Tourverslag: RUV met Strand of Oaks en Tyler Bryant door Europa

RUV beleefde een aardig drukke zomer. De Twentse bluesrockers brachten in het voorjaar de debuutplaat uit en konden in het heetste van de Hollandse strijd oogsten. Onder meer Zwarte Cross beet toe en ze mochten ook de support doen voor de Nederlande en Duitse data van Tyler Bryant & The Shakedown. Oh ja, en de mannen mochten als begeleidingsband van Strand Of Oaks Tim mee naar onder meeer Welcome To The Village en Cactus Festival. Eenmaal terug bedachten ze begin augustus een Horizon Toer die ze onder meer over de Wadden voerde. Not bad, not bad at all.

Terug naar juli: Drummer Ruud Gielen hield voor NMTH (en muze Steve) een dagboek bij van de belevenissen in de eerste zomermaand. Daarbij kwam het extra mooi uit dat NMTH-fotograaf Maron Stills mee was voor de docu- en tourfotografie.

DINSDAG 3 JULI
Lief dagboek,
De dag waar we naar toe hebben gewerkt breekt aan. De afgelopen weken gemiddeld 2 shows per week gedaan om klaar te stomen voor de juli tour. Vanavond begint onze 3-daagse support voor Tyler Bryant & the Shakedown. Op de dag van onze plaatrelease kregen we de bevestiging binnen dat we de Nederlandse en Duitse supports mochten doen voor TBSD. Het voelt nog als gisteren, euforie in de kleedkamer. We verzamelen in Lemele waar Jim woont om de bus in te pakken, waarna we naar Uden rijden. Rit van een kleine 2 uur, helaas beschikt onze geleende bus niet over airco. Fuck, 28 graden vandaag…

Eenmaal in Uden weer even knuffelen met de mannen van the Shakedown. Sinds november vorig jaar in De Helling niet meer gezien. Onze buddy Etjen is er ook, hij is de gehele Tyler en Strand of Oaks tour mee op pad als tourmanager. We sjouwen wat en nemen een biertje in de kleedkamer. De dinsdag trekt nog genoeg publiek om de kleine zaal bijna uit te verkopen. Dagboek; het is warm, de zaal is vol en het valt me tijdens het spelen op dat deze band een enorm jong publiek trekt. Ik heb nog nooit zoveel jeugdige meisjes op een bluesrockband zien afkomen. Het publiek vindt RUV zichtbaar tof. We doen er nog een schepje bovenop bij het laatste nummer ‘Ouroboros’.

Veel applaus is voor een supportband altijd super tof. Het publiek komt namelijk in eerste instantie niet voor jou. Na de show drukt Etjen me geld in de hand voor een hotel in Middelburg, er was iets mis gegaan met z’n slaapadresje.. Ik kijk hem bijna verliefd aan, we ruimen verder op, ouwehoeren nog wat met iedereen en rijden een kleine 15 minuten naar ons slaapadres.

WOENSDAG 4 JULI
We rijden de vrouwenpolder Zeeland in wanneer Tim me een berichtje stuurt. Gear bespreking voor volgende week. We repeteren met Tim voor de drie Strand of Oaks festivalshows. Hij vliegt vanaf Philadelphia naar Schiphol met alleen kabels en pedalen, of wij gitaren voor hem hebben.
Daarna een korte wandeling over het strand en net op tijd voor de incheck naar het hotel om even de zoutplekken uit de broek te wassen. Fuck maar één broek mee voor deze dagen…

Zelfs de promotionele instore show van TBSD trekt De Spot niet afgeladen vol op woensdagavond. Er is helemaal niets aan promotie gedaan waardoor Etjen zelf nog aan wat touwtjes moest trekken. Het podiumgeluid is wel te gek en de show verloopt zeer soepel. Na de show pakken we de paling in en gaan we naar ons net iets te luxe hotel voor een goede nacht slaap, morgen Keulen!

DONDERDAG 5 JULI
Normaal gesproken ben ik niet zo van de clichématige activiteiten op tour. Maar wanneer je 2 uur vrij hebt in Keulen voor je get-in dan is het toch verleidelijk even bij de Music Store langs te gaan. Een deceptie. Snel naar Blue Shell, wat een te gek zaaltje. Capaciteit van een man of 150, die bijna in de voorverkoop al uitverkocht was. Alles is blauw en de temperatuur loop witheet op. Door het kleine podium delen Caleb en ik het drumstel, bij onze soundcheck komt hij met een big smile even melden dat hij een boodschap voor me heeft achtergelaten. ‘Don’t Suck’.
Zelfs met 60 graden op het podium gebeurt dat niet, we spelen de beste show tot dusver. Bij elke beweging zwiept er een flets zweet van onze lichamen op de eerste rij. Ze smullen ervan!

Na de show moesten we een uur bijkomen, net genoeg om ons voor te bereiden op de beste merchverkoop tot op heden. De platen en shirts vliegen over de toonbank, wat best bijzonder is als voorprogramma.
Na het opruimen stuurt Etjen me naar de plaatselijke Indiër voor een koud krat pils en we drinken nog een pilsje met de hele crew op de eerste drie shows. Jeroen is jarig, feest! Ik rij terug naar Enschede, twee uurtjes autobahn. Even m’n hoofd leegmaken voor de komende dagen repetities en een eigen feestje in Emmeloord. RUV invites.

WOENSDAG 11 JULI
Schiphol, druk, warm. Ik loop de vertrekhal uit naar buiten, staar rustig alle rokende mensen op het pleintje aan totdat mijn oog valt op een grote behaarde getatoeëerde beer. Tim! Op enkele FaceTime-sessies na hebben we elkaar nooit ontmoet, meteen een knuffel. Tim begint te praten en houdt niet meer op tot… hij houdt niet op. Wat een waanzinnig figuur. We praten alsof we elkaar al jaren kennen en hij is nog gelukkiger om samen te gaan spelen dan wij zijn. We repeteren drie dagen in Lemele, Overijssel voordat we zondag voor meer dan 10.000 man staan op Cactus Festival. De muzikale klik is er vanaf het eerste nummer ‘Radio Kids’. We lachen alle 4 als kinderen. Dit worden twee mooie weken.

DONDERDAG 12 JULI
Lieve Steve, ik moest even aan je denken. We staan met de club bovenop de Lemelerberg. Even een wandeling na onze repetitie in een ruimte van bijna 30 graden. We bouwen bij een mooi hutje een setlist voor Cactus Festival. Als de shows net zo goed worden als de repetitiedagen gaan we leuke dagen tegemoet.

VRIJDAG 13 JULI
We timen de totale set, 5 minuten te kort. Tim’s oplossing: we halen er een nummer uit. “Trust me.” Vervolgt Tim. Oké, let’s do it! We pakken de spullen in voor de show van vanavond in Metropool Hengelo met Tyler Bryant & the Shakedown en onze eigen show morgen op de Zwarte Cross. Vanavond zie ik je weer Steve. Kunnen we flink bijpraten. De show is top, het voelt niet als een thuiswedstrijd want we zien enorm veel nieuwe gezichten. Gaaf! We hangen nog wat na bij De Nul met de mannen van TBSD, crew en Tim. Het is veel te gezellig voor een show morgen.

ZATERDAG 14 JULI
“Hier! Per 6 verpakt.” Zegt de backstage manager van ‘de Cross’. Een verfrissend biertje. Welkom thuis! Mijn favoriete festival, mijn favoriete podium. Vandaag staan we er zelf, 19:15 The Roadhouse. Niet verkeerd voor een bandje wat net 2 jaar bestaat. We hebben een lekkere squad op sleeptouw vandaag. Zowel de Shakedown als Tim zijn mee en de show wordt top! Het rustigste plekje van de Roadhouse, het podium. De cross zou de cross niet zijn zonder alle motoren, mensen en lawaai. Misschien als je je kop in het zand steekt krijg je wat rust.

Kwart over 7, showtime. Het podium kraakt. De roadhouse zweet, het bier vloeit. Wauw! Een jongensdroom. We spelen onze powerset, twee gastoptredens van zowel Tim als Tyler. Willen we te veel? Ja, we willen te veel. Is het het waard? Oh fuck ja, het is het waard! Wat vorig jaar nog toekomstmuziek was is vandaag één van de optredens in deze 2 weken. Geen tijd om als een echte Zwarte Crosser ons vol te laten lopen met Nozem Olie en zat te worden samen met de Rooie Jager (dat was ie al..). Morgen om 8:00 vertrekken we naar Brugge. We eten op het logeeradres van Tim nog een pizza met z’n allen en gaan plat.

ZONDAG 15 JULI
Jij ligt nog op mijn bank thuis, ik backstage op Cactus Festival, een oase van rust. Een groter contrast met gisteren is er niet. Die gekke Belgen hebben het festival zo ingedeeld dat de artiesten zich in de kunstacademie kunnen terugtrekken. Het weer is mooi, de locatie waanzinnig. We komen maximaal tot rust. Bouwen onze gear naast het podium op. Spreken backstage de set door en lopen rustig richting stage. “Live music. It’s a shit business, but baby we’re good at it!” Roept de guy van een band voor ons.

Ik weet weinig nog van dit optreden. We worden meegenomen door Tim in zijn muziek. Ons eerste optreden, drie dagen repetities. We zijn een band, 12.000 man zijn getuige. JM, het laatste nummer op de setlist duurt vandaag 15 minuten. Geen minuut te lang. We speelden het nog trager dan in de repetities, het trekt en stuwt tegelijk. Tim’s rechterhand stopt er op het einde mee, ik speel de laatste fill naar het outro en we gaan af. Overal kippenvel, dit heb ik nog nooit ervaren. Wat volgt is volledige ontlading, we did it!

MAANDAG 16 JULI
Zware ochtend, koppijn. Gelukkig houd ik dit dagboek bij, want de alcohol speelt parten met m’n geheugen. We zijn wakker geworden in München. Na de show naar Eindhoven gereden en bij Tyler Bryant in de nightliner gestapt. Tot een uurtje of 5 achterin biertjes gedronken op de goede afloop. Daarna m’n bunk ingekropen, raam niet kunnen sluiten, airco vol op m’n bakkes. Dit is niet best voor m’n gesteldheid. Straks spelen we in Backstage Club, nu een beetje rondhangen op de parkeerplaats. Te ver van bezienswaardigheden. All gut, ik praat je morgen bij!

DINSDAG 17 JULI
Zul je net zien. Na de nachtelijke rit naar Hannover sta je te trappelen tot de venue open gaat om de grote boodschap te doen. Zo blij als je bent als de deur open gaat, zo verrast ben je als je gebeld wordt door een Belgisch nummer tijdens het ‘toiletteren’. Fuck it, ik neem op. Radio 1 België of we een telefonisch interview kunnen doen live in de uitzending vanavond. ‘Hoe wordt een relatief onbekende Nederlandse band als RUV de band van het Amerikaanse Strand of Oaks?’ Ze hadden na de lovende reviews van onder andere HUMO lucht gekregen van de nieuwe bezetting. “Tuurlijk bellen we vanavond even, is het goed als ik het voor nu hier eventjes bij laat?” 😉 Het gevoel van excitement en euforie heeft nog nooit zo gestonken…

Nog 2 uur terug naar Enske (waarschijnlijk bezigt Ruud hiermee een stukje streektaal, doelend op Enschede, red.). De laatste twee shows met Tyler waren te gek. Duitsers zijn te gek. De helft van onze shirts zijn weg en alle meegebrachte platen. Nie verkeerd. Nu 2 dagen hangen in Hengelo/Enschede met Tim en de rest van de gang. Vrijdag Welcome to the Village en daarna vliegen we naar Montenegro met Strand of Oaks. Psyched! Iedereen op de achterbank slaapt, ik ouwehoer wat met Etjen. Als het goed is zie ik je morgen.

VRIJDAG 20 JULI
Aiiii, db-limiet van 95 voor de PA. Pardon? Even een artikeltje op 3voor12. Welcome to the Village werd gisteren stilgelegd. Dat wordt nog wat vanavond. Tim is jarig, er is taart. We scheren onze baarden, we gaan weer lekker besnord. De Main Stage ziet er te gek uit en we spelen laat, dat kan ons op meerdere manieren zeer bekoren. De show is tof, maar we merken dat het niet helemaal overkomt bij de mensen verderop het veld. Het volume ligt op het veld te laag, horen we achteraf. Ondanks dat een hele toffe show op een lekker festival. We pakken in en rijden richting Schiphol om een paar uurtjes slaap te pakken voordat we naar Montenegro vliegen. Let’s go!

ZATERDAG 21 JULI
“Which language do they speak in Montenegro?” Vraagt Tim in de rij voor de Servische douane. “Montenegr..THE LANGUAGE OF ROCK!” We zijn bijna in Kotor. Dit wordt een episch einde van onze Oaks shows. Het is 30 graden, vanavond spelen we in een openluchttheater, uitzicht op de baai en bergen. Wat wil een mens nog meer, o ja: Montenegro namen. Tim heeft ons omgedoopt tot: Jimmy Diamonds, Jerry Gold, Rudy Flamingo en Timothy Midnight. Dit kan niet beter! Nu boarden voor onze vlucht naar Montenegro.

ZONDAG 22 JULI
Kotor voelt een beetje als Baltisch Monaco. Gisteren bij aankomst een lift naar het festival. We hadden soundcheck in de brandende zon, rental gear. We hebben er maar het beste van gemaakt, ik miste vooral m’n eigen bekkens. Ik moest het doen met goedkope bekkens van een ander merk. Het hinderde niks voor de show, een betere afsluiter konden we ons niet wensen. Ze gingen helemaal los, een hele lekkere afterparty en een tray halve liters mee voor de komende dagen. We hebben de beschikking over onze eigen appartementen en drie maaltijden per dag bij het hotel hier in de oude binnenstad. We voelen ons als Koningen in het paradijs en verdomme wat ben ik blij met m’n Bidet op de badkamer….

DINSDAG 24 JULI
Groundhog Day, zo voelde de afgelopen dagen. Een minivakantie, volledig verzorgd. Drie keer per dag bij hetzelfde hotel eten, dezelfde mensen in dezelfde omgeving. Beetje aan het strand liggen, beetje biertjes drinken. Humble bragging, mag ook wel. Gisteren afscheid genomen van Tim, die vliegt naar Philly terug. Wij zitten met 5 uur overstaptijd vast in Servië. Nagenietend van de afgelopen maand. Ging een beetje snel, wel lekker om weer naar huis te gaan. Zondag doen we met RUV support voor de Goo Goo Dolls in de Melkweg Max. Feest! Ik zie je snel.

VRIJDAG 31 AUGUSTUS
Lieve Steve, ik had even een maandje nodig om alles te laten rusten en te ‘landen’. Veel gebeurd, veel nieuwe mensen ontmoet, herinneringen voor het leven. Een maandje later er lekker nuchter op terug kijken, als echte Hollander. Deze maand de studio in met RUV voor de tweede plaat. We stomen door, even de lift van deze zomer gebruiken. April en mei staan geblokt voor komend jaar, als alles mee zit zullen we met Strand of Oaks een maand door Amerika en Europa touren. Ik overweeg een winterslaap zodat het sneller 2019 is.

Next up: Fall tour Europe met Eric Steckel. 23 shows, 6 landen, let’s go!

‘De fantastische foto’s zijn gemaakt door de evenzo fantastische Maron Stills.’ Meer werk van haar in de galerij onderaan en op haar website.

Deze diashow vereist JavaScript.

 

---