Tourverslag: No Breakfast Goodbye en Ink Bomb smokkelen zichzelf Engeland in

Het is een heel geouwehoer om met twee bands op tour te gaan naar Engeland vandaag de dag. Zo loop je een groot risico dat je dat hele roteiland niet eens op komt omdat je tegenwoordig als band een werkvisum moet hebben als je gaat toeren. Deze barrières ervaarden Nederlandse punkbands Ink Bomb en No Breakfast Goodbye tijdens hun trip naar Engeland, afgelopen november. Hoe band dat heeft klaargespeeld, lees je in dit tourdagboek, geschreven door Paul van der Geijn in samenwerking met Ink Bomb-bassiste Arina Banga.

Tekst: Paul van de Geijn en Arina Banga

We hadden we een lulverhaal bedacht: labelbaas Scott, die ons optreden in Stockport had opgezet, had ons uitgenodigd om op zijn veertigste verjaardag éénmalig te komen spelen. Later zou echter blijken dat het voor sommigen een brug te ver was om zelfs dit simpele zinnetje te kunnen onthouden. We vertrekken op een tijdstip waarop je eigenlijk nog door de bloemenvelden van dromenland zou moeten dartelen: half zeven ’s ochtends verzamelen bij de Limoskazerne. Maar we hebben het wel luxe geregeld, want we hebben een eigen chauffeur: Eelke. Dit is omdat niemand van ons links durft te rijden en bijna een psychose zou krijgen als we in een drukke stad een rotonde linksom moeten nemen. Eelke zou daarentegen de vier dagen rijden alsof vermoeidheid en de spiegelwereld totaal geen vat op hem hebben.

Saaie, lange, pijnlijke busritten
We hebben een strak schema voor de boeg: eerst moeten we van Nijmegen, via Calais, per boot, via Dover, naar Londen. De tweede dag gaan we noordwaarts, naar Stockport, om de derde dag af te zakken naar de badplaats Brighton. Wat dit inhoudt is dat we praktisch elk ogenblik van de tour in de bus doorbrengen.

Elk bandlid heeft zijn eigen demonen te bestrijden tijdens de enorme ritten die we moeten afleggen. Ja, er zijn prachtige pastorale glooiingen overal om ons heen die glooiingsconnaisseur Paul (IB) zeer kunnen bekoren, maar verder is het op je reet zitten en de tijd doorkomen. Paul heeft deze tour niet de Paul-neemt-de-hoofdrol-stemming en is zelfs te beroerd om zijn Game Boy tevoorschijn te halen. Quirijn (IB) speelt wel, maar die maakt het qua oldschool nog bonter: hij lost de ene Zweedse puzzel na de andere op. Steeds haalt hij dat beduimelde boekje tevoorschijn om alweer een oersuffe puzzel op te lossen. Met potlood, want je zou maar een fout maken! Met pen wordt dat een enorme janboel.

Ondanks alles krijgt Paul het toch voor elkaar veel onzin te ratelen – over ‘het legen van je volle tas’ en dat al dan niet echt kaal worden neerkomt op de diffuse haarlijn – dus zegt Quirijn: “Ik had eigenlijk ook nog een anekdote. Maar laat maar. Die vertel ik dinsdag wel.” Maar – vraagt Arina (IB) zich af – waar hebben Joep (NBG), Simon (NBG) en Eelke – die gedrieën voorin zitten – het over? Voetbal. Quirijn: “Ik dacht al, waarom interesseert het met geen zak?” Teun (NBG): “Blij dat ze voorin zitten.” Freek (NBG): “Als ik namen hoor die ik niet kan plaatsen, krekels.”

De playlist
Je zou zeggen dat er in een bus met toerende punkers ook daadwerkelijk punk gedraaid zou worden. Maar wat draait onze bus-dj Joep? Een greep uit zijn selectie:

-Dat ene iets mindere kutnummer van Kane
-Nol haal die vinger uit mijn hol, het doet een beetje pijn, het gaatje is te klein
-Schapen neuken is fijn
-Ik heb een natte scheet gelaten. Natter dan ik had verwacht

Simon: “Ik weet alweer wie Spotify beheert!” Quirijn: “Satan, denk ik.”

Het lulverhaal om zonder werkvisum Engeland binnen te komen
Paul wil er toch zeker van zijn dat iedereen de coverstory straight heeft. “We’re hardly bands”, wordt zijn eigen verhaal. “Just a pile of shit doin’ instruments.” In werkelijkheid is hij beleefd en zegt hij dat hij Scott via via kent en dat we bovendien echt lovely weather hebben. “Hopefully it stays that way”, zegt de douanier. Cheerio. Helemaal well played, absolutely cricket.

Maar wat zegt die Simon? “We gaan naar Scotts verjaardag in Stockport.” Douanier: “Hoe oud wordt hij?” Simon: “Euuh… Eénendertig.” Stomme zak stront, hou je verhaal recht. Wat hadden we nou afgesproken? Scott wordt veertig! En dat heeft iedereen ook al verteld aan deze zelfde douanier! Gelukkig kan het die aan zijn reet roesten hoe oud Scott wordt en laat hij ons het land binnen.

We hebben in totaal vier grenscontroles rond het Kanaal tussen Frankrijk en Engeland. Douaniers werpen een vluchtige blik in de bus en we moeten onze handbagage door een röntgenapparaat laten gaan. Paul slaat speels met zijn riem op Freeks kont. De douaniers smelten meteen. Zo’n man kan gewoon geen kilo benzodiazepines in zijn aarsplecht hebben gepropt als hij zo’n speelsheid aan de dag legt! En Joost zou Joost niet zijn als hij niet zou staan joosten. Hij heeft een uitgebreide conversatie vol Joostiaanse bord-voor-de-kop-misverstanden over Dutch Guyana met een of andere wildvreemde in de rij.

Dan zijn we er eindelijk. Wat we langzaam op de veerpont aan de horizon zagen verschijnen staan nu recht voor onze neus. The beroemde White Cliffs of Dover. Paul: “Die hele cliffs zijn helemaal niet zo white. Er zit allemaal groen doorheen. Wat is dit voor geouwehoer?”

Hoe zat het met het slapen? Dat is altijd beroerd.
Eelke mag als eerste kiezen omdat de veiligheid van de tour totaal in zijn handen ligt, dus die slaapt fijn alleen. Hij drinkt trouwens helemaal niet en slaapt dus elke nacht de slaap der onschuldigen.

Paul probeert ook de slaap der onschuldigen te slapen, maar dat gaat een stuk lastiger met een goeie slok wodka in de maag. In plaats daarvan klettert hij keihard van de derde verdieping van een stapelbed op de harde vloer omdat hij zo nodig met het kruis naar voren en zijn armen naar achteren van het supersmalle trapje tracht af te dalen, waardoor hij zowel zijn grote teen opensplijt als zijn knie beschadigt. Arina, zorgzaam, ondanks de oorverdovende dreun die haar uit dromenland wegrukt: “Gaat het, Paul?” Ze moet er echter de volgende dag alweer hartelijk en langdurig om lachen hoe die debiel van een Paul zo achterlijk uit het stapelbed was gekukeld, ondanks dat de toestand van Pauls knie en teen allerminst verbetert. Door

het drummen scheurt de bloedende teenspleet naar twee kanten open. Aan de rand van de nagel ontstaat zo een vuile wond, die in de loop van de weken na de tour zal uitgroeien door een afzichtelijke bal wild vlees met een eigen bewustzijn.

Simon vertelt dat hij tijdens een tour een keer meemaakte dat iemand midden in de hotelkamer een drol had gedraaid omdat iemand anders op de plee in slaap was gevallen, maar dat soort hoogtepunten worden deze tour helaas niet bereikt. Wel zorgen Teun en Joost, twee notoire snurkers, voor een kutnacht bij de arme stumperd met wie ze de hostelkamer delen. Je hebt inderdaad nog liever dertig simultaan zuigende muggen op de jeukerigste plekken van je huid (knieholte, oksel, oorpunt, voetzool, zakaanhechting) dan dat je met onmens Joost ‘s nachts in één ruimte moet bivakkeren.

De optredens
Voorafgaand aan zijn optreden in een roodgeschilderde Londense pub poetst Paul zijn tanden met de band van zijn gedragen boxershort en stift hij zijn vlassig snorretje bij met merkstift. Freek: “Ik leer steeds meer over jou. Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn.” We ontmoeten een zilverharige punker die zegt dat we ‘goed’ hebben gespeeld. En dat we Scott namens hem een fuckin’ wankin’ cunt moeten noemen. Dat geven we de volgende dag met plezier door aan deze zelfde Scott, in Stockport, waar we boven een typische Engelse alcoholistenpub spelen in de met vloerbedekking beklede, mysterieus genaamde ‘Function Room’. Dit is het beste optreden van NBG. Omdat ze totaal bezopen zijn en Teun zijn toch al kapotte polsen en handen nog kapotter speelt krijgen ze de hele zaal mee. Freek kan bedeesd zijn, maar tijdens het optreden schreeuwt hij mensen in het gezicht terwijl hij van het podium loopt of zoent hij Simon op de mond, terwijl protserige effectenbakmaniak Joep zijn versterker te lijf gaat.

Freek is jarig en verschijnt met zijn magere, shirtloze rocksterrentorso, een nepleren broek en een oranje pruik vanuit een achterafkamertje. Het vertedert Arina dat hij een mini-cape draagt die hij zelf vergeefs probeert te laten wapperen dus neemt Teun de taak over om de cape heldhaftig heen en weer te zwieren. Vervolgens komt een danig verfomfaaide vrouw bij ons klagen dat ze een babyboomer werd genoemd. Ze is achtendertig, een leeftijd die Paul alleen nog als een verre, verkleurde jeugdherinnering kent. “Mi mum is a boomer!” krijt ze uit. “Young whippersnapper callin’ me a boomah!” “You look as fresh as an English Rose in bloom”, stelt Paul haar gerust.

In Brighton is totaal geen ruimte in de zaal en een artiestenhok is er niet. Je spullen liggen onder tafels, op banken en stoelen. Na afloop van de avond blijkt iemand dan ook over Quirijns jas en trui gekotst te hebben. Het lijkt net witte vogelstront. Zelfs de gedachte dat ‘het misschien wel van een heel lekker wijf was’ kan hem niet troosten. Ondertussen maakt zee-aanbidder Arina van de gelegenheid gebruik om onze ouwe tourgrap uit te halen: handenvol zeewier bij Quirijn neerleggen. Helaas vindt ze bij het schijnsel van haar Nokia uit 1998 alleen een paar plukjes op het stikdonkere strand. De grap komt totaal niet aan. “Wat zijn dit?” zegt Quirijn later in de bus. Stenen? “Ja, en wat zit er tussen de stenen?” Quirijn: “Een verdroogde bananenschil?” Hij keilt het zeewier de auto uit en daarmee komt een einde aan Arina’s poging om Quirijn een dikke own te zetten.

De tussenstops
Het mooie aan een roadtrip zijn de tussenstops. Helaas is in Engeland elke tussenstop hetzelfde. Een enorm overdekt winkelcentrum met dezelfde Amerikaanse fastfoodketens. Gelukkig is er voor de veganisten onder ons ook genoeg beroerds te eten.

Bij een quintessentially Bri’ish vakwerk-cottage strekken we ons uit na een lange zit in de bus. Simon zegt dat Paul bijna te vet is voor zijn t-shirt. Wat volgt is dat Paul zijn walrus toont en vervolgens alle leden van No Breakfast Goodbye hun pens showen. Over Freeks broodmagere in zijn lichaam gezogen maag becommentarieert Simon: “Ja, Freek, jij bestaat bijna niet.”

De beroemde Inkbombiaanse hurkende kikkeroefening tegen restless legs die totaal niet helpt wordt zelfs door NBG-lid Joep overgenomen, al maakt hij het wat geavanceerders door zijn armen recht omhoog uit te strekken, in plaats van ze heen en weer te fladderen als een afgeschoten vogel, zoals de slappe lach hebbende Arina en Joost dat doen.

De terugweg
Op de snelweg in Antwerpen staan boven de tunnels van het tegemoetkomende verkeer rode kruizen. “Dat is voor de Belgen”, zegt Eelke. “Want die denken, er is dan wel een betonnen barrière tussen de rijbanen, maar ik zie geen kruizen. Laat ik het toch maar proberen!”

Omdat we met twee bands zijn, waren we deze tour misschien wat minder onszelf dan anders. Er werd door Ink Bomb minder literairs uitgekraamd en komisch duo Paul en Arina leken uit elkaar gegroeid. De leden van No Breakfast Goodbye hielden hun scheten in en spraken veel minder over anussen en smegma dan normaal. Maar bij de afscheidsomhelzingen merken we dat we als bands en als mensen, echte mensen van vlees en bloed, nader tot elkaar gekomen zijn. En hopelijk ook Nader tot U, lieve lezer.

Ink Bomb en No Breakfast Goodbye zijn te vinden op Facebook en Instagram. Tevens heeft Ink Bomb recentelijk een nieuwe video uitgebracht getiteld Human Remains, te zien via Youtube. Tevens is hun recente split-EP te streamen via Spotify:

 

 

---