Tourverslag: Komatsu rockt Europa ’the hard way’ met Mondo Generator

Dikke, wat zeggen we: Heule DIKKE Europeses tournee voor Komatsu met desert stonerheld Nick Oliveri en zijn Mondo Generator. Heel tof. En de Eindhovense bulldozer stoners beloofden voor NMTH een tourverslag bij te houden van al die ongewassen en über-dikke pret. Wie dat zou gaan neerpennen was alleen nog niet helemaal duidelijk…

Maar er lijkt ene Alissa gestrikt te zijn. Deal was om een tweedelig verslag te doen, maar het liep anders. Dus hebben we hier een lijvig tourverslag dat nogal vertraagd en onnodig bemoeilijkt is, doordat een aantal Italiaanse klootviolen zo nodig de tourbus van Komatsu moesten leegroven… Nogal een kutstreek ja en we hopen je snel meer informatie te geven over een op handen zijn benefiet voor de mannen.

Tekst: Miss Alissa, foto’s: Jan Peter Jansen

Hallo, mijn naam is Miss Alissa. Ik ben als enige vrouw mee op de Europese tour van Komatsu als support van Mondo Generator. Van 22 november tot en met 8 december 2015 spelen beide bands zestien shows in negen verschillende landen. Komatsu heeft via internet een prijsvraag uitgezet om een naam voor me te verzinnen. De winnaar kwam met de naam ‘Miss Alissa’, naar een nummer van de Amerikaanse band Eagles of Death Metal en naar aanleiding van de aanvallen in Parijs waar bij een EODM-concert tientallen slachtoffers vielen. Uit eerbetoon aan de slachtoffers, hun vrienden en familie heeft Komatsu mij ‘Miss Alissa’ genoemd. Een mooi gebaar en de naam draag ik graag. Vanuit mijn perspectief heb ik perfect zicht op wat er zich tijdens deze tour afspeelt. Alles wat er in de bus gebeurt of wat ik vanuit de merchandise stand zie zal ik hier beschrijven.

AFTRAP OP SPEEDFEST

De bandleden van Komatsu treffen elkaar op de tiende editie van Speedfest te Eindhoven. Komatsu zal daar niet spelen, maar we willen de bandleden en tourmanager van Mondo Generator treffen om kennis te maken en afspraken te maken. Een dag later zal hun gezamenlijke tour starten. Komatsu neemt zich voor om het deze dag niet laat te maken.

De dag erna komen de bandleden fris en fruitig aan bij het repetitiehok, hoewel het voor sommigen toch een latertje is geworden op Speedfest. De band vertrekt vandaag met de eigen bandbus richting Drachten alwaar de tour start. In de bandbus onderweg naar Iduna hoor ik dat er druk overleg wordt gevoerd over de tour en worden afspraken gemaakt en taken verdeeld. Manager Justin Buffinga en chauffeur Jan Peter Jansen (JP) zijn vandaag de tourbus ophalen in Hamburg.

RENDEZ-VOUS MET MONDO GENERATOR IN DRACHTEN
Keurig op tijd komt Komatsu aan in Drachten en maakt gebruik van de tijd om haar nieuw aangeschafte merchandise te sorteren en te prijzen. Backstage hoor ik drummer Joris Lindner een harde scheet laten en daarna droog op te merken “Ow… gij bent nog laat open!”, Deze opmerking zal later nog vaak herhaald worden gedurende de tour en voor de nodige hilariteit zorgen. Wanneer Mondo Generator in Drachten arriveert wordt er nagepraat over Speedfest en op professionele wijze de backline samen opgebouwd. Beide bands zullen de hele tour namelijk dezelfde backline delen. Na gezamenlijk gegeten te hebben doet zanger/gitarist Mo Truijens nog een dutje. Beide groepen spelen een prima show en maken bij de merchandise stand tijd om met de toeschouwers te praten. Op de weg terug naar huis wordt de kersverse gitarist Mathijs Bodt op een parkeerplaats langs de snelweg ontgroend met een confettikanon. De band is zichtbaar opgelucht over de inbreng en prestatie van Mathijs. In de bus wordt geklaagd over een ‘metalnek’, nekpijn van het headbangen en optreden.

Na een zeer korte nacht van drie uur slapen word ik, samen met de backline, persoonlijke spullen, voorraad eten en drinken en overige apparatuur opgehaald in het repetitiehok. Er vindt een levensechte tetris plaats omdat het zwaar passen en meten is om de backline en overige spullen in de bus te krijgen. In de tourbus krijg ik een plaatsje in een van de zes slaapcabines. De slaapplaatsen worden verdeeld: Mo slaapt aan het einde van gang rechtsonderin de kelder en gitarist Mathijs kiest voor een bunk op de 2e etage, achteraan het einde van de gang rechts. De bus is van alle gemakken voorzien: een koelkast, koffiezetapparaat, magnetron, Playstation, televisie, airco etc. Helaas komt de band er onderweg al snel achter dat Playstation 2 spellen niet afgespeeld kunnen worden op een Playstation 3. Dat wordt dus toch vervelen onderweg óf echte gesprekken met elkaar aangaan.

Om 7.30 uur in de ochtend gaat het gezelschap onderweg naar Calais waar de boot gehaald moet worden naar Dover. Om de tijd te doden verzint de band op creatieve wijze een spelletje. Ze stellen een lijst op met dingen waar ze tijdens de tour naar uit moeten kijken en moeten zoeken. Wanneer er een item kan worden afgevinkt mag een nieuw item worden toegevoegd. Op het lijstje prijken onder andere: een pastinaak, een vrouw met lintworm, sokken in slippers, een gegeven paard, een Komatsu (google ff), een wombat met kroost en een melksnorretje. Tijdens het wachten op de ferry ontmoet Komatsu twee metalbands die op tour zijn en maken met hen een praatje. Op de ferry naar Engeland vind Mo het eerste item al en kunnen ‘de sokken in slippers’ afgevinkt worden. Wanneer Komatsu aankomt in Engeland past zij zich snel aan en leggen de bandleden hun geslachtsdeel links in de broek.

VOLGEPAKTE BLACK HEART IN LONDEN
Anderhalf uur later komt Komatsu aan in the Black Heart te London. Mo en bassist Martijn Mansvelders doen een grondige inspectie van de venue. Ze controleren of er geen losse planken in de vloer liggen, of de pilaren goed gestut zijn en of er geen scherpe randjes te vinden zijn aan het podium. De relatief kleine venue loopt snel vol en Komatsu speelt een keiharde set voor een volgepakte zaal. De energie spat ervan af en het publiek reageert enthousiast op de nieuwe nummers van de band. Na het optreden is het een komen en gaan van toeschouwers die de bandleden overladen met complimenten. Handtekeningen worden gezet en de band neemt uitgebreid de tijd om met hen op de foto te gaan. Joris ziet in de zaal een onaantrekkelijke vrouw en bekent eerlijk dat het hem moeite zal kosten om een erectie te krijgen. Hij relativeert dit snel door te zeggen: “Maar we zijn in Engeland he, dan heb ik daar nog een uur de tijd voor, toch”? Na het optreden neemt Komatsu nog een interview af met the Stormark Music.

Na het optreden vertrekt de band direct naar Holyhead waar ze de ferry naar Ierland moeten halen om 8:00 uur in de ochtend. Vanwege het slechte weer vaart deze niet en slaapt de band in de bus tot 14:00 uur. In Ierland aangekomen is het nog wat uurtjes rijden naar Dublin waar ze een optreden moeten geven in the Voodoo Lounge. Onderweg is het een komen en gaan van flauwe grapjes maar benut men ook de tijd om de kersverse gitarist Mathijs Bodt beter te leren kennen. De band heeft duidelijk haar eigen ‘humor’. Zo vinden ze het leuk om overal het woordje ‘broek’ voor te zetten. Broekschaamsel, lauwe broektraan, broekgroetjes en broekambiance… het houdt niet op. Komatsu: het stonerorkest met hoge grapdichtheid.

U2 EN JAMESON IN DUBLIN
Komatsu is ruimschoots op tijd en zet de spullen alvast in the Voodoo lounge. Direct worden de telefoons gepakt om contact te maken met wifi. Ik zie de band vertrekken om Dublin te bezichtigen. Teruggekomen in de venue hoor ik dat het druk was in de stad vanwege een optreden van U2 die avond. Komatsu heeft een Jameson brouwerij bezocht en blijkt onder de indruk van een junk in een wit trainingspak die ze in een park hebben zien zitten poepen met zijn broek aan. De band gaat van de buy out gezamenlijk een pizza eten voor de show.

Komatsu is kritisch na afloop van haar show, voornamelijk vanwege een moeilijk podiumgeluid. Bij de merchandise hoor ik de bandleden gezamenlijk de pijnpunten benoemen en de set evalueren. Ook Mondo Generator geeft een moeizame show en na het optreden vinden de bands elkaar door wat uitvoeriger te praten over technische zaken, geluid en muziek. Nick Oliveri draagt de nieuwe Komatsu longsleeve en dit wordt op foto vastgelegd ter promo. Deze nacht heerst er wederom een uitgelaten sfeer in de bus en wordt er muziek gedraaid, bier gedronken en veel gelachen. Mo wordt baldadig van de drank en stoeit met Mathijs. Het gaat er steeds harder aan toe totdat Mathijs hard zijn hand stoot aan de tafel. Martijn waarschuwt dat ze morgen nog moeten spelen en zegt: “Anders bel je maar fast af”. Voor het slapen gaan vraagt Justin aan Mathijs hoe laat hij de wekker heeft gezet”. Martijn antwoord gevat vanuit zijn bunk met: “Ongeveer 10 minuten geleden Justin”. Welterusten allemaal.

BELFAST CHILDREN
Aangekomen in Belfast heeft de band ruimschoots de tijd om de stad in te gaan. Eerst doen Mo en Martijn de gebruikelijke inspectie in the Voodoo en valt hen op dat de vloer wel erg plakkerig is. Komatsu wandelt langs het stadhuis waar een grote kerstmarkt is en langs de Lagaan. Onder het wandelen spuugt Justin op de grond waarop Joris reageert met: “Dat is zonde man, dat was nog gewoon een goeie”. Voor het optreden wordt de band in de keuken van de venue geïnterviewd door Planet Mosh. De band was niet voorbereid op een interview met camera en verstond de interviewer nauwelijks, wat het er geen beter interview op maakte.

Voor het optreden zie ik de bandleden vertrekken naar de kerstmarkt waar ze noodles eten. Het heeft de band zichtbaar energie gegeven want Komatsu speelt deze avond wederom een energieke set. Na afloop van het optreden wordt de band omringd door dronken Ieren die met hen willen praten. Echt verstaan doet Komatsu hen niet maar er wordt veel gelachen. De band stapt snel weer de bus in omdat er ’s nachts gereden moet worden. ‘ Nachts wordt de ferry genomen terug naar Holyhead waarna het nog een lange rit is naar Cambridge. Onderweg is het altijd een verrassing wat er van de tafel of uit de schappen kan vallen wanneer er een scherpe bocht genomen wordt of hard wordt geremd. Dit keer is Martijn de klos. Bij een ferme bocht valt er een open pot salsa dipsaus over zijn kruis met daar achteraan een halve literfles bier. Martijn baalt zichtbaar omdat hij deze dag net een verse broek heeft aangetrokken en de voorraad schone kleren klein is.

SALSAGATE
Na het ‘salsagate’ komt de band aan bij Portland Arms en hoort de band dat men zelf haar eten moet betalen en deze avond geen gage ontvangt. Natuurlijk kan niemand hier iets aan doen. De eigenaar geeft de promotor de schuld en deze is nergens te bekennen. Touren in UK is duidelijk een ander verhaal, zo wordt maar weer eens bevestigd. Deze avond spelen twee supports waaronder Desert Storm, een band uit Oxford waar Komatsu eerder mee toerde in UK. Wanneer Desert Storm begint is er nog niemand in de zaal maar deze loopt al snel vol. Vodun is een band waarvan de drumster (drummend in haar beha) opvallend veel aandacht krijgt. Komatsu speelt voor een volle zaal en ziet dat er bekende gezichten in de zaal aanwezig zijn. Er zijn fans die ook bij het optreden in London aanwezig waren en de band nog eens wilden zien. Na afloop van de korte set wordt tijd voor hen gemaakt en hullen zij zich in Komatsu merchandise. Wederom moet er na de show snel vertrokken worden en de bandleden zien op tegen de lange rit naar Milaan. Onderweg wordt veel gelachen maar ik zie eenieder ook steeds meer op zijn smartphone bezig. Wanneer Mo aan Martijn vraagt wat voor een iPhone hij heeft, antwoordt Martijn: “De mijne is net vijf geworden”.

We komen ’s ochtends vroeg aan in Calais en bijna alle bandleden blijven (illegaal) in de bus slapen tijdens de overtocht. Tijdens de lange rit richting Milaan wordt er regelmatig gestopt voor een plaspauze. “Ieder uit zijn eigen geslachtsdeel plassen”, roept Mo dan en dan staan ze daar allemaal op een rijtje. Prachtig plaatje levert dit op. Touren is ook leven van eten en drinken van en bij tankstations. Chips, chocolade, tuc’s en zo nu en dan wat fruit worden in de bus rondgedeeld. Vooral de chips zijn bij eenieder in trek en Mo zegt, al graaiend in een zak: “Dokter zei dat het mocht.”

JONKO’S SMOKEN MET GULLIT EN RIJKAARD IN MILAAN
Komatsu komt tegen de avond aan in Milaan bij de opvallende tenue Lofi. Een industrieel pand gelegen naast het spoor. Op het podium staan een 20-tal oude televisies gestapeld waarop het logo van de bands wordt geprojecteerd. De promoter is reeds onder invloed wanneer we aankomen en draait direct een joint. Hij praat over Ruud Gullit en zijn band Revelation Time die ooit daar een optreden hebben gegeven na een wedstrijd met AC Milan. Hij verklapte dat Ruud niet vies was van een joint en Frank Rijkaard maar 1 trekje nam. Na het opbouwen eet de band pasta. “Ik zie de torteli–nie”, zegt Martijn. “Maar ik zie ook de quattro stagio—nie”, voegt Joris toe.

Het optreden van Komatsu wordt wederom goed ontvangen en na afloop is het druk bij de merchstand. Dronken Italianen willen allemaal met hen praten maar na een paar minuten proberen de bandleden onder het gelal uit te komen. Tijdens het optreden hoorde ik uit het publiek al “Speuluh” geroepen worden. Later blijkt dat er drie bevriende Brabanders in de zaal aanwezig waren. Zij kwamen eigenlijk voor een optreden van Whitesnake naar Milaan maar zagen de aankondiging van deze show. Komatsu vindt het zichtbaar leuk om Nederlanders te treffen en Brabants met ze te praten. Martijn merkt op dat in Italië de mensen direct vooraan bij het podium staan als een band begint. Mo merkt op: “Ja, alsof de zaal afloopt”. Na het optreden treft de band nog een bevriende muzikant uit Milaan. Hij gaat met Komatsu mee de bus in. Er verschijnen ‘boevenpeuken’ en na de nodige biertjes keert eenieder tevreden naar zijn bunk om te slapen in de bus bij de venue.

‘s Ochtends vertrekt de bus naar Savona. Een vrij korte rit dit keer van een paar uurtjes. De band is erg vroeg bij de venue en besluit om Savona te bezichtigen. Ik hoor de verhalen wanneer de band terug is bij de bus. Ze zijn getuige geweest van een massale protestactie. Aangezien niemand wist waar het protest tegen gericht was vraagt Martijn dit, in het Engels, aan een politieagente. Zij vraagt of Martijn Italiaans spreekt. Martijn geeft aan van niet en krijgt, in vloeiend Engels, als antwoord: “Then I don’t speak English”. De band raadt tenslotte zelf maar waar het protest tegen gericht is. Joris ziet een grote kraan die mensen omhoog houden. Komatsu besluit dat het een protest was tegen een te lage waterdruk. Onderweg komt Komatsu een dierenwinkel tegen en twijfelen ze of dit de venue is?

INBRAAK IN DE BUS

De Raindogs House bevindt zich op de derde etage maar gelukkig is er een lift. Komatsu besluit om dit niet direct tegen Mondo Generator te zeggen maar tourmanager Andy is eerder bij deze venue geweest en de band trapt er niet in. Beide bands worden erg gastvrij ontvangen. Er mag gegeten en gedronken worden wat ze willen en worden door een erg charmante barvrouw bediend. Ik zie de bandleden wel erg vaak naar de bar lopen. Komatsu speelt voor een volle zaal en wordt wederom enthousiast ontvangen. Na afloop zie ik vanuit de merchandise stand dat Nick Oliveri bij een plaatselijke vinylboer een bootleg van Queens Of The Stone Age uit de bakken vist en deze koopt. Komatsu vertrekt vrij snel na het optreden om richting Rome te rijden. Na een korte nacht in de bus geslapen te hebben tijdens het rijden, komen we tegen het middaguur aan bij Init te Rome.

Omdat de venue nog niet open is besluit de band gezamenlijk wat te gaan eten. Dit besluit zal enorme consequenties hebben voor de rest van de tour, zo blijkt later. Wanneer Komatsu bij de bus terugkomt weet ik al wat er is gebeurd, want ik heb alles gezien en heb doodsangsten uitgestaan:
Twee mannen hebben drie sloten en een raam ontwricht om zich toegang tot de bus te verschaffen. Ik zie ze heel de bus doorzoeken en alle spullen meenemen. Ze laden alles in een bus en rijden weg.

Wanneer Komatsu bij de bus terugkeert zien ze al snel de sporen en ravage die de dieven hebben achtergelaten en maken de balans op: gestolen gitaar, basgitaar, twee pedalenbakken, alle nieuwe merchandise, LP’s en cd’s, hardware, laptop, Macbook, fotocamera met 3 lenzen, Playstation, televisie en ALLE persoonlijke spullen, tassen etc.

Voor Komatsu is het niet de eerste keer dat er in haar bus wordt ingebroken. Bij een vorige tour door Zweden werden ramen ingeslagen en een zonnebril en spons gestolen. Dit keer is de schade helaas vele malen groter. Er wordt snel geschakeld en de politie gebeld. Een vrouw die naast Init woont heeft alles gezien maar doet de luiken dicht wanneer ze hoort dat de politie is gebeld. De Italiaanse politie komt met 7 man sterk maar doet niet veel. Ze lopen langs de bus, kijken binnen en concluderen dat er inderdaad is ingebroken. Manager Justin moet mee naar het bureau. Later hoor ik van hem terug dat er niemand Engels wilde of kon spreken.

Ik zie elk bandlid op zijn eigen manier de enorme klap verwerkt. Er wordt gebeld met thuisfront en verzekeringsmaatschappij en de balans wordt gezamenlijk opgemaakt. Komatsu bekijkt al snel of er verder gegaan kan worden. Kunnen ze met de apparatuur die in de afgesloten achterbak zat nog een backline vormen, met hulp van Mondo Generator?

Bij de venue is er geen grote bereidheid tot hulp of ondersteuning. Ze geven aan dat er wel vaker bands bestolen zijn. Dit had Komatsu graag vooraf geweten! Wanneer Mondo Generator arriveert besluiten zij al snel dat Komatsu al haar apparatuur mag gebruiken en lenen. Gezamenlijk wordt er een backline gecreëerd en hardware voor drums geleend. Komatsu besluit om de tour voort te zetten, simpelweg omdat de bus reeds voor de gehele tour is gehuurd en het cancelen van de tour NOG meer geld zou kosten. Maar ik merk ook dat de band door wil om haar muziek aan de man te brengen.

EMOTIONELE, AGRESSIEVE SET
Komatsu speelt deze avond vol emotie en agressie een energieke set. Natuurlijk wordt er stilgestaan bij de beroving en de band kan op veel applaus rekenen. Na afloop wordt er niet veel merchandise (de ‘oude’ shirts en cd’s die bij Mondo Generator in de bus zaten en niet gestolen zijn) verkocht. Vele Italianen komen hun steun uitspreken en geven aan zich te schamen voor het feit dat ze Italiaan zijn. Een vaste fan biedt direct haar hulp aan. Samen met haar vriend zal ze alle posts omtrent de gestolen spullen delen en dagelijks bij tweedehands zaken in Rome langsgaan om te zien of de gestoen apparatuur te koop wordt aangeboden.

Terug in de bus aangekomen wordt er naar het bier gegrepen en voortdurend over de inbraak gesproken. Er wordt gevloekt, gehuild en het valt op dat er de laatste uren geen grap is gemaakt en niet is gelachen. De bandleden steunen elkaar, luisteren naar elkaar en chauffeur JP ontfermt zich als een ‘vaderfiguur’ over Komatsu. Het verdriet is groot. Vooral omdat Komatsu na de Garcia tour hard heeft gewerkt om de schulden af te lossen. Hardop wordt de twijfel uitgesproken of Komatsu deze klap financieel wel te boven kan komen of dat dit de band nog wel eens de kop kan kosten?

Vanaf ’s ochtends vroeg heerst er meer stilte in de bus. Het lijkt of ieder voor zich de klap aan het verwerken is. JP zet koers richting Bologna en wanneer het gezelschap bij Freak Out aankomt lijkt er iets te knappen. De venue ligt op een braakliggend terrein met overal graffiti, gedumpte goederen, gebouwen met ingegooide ruiten. Wanneer een stonede promotor de band ontvangt zakt het moraal nog verder. De zaal lijkt een oud punkhol met overal kapotte muren en slechte P.A. installatie. De sfeer is om te snijden in het Komatsu kamp. De band bouwt plichtmatig de backline op en doet een vlugge soundcheck. Na openingstijd loopt de venue al snel vol en Komatsu speelt voor een overvolle zaal. Vanaf de intro wordt duidelijk dat de toeschouwers gekomen zijn om een feestje te bouwen. Komatsu speelt de zaal los en er wordt massaal om een toegift geroepen. Mondo Generator maakt dankbaar van de mogelijkheid gebruik om het feest compleet te maken met een springende, pogoënde mensenmassa. Na afloop zijn beide bands uitgelaten. Bij de merchandise is het een komen en gaan van mooie vrouwen. Martijn vraagt zich af of er ergens een nest zit? De band heeft geen aandacht meer voor mij.

BARMHARTIGE OLGA VAN DE SVETLANAS
Zangeres Olga van de Italiaanse band Svetlanas komt een tas afleveren met bandshirts en gekochte vesten. Komatsu is zichtbaar ontdaan van dit gebaar. Omdat Olga jarig is worden er wat shotjes gedronken en gaat Komatsu op de foto met vele vrouwen. ‘s Nachts wordt er direct vertrokken richting München. Deze show lijkt op het juiste moment te komen voor Komatsu. In de bus wordt er weer gelachen en komen de puberale grappen weer naar boven. Mo geeft aan: “Jullie mogen best met mijn lul spelen, maar jullie moeten wel in de buurt blijven”.

De volgende dag wordt er doorgereden. Onderweg wordt er nog een Komatsu gespot die op foto wordt vastgelegd en van het lijstje kan worden gestreept. Martijn bedenkt een nieuw item voor op de lijst: een gestolen basgitaar. Een uur voor de get-in krijgt Komatsu te horen dat de show in München gecanceld wordt. Direct slaat de sfeer weer om. Het is duidelijk dat Komatsu wil spelen en niets anders. Manager Justin moet aan de slag om uit te zoeken waarom de show niet doorgaat. Voor Komatsu betekent dit weer een nieuwe kostenpost: reiskosten, geen gage, geen merch verkoop en ze moeten eigen eten en drinken betalen. Ik merk dat de rek er bij Komatsu langzaam uitgaat. De band is boos, teleurgesteld en kan moeilijk omgaan met deze tegenslag. Ik zie de band de McDonalds ingaan om te eten en te bellen met het thuisfront. Daarna gaat eenieder vroeg naar zijn bunk.

PARKEERVERGUNNING VERVALST
De volgende ochtend rijdt de bus alweer richting Wenen. Daar komt men om 17:55 uur aan en ik zie alle bandleden de bus uitvliegen op jacht naar nieuw ondergoed, sokken, tandpasta en tandenborstels. Bij the Viper Room worden beide bands als koningen behandeld. Er is veel te eten en te drinken en dit doet de muzikanten goed. Tijdens het optreden van Komatsu lijkt het alsof zanger Mo flauw valt. Ik zie overleg op het podium en de band speelt door. Mo is statisch en vervolgt de set nauwelijks bewegend. Ik hoor later dat hij door zijn rug gegaan is en zie hoe hij ondersteunt wordt om het podium af te gaan. Niemand die dit blijkbaar gemerkt heeft of erg vond want bij de merchandise is het druk met mensen die complimenten willen geven aan Komatsu. De bus blijft bij de venue staan en de band drinkt gezamenlijk nog wat biertjes in de bus, ook chauffeur JP.

Omdat de parkeerplek voor de venue maar tot middernacht is gereserveerd bedenkt de band iets waardoor er langer geparkeerd kan worden en de band de nacht door kan brengen in Wenen. Met tape en stift worden de data en tijden van de parkeervergunning op straat aangepast. Politie loopt meerdere malen langs en merkt de vervalsing niet op.

BACKSTAGE MASSAGE
’s Nachts word ik om half vijf wakker van Mo die ik, op zijn knieën zittend in het gangpad, hoor vragen of er nog iemand wakker is? Hij kan niet meer overeind, voelt zijn benen amper en heeft zulke pijn dat hij bang is flauw te vallen. Hij wil naar de spoedeisende hulp. Mathijs en Martijn ontfermen zich over hem. Mo wordt op een matras platgelegd op de banken en Martijn masseert zijn rug. Tot half zes horen we Mo hard ‘joekelen’ en ‘kermen’. De rest slaapt door dit lawaai heen en het lukt Mo uiteindelijk ook om wat slaap te vatten.

De volgende ochtend gaat Mo naar het ziekenhuis waar hij wat injecties, medicatie en heupband krijgt. Er wordt gelachen omdat de heupband op een luier lijkt. De rest van de bandleden gaat een winkelcentrum in om kleding te kopen. Rond het middaguur is iedereen weer bij de bus en wordt de weg ingezet richting Schaffhausen. Manager Justin heeft met de promoter geregeld dat zij de venue eerder opent zodat de band daar wat kan rondhangen. Kammgarn is een prachtige zaal waar alles voor de band aanwezig is om een dagje relaxed door te kunnen brengen. Na het opbouwen zie ik bandleden poolbiljart spelen en wordt Mo op een campingbedje backstage weer gemasseerd door Martijn. Wanneer Mondo Generator arriveert wordt het een en al gezelligheid backstage. Nick Oliveri draait foute muziek en dans op Village People. Er worden filmpjes op YouTube gedraaid en gezamenlijk borreltjes gedronken.

SCHENKELKLOPFERS IN SCHAFFHAUSEN
Beide bands, met als locale support Bronco, worden prima ontvangen. Op een groot podium met prachtig licht en een goed geluid zijn ze allen in hun element. Komatsu mag deze avond op veel steun rekenen van het publiek en haalt haar record merchverkoop.

Na afloop worden de bands uitgenodigd voor een drankje aan de bar. Mondo Generator past en gaat naar haar hotel. Komatsu gaat op het voorstel in en ik zie de band om 5:30 uur pas de bus inkomen. Komatsu heeft met promoter Martina en de gehele crew de nodige biertjes gedronken en muziek uit Nederland en Zwitserland gedraaid. Er worden Duitse zinnen geleerd en de nodige ‘Schenkelklopfers’ zorgen voor hilariteit. Als ze in de bus aankomen en ze de enorme troep op de tafel zien, zegt een van de bandleden: “Jongens toch, zo kunnen we natuurlijk geen hoer ontvangen”. Zo stoer als ze soms willen overkomen, zo vertederend is soms hun onschuld. Het laatste wat ik uit een bunk hoor komen is: “Jongens… whatever happens in Schaffhausen……kun je er met lauw water gewoon weer afspoelen hoor”.

Wanneer ik de Komatsuanen in de ochtend richting tankstation zie lopen voor een ontbijt zijn de sporen van een avondje doorzakken op hun gezichten af te lezen. Het is maar een paar uurtjes rijden naar Duitsland waar opgetreden gaat worden in Dietrich. Bij de venue aangekomen valt buiten op de gevel nergens te lezen dat het hier om de venue Dietrich gaat. Op de gevel prijkt een bord met ‘On the rock, off the rocks’

Komatsu moet opbouwen in een volle zaal met voetbalsupporters die de voetbalwedstrijd Wolfsburg tegen Dortmund kijken op grootscherm. Nick Oliveri heeft geen verstand van voetbal en voorziet de wedstrijd van uiterst grappig comentaar. Op een zeer laag en klein podium past de backline maar net en Komatsu wordt verzocht om snel te starten. De geluidsman helpt niet met het instellen van de monitors of het geluid. Er is een journalist die ene interview met Komatsu wil doen. De eigenaar staat dit niet toe omdat hij niet met naam in de krant genoemd wil worden. Hij wil ‘underground’ blijven. Martijn geeft stellig aan dat Komatsu het interview zal doen maar de naam van zijn café niet zal noemen. Ondertussen heeft de eigenaar gesproken met de journalist en geeft deze aan geen interview meer af te durven nemen. Met een slecht geluid geeft Komatsu een energiek optreden. Het lijkt alsof de band irritaties en ongenoegens op getergde wijze van zich afspeelt en dan op haar best is. Martijn heeft aan het begin van de set nog een heus ‘Spinal Tap momentje’. Hij zegt: “Schaffhausen please come closer”. Het publiek in Giessen kan er wel om lachen en vraagt aan het einde om een ‘zugabe’.

DIETRICH ON THE ROCKS/OF THE ROCKS?
Na de set hoort Komatsu van de eigenaar dat er geen eten voor hen is. De eigenaar wil niet met de band communiceren maar enkel met tourmanager Andy. Het lukt Andy & Justin niet om een gage en eten afhandig te maken. De eigenaar geeft aan dat hij geen geld heeft om twee bands te betalen. Komatsu reageert furieus. Hij had dit voor het optreden bekend moeten maken, dan had de band nog een keuze gehad om wel of niet te spelen. Wanneer het te lang duurt reageren Mathijs en Martijn boos richting de eigenaar. Mathijs gooit glazen en bakjes met pinda’s om en Martijn grijpt de eigenaar bij zijn kraag en shirt en trekt deze over de bar heen. Wanneer hij zichtbaar geëmotioneerd zijn verhaal doet stopt de muziek en kan iedereen horen wat Martijn zegt. Twee jonge meisjes aan de bar stoppen Martijn 20 euro toe uit sympathie. Martijn neemt hun geld niet aan maar wil dat van de eigenaar. De eigenaar wordt boos op de meisjes en wil hen de kroeg uitzetten. De eigenaar blijft weigeren om te betalen en Martijn keert terug naar de bus. Er stappen wat bandleden de bus uit om vervolgens de koelkast van het café leeg te halen.

Na het nodige mailverkeer tussen managers en de eigenaar wordt de volgende dag duidelijk dat Komatsu een deel van haar gage zal krijgen. Het heeft dus toch geloond om de tanden te laten zien. Komatsu besluit toch een post op Facebook te zetten over deze dubieuze venue, dit om andere bands te waarschuwen voor deze man en zijn praktijken. Komatsu leert van deze ervaring en kan zich steeds beter wapenen binnen ‘de slangenkuil’ van de rock ’n roll.

WET VAN MURPHY EN OPDRINGERIGE VROUWEN
Chauffeur JP is inmiddels uitgegroeid tot een geliefd persoon binnen het Komatsu kamp. Hij is naast chauffeur ook nog de huisfotograaf geworden. Hij maakt prachtige zwart/wit foto’s die de sfeer van de trip perfect weergeven. Zijn nuchterheid en humor zorgt ervoor dat de sfeer goed blijft. Als bedankje krijgt hij een heuse matrozenmuts die hij met flair draagt. Wanneer men ‘Eindhoven’ ziet staan op een van de verkeersborden richting Antwerpen, krijgt Komatsu het even moeilijk. De band overweegt om na de show thuis te slapen maar besluit dit niet te doen. In Antwerpen komen immers vrienden en vriendinnen om hen te steunen. Zij brengen kleding, toiletspullen en door de platenbaas worden twee doosjes met LP’s gebracht. Natuurlijk wordt het verhaal van de inbraak en diefstal vele malen verteld en herhaald, of ze nu willen of niet.

Het optreden in Antwerpen verloopt voor Komatsu verre van soepel vanwege technische mankementen. Mathijs heeft problemen met een geleende pedaal van gitarist Mike Pygmie en daarna breekt ook nog een snaar. De wet van Murphy is hier zeker van kracht. Backstage is het na afloop een drukte van jewelste. Komatsu ontvangt de vriendinnen en vrienden en Mondo Generator heeft bezoek van bevriende muzikanten uit België en opdringerige vrouwelijke fans.

Komatsu trekt zich terug in de bus en rijden een uurtje richting Lille. Bij een parkeerplaats gooit Martijn zijn schoenen weg. Mo zet Martijn’s schoenen op de parkeerplaats met daarin een pakje sigaretten voor het paard van Sinterklaas. Een paar uurtjes later en vele biertjes verder worden zijn oude schoenen volgeplast omdat dit goed schijnt te werken tegen zweetvoeten. De rest van de avond vult de band met het ‘tatoeëren’ van hun knokkels. De doerakken schrijven met stift bij elkaar woorden op de handen als: NAVE NANT, GADO GADO, KALM ANUS en KAAS GAAF, en nemen stoere poses aan.

Naar Lille is het anderhalf uur rijden. Komatsu komt vroeg aan bij de venue, dit keer een boot! Eerst doden ze de tijd met een wandeling door Lille. La Peniche is een bijzonder locatie. Op de boot kunnen zo’n 140 bezoekers een concert zien en de show van vanavond was binnen een week uitverkocht. Promotor ‘Moustache’ is gastvrij en op zijn kosten mogen beide bands samen in een luxe restaurant uit eten gaan. Beide bands kunnen steeds beter met elkaar overweg en tijdens de soundcheck heerst er een baldadige sfeer. Nick Oliveri kruipt achter het drumstel en praat ronduit over ‘paardenzaad’. Dit Nederlandse woord leerde hij op een eerdere tour in Amerika van Peter Pan Speedrock.

NICK ON DRUMS
Komatsu speelt voor een afgeladen volle boot en het is duidelijk dat deze mensen op een maandagavond gekomen zijn om te feesten. Vanaf het begin kan Komatsu rekenen op enthousiaste mensen en reacties en Mo zegt aan het einde van de show zelfs kramp gekregen te hebben van het zetten van alle handtekeningen. Komatsu ruilt met de promotor wat T-shirts, zodat zij de laatste dag nog een vers shirt aan kunnen trekken en gaan de bus in. Omdat ze geen goed gevoel hebben bij de parkeerplaats bij de venue besluiten ze, achterdochtig dat ze na de diefstal zijn geworden, om een uurtje te rijden. Op een parkeerplaats wordt de nacht doorgebracht zodat de volgende ochtend gedoucht kan worden bij een wegrestaurant.

Wanneer JP aankomt bij een tolweg is het zoeken naar geld. Joris denkt een oplossing te weten. “Zeg maar gewoon dat we op de gastenlijst staan”, zo is zijn advies. Na twee uurtjes rijden komen we aan bij Le Glazart, de zaal waar het laatste optreden van de tour zal plaatsvinden. Komatsu kijkt met gemengde gevoelens uit naar de laatste show. Ze willen, na alle tegenslag, graag naar huis maar vinden het ook jammer dat het alweer het laatste optreden is.

Backstage ziet Komatsu Nick Oliveri en gitarist Mike Pygmie de nooduitgang zoeken en het vluchtplan checken. Dit blijkt geen grap te zijn, ze willen weten hoe ze zo snel mogelijk naar buiten kunnen wanneer er een aanslag plaats zal vinden. Nick ziet een slang van een droogmachine en denkt daar door te kunnen kruipen. Hij zoekt overal naar vluchtmogelijkheden en vindt er voldoende. Nick klaagt over nekpijn en hoort dat Martijn kan masseren. Een uurtje later ligt hij backstage met ontboot bovenlijf klaar om door Martijn onder handen genomen te worden. “That was some good shit”, luidt zijn commentaar na afloop. Iedereen is onrustig en heeft zin in het laatste optreden. Mondo Generator verlaagt de prijs van de merchandise en beide bands ruilen merchandise als aandenken. Als traditie nodigt drummer Jeff Bowman alle tourgenoten uit om gezamenlijk een sigaar te roken.

NEVER SMOKE YOUR OWN PENIS
Komatsu perst het laatste beetje energie dat ze in zich hebben op het podium uit de gitaren en lijven. Ze hebben een humorgeintje uitgehaald met/voor Mondo Generator. Op de monitor van Nick wordt een boodschap achtergelaten (Andy & Justin 69, Paardenzaad) als inside-joke. Op het snare-vel van Mike staat “Never smoke your own penis”, wederom een inside-joke. Tijdens en na het optreden van MG zorgen deze grapjes voor de nodige afleiding en hilariteit.
Na afloop van het optreden is het snel afbreken geblazen. Er wordt een groepsfoto gemaakt en buiten bij de bussen wordt lang de tijd genomen om afscheid van elkaar te nemen. Dat het een hechte en intense tour was blijkt uit de omhelzingen, woorden die vallen en emoties die op de gezichten zijn af te lezen.

De laatste vijf uurtjes terug naar Eindhoven duren lang. Er wordt weinig geslapen en reikhalzend uitgezien naar de thuiskomst. Ik word door Mathijs uit de bus gehaald en weer in het vertrouwde repetitiehok gezet. Nog net zie ik daar hoe de bandleden elkaar voor een onvergetelijke tour bedanken, omhelzen en roepen: “Morgen repeteren he!”. Als enige vrouw had ik het niet altijd even makkelijk, maar ik had deze trip voor geen goud willen missen. Bedankt Komatsu!

---