de armen viel. Iedere solo van J. Mascis heeft meer persoonlijkheid dan de toetsenist van elke andere band op dit festival. Lou Barlow op zijn basgitaar zien slaan is iets wat ik elke dag zou willen doen. En de drummer, wiens naam ik niet ken en ook niet zal onthouden als ik het Google, staat op het einde nog even lachend op en jut zelfs het publiek op.

Toegegeven, de show begint wat zwak, maar vanaf Watch The Corners zit de sfeer er goed in en zelfs nieuw nummer Tiny kan al op veel respons rekenen. J. Mascis lacht geen enkele keer en lijkt elk moment om te kunnen vallen en het is maar een geluk dat hij zo’n belachelijk goed gitarist is dat de solo’s geen moeite kosten, anders was dat zeker gebeurt. Het publiek zingt mee, de band speelt en iedereen realiseert zich hoe goed gitaarmuziek kan zijn. Dinosaur Jr. als jullie nooit stoppen met muziek maken dan ben ik gelukkig.

Side note: eigenlijk zou iedereen elke band helemaal vooraan moeten gaan kijken. Ik denk dat ik zelfs Editors weer leuk zou vinden als ik helemaal tegen de barriers zou staan. Sta je wel tussen Editors-fans, dat is dan wel weer vervelend.

HO99O9
Dit was de beste show van Best Kept Secret. Verreweg. En ik kan en wil er eigenlijk niet te veel over zeggen. Ingrediënten: twee beesten van frontmannen in absurd freaky pakjes, een gigantisch goede drummer, gitaarsamples uit een blikje die allemaal resulteren in een kneiterharde mix van hardcore en hiphop. Death Grips meets Bad Brains meets MC5 meets Ol’ Dirty Bastard. De hele show stond ik vooraan in de steeds groter wordende, scheldende, spugende en ontbindende moshpit.

Ah fuck it, hier is niet te beschrijven hoe totaal ontspannend het was om na een dag aandachtig opletten bij bands de totale chaos in te gaan. Kijk het filmpje hieronder dan krijg je misschien een heeeel klein beetje een idee hoe een h09909 show is. Next level. Mijn nieuwe favoriete punkband:

 

---

ZONDAG

Ah, de zondag. Mooi weer op het programma; dat is voor de meesten het belangrijkste. Lekker zitten in het gras en zonnebrillen kopen op het marktterrein(tje). Echt chillen kon nog niet eerder dit weekend en er wordt ook meteen aardig gebruik van gemaakt. Het is al vroeg druk op het festival en de aanwezige looproutes tussen de tenten worden voor het eerst onder druk gezet door groepjes zittende mensen. Een beetje ‘schravelen’ tussendoor is niet erg, iedereen heeft het chillen verdiend. Ik vind het verder nog steeds wel sneu voor de brandweer, die op het aangrenzende meer rondjes moet tuffen, steeds op zoek naar mensen die gaan proberen te verdrinken, maar ik heb nog niemand zien zwemmen. Misschien is het volgend jaar goed weer mannen. Misschien volgend jaar.

Explosions in the Sky
Ik ben 26 jaar. Dat is blijkbaar al oud genoeg om voor meerdere bands jeugdsentiment te hebben dit festival. Voor EITS is dat sentiment in ieder geval groot. Groot genoeg om de briljante Ryley Walker links te laten liggen (sorry Ryley) om naar de vroeg spelende post-rockband te gaan kijken, die dus al om 13:30 in Two op de bill staat. Na voor de derde dag op rij het ritje van Tilburg naar Hilvarenbeek te hebben onderschat, mis ik een deel van de set en ben dus erg blij dat de band nog een paar klassiekers speelt op het eind. Post-rock kan nog steeds leuk zijn! Soms ben ik namelijk wel eens bang dat ik geen post-rock meer kan horen; een epische opbouw is na 1000 epische opbouwen namelijk niet meer episch. Die sherpa’s die elke week de Everest opgaan zijn waarschijnlijk ook blij als ze thuis zijn.

Maar waar EITS altijd meester in is geweest is emotie oproepen zonder woorden. Het kippenvel staat me namelijk dik op de benen wanneer ze afsluitplaat “The Only Moment We Were Alone” spelen. De bijna teder aanvoelende laatste riff die ze inzetten naar een massief en furieus slotakkoord. Briljant. Hier wordt het festivalpubliek, dat de moeite deed om vroeg op het terrein te zijn, beloond met een van de beste shows van het festival.

Indian Askin
Het is altijd goed om even “de concurentie” te gaan bekijken. Indian Askin is naar mijn weten de enige jonge Nederlandse band op het festival (Bewilder telt niet want die hadden in de 00’s al een een hit; al is Forza dat nu ook zeker) en Sevn Alias dropte de ball met een zwakke set. Indian Askin speelt hier natuurlijk een van de grotere festivals van Nederland en je moet er maar aan gaan staan als beginnende band. Door de mand vallen en/of een vervelende 3voor12 recensie krijgen is echt vervelend en resulteert vaak in (god help ons) klagende managers.

Van dat alles geen sprake: Indian Askin slamdunkt hier een fucking vette show. Feest, energie, vernuftige tracks en een frontman met snor die op perfect nonchalante wijze het publiek bespeelt. En veel lachende gezichten op het podium. De nummers gaan van garage-achtige popplaten tot straight-up bluesy rock ‘n roll bangers, Het laatste nummer komt na drie a vier omzwervingen steeds terug op dezelfde groove en na elke omzwerving wordt het publiek enthousiaster. Dat draagt in het laatste nummer, helemaal verdiend, de band letterlijk op handen. What up! Ik had het zowaar gemist: Indian Askin is echt goed. Chapeau, chapeau.

Ezra Furman
Tijdens Ezra Furman is het vooral tijd om even bij te kletsen met fotograaf Jan Rijk, die als een topsporter met telelens in de broek het festival oversprint om elke keer op tijd in de fotopit te zijn. Ik vraag hem of er ook wel eens gemoshed wordt in de fotopit, maar dat valt blijkbaar vies tegen. Ik zie dat achter ons in de tent een bont gezelschap het podium oploopt, onder leiding van een man in een kapiteinsmutsje. De tent staat voor een kwart vol. Het is ook al wat laat op de zondag en de beste man moet concurreren met Two Door Cinema Club en mensen die een goed plekje bij Wilco willen hebben. Het kan voor de aanwezigen de pret niet drukken.

Ezra Furmans, blijkbaar geen familie van Ezra Koenig, set wordt gedomineerd door veel swingende rock ‘n roll, met af en toe een vleugje doo-wop. Barpiano’s, saxofoon-solo’s en een zeer diepe bariton van de pianist; alles zorgt voor een gezellige sfeer in de halflege stage Five. Volgend jaar misschien geen slecht idee om nog net iets meer ongegeneerde swingbands te boeken BKS!

Fat White Family
In een gigantische bak met galm staan zes drugsverslaafde freaks op instrumenten te rammen. Ik ben blij dat ik hier sta, want na meerdere malen deze band mis te zijn gelopen (ook hun beruchte optreden drie jaar geleden op hetzelfde podium) sta ik er dan toch eindelijk aan. Livereputatie is voor Fat White Family altijd belangrijk geweest: het lokte mensen naar hun shows, waar de band vaak halfnaakt en helemaal naar de klote stond te spelen. Gelukkig of jammer genoeg spelen ze deze keer gewoon een goede show met veel nieuw werk en een nieuwe gitarist die eruit ziet alsof hij ooit gitaren stemde bij The Damned. Veel van de afzonderlijke nummers kan ik niet herkennen in de gigantisch slecht afgestelde sound (waarschijnlijk bewust), maar aan pure energie heeft Fat White Family vandaag genoeg.

Hopelijk komen ze ooit van de drugs af trouwens want de leden zagen er slecht uit. Dan kunnen al die recensenten er ook over ophouden in hun stukjes.

Oneohtrix Point Never
Zelfs voor een fan als ik was het geluid bij OPN absoluut niet te doen. Waar de complexiteit van de nummers, plethora aan vreemde geluiden en zorgvuldig gecomponeerde tracks juist altijd de aantrekkingskracht van producer Daniel Lopatin (ook een van de breinen achter ANONHI, die dit weekend op Down The Rabbit Hole staan) zijn geweest, wordt er deze nacht in Stage Five vooral absurd veel gescheurd op de koploze gitaar van de dude die naast Daniel staat. Het geluid staat onhoudbaar hard en de mensen die vanuit Stage One aan komen zwerven, natuurlijk op zoek naar een feestje na het afsluitende Main Stage concert van Jamie XX, kunnen er duidelijk net zo weinig mee als ik. Ik ben fan, maar dit was gewoon kut. Dappere boeking van BKS, briljant producer en nog veel toffere spot op de timetabe, maar de vervreemding waarop ik had gehoopt sloeg vooral om in ergernis. En piepende oren.

Einde
Minder kut is de terugweg. Lekker op het fietsje, met een fantastische drie dagen festival in de benen en beschadigde trommelvliezen. Napraten over alles wat we zagen en alles wat goed was. Props aan de organisatie, programmeurs en mensen die dagenlang het water weg moesten pompen. Ook props aan de gast van Friendly Fire (de organisatie achter het festival), die op het einde de eigen security rustig probeerde te houden nadat deze nogal geërgerd omsprong met festivalbezoekers. Dat is waardering voor je bezoekers en een mooi laatste beeld voordat we naar naar huis gaan.

Bedankt en tot de volgende!

Meer foto’s van Jan Rijk, waaronder ook Editors, Wilco, Vant, Low, Bombino, Minor Victories, Black Box Revelation en vele andere acts in de galerij hieronder en via zijn website Dutchpix.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

---