Tourverslag: Call It Off doet China! (deel 2)

De mannen van Call It Off gingen niet zomaar op tournee, nee ze dachten even het grootste Aziatische land te doorkruisen. Daar komt in China dus een hele heisa met visa bij kijken, evenals de nodige logistieke problemen, vreselijke WiFi en een taalbarrière zo dik als de muur. Maar naar goed punk-gebruik kwam dat natuurlijk allemaal goed, zoals je in het eerste deel uitgebreid kon zien. Voor NMTH houden gitarist/zanger Adrian Delange en bassist Lesley Klaverdijk namelijk hun avonturen bij. Nog beter: de Eindhovenaren schieten ook een video’s! Die tweede zie je iets lager, en alle foto’s onderaan. Bereid je voor op deel 2.

Dag 6: Wuhan
Naast “tempel of Chinees restaurant” en “wie krijgt er voorrang?” introduceren we sinds vandaag het spel: “hoeveel sterren?” met betrekking tot de kwaliteit van het hotel. Wuhan was daarbij absoluut de strikvraag van de tour, aangezien het verschil tussen entree + lift en kamers groter was dan China vs. Nederland. Uiteindelijk bleek de hotellobby pas op de achtste verdieping te zitten, en dat de lagere verdiepingen normale woonappartementen waren. Hoewel we absoluut blij waren met onze bovengemiddeld luxe kamers, laat dit wel direct pijnlijk zien hoe groot de verschillen in China zijn.

Datzelfde verschil is ook onderweg duidelijk zichtbaar. Op de enorme treinstations van de hogesnelheidstreinen zien we Westers geklede Chinezen met vrolijke (dikke) kindertjes en mooie rolkoffertjes, terwijl Tiger, onze geluidsman vanavond, zijn biertjes niet binnen de venue haalt, maar om de hoek voor 30% van de prijs. Wij blijven Nederlanders natuurlijk en pakten we natuurlijk een paar halve liters Tsingtao voor 50 eurocent mee.

De show vanavond was te gek. Goed podium geluid, drukst bezochte show tot nu toe en iedereen ging er weer helemaal voor. Ook op het balkon! Tel daarbij op dat er een prostituee in de zaal was met interesse voor Maurice en Lesley, en je hebt een hilarische avond. De enige domper was eigenlijk dat we na de show pas bericht van Paul kregen dat we om 5am voor het hotel moesten staan. Dat betekende dus snel spullen inpakken, handjes schudden, handtekeningen zetten en de prostituee teleurstellen. Het wangkusje voor Lesley was overigens gratis!

Dag 7: Chongqing
Goed. 5am voor het hotel om de taxi naar de trein te pakken. Daar aangekomen blijkt dat de trein die we moesten pakken volgeboekt is en we pas om 11 uur aan onze 7 uur durende treinrit konden beginnen. Dit zijn momenten dat je elkaar (of vooral Chinezen Adrian, ha) goed leert kennen.

Vanaf aankomst was het een aaneenschakeling van haast van venue, naar eten, naar venue en uiteindelijk hotel. Omdat we ook morgen op tijd moesten opstaan: 6 uur voor het hotel. Maar de show was goed, denk ik…

Dag 8: Chengdu
Vandaag weer met frisse moed op pad. Echter, deze was van korte duur. Daar waar gister de eerste trein al volledig volgeboekt was, bleek vandaag de gehele dag niets meer beschikbaar te zijn. Reflecterend is het hilarisch hoe het ticketvrouwtje “No!” schreeuwde en haar beeldscherm draaide toen we de (door Paul opgestuurde) Chinese treininformatie lieten zien. Op het moment zelf is dit minder tof. Uiteindelijk moesten we met de taxi naar een ander station om de streekbus (!) te pakken naar Chengdu.

In het Chinese verkeer wordt er nogal eens geclaxonneerd. Het wordt gebruikt als een signaal om overige weggebruikers duidelijk te maken dat je naast ze in de dode hoek rijdt of wanneer je voorrang opeist. Het kan niet anders dan dat onze buschauffeur vandaag in heel China bekend staat als zwarte band tiende Dan in claxonneren, want – man – wat ging deze kerel tekeer. De gehele vijf uur durende busreis werd elke vorm van nachtrust, conversatie of luisterplezier verstoord door een single-note symfonie (een valsige net te lage C# trouwens, voor de liefhebbers) van zulke proporties dat hij space-time-continuüm doorboort en haar klanken vandaag in Eindhoven nog steeds hoorbaar zijn in de wind. Maar de stoelen zaten wel lekker.

Om half negen ’s avonds dan eindelijk in Chengdu aangekomen zijn er heel wat coupletten “En van je hela, hola, houd er de moed maar in” nodig om de teamspirit weer een beetje omhoog te krijgen, totdat we bij de zaal aankwamen. Waar we eerder speelden in grote zalen, vol dure equipment, stonden we vandaag in een reggaebar op een podium van maximaal vijf vierkante meter, midden in de bar. De helft van de versterkers was decoratief, de andere helft goed op weg en de mic-stands hadden moeite om rechtop te blijven, maar de tent was klein, stond vol en ging er keihard voor. Daarbij mag vermoeidheid nooit ten koste van de show gaan en hebben ook wij alles gegeven, met als resultaat een keihard en authentieke punkshow zonder PA, met brakke equipment en een bar die totaal afgebroken werd. Favoriete show van de tour, ook al werd de circle pit om het podium heen een soort verkapte polonaise. Misschien om ons meer thuis te laten voelen, who knows!

Dag 9: Chengdu
Tweede dag in Chengdu, dat bekend staat als de pandaplace to be, dus op naar het Pandapark! Deze keer de taxi en alles laten regelen op afstand door Paul, waardoor we wel aankwamen. Mega! Panda’s zijn door een Chinees meisje aan mij omschreven als “very ferocious animal, is live too long already, have no enemies, so become lazy and cute,” wat eigenlijk gewoon spot on is. Als een soort bijstand-trekkende tokkies, teren de panda’s in het pandapark op de zorg van de mensen en betalen daarvoor door om het kwartier hun dikke lichaam eens te draaien en een tsunami aan Chinese flash-photography te weerstaan. Absoluut bucketlist, maar niet spectaculair. Zeker niet vergeleken met de panda’s op de videoschermen in het park, die keihard aan de coke lijken te zitten. Overigens ook gedetailleerde video’s van pandapiemels en -punani voor de liefhebbers. Die hebben we maar even gelaten voor wat ’t is. Oh, en onze driver voor de terugweg was een getunede Honda Civic, met racestrepen en discoverlichting binnen. Betaalde je niet extra voor.

Tweede show in Chengdu was in het centrum waar geen auto’s komen en allemaal kleine straatjes aan elkaar zaten. In het midden van zo’n straatje bleek een pleintje te zitten, met daarop een professioneel podium speciaal gebouwd voor één band die zou gaan spelen: wij. Nu zijn Chinezen al geweldig publiek in kleine aantallen, dus een vol plein resulteerde binnen secondes in gigantische fissa, waar ook de regen niets tegen in kon brengen. Na afloop mensen die echt in de rij staan om met je op de foto te mogen. Bizar maar ook fantastisch.

Dag 10: Xi’an
Misschien was het omdat we het Terracotta leger wilden zien, of misschien omdat Paul zich schuldig voelde over de streekbusreis van gister, maar vandaag hadden we een binnenlandse vlucht naar Xi’an. Nu zijn twee dingen superchill tijdens touren in China: binnenlandse vluchten en plekken waar ze redelijk westerse koffie verkopen. De combinatie pakte echter wat minder uit, want met een smoel vol Starbucks muffin en een cappuccino in de hand, bleek dat we ons enigszins verkeken hadden op de tijd en we moesten rennen als een Hollywood acteur met Kerstmis. Echter, waar je tijdens de films alleen maar denkt “Hij gaat het vast halen! Hij gaat het vast halen!” blijkt het in realiteit niet veel meer te zijn dan: “KUT! KUT! KUT! KUT!.” Als je aankomt bij de gate, de hele rij al weg is, er geen pendelbus staat en de mevrouw achter de balie het vliegtuig gaat bellen, wordt die gedachte vermenigvuldigd met factor 100. Gelukkig stonden de planeten goed want er werd toch nog een pendelbus geregeld die ons naar het vliegtuig bracht. Superchill! Eenmaal aangekomen lette ons enkel nog de walk of shame van vier kaaskoppen in een vliegtuig vol met locals.

Na een middag de toerist uit te hebben gehangen bij het – overigens ontzettend indrukwekkende – Terracotta leger kwamen we aan bij Apertue Club en ontmoetten we Mark, een goede vriend van Paul en een mega goede gast om mee te hangen. Hij vindt het te gek dat we er zijn, regelt alles voor ons qua hotel en neemt ons daarna heerlijk uit eten. Het kippenkopje was overigens net iets té wel. Ook de show vanavond is weer fantastisch. Het is echt bizar hoe goed wij als totaal onbekende band ontvangen worden door venues, behandeld worden door personeel en reacties krijgen vanuit het publiek. Zo maakt elke show de tour het meer en meer waard, met vanavond een hoogtepuntje. Poppunk is niet zo groot in China (elke show was supportloos), en de jeugd vanavond vond het zo vet dat wij kwamen, dat ze speciaal voor ons een Blink 182 nummer hadden ingestudeerd en na de show ten gehore brachten. Super vet! Overigens hadden ze geen drummer en hebben we onze eigen ‘bananaman’ (“Yellow on the outside, white on the inside,” aldus tourmanager Paul) Sergei uitgeleend om de klus te klaren. Mega avond.

Dag 11: Shijiazhuang
De laatste dag en laatste show! Vannacht gaan we met de nachttrein naar het vliegveld en naar huis. Langzamerhand sluipt de vermoeidheid er dan ook flink in. Gelukkig verliep de reis goed, nadat we Paul gevraagd hadden treinkaartjes van te voren te regelen. Geen verrassingen, maar gewoon een rustige reis naar Shijiazhuang. Eenmaal bij de venue aangekomen bleek dat Paul ons de laatste dag van tour nog even in de grootste tent van de allemaal had neergezet. Qua versterkers en drumkit was het allemaal geweldig, maar een zaal van deze grootte kan ook met een respectabel aantal bezoekers nog pijnlijk leeg lijken.

Toen, na een (verdacht Nederchinese!) bak met Chinees eten, de tent open ging en er echt nauwelijks mensen binnen druppelden, hadden we er een hard hoofd in. Het zou toch niet dat we na negen fissa shows de laatste voor een enorme lege tent moesten spelen. Onder het motto “Niet janken, je staat in China” stapten we het podium op en tot onze vreugd kwamen er bij de eerste klanken van de set zowaar een boel mensen binnen. Verre van volle bak, maar veel meer dan verwacht, wat ervoor zorgde dat ook vanavond een mega show werd en een goede afsluiter van een mega dikke tour.

Dag 12: Beijing ? Schiphol
Vandaag dan naar huis. Geen last meer van squat-WC’s, instabiele WiFi, elevators die inaccessible zijn, sjouwen met gear in treinen, streekbussen, taxi’s, vliegvelden, of door poortjes, steegjes, overvolle straten, in kleine liftjes of vijf trappen op naar de venue. Nu alleen nog de nachttrein en het vliegtuig naar Nederland. We zien jullie daar!

Zzzz…

Lees ook deel 1 met de aftrap en de eerste vijf dagen China.

Deze diashow vereist JavaScript.